Gescheiden ouders

Bij wie van jullie zijn de ouders ook uit elkaar? Vind je dit nog steeds moeilijk en hoe ga je daar dan mee om?

Mijn ouders zijn al 10 jaar uit elkaar ofzo, voor mijn gevoel pas een jaartje of 2. Inmiddels heb ik het wel goed verwerkt. Toen begreep ik er niks van. Mensen uit mijn omgeving zoals de familie begrepen het ook niet.. Mijn ouders waren perfect samen. Zo kijk ik er nog steeds naar, toen in de tijd dat ze nog samen waren dan..

Nu, 10 jaar later vind ik ze niet meer bij elkaar passen en hebben ze beiden een andere relatie. Toen was ik er echt kpot van en was ik heel boos. Ze hebben het nog een keer geprobeerd samen maar dat lukte toch niet. Gelukkig hebben ze nog steeds een goede verstandhouding. Mijn vader ziet haar nog steeds als de liefde van zijn leven, helaas mocht het niet zo zijn.

Vandaag moet ik er ineens weer aan denken en het maakt me dan weer even verdrietig. Vanavond komen mijn moeder en vriend bij ons eten en ineens heb ik het steeds over 'mijn ouders'. Verspreek me dus de hele tijd.. Vreemd vind ik het. De vriend van mijn moeder mag ik heel graag, is mij heel dierbaar en ik zou hem niet meer in mijn leven willen missen.

Nou, lang verhaal geworden maar vind het fijn om dit met meer forumsters te delen die dit hebben meegemaakt. Dus.. Doe je verhaal zou ik zeggen.

Mijn ouders zijn ook gescheiden alleen het verhaal er achter is heel anders.
Mijn ouders zijn nu bijna 2 jaar gescheiden maar dat hadden ze 20 jaar geleden al moeten doen !

Mijn ouders zijn ruim 20 jaar geleden ook gescheiden. Dit was echt noodzaak! Ik ben blij dat mijn moeder dit heeft gedaan.

Haar relatie daarna is ook stuk gelopen na 12 jaar. Inmiddels is ze alweer 5 jaar gelukkig getrouwd.

Mijn ouders zijn ook al 15 jaar gescheiden, toen heb ik t er wel moeilijk mee gehad, begreep t niet goed en vond t erg moeilijk toen ze beide een nieuwe relatie kregen.
Nu heb ik dr geen last meer van al denk ik nog wel eens na over hoe t geweest zou zijn als ze nog samen waren.

Mijn ouders zijn nu ongeveer 14 jaar gescheiden. Toen ze vertelden dat ze gingen scheiden was ik ook heel boos en verdrietig, maar inmiddels heb ik het helemaal geaccepteerd. Als ik mijn vader en moeder los van elkaar zie, vind ik ze ook totaal niet bij elkaar passen. Beide hebben ze een nieuwe partner. Met de vriend van mijn moeder heb ik een goede band, maar met de vriendin van mijn vader kan ik totáál niet opschieten. Hierdoor spreek en zie ik mijn vader bijna niet, en dat vind ik soms toch best heel jammer. Maar goed, hij heeft in de tijd ook wel duidelijk gemaakt dat zij blijkbaar op de eerste plaats staat.
Als ik het me goed herinner, heb jij ook niet zo'n goede band met je vader en zijn vriendin/vrouw, Sogood?

Tullow schreef:Mijn ouders zijn nu ongeveer 14 jaar gescheiden. Toen ze vertelden dat ze gingen scheiden was ik ook heel boos en verdrietig, maar inmiddels heb ik het helemaal geaccepteerd. Als ik mijn vader en moeder los van elkaar zie, vind ik ze ook totaal niet bij elkaar passen. Beide hebben ze een nieuwe partner. Met de vriend van mijn moeder heb ik een goede band, maar met de vriendin van mijn vader kan ik totáál niet opschieten. Hierdoor spreek en zie ik mijn vader bijna niet, en dat vind ik soms toch best heel jammer. Maar goed, hij heeft in de tijd ook wel duidelijk gemaakt dat zij blijkbaar op de eerste plaats staat.
Als ik het me goed herinner, heb jij ook niet zo'n goede band met je vader en zijn vriendin/vrouw, Sogood?

Jeetje, dit kan compleet mijn verhaal zijn! Nee, zijn vriendin mag ik inderdaad helemaal niet zo graag maar ik probeer onze relatie gewoon oppervlakkig te houden en dat gaat op dit moment goed. De laatste tijd is ze ook stukken minder gemeen, dus dat maakt het makkelijker. Ik heb een goed gesprek gehad met mijn vader omdat ik begon te merken dat het wel tussen ons ging staan. Ik denk dat hij met haar daarover heeft gesproken want sindsdien gaat het beter en soms is ze zelfs aardig en behulpzaam! Ik blijf wel op mijn hoede. Met mijn vader heb ik wel een hele goede band. Hij heeft voor haar gekozen, ik heb dat te accepteren. (tot op een bepaalde hoogte) Als hij maar gelukkig is, dat vind ik het belangrijkste.

Mijn ouders zijn alweer 20 jaar gescheiden. Mijn vader is inmiddels al 13 jaar gelukkig getrouwd met mijn stiefmoeder, beste keus ooit!
In het begin vond ik het erg moeilijk, mijn vader met een andere vrouw zien dan met mijn eigen moeder. Maar dat idee moest groeien en ben sinds heel wat jaren erg blij met haar. Beter gezegd, ik zie haar als mijn moeder.

Ik heb dan ook al 10 jaar geen contact meer met mijn moeder, wat mijn eigen keus is geweest.

Mijn ouders zijn nu 5 jaar gescheiden. Ik heb meer moeite met hun persoonlijke problemen dan met de scheiding.

Ik zou 1000x liever zien dat ze gelukkig met zichzelf worden dan dat ze weer bij elkaar komen.

Mijn ouders zijn 6 jaar geleden gescheiden. Ik ben er niet steeds niet helemaal overheen. Doet me soms nog best verdriet.
Ook het feit dat mijn vader steeds mijn moeder een hak wil blijven zetten...

Mijn ouders zijn inmiddels 21 jaar gescheiden, wat we elk jaar vieren

Ik vond 't vroeger vreselijk en 't doet me nu soms nog verdriet, dat ik geen 'gezin' heb, zegmaar. Alle grote gebeurtenissen moeten opdelen, m'n tijd moeten verdelen, als ik ooit ga trouwen, gut... Ik zie bijna op, tegen dat soort dingen. Elke verjaardag vind ik ook zenuwslopend, omdat iedereen op eieren loopt en ik voel dat aan en word daar allejezusnerveus van!

Inmiddels snapt de 23 jarige mij heus wel dat ze zijn gescheiden en ze zijn niet echt een match made in heaven zijn (geweest), maar 't zijn mijn pappa en mamma... En dan komt er toch dat kleine meisje, dat gewoon wilt dat pappa en mamma samen zijn, van elkaar houden, van mij houden en elke dag leven in een vrolijkekleurtjeswereld.

Maar goed, dat meisje snoeren we de mond met dubbelgevierde kerstfeesten, afbetaalde schuldgevoelens enz enz enz

Mijn ouders zijn 21 jaar gescheiden. Ik begreep er toen nog niet veel van, maar heb wel veel van hun ruzies e.d mee gekregen.
Mijn moeder was een avondje te feesten, was dorpsfeest, mijn vader deed daar nooit aan mee, en er moest tenslotte wel iemand bij de kinderen blijven. Mijn moeder kwam die nacht niet meer thuis, was bij een man ingetrokken. De dag erna had ze alleen mijn zus verteld waar ze was en zij mocht dan ook niets vertellen, mijn zus was op dat moment bij haar toenmalige vriend en ik zat bij mijn tante. Mijn vader was de hele dag al opzoek naar mijn moeder. Toen mijn vader terug kwam, was mijn zus naar mijn tante gekomen om te vertellen waar mijn moeder was. Mocht niet, maar hier kon immers niemand tegen. Mijn vader is toen met mijn oom naar het adres gegaan. Een tijd later kwamen ze terug, mijn vader in tranen, en zei dat mijn moeder een nieuwe vriend had waar ze nu mee ging samenwonen. Ik was 7 maar weet wel dat ik ontzettend boos en verdrietig was en niemand kon mij troosten. Dat vergeet je toch nooit meer.

Bij de rechter, was niet mee, was te jong, werd er gevraagd waar ik zou moeten wonen. Normaal, was in die tijd zo, zou een kind van mijn leeftijd met de moeder meegaan. Vanaf je 12de mocht je kiezen bij wie je wilde wonen. Eigenlijk zou ik dus met mijn moeder mee gegaan zijn. Mijn vader leek dat eerst ook het beste, maar mijn zus, schelen 8,5 jaar, zei dat ik bij mijn vader moest blijven, want als ik met mijn moeder mee zou gaan, dan zou het niet goed komen.
Zodoende ben ik bij mijn vader blijven wonen.
Mijn vader hadonregelmatige diensten, en tussen de middag, basisschool, zou ik dan bij mijn moeder eten wanneer mijn vader dienst had. Dit is een paar keer gebeurt. De meeste keren kwam het mijn moeder niet goed uit dat ik daar bleef eten.
Mijn vader is toen opzoek gegaan naar een ander adresje waar ik tussen de midaag kon blijven eten.
Wanneer ik een weekendje naar mijn moeder zou gaan, kreeg ik vaak te horen dat het niet paste, terwijl ik er zo naar uit keek. Dezelfde dag wanneer ik dan zou komen, kreeg mijn vader telefoon.

Na de basisschool periode is er een tijd geweest dat ik niet meer bij mijn moeder kwam. Had er geen zin aan.
Tot de 2de klas heeft zij nooit naar mij omgekeken. Ik raakte daarna aan de drugs, erg fijne jeugd heb ik niet gehad. Van mijn 12de tot mijn 14de heeft ze nooit 1 keer gebeld om te vragen hoe het met mij ging, zij is in die tijd met met die man getrouwd, bij wie ze introk. Op mijn 15de, ze had gehoord van mijn zus dat ik aan de drugs e.d zat, belde ze mij op. Ik heb haar gezegd dat ik het fijn vond dat ze even belde, maar vragen of ik langs wilde komen deed ze niet.
Daarna is er weer een hele tijd verstreken, 3 jaar, voordat we weer contact kregen.

Ik had toen een vriend die wel benieuwd was naar mijn moeder, ik had er op dat moment geen belang bij om contact met haar te hebben. Totdat ik een telefoontje kreeg. Het was mijn moeder die mij erg graag weer eens wilde zien en het bij wilde praten. We hebben toen een afspraak gemaakt, toenmalige vriend is mee gegaan. Het was gezellig, maar ik had meer het gevoel dat ik bij een (vage) kennis op bezoek was dan bij mijn eigen moeder. Wist ook niet of dit later over zou gaan.
Een paar maanden later vertelde ze mij dat ze nooit heeft durven bellen, omdat ze bang voor mijn vader was Dit begreep ik niet. En ze kon mij er ook geen duidelijk voorbeeld van geven. Ik heb haar toen verteld dat ik het erg fijn vond dat ze mij had gebeld, toen ik aan de drugs zat, maar dat ze daarna nooit weer heeft gebeld. Dat nam ik haar erg kwalijk. Ik had het fijner gevonden wanneer beide ouders om heen waren, beide ouders die mij steunden. Het enige wat ze kon was huilen, meer kon ze op dat moment niet. Een paar minuten later zei ze, ik had je wel willen bellen, maar het is die man die jou vader is. Alles klopt gewoon niet aan de opvoeding. Niets is goed gegaan, vandaar dat jij aan de drugs gegaan bent En die man heeft tegen jou gezegd dat jij niet naar mij toe mag komen. Mijn vader heeft nooit een lelijk woord over mijn moeder gesproken en hield mij juist helemaal niet tegen, die beste man heeft wel tig keer gezegd, ga toch eens naar je moeder.
Ik heb het haar kwalijk genomen en ben de eerste paar weken niet meer bij haar geweest. Mijn toenmalige vriend was toen ook wel klaar met haar.
Daarna zou ik met vakantie en heb haar gebeld om te vragen of wij langs konden komen. Ze waren het huis aan het verven. Paste op dat moment dus niet. Ze zei, ik bel JOU wel wanneer het hier klaar is. We zijn inmiddels 7 jaar verder en nog is er niet gebeld. Ik ben er nu inmiddels ook wel klaar mee.
Ik weet dat ik een moeder heb, maar zo voelt het niet. En daarmee is bij mij het hoofdstuk uit.

Mijn ouders zijn ruim 29 jaar geleden gescheiden, ik was nog geen 2 jaar. Ik heb er daardoor ook vrijwel geen herinneringen aan, ik weet niet beter. Voorzover ik me kan herinneren zijn mijn ouders beide getrouwd (al ruim 26 jaar inmiddels), maar niet met elkaar Ze gaan gelukkig goed met elkaar om, dus verjaardagen enzo zijn geen probleem. Ook met kerst zijn mijn ouders gewoon bij elkaar
Eigenlijk is het wel prima zo dus. Ik kan mij mijn ouders gewoon niet samen voorstellen.

Mijn ouders zijn nu 6 jaar gescheiden. Hoe het allemaal gegaan is verdient geen schoonheidsprijs. Het ging namelijk al een tijd lang niet goed tussen mijn ouders. Door ons bedrijf hadden ze veel stress wat zorgde voor de nodige wrijving tussen hen. Mijn moeder trok dit allemaal niet en heeft in 2005 een overdosis genomen. Zij is daarna terecht gekomen in een psychiatrische inrichting. Hier heeft ze een aantal maanden gezeten met af en toe een thuis bezoek. Mijn ouders wilden in die tijd nog werken aan de relatie. Als mijn moeder thuis was in het weekend, vond ze het moeilijk om geconfronteerd te worden met de druk van het bedrijf (dat hadden we destijds gewoon thuis). Dus ging ze 's avonds weg. Ik weet nog wel dat ik als 15 jarige bijna elke avond in het weekend op bleef om op m'n moeder te wachten. Mijn moeder heeft na een tijdje een gesprek aangevraagd om met ons en mijn vader te gaan praten, en daar heeft ze aangegeven dat ze wilde scheiden van mijn vader. Uiteindelijk is later gebleken dat ze al die tijd, als ze 's avonds vertrok, met een man af sprak die ze had leren kennen in de inrichting. Ik vond het al heel moeilijk om met haar om te gaan maar toen ik achter haar affaire kwam, heb ik besloten het contact te verbreken. Mijn vader en moeder hadden echt geen goede band meer, daardoor werd ik erg nerveus als ik contact had met m'n moeder. Mijn vader sprak ook altijd heel negatief over haar.

Ik ben bij mijn vader blijven wonen en heb vijf jaar geen contact met m'n moeder gehad. Uiteindelijk heb door verschillende redenen ontzettende ruzie met mijn vader gekregen en ook met hem het contact verbroken. Helaas zie ik hierdoor mijn broertje ook niet meer. Ik ben toen bij mijn vriend gaan wonen. Inmiddels heb ik wel weer contact opgenomen met mijn moeder, aangezien dat een stuk makkelijk was toen ik niet meer bij mijn vader woonde. Mijn moeder heeft nog steeds een relatie met de man waarmee ze al die tijd afsprak. Dat is wel iets wat in ontzettend moeilijk vind.

Niet qouten aub

Wat een enorm heftige verhalen hier... Ik hoop dat mijn zoons zo min mogelijk schade van mijn eigen scheiding ondervinden. Jeetje.

als ik lees hoe jij en je ex het regelen RYW zal het vast wel goed komen!



mijn ouders zijn 7 jaar geleden gescheiden,mijn vader is hierdoor erg veranderd en heeft het contact met alle familie en vrienden verbroken en ook zo goed als met mij: even als voorbeeldje, gisteren ging ik winkelen met mijn broer (die heeft een verstandelijke beperking) mn broer begint ineens helemaal te wijzen en te zwaaien want hij zag mn vader en zn vrouw. vervolgens rijd mijn vader het parkeerterein op,ziet mij en rijdt gauw door om zn auto een eindje verderop te zetten.. heel pijnlijk maar mijn broer was zo enthousaiast dat we maar even op m gewacht hebben om hem te begroeten. dir vond hij niet zo leuk maar hij deed gelukkig wel blij tegen mn broer. Hier heb ik meer verdriet en pijn van gehad dan de scheiding zelf.

want ik ook wel mis is dat mn thusi van vroeger niet meer bestaat.Ik ging 2 jaar na de scheiding op mezelf en alles is nu anders, nog steeds leuk en gezellig hoor bij mn moeder thuis maar soms heb ik wel een beetje heimwee naar vroeger.

Mijn ouders zijn nu ongeveer 1.5 jaar geleden gescheiden. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, vooral met het feit dat mijn ouders beide erg veranderd zijn. Ik weet niet zo goed wat ik nu van ze moet vinden en mis soms het echte 'ouder-gevoel' weleens. Het spookt weleens door mijn hoofd om het contact te verbreken, maar ik heb er ook nog niets aan gedaan om het beter te maken dus dat moet ik eigenlijk eerst doen.

Mijn ouders zijn zo'n 16 jaar geleden gescheiden. Ik was een jaar of 7, mijn zusjes waren rond de 5 en 1,5 jaar oud. Ze zijn uit elkaar gegaan omdat mijn moeders liefde voor mijn vader weg was. Ze hield niet meer van hem. Natuurlijk hebben ze een vervelende scheiding achter de rug (dat blijft het altijd, al gaat het alleen maar om het verdelen van de spullen en om de voogdij), maar verder is alles gemoedelijk verlopen. Met mijn moeder en zusjes hebben we ruim een half jaar bij mijn opa en oma gewoond, daarna kreeg mijn moeder een flat en gingen we daarheen. Na zo'n 2 jaar kreeg mijn moeder een nieuwe vriend, mijn vader kreeg niet veel later een nieuwe vriendin. Zowel mijn stiefmoeder als mijn stiefvader zijn echt lieverds. Mijn zusjes en ik hebben het getroffen met hen. Zij hadden beiden geen kinderen (stiefmoeder wilde er wel nog graag eentje met mijn vader, maar zij blijkt helaas onvruchtbaar), maar ze hebben ons geaccepteerd als hun eigen kinderen.

Ik heb weinig schade ondervonden aan de scheiding. Ik was nog vrij jong, mijn zusjes helemaal. Ik weet eigenlijk niks meer van voor de scheiding, hoe het toen was. Mijn ouders hebben geen grote ruzies gehad, wij als kinderen merkten nergens iets van. Na de scheiding werd er ook totaal niet lelijk over elkaar gesproken. Ik heb er twee geweldige stieffamilie's bijgekregen en heb het eigenlijk altijd alleen maar beter gevonden dat het zo gelopen is.

De laatste tijd vraag ik me wel wat meer af hoe het nou precies gegaan is en hoe het zou zijn als ze nog bij elkaar waren geweest. Maar ik heb er eigenlijk nooit mee gezeten, heb er weinig verdriet om gehad. Ik vond het vroeger wel altijd heel erg zielig als ik 's avonds naar bed ging dat papa helemaal alleen thuis zat. Achteraf bleek dat hij elke avond afleiding zocht door naar familie te gaan. Dat stelt me nu dus weer gerust.

Ik weet dat de meeste scheidingen vreselijk verlopen, ik besef me dat ik in een heel fijne situatie zit. Mijn (stief)ouders kunnen gewoon met elkaar praten, ze kunnen elkaar op verjaardagen gewoon zien, hoeven elkaar niet te ontlopen, etc. Het fijnste moment was dat ik mijn ouders en stiefouders tegelijk hard aan het klussen heb gezien toen mijn vriend en ik gingen samenwonen. Mijn vader en stiefvader samen een muur erin zetten, mijn moeder en stiefmoeder samen aan de schoonmaak.. perfect! Elkaars beste vrienden/vriendinnen zullen het niet worden, dat hoeft ook helemaal niet. Ze zien elkaar als het iets van hun dochters betreft, zomaar bij elkaar op de koffie gaan doen ze niet hoor. Maar het feit dat ze omwille van ons zo met elkaar omgaan is super. Ik had niet anders kunnen wensen

*

Mijn ouders zijn iets minder dan tien jaar geleden gescheiden. En ik heb inmiddels 0 respect voor hoe mijn moeder het heeft aangepakt. En het feit dat ze er continu ove rheeft gelogen, maakt dat ik haar daarom nog meer haat.

RYW schreef:Wat een enorm heftige verhalen hier... Ik hoop dat mijn zoons zo min mogelijk schade van mijn eigen scheiding ondervinden. Jeetje.

Ik ben het met je eens dat hier erg heftige verhalen staan, echt verschrikkelijk! Maar gelukkig weet ik uit ervaring dat het ook heel anders kan gaan. Van wat ik hier van jou lees, geloof ik dat je je zoons een goede basis meegeeft