Ouders met problemen

Pfff ik vind het soms zo moeilijk.
Mijn ouders hebben allebei problemen, beide om een ander gebied, maar ik weet soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan.

Mijn vader is wéér werkloos, zijn baas die hem de vorige keer met hangende pootjes heeft teruggehaald, heeft m er weer uitgedonderd. Dit keer is het definitief over. Hij zit dus weer in de WW, nu kan hij bij de man van mijn nicht aan de slag voor een aantal uur per maand, maar dit is lang niet voldoende. De rest wordt dus aangevuld met WW, maar deze houdt begin volgend jaar (als ik het goed zeg ergens op).
En dan gaat hij nog minder verdienen... Daarnaast heeft hij nog schulden (niet super veel gelukkig, maar er is wel iets) (door een aantal fouten die gemaakt zijn in de tijd dat hij nog samen was met mijn moeder).
En op deze manier worden die natuurlijk ook niet afbetaald.
Het kan me zo boos maken, hij staat klaar voor de hele wereld, doet alles voor iedereen, en wordt iedere keer onderuit getrapt.
We hebben het er regelmatig over, dat hij niet veel geld heeft, en niet meer weet hoe hij het straks moet gaan doen en over alle subsidies die er zijn enz.
Aan de ene kant vind ik het heel moeilijk om het hier over te hebben. Ik voel me nu namelijk schuldig over mijn financiele situatie. Mijn vriend en ik kunnen goed rondkomen, en hebben zelfs nog de mogelijkheid om te sparen (en als we ons best doen, kunnen we flink sparen, zoals nu, voor een nieuwe keuken).
Het liefste zou ik hem wat geld geven, maar eigenlijk kunnen we het zelf dus ook goed gebruiken voor de spaar, plus dat mijn vriend het hier ook mee eens moet zijn natuurlijk. En ik niet denk dat dat gaat gebeuren.

Dan mijn moeder..
Zoals de meeste van jullie wel weten is ze ziek. Eind februari heeft ze op sterven gelegen, ze heeft een aantal weken ook in coma gelegen. Gelukkig is ze weer bijgekomen, maar vanaf augustus 2012 tot eind maart 2013, is ze kwijt.
Ze weet dus niets van mijn zwangerschap, ze weet nog dat ik het kwam vertellen en daarna is het blanco.
Ze weet niets van de vroeggeboorte van B, en hoe alles toen die tijd gegaan is. Ze kan zich mij niet herinneren met dikke buik. Enz enz enz.
Ik vind dat jammer, maar ben eigenlijk allang blij dat ze er nog is.
Zelf heeft ze er héél veel moeite mee, dat ze dat hele stuk kwijt is. Dit vertelt ze me dan ook regelmatig, en ik weet weer niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan.
Net ook weer een telefoongesprek gehad waarin ze vroeg hoelaat B eigenlijk geboren is, en hoe zwaar ze was.
Ze krijgt van de familie een tablet voor haar verjaardag, en die heb ik vol gezet met filmpjes en foto's van B, ook de film uit de ziekenhuis periode (die ik zelf overigens nog niet kan kijken).
Met mij gaat het nu goed, heb soms nog moeite met alles wat er gebeurd is, maar het gelukkige en blije gevoel overheerst weer. En ik vind het dan dus ook erg moeilijk om het verdriet van mijn moeder zo te zien, over iets waar ik zelf al zoveel stappen verder in ben.
Haar gezondheid is het ook gewoon niet.. eind september heeft ze weer een weekje in het ziekenhuis gelegen vanwege nierstenen/gruis en steeds aanhoudende aanvallen daarvan. Ze hadden haar morfine voorgeschreven, wat ze helemaal niet mag hebben (vroeger verslaafd aan geweest).
Toen was mijn moeder net een paar dagen thuis, en ging mijn 'stief'pa het ziekenhuis weer in. Het ging erg goed met hem, zo goed, dat het steunhart (even in het kort: zijn eigen hart kon de kracht van het pompen niet aan, dus heeft hij een soort kastje aan zijn hart, die via een slang bij zijn buik naar buiten komt en daar aan batterijen hangt) er uit mag!
Alleen is die plek waar die slang zijn buik in gaat enorm gaan ontsteken, hiervoor heeft hij medicijnen, maar die slaan niet aan. Vervolgens kon hij ook steeds moeilijker eten enz en ging zijn gezondheid weer rap achteruit.
De operatie stond gepland, maar die hebben ze gecanceld in eerste instantie, en nu wilden ze het niet doen omdat hij te zwak was (tja.. als zij gelijk geopereerd hadden..).
Hij is nu in het ziekenhuis weer aardig opgelapt, en mag nu thuis maar weer wachten op een nieuwe datum.
Dit is voor mijn moeder ook erg zwaar, alle zorgen om hem er omheen.

Iedereen zegt tegen mijn moeder dat ze 'blij' moet zijn dat ze zich van die periode allemaal niets meer kan herinneren, maar zelf denkt ze daar anders over. Ze vindt het echt verschrikkelijk dat ze al die stukken mist.

Ik heb het nooit erg gevonden om enig kind te zijn, maar nu vind ik het wel eens moeilijk. Tuurlijk kan ik bij mijn vriend, andere familie, en vriendinnen terecht. Maar een broer of zus om dit mee te delen was toch wel fijn geweest.

Bah

(oi.. en bedankt voor het lezen van deze enorme lap tekst!)

Pfffffffff wat een situatie meis.

Een hele dikke knuffel voor jou.

Pff Ik wil je een hele dikke knuffel geven!

Even een knuffel voor jou meis

Dank jullie wel!

Het zijn helaas veel dingen waar je zelf geen invloed op hebt en dat maakt je af en toe machteloos. Het lijkt me frustrerend om mee te maken. .......

Ook van mij een knuffel! Heel veel heftige dingen om tegelijk op je schouders te hebben en mee om te gaan. Want want je ouders raakt dat raakt jou ook en wat je moeder betreft gaat het ook nog eens om een periode die voor jou niet de makkelijkste is geweest. Hoe je er mee om moet gaan weet ik ook niet. Dat is altijd heel lastig vind ik als het om ouders gaat!
Dikke knuffel!

Echt ontzettend heftig allemaal... Is niet niks en helaas weet je niet wat er allemaal voor iedereen op de planning staat in het leven... Hoop dat de dingen voor je pa in elk geval rustig aan op z'n plek komen, al is het in deze crisis alles behalve makkelijk... En wbt de gezondheid van je moeder en stiefpa, jeetje die mensen hebben het ook ontzettend te verduren. Vind het echt ontzettend knap hoe je ermee omgaat, voor jou is dit ook alles behalve gemakkelijk...

Pff, wat een moeilijke en verdrietige situaties binnen je familie. Kan me voorstellen dat het je zwaar valt, zeker nu je je zelf eigenlijk weer lekker voelt. Een super lief idee trouwens van die tablet met foto's en filmpjes voor je moeder, denk dat ze daar veel aan kan hebben. Ik weet niet hoe dichtbij je vader woont, maar misschien dat je hem kan helpen door hem wat vaker uit te nodigen voor het eten ofzo, of een keer boodschappen voor hem mee te nemen? Voor kerst zou je bv. een feestelijk pakket kunnen maken.

Ik herken het wel een beetje, allebei mijn ouders (ook gescheiden) hadden/hebben soms flinke problemen en zorgen en soms voelt dat best zwaar. Sterkte!