telefoneren met ouders

Daar ben ik dus echt slecht in, althans met m'n moeder. Ik spreek m'n ouders gemiddeld 1-2 keer per week en merk dan echt dat ik zo uitgepraat ben met m'n moeder. Met m'n vader kan ik daarentegen heel gezellig lang kletsen. Ik vind dat heel erg lullig t.o.v. m'n moeder, maar onze levens verschillen zo ontzettend van elkaar. Het gaat over ditjes en datjes in haar leven en er komt gewoon heel weinig belangstelling terug. Ze weet dat ik een grote reis heb gepland voor in 2011 en ze houdt me dan geheel op de hoogte bijvoorbeeld over haar stedentripje in Berlijn, maar vraagt geheel niet naar hoe het met mijn voorbereidingen staat. Als ik dan zeg: "Misschien is het ook leuk als je naar mijn reis vraagt", zegt ze standaard dat ze daar nog geen kans voor had. Dat is gewoon echt niet het geval, want ik moet er zelfs voor waken dat er geen stiltes vallen. Dan voel ik me dus extra lullig als ik wel met gemak een kwartier/halfuur met m'n vader kan kletsen.

Het is nu zelfs zo 'pijnlijk' geworden dat ik bijna hoop dat m'n vader opneemt en ik heb laatst gewoon gezegd dat ik echt op moest hangen met een onzinsmoes, toen hij vroeg of ik m'n moeder nog even wilde spreken. Dan voel ik me schuldig daarna, maar ik weet gewoon echt niet wat ik met haar kan bespreken wat iets verder reikt dan haar 'kleine' wereld. Dat bedoel ik echt niet zo rot als het nu misschien overkomt. Is er misschien iemand die tips heeft om de aandacht naar m'n ouders toe in zulke gesprekken iets beter te kunnen verdelen dan hoe ik het nu doe? Ik wil er graag aan werken, maar weet niet hoe ik dat kan doen.

Ik vind het vaak ook lastig, maar ik ben sowieso niet zo'n ster met telefoneren.
Mijn ouders zijn geen praters, mijn moeder nog meer dan m'n vader. Af en toe vallen er tijdens telefoontjes van die pijnlijke stiltes. Op zo'n moment ben ik dan ook geneigd het gesprek af te kappen met een smoesje.

Gaat het bij jou zonder telefoon (ook) beter of is het dan wel een beetje hetzelfde?

Nou, dat is nog meer om schuldgevoel over te krijgen... Ik ben er al sinds eind september niet meer geweest, maar zij ondertussen nog wel bij m'n zus en mij hoor. Begin december heb ik ze voor het laatst gezien, want met Kerst was ik ziek. Wil er over 2-4 wk even naartoe gaan, omdat ik me er gewoon rot onder voel dat ik die moeite nog niet heb genomen sinds ik druk ben met werk.

Als ik bij m'n ouders ben is er ook een verschil. In september was ik eerst bij Zora geweest en toen ik bij m'n ouders kwam lag m'n moeder al op bed. Vervolgens met m'n vader een fles wijn opengetrokken en nog van 23 uur tot 2.30 uur zitten kletsen over van alles en nog wat. Volgende dag zou ik met m'n moeder gaan winkelen (ik was heel veel afgevallen en had geen geld om nieuwe kleren te kopen, omdat ik net was afgestudeerd en nog geen baan had) en dan is m'n moeder zo ontzettend lief om m'n kleren te betalen. Dan voel ik me gewoon hypocriet dat ik het accepteer. Ik merkte die dag wel dat ze het moeilijk vond dat ik tot zo laat met m'n vader had zitten borrelen. In oktober werd het weer duidelijk tijdens een stedentripje met het gezin. M'n vader gaat dan vrij serieus met m'n zus en mij in gesprek over onze toekomstvisie en m'n moeder zit er echt gewoon bij aanwezig te zijn. Dat zal voor haar rot zijn (omdat ze ook toegeeft dat ze onze levens moeilijk bevat) en omgekeerd vind ik het weer erg rot dat ze dan geheel stilvalt.

Toevoeging: m'n vader heeft er soms ook moeite mee om te volgen wat m'n zus en ik precies doen, maar hij probeert die interesse wel oprecht te tonen door er informatie over op te zoeken op internet en hij is minder wereldvreemd doordat hij altijd heeft gewerkt en daardoor meer geprikkeld is geweest om kennis tot zich te nemen.

Wel fijn dat je in ieder geval zo'n goede band met je vader hebt.
Ik mis dat af en toe wel, een ouder waarmee je gewoon goede gesprekken kunt voeren.
Het zou hier makkelijker kunnen, we wonen bij elkaar om de hoek.

Je moeder werkt niet begrijp ik uit je verhaaltje?
Mijn moeder ook niet, mijn vader daarentegen lijkt een stuk socialer te zijn. Ik denk dat verschillende mensen dat ook zouden zeggen als je het ze vraagt.

Dat lijkt me helemaal frustrerend als je met beide ouders geen sterke band hebt. Wat vervelend voor je! Mijn moeder is gestopt met werken toen m'n zus in Nederland kwam in 1980 en heeft daarna af en toe vrijwilligerswerk gedaan, zoals koffieschenken bij bejaarde mensen en is vooral actief geweest in allerlei commissies. Ze heeft ook m'n tante veel geholpen toen ze nog een eigen kledingzaak had en daar is ze heel goed in, dat sociale gebeuren over niets, zeg maar.

M'n vader heeft jarenlang een leidinggevende functie gehad en in de OR gezeten en ook als soort van vertrouwenspersoon gefungeerd wat betreft minder ernstige zaken dan waarvoor een werknemer echt professionele hulp nodig had. Het verschil is duidelijk merkbaar. Hij weet wat het betekent om keuzes te maken wat betreft werk en bijv. wat het is om te onderhandelen over salaris en bladiebla. M'n moeder weet niet (meer) wat het is om te werken en vindt zichzelf dus al megadruk als ze op 1 dag een afspraak heeft met een vriendin, naar de kapper en de bibliotheek moet. Dat ze ernstig ziek is geweest speelt hier wellicht in mee (qua energielevel), maar dat ze al jaren niet meer écht is geprikkeld om zich te ontwikkelen blijkt steeds vaker. Ik vind dat moeilijk, omdat er dan weinig tot geen gespreksstof overblijft als ik haar spreek. Ze heeft echt geen idee waar ik het over heb en oordeelt dan of heel negatief (want er zijn in haar optiek vaak beren op de weg) of ze informeert er nooit meer naar. Alleen wat ze kent uit haar eigen leven spreekt haar aan en dat is dus steeds minder.

Heb jij wel een persoon om je heen waar je je dingen aan kwijt kunt, zoals bijv. je schoonouders? Dat had ik bijv. wel bij de moeder van m'n ex (en nog steeds). Dat stak ook, want zo'n band had ik liever met m'n eigen moeder gewild.

Ik kan heel veel bij mijn vriend kwijt, dat is een groot voordeel.
Die zegt ook altijd dat ik alles met hem kan bespreken.

Met zijn ouders is de band wel redelijk al durf ik tegen zijn moeder niet veel te zeggen omdat het nogal een flapuit is en ze eigenlijk niks voor zich kan houden.

Sinds kort denk ik dat ik een beste vriendin heb gevonden, maar ik vind dat altijd tricky om te zeggen :-)
Heb namelijk wel vaker dat idee gehad en dan bleek iemand dat toch niet te zijn. Met haar bespreek ik ook heel veel, maar het is toch anders dan met je moeder.

Toen ik op mijn werk een tijdje terug een functioneringsgesprek hadden ze 1 verbeterpunt, dit was eigenlijk het einge wat na 5 jaar naar boven kwam. Aan de telefoon kwam ik naar hun mening vaak zakelijk en kil over.
Misschien heb ik dit ook wel naar mensen in mijn omgeving, wie zal het zeggen.

Wat vervelend dat jullie dat zo hebben met jullie ouders. Guattari, waar ga je trouwens heen in 2011? India, meen ik ergens gelezen te hebben, of vergis ik me nu? Ik herken het 'weinig gespreksstof hebben' wel bij mijn opa, maar ik zou het wel erg vinden als ik dat had met mijn ouders. Ik bel normaal gesproken iedere dag of om de dag met mijn ouders, de ene keer maar 5 tot 10 minuten, soms een half uur of een uur. Ik waardeer het heel erg dat het altijd gezellig is bij mij thuis, want ik weet dat het niet overal zo is.

Geen tips verder dus

*

Als ik heel eerlijk ben, vind ik je best wel egoïstisch.. Zij moet wel moeite doen om zich in jouw interesses te verdiepen, maar jij doet dat niet, of steeds minder bij haar. Je moeder is ernstig ziek geweest en dat heeft enorm veel impact op niet alleen je energielevel, maar op alles. Haar wereld wordt misschien steeds kleiner, maar dat betekent ook dat jij daar een steeds groter deel van inneemt dus dat je je dat misschien ook moet beseffen.

Ik zeg niet dat het niet jammer is dat ze zich niet in jouw leven verdiept, maar ik heb ook echt geen idee waar ik me in moet verdiepen als iemand het over dingen heeft waar ik geen kaas van heb gegeten. Waar begin je? Misschien vindt ze het wel confronterend, omdat ze echt geen idee heeft. Ik zou er eens met haar over praten als ik jou was, gewoon zeggen wat je hier zegt, misschien je band met je vader er buiten laten, maar gewoon rustig uitleggen dat je het fijn zou vinden als ze zich iets meer in je interesseert. Dat ze het niet eens allemaal hoeft te snappen maar dat je het dan graag aan haar uitlegt. Je kunt haar toch niet kwalijk nemen dat ze niet weet hoe het is om bijv. over salaris te onderhandelen als ze dat al meer dan 30 jaar niet heeft gedaan? Probeer haar er dan meer in te betrekken. Dat hoeft natuurlijk niet altijd, maar ik denk als ik je verhaal zo hoor, dat je moeder best wel wilt, maar niet weet hoe. Bovendien denk ik dat ze nog steeds bezig zal zijn met het verwerken van wat er allemaal gebeurd is en het heel vermoeiend is om je bezig te gaan houden met voor jou nieuwe dingen. En misschien WIL ze wel helemaal niet over voor haar ingewikkelde dingen spreken, omdat ze de afgelopen tijd al genoeg moeilijke dingen voor haar kiezen heeft gehad.

Ik snap dat ik nu bot over kan komen, maar ik speel nu ook voor een deel advocaat van de duivel, dit soort dingen hebben natuurlijk altijd ook een andere kant.

Powerbabe schreef:Als ik heel eerlijk ben, vind ik je best wel egoïstisch.. Zij moet wel moeite doen om zich in jouw interesses te verdiepen, maar jij doet dat niet, of steeds minder bij haar.

Ik snap dat ik nu bot over kan komen, maar ik speel nu ook voor een deel advocaat van de duivel, dit soort dingen hebben natuurlijk altijd ook een andere kant.

Ik vind je niet bot, maar dat ik me niet in haar interesses verdiep is niet het geval. Als ik haar spreek gaat het namelijk 90% van de tijd over haar, doordat ik haar vragen stel en ook uitleg als ik iets niet begrijp.

Wat betreft egoïstisch zijn, dat mag je vinden. Ik weet alleen zelf wel hoeveel toewijding ik heb getoond aan m'n beide ouders toen mijn moeder ziek was en probeer ook nog met enige regelmaat het over haar ziek zijn te hebben en het verwerkingsproces. Dat wil ze niet en vaak eindig ik daarbij verdrietig, omdat ze dan erg tegen me uitvalt. Hooguit in die zin valt het enigszins verkeerd bij me dat je zo oordeelt, want ik heb wel degelijk die interesse jarenlang continu in haar leven willen tonen en dat naar eer en geweten gedaan. Heb zelfs onlangs nog aangeboden dat als ze alsnog professionele hulp wil bij het verwerken van wat haar allemaal is overkomen, dat ik altijd bereid ben met haar mee te gaan ook al woon ik nu weer 200 km verderop.

Ik gaf een voorbeeld overigens wat betreft salarisonderhandelingen; ik begrijp zelf ook wel dat ik daar niet voor naar haar toe hoef te gaan. Daarentegen weet ze wel redelijk wat van kunstgeschiedenis en als ik daar iets over probeer te delen met haar (omdat ik daar bijv. ook een vak over heb gedaan), komt er ook weinig tot geen reactie als ik iets vertel. Ik probeer haar heel 'speels' te betrekken bij wat ik doe; ik weet bijv. dat ze het boek Out of Africa heeft gelezen en de film heeft gezien en moest daar een analyse van maken. Op zulke momenten vraag ik haar mening en als ik dan als antwoord krijg: "Ben je daar lang mee bezig, want ik had zin om met je te winkelen", nee sorry, dan zie ik dat niet als je best doen om interesse te tonen in je dochters bezigheden.

Edit: maar waar het me voornamelijk om vroeg schiet nu haar doel voorbij, namelijk of iemand tips heeft hoe ik beter een gezellig gesprek met m'n moeder kan hebben, want bovenal vind ik m'n moeder gewoon erg lief en wil ik haar niet tekortdoen.

Ik spreek mijn ouders amper aan de tel.. Mijn vader af en toe een mailtje en mijn moeder sms en soms bellen (ze zijn gescheiden). Ik hou niet van bellen en mijn vader ook niet als we elkaar dan eens bellen hebben we opzich niet heel veel te vertellen. Hij vraagt ook niet echt door en ik eigenlijk ook niet. Mijn moeder kan ik wel beter mee kletsen, zij toont veel interesse in mij en verteld ook over haar zelf.

VOlgens mij is het normaal dat je met de 1 beter kan kletsen dan met de ander. Het kan misschien lullig overkomen op jou moeder maar zij begrijpt toch ook wel dat je gewoon met de 1 beter overweg kan dan met de ander?

Ik herken het wel, ik kan uren kletsen met mijn moeder, maar mijn vader is vrij zakelijk en wil altijd dat ik to the point kom, haha. Met mijn vader heb ik nu eigenlijk even helemaal geen contact zelfs, ik weet namelijk ook niet meer waar ik moet beginnen.

Ik denk dat jij al ontzettend je best doet juist Guattari, en misschien moet je het kletsen over ditjes en datjes maar voor lief nemen. Of wat meer met haar doen dan alleen winkelen? Een tentoonstelling bezoeken bijvoorbeeld (omdat ze kunstgeschiedenis zo interessant vind)?

loura schreef:
VOlgens mij is het normaal dat je met de 1 beter kan kletsen dan met de ander. Het kan misschien lullig overkomen op jou moeder maar zij begrijpt toch ook wel dat je gewoon met de 1 beter overweg kan dan met de ander?

Mijn moeder is echt een heel lieve vrouw, maar haar interesse in haar dochters is gewoon erg oppervlakkig. Ze vraagt overal naar, maar nergens op door. Mijn zus werkt al 3 jr. als advocaat en nog nooit heeft ze inhoudelijk naar een zaak geïnformeerd. Ze wil bijv. veel liever weten wanneer mijn zus (of ik) rustiger is, zodat we snel weer eens bij haar langs kunnen komen. Ze bedoelt het echt heel goed, dat weet ik zeker. Maar als je zo lief belt om te vragen naar een tentamen, waarom dan niet eens je afvragen om welk vak het gaat. Dat is meer wat ik bedoel. Ik kan niet zeggen dat ze geen interesse toont zoals het nu misschien lijkt, maar het blijft heel erg aan de oppervlakte en soms irriteert me dat, omdat ze wel sterke oordelen heeft over hetgeen ik doe, maar eigenlijk geen idee heeft waar ze over oordeelt.

_Leaf_ schreef:Ik herken het wel, ik kan uren kletsen met mijn moeder, maar mijn vader is vrij zakelijk en wil altijd dat ik to the point kom, haha. Met mijn vader heb ik nu eigenlijk even helemaal geen contact zelfs, ik weet namelijk ook niet meer waar ik moet beginnen.

Ik denk dat jij al ontzettend je best doet juist Guattari, en misschien moet je het kletsen over ditjes en datjes maar voor lief nemen. Of wat meer met haar doen dan alleen winkelen? Een tentoonstelling bezoeken bijvoorbeeld (omdat ze kunstgeschiedenis zo interessant vind)?

Wat heftig dat je geheel geen contact hebt met je vader. Ik ben zo weinig op het forum geweest, dat ik eventuele posts hierover geheel heb gemist. RYW heeft me wel verteld dat de band met je vader heel moeilijk ligt momenteel, wat ik heel naar voor je vind. Lief dat je zegt dat ik juist m'n best doe.

Dat is idd een goed idee. Samen een culturele activiteit doen, zoals een museumbezoek o.i.d. Dat ging tijdens stedentripje in Rome ook wel goed. M'n vader en zus zaten al ruimschoots biertjes te drinken op het terras, toen ik nog met m'n moeder in de St. Pieter rondliep. Daar genoot ze ook echt van en dat vind ik ook leuk om te zien (bij haar dan bedoel ik; verder wilde ik natuurlijk ook gewoon aan de prosecco!).

Guattari schreef:

_Leaf_ schreef:Ik herken het wel, ik kan uren kletsen met mijn moeder, maar mijn vader is vrij zakelijk en wil altijd dat ik to the point kom, haha. Met mijn vader heb ik nu eigenlijk even helemaal geen contact zelfs, ik weet namelijk ook niet meer waar ik moet beginnen.

Ik denk dat jij al ontzettend je best doet juist Guattari, en misschien moet je het kletsen over ditjes en datjes maar voor lief nemen. Of wat meer met haar doen dan alleen winkelen? Een tentoonstelling bezoeken bijvoorbeeld (omdat ze kunstgeschiedenis zo interessant vind)?

Wat heftig dat je geheel geen contact hebt met je vader. Ik ben zo weinig op het forum geweest, dat ik eventuele posts hierover geheel heb gemist. RYW heeft me wel verteld dat de band met je vader heel moeilijk ligt momenteel, wat ik heel naar voor je vind. Lief dat je zegt dat ik juist m'n best doe.

Dat is idd een goed idee. Samen een culturele activiteit doen, zoals een museumbezoek o.i.d. Dat ging tijdens stedentripje in Rome ook wel goed. M'n vader en zus zaten al ruimschoots biertjes te drinken op het terras, toen ik nog met m'n moeder in de St. Pieter rondliep. Daar genoot ze ook echt van en dat vind ik ook leuk om te zien (bij haar dan bedoel ik; verder wilde ik natuurlijk ook gewoon aan de prosecco!).

Ik ben zelf ook een stuk minder op het forum, heb ook niet echt internet meer thuis, en op mijn BB is dat toch anders. Gauw maar even bijkletsen!

Contact tussen mij en mijn vader ligt idd heel moeilijk...

Leuk dat je ervan geniet als je moeder het naar haar zin heeft! Ik kan me heel goed voorstellen hoor, dat je het moeilijk vind dat ze zo weinig inhoudelijk interesse in je toont, je verwachtingspatroon is toch anders dan de realiteit. En misschien zit daar ook wel een stukje van het probleem in, misschien moet je dit niet meer van haar verwachten, zodat je ook niet meer teleurgesteld raakt. Ik heb zelf ook vrij oppervlakkig contact met mijn moeder (anders gaat ze weer ellende oplepelen waar ik geen behoefte aan heb), het verschil is alleen dat ik wel eerlijk kan zijn naar haar toe en dat ze er dan ook wat mee doet. En dat ze ook heel geinteresseerd is in ons. Alleen is de band toch anders geworden. En dat is vervelend, maar daar zal ik het mee moeten doen.

Ik ben mijn punt een beetje kwijt geloof ik, haha.

Ik spreek mijn vader zeker wel iedere week per telefoon. Bijna dagelijks sms-en wij met elkaar.
Laatst had mijn pa iets voor mij gekocht en belde hier over, hij vroeg wanneer ik het kwam halen. Ik zei tegen mijn vader, kom hier maar eens een keer heen, ik moet altijd bij jou komen. Dit viel wel in goede aarde.

Met mijn moeder heb ik geen contact, dus dat contact staat op 0! Ook geen behoefte aan.

Mijn vader belt me nooit en hij neemt ook nooit de telefoon op en hij heeft geen mobiel dus ik spreek hem zeer zelden aan de telefoon. Hij heeft gewoon een hekel aan bellen, dus dan zegt hij tegen mijn moeder, bel A eens en dan hoor ik hem op de achtergrond allemaal dingen zeggen en vragen haha. Hij belt alleen als ik ziek ben, dan maakt hij zich zorgen over zijn "kleine" meisje en belt hij tijdens zijn werk, maar dat is dus zeer sporadisch.

Als ik mijn vader zie dan kan ik heel leuk met hem kletsen, we hebben veel dezelfde interesses en kunnen ook op werk gebied elkaar helpen en begrijpen elkaar. Door de week dan mailen we vaak wel op en neer.

Mijn moeder spreek ik zo om de dag meestal, wij hebben heel ander werk en kunnen daar ook niet echt samen over praten, maar wij kunnen wel heel lang over koetjes en kalfjes praten, altijd heel gezellig!

Mijn vriend belt zijn ouders soms maar 1 keer in de maand, meestal spoor ik hem aan dat hij ze een keer moet bellen. De band met zijn ouders is verder prima, maar dat vind ik toch wel apart. Zijn ouders bellen hem dus ook niet. Laatst ook, had hij 3 weken daarvoor zijn vader gezien en zijn moeder zeker wel 5 weken, komt er een mailtje van zijn vader dat hij 1,5 jaar niet naar de tandarts was geweest, niet beginnend met hoe is het met je enz, nee alleen die mededeling. Dat vind ik toch ook altijd wel apart. Maar zij vinden het allemaal wel prima geloof ik!

Guattari, ik vind het vervelend voor je dat je er zoveel moeite mee hebt. Ik vind je helemaal niet egoïstisch, ik vind je enorm loyaal naar je ouders toe. Hoe jij jezelf opzij hebt gezet toen je moeder ziek was, is bewonderenswaardig. Het lijkt me heel naar als je er zo weinig voor terugkrijgt, en ik snap dan ook heel goed dat je soms afstand houdt op deze manier. Het zijn dan wel je ouders, maar het is toch wel prettig als het niet alleen maar om je moeder draait als je haar spreekt. Jij wil ook gehoord worden, zeker door haar. Dat steekt toch als dat niet altijd gebeurd.

Kak, ik had een heel verhaal getypt en toen was het opeens weg.

Misschien had ik de term egoistisch niet moeten gebruiken want dat komt wat ongenuanceerder over dan ik het bedoelde. Ik hoop dat je mijn reactie niet opvatte als een aanval naar jou toe dat je niet loyaal genoeg naar je moeder zou zijn. want zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe jij toen met de ziekte van je moeder om bent gegaan en dat vond ik enorm bewonderingswaardig, dus daar had mijn reactie helemaal niets mee te maken.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk hetzelfde heb met mijn moeder. Ze weet wat voor studie ik doe maar ze heeft bijvoorbeeld geen idee wat de vakken die ik volg precies inhouden. Mijn vader probeert zich daar erg in te verdiepen maar mijn moeder kan dat gewoon niet, ik weet waar dit momenteel door komt, dus ik probeer het te accepteren. Soms is dat moeilijk omdat het frustrerend is dat ze dingen vergeet, niet snapt en dergelijke. Heb je het hier wel eens met je vader over gehad? Ik heb helaas geen tips voor je.. Misschien is je moeder daar niet goed in maar probeert ze op haar manier wel haar bijdrage qua interesse te leveren?

Tea-Leaf schreef:Guattari, ik vind het vervelend voor je dat je er zoveel moeite mee hebt. Ik vind je helemaal niet egoïstisch, ik vind je enorm loyaal naar je ouders toe. Hoe jij jezelf opzij hebt gezet toen je moeder ziek was, is bewonderenswaardig. Het lijkt me heel naar als je er zo weinig voor terugkrijgt, en ik snap dan ook heel goed dat je soms afstand houdt op deze manier. Het zijn dan wel je ouders, maar het is toch wel prettig als het niet alleen maar om je moeder draait als je haar spreekt. Jij wil ook gehoord worden, zeker door haar. Dat steekt toch als dat niet altijd gebeurd.

Lieve reactie, dank je wel. Soms baal ik er gewoon van dat mijn moeder een geheel ander persoon lijkt te zijn geworden na haar ziek zijn. Ik kan het niet los zien van elkaar - de moeizame gesprekken en haar ziekte. Het zijn gewoon van die subtiele steekjes onder water, die ik vaak niet zie aankomen. Vnvd heb ik gewoon met goede moed weer gebeld en echt m'n best gedaan om een gesprek van minimaal 5 minuten met haar te hebben en opeens zegt ze: "Je tante is ook ziek." Dus ik vroeg sinds wanneer en wat ze had. Blijkt dat dus al 2 wk zo te zijn en toen vroeg ik dus waarom ze dat nu pas zegt. Antwoord: "Ja, ik spreek je amper." Dat vind ik een vervelend maar ook irritant/verdrietigmakend antwoord, want ik heb haar afgelopen 2 weken 3x aan de lijn gehad en vaak genoeg vielen er dan bijna stiltes, omdat ze niets te vertellen had. Ik belde overigens om te vertellen dat mijn ex (mister vreemdganger) nogal storend gedrag naar mij toe toont en ook dan komen er zulke lauwe reacties. Spreek ik daarna m'n vader die heel begripvol en vol aandacht luisterde en reageerde; hoor ik dan opeens m'n moeder er continu doorheen tetteren. Dit is wat me stoort.

Powerbabe schreef:Kak, ik had een heel verhaal getypt en toen was het opeens weg.

Misschien had ik de term egoistisch niet moeten gebruiken want dat komt wat ongenuanceerder over dan ik het bedoelde. Ik hoop dat je mijn reactie niet opvatte als een aanval naar jou toe dat je niet loyaal genoeg naar je moeder zou zijn. want zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe jij toen met de ziekte van je moeder om bent gegaan en dat vond ik enorm bewonderingswaardig, dus daar had mijn reactie helemaal niets mee te maken.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk hetzelfde heb met mijn moeder. Ze weet wat voor studie ik doe maar ze heeft bijvoorbeeld geen idee wat de vakken die ik volg precies inhouden. Mijn vader probeert zich daar erg in te verdiepen maar mijn moeder kan dat gewoon niet, ik weet waar dit momenteel door komt, dus ik probeer het te accepteren. Soms is dat moeilijk omdat het frustrerend is dat ze dingen vergeet, niet snapt en dergelijke. Heb je het hier wel eens met je vader over gehad? Ik heb helaas geen tips voor je.. Misschien is je moeder daar niet goed in maar probeert ze op haar manier wel haar bijdrage qua interesse te leveren?

Ik beschouwde het ook niet zozeer als aanval, maar idd eerder ongenuanceerd. Ik hoef m.i. niet te allen tijde rekening te houden met hoever zij is qua verwerken wat ze allemaal voor d'r kiezen heeft gehad afgelopen tijd. Er is meer in het leven dan haar leed, om het maar even heel kort samen te vatten. Voor dat leed bied ik alle ruimte het te delen, maar dat wil ze niet, dus dan ga ik ook niet continu me aan blijven passen aan wat zij al dan niet mentaal kan hebben van anderen. Na al die tijd houdt dat gewoon een keer op.

Er is een groot conflict geweest in mei en toevallig was mijn vader daarbij, maar het helpt telkens maar voor zeer korte duur. Daarnaast vind ik het ook niet fair naar mijn vader toe als ik dit bij hem neerleg. Natuurlijk is hij mijn vader, maar hij is ook echtgenoot van mijn moeder en dan zet ik hem wel ergens tussenin. Ze informeert echt wel vaak naar ons, maar het is en blijft gewoon erg aan de oppervlakte. Nooit ergens op doorvragen, dus dan is de waarde van zulke vragen op een gegeven moment ook steeds minder. Als ze wel ergens wat dieper op ingaat, is het veelal negatief doordat zij alle mogelijke beren op de weg dan even opsomt. Daar kan ik gewoon heel weinig mee en heb ik ook geen behoefte aan. Dat maakt mij dus ook veel geslotener naar mijn moeder toe dan naar mijn vader.

Guattari schreef:

Tea-Leaf schreef:Guattari, ik vind het vervelend voor je dat je er zoveel moeite mee hebt. Ik vind je helemaal niet egoïstisch, ik vind je enorm loyaal naar je ouders toe. Hoe jij jezelf opzij hebt gezet toen je moeder ziek was, is bewonderenswaardig. Het lijkt me heel naar als je er zo weinig voor terugkrijgt, en ik snap dan ook heel goed dat je soms afstand houdt op deze manier. Het zijn dan wel je ouders, maar het is toch wel prettig als het niet alleen maar om je moeder draait als je haar spreekt. Jij wil ook gehoord worden, zeker door haar. Dat steekt toch als dat niet altijd gebeurd.

Lieve reactie, dank je wel. Soms baal ik er gewoon van dat mijn moeder een geheel ander persoon lijkt te zijn geworden na haar ziek zijn. Ik kan het niet los zien van elkaar - de moeizame gesprekken en haar ziekte. Het zijn gewoon van die subtiele steekjes onder water, die ik vaak niet zie aankomen. Vnvd heb ik gewoon met goede moed weer gebeld en echt m'n best gedaan om een gesprek van minimaal 5 minuten met haar te hebben en opeens zegt ze: "Je tante is ook ziek." Dus ik vroeg sinds wanneer en wat ze had. Blijkt dat dus al 2 wk zo te zijn en toen vroeg ik dus waarom ze dat nu pas zegt. Antwoord: "Ja, ik spreek je amper." Dat vind ik een vervelend maar ook irritant/verdrietigmakend antwoord, want ik heb haar afgelopen 2 weken 3x aan de lijn gehad en vaak genoeg vielen er dan bijna stiltes, omdat ze niets te vertellen had. Ik belde overigens om te vertellen dat mijn ex (mister vreemdganger) nogal storend gedrag naar mij toe toont en ook dan komen er zulke lauwe reacties. Spreek ik daarna m'n vader die heel begripvol en vol aandacht luisterde en reageerde; hoor ik dan opeens m'n moeder er continu doorheen tetteren. Dit is wat me stoort.

Geen dank hoor.

Ik weet ook niet zo goed wat verder te zeggen, het lijkt me zo moeizaam zo.