Ongelukkige ouders

Ik moet het gewoon even van me afschrijven.

Nadat ik vanmiddag ruzie had met mijn vader om iets heel onbenulligs, hadden we vervolgens een ongekend openhartig gesprek. Hij vertelde dat hij ongelukkig is in het huwelijk met mijn moeder, maar desondanks van haar houdt en absoluut niet wil scheiden. Ik 'wist' wel dat dit speelde eigenlijk, maar om het uit zijn mond te horen en het dus hardop bevestigd te krijgen doet enorm veel pijn.

Ik heb in feite al jaren een loyaliteitsconflict. Als het puntje bij paaltje komt sta ik meer achter mijn vader, maar ik hou net zoveel van mijn moeder en ziedaar het conflict.

Mijn vader en ik kunnen de laatste jaren heel goed praten. Hij kan zijn verhaal kwijt bij mij en vindt dat fijn. Ik ben blij dat ik hem tot steun kan zijn.

Ook met mijn moeder kan ik prima praten, en ik ben oo blij dat ik haar tot steun kan zijn.

Het gevolg is, en dat weten mijn ouders allebei niet, dat ik me ontzettend zorgen maak over ze. Ik ben echt bang geweest dat ze zouden gaan scheiden bijvoorbeeld, en dat was een behoorlijk reëele angst. Daarnaast doet het mij heel veel pijn hen zo te zien.

Het heeft ook zijn weerslag op mijn eigen relatie. Als mijn ouders het al zo moeilijk hebben, waarom zou het ons dan wel lukken?

Ik heb er wel over gepraat met mijn vriend, maar niet echt tot in detail, omdat ik hem er niet mee wil opzadelen, dus ik vertel het hier maar, in de hoop dat jullie me een beetje kunnen helpen met relativeren en hoe ermee om te gaan.

(Niet quoten a.u.b.)

*

Jij hebt het niet makkelijk he. Magenta. Zie veel van dit soort topics langskomen van je...

Dit verhaal is voor mij ook heel herkenbaar. Mijn ouders hebben meerdere keren op het punt van scheiden gestaan.
Ook ik was een een praatpaal en vooral voor mijn moeder. Op zich prima maar hierdoor ging ik anders tegen mijn vader aankijken en dat is niet eerlijk. Zo'n relatieprobleem komt niet van een kant.

Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik er niks meer over wil horen tot het moment dat ze werkelijk uit elkaar gaan. Dan wel weer scheiden, dan weer niet. Ik werd er gek en verdrietig van.

Ze zijn nu nog steeds bij elkaar en weer gelukkig voor zover ik weet.

Ik zou met je ouders gaan praten, je angsten uitspreken. Wie weet kunnen ze je gerust stellen.

En betrek dit niet op jezelf. Dit is hun relatie, niet het jouwe. Zolang jij weet dat het goed zit tussen je vriend en jou hoef jij je toch nergens zorgen om te maken?

Ook bij mij herkenbaar.

Zeker de eerste paar jaar was ik de praatpaal voor m'n moeder. De relatie tussen mij en mijn vader was toen niet zo goed.
Na verloop van jaren is mijn vader ook steeds meer naar mij toe gekomen met zijn verhaal.
Ik had er heel veel moeite mee, dat ik allebei hun praatpaal was en dus veel negatieve dingen over de ander hoorde.
Uiteindelijk zijn het toch allebei m'n ouders en geef ik om allebei even veel.

Ik heb ze altijd zoveel mogelijk proberen te helpen (ook wel eens met z'n 3'en rond de tafel gezeten etc.), maar heb het nooit om mezelf betrokken.
Wel moet je uitkijken dat je geen partij kiest, want elk dingetje wat je zegt kan verkeerd geinterpreteerd worden.
Gelukkig is dit bij mij nooit voorgekomen.

Uiteindelijk zijn mijn ouders een jaar geleden gescheiden.
Zij hebben geen contact meer met elkaar.
Nu proberen ze dus via mij bepaalde zaken op te lossen of mij uit te horen.
Dit is wel iets waar ik uitgestapt ben, want dit wil ik absoluut niet.
Ik wil naar ze luisteren en tips geven, maar ik ben geen verklikker en ik sluis niks door naar de ander.

Hierom heb ik dus wel een stapje terug gedaan in de relatie met mijn vader en mijn moeder.
Ik spreek en zie ze nog wel, maar wel veel minder dan toen.

Ik denk dat je gevoel wel zegt hoe ver je hier in mee wilt gaan.
Geef dit ook duidelijk aan bij je ouders, want ze gaan alleen maar meer van je verwachten (tenminste zo voelde het voor mij).

Voor mij ook heel herkenbaar. Mijn ouders hebben dit 2 jaar geleden aan mij opgebiecht en zijn toen ook gaan scheiden. Ik bleef "verplicht" bij mijn vader wonen en en ging natuurlijk ook regelmatig bij mijn moeder langs. Beide praten toen ook continu over elkaar, over gevoelens etc. Op een gegeven moment merkte ik dat ik er erg veel last van had en ook ging twijfelen aan mijn eigen relatie. Toen heb ik besloten om dit aan mij ouders te vertellen en die begrepen mij deels. Tot op de dag van vandaag twijfel ik nog om het contact met mijn ouders op een heel laag pitje te zitten omdat ik het eigenlijk nog steeds teveel vind.

Succes!

Wat een hoop herkenning zeg.
Inmiddels kan ik het weer iets meer loslaten, en ik zie het maar als voorbeeld van wat ik moet zien te voorkomen later.

Ik had precies hetzelfde kunnen schrijven

Mijn broertje woont nu nog thuis maar ik weet zeker dat zodra hij het huis uit is (volgend jaar ergens, zijn huis is bijna klaar) dat mijn ouders gaan scheiden.
Mijn broertje heeft het hier erg moeilijk mee omdat hij er midden in zit.
Ik vind het ook heel erg moeilijk. Ik heb heel erg het gevoel dat ik straks voor 3 mensen voor gaan "zorgen". Wanneer ik na een weekend bij mijn ouders te zijn geweest weer thuis ben, ben ik echt op. Dan ligt mijn leven voor m'n gevoel weer helemaal op z'n kop.

Mijn ouders praten ook beide redelijk vrij uit tegen mij. Dit vind ik best moeilijk, omdat ik dan het gevoel ben hun relatietherapeut te zijn.

Ik kan je dus helaas geen tips geven hoe je hier het best mee om kunt gaan.
Maar wel een