Gelovig/ ongelovig

Ligt eraan 'hoe gelovig'. Op TV was laatst een stel (de man van het stel) die was zeer gelovig en zijn vriendin niet. Hij vertelde gewoon echt dat God op 1 stond en zijn vriendin op 2.. Ik zou daar echt niet mee kunnen leven.

Daarnaast zou ik heer eerlijk gezegt geen zin hebben om elke week naar de kerk te moeten gaan, te bidden voor het eten, geen sex te hebben tot het huwelijk (niet zoenen of hand vasthouden in het openbaar? of gaat het niet zover?).

Al met al zou het vooral mijn probleem zijn. Ik zou mezelf daar niet aan kunnen aanpassen. Mijn vriend is wel gedoopt en heeft zijn vormsel gedaan maar hij gelooft verder nergens in en heeft niets met de Katholieke kerk. Hij zou zichzelf wel kunnen laten 'uitschrijven' maar heeft er ook weer geen last van dat zijn naam ergens in een boek staat. (zoals hij het zelf zegt haha).

Ik zou het denk ik niet kunnen. Niet als het iemand is die heel fanatiek in de bijbel gelooft. Ik ben zelf wel gedoopt en ging ook altijd naar zondagsschool (vond ik gewoon gezellig) maar ik schijn als kind dus al tegen mijn moeder te hebben gezegd dat ik de bijbel ook een sprookjesboek vond. Voor mij is het niet realistisch allemaal dus ik zou me moeilijk kunnen binden aan iemand die in 'onrealistische' dingen geloofd.

Mijn man is gelovig/christelijk en ik niet.

Dat gaat hier prima maar hij is dan ook niet zwaargelovig. Hij gaat niet naar de kerk (hij vindt dat de kerk je alleen maar allemaal regeltjes oplegt) en hij bidt wanneer hij er behoefte aan heeft. En dus niet wanneer het 'moet' zoals voor het eten.
Hij leest wel veel bijbel en hij praat er wel veel over. Maar ik vind het ook wel interessant en we vinden het beide leuk om ze nu en dan er een discussie over aan te gaan.
Hij wil onze kinderen wel wat van het geloof mee geven maar wil ze het geloof niet opleggen. Hij wil dat ze zelf kunnen kiezen. En daar ben ik het mee eens.

Mijn man is ook christelijk, zelf kom ik uit een nest waar we niets deden wat betreft geloof. Wij gingen enkel naar een christelijke school om er wel iets van mee te krijgen. Meer ook niet.

Wel heb ik altijd de interesse gehad, alleen was de drempel te hoog om alleen een kerk te bezoeken e.d.
Ik heb mijn man leren kennen die dus regelmatig naar de kerk ging/gaat.
Inmiddels gaan we samen regelmatig en kan ik ook wel zeggen dat ik christen ben.
Wij zijn ook in de kerk getrouwd, eventuele kinderen worden ook gedoopt.
Ook bidden wij voor het eten en lezen zo nu en dan samen in de bijbel.

Nee, ik kan me niet voorstellen dat ik daar aan zou beginnen.

Ik ben gelovig, mijn vriend niet.
De kinderen zijn gedoopt, en gaan (als ze 4 zijn) naar een christelijke school.
Ik ga (bijna) wekelijks naar de kerk, en als de situatie er naar is, neem ik ook de oudste mee.
We hebben voor de kinderen ook kinderbijbels, maar bidden niet voor het eten.
Mijn vriend leest ze ook gewoon voor uit de bijbeltjes als ze hem daar naar vragen.
Trouwen doen we niet, dus dat dilemma is niet van toepassing.

Nee dat zou ik niet kunnen.

Zwaar gelovig bestaat niet. Je gelooft of je gelooft niet.

Maar sommige mensen zijn gelovig, terwijl dit niet heel veel gevolgen heeft voor dagelijkse beslissingen, en voor anderen is het heel belangrijk en beinvloedt het vrijwel alles in hun leven. Als dat niet minder zwaar versus zwaar geloven is, hoe noem je het dan?

Rood schreef:Zwaar gelovig bestaat niet. Je gelooft of je gelooft niet.

Ik geloof dat er een behoorlijk verschil is tussen een agnost en een lid van de zwarte kousen kerk. Of een mormoon en een ach-ja-ik-geloof-best-wel-in-God-ofzo persoon.

Ik zou er niet aan beginnen. Als iemand op zich wel gelooft, maar dat geen invloed heeft op de invulling van zijn leven, ja prima. Maar elke zondag naar de kerk, geen seks voor het huwelijk, anti-homo/anti-euthanasie/anti-anticonceptie (hehe), elke dag bidden en bijbelstudie, dat is zo'n andere manier van leven en kijk op de wereld. Ik zou geen relatie willen met iemand die zo principieel anders in het leven staat.

Het heeft wel veel gevolgen voor het dagelijks leven, alleen lijkt het resultaat daarvan meer op de manier van leven van niet-gelovigen. En dus lijkt het geloof bij die mensen niet veel te beïnvloeden. Maar zij hebben net zoveel overtuigingen vanuit hun geloof als mensen die wat rechtlijniger in de leer zijn. Ik denk dus dat de tegenstelling vals is.

Maar goed, wel goeie vraag wat dan de goede term is. Ik denk echter dat alleen al binnen het christendom zo veel verschillende stromingen zijn dat je dat niet in twee simpele stromingen van zwaar en niet-zwaar kunt opdelen.

Rood schreef:Zwaar gelovig bestaat niet. Je gelooft of je gelooft niet.

Ik vind dat daar wel verschil in zit, wat SG zegt, bijvoorbeeld de kerk, maar ik heb verschillende vriendinnen die geloven, waarvan de 1, in mijn ogen, zwaar gelovig is (2 keer per week naar de kerk, actief betrokken bij de kerk bij verschillende middagen, bidden voor het eten etc.), en de andere vriendin is ook gelovig maar gaat niet naar de kerk oid.

SuperGrover schreef:

Rood schreef:Zwaar gelovig bestaat niet. Je gelooft of je gelooft niet.

Ik geloof dat er een behoorlijk verschil is tussen een agnost en een lid van de zwarte kousen kerk. Of een mormoon en een ach-ja-ik-geloof-best-wel-in-God-ofzo persoon.

Eens, er zijn ontzettend veel verschillen. Maar ik vind het storend als dat in de categorie zwaar en niet-zwaar wordt opgedeeld.

Hoe zou jij het dan benoemen Rood? Praktiserend, licht praktiserend en niet praktiserend?

Pfoe, ik weet het niet, weet je dat? Ik maak zelf vaak onderscheid tussen de feitelijke kenmerken, dus bv. binnen het christendom: rooms-katholiek, orthodox, protestants, evangelisch, reformatorisch. Maar ja, ik kan me voorstellen dat dat niet iedereen wat zegt. Vroeger zei ik zelf: orthodox en vrijzinnig, maar 'orthodox' kunnen je verwarren met de Grieks-, Oosters- en Syrisch- en weet-ik-hoe-veel- orthodoxen, dus dat klopt alweer niet. Hmpf, moeilijk.

Zwaar gelovig is misschien een onjuiste term, het gaat qua geloven misschien wel om wel/niet. Maar qua praktiseren zijn er wel behoorlijke gradaties natuurlijk.

Edit: en ook binnen een bepaalde stroom heb je mensen die zich veel strenger aan leefregels houden dan anderen natuurlijk. Dus het is ook zeker niet alleen afhankelijk van stroming als je het mij vraagt.

Eens hoor, daarom ook. Die zwaar-term is te simpel. Ik ga me nog op bezinnen op een nieuw, mooi, allesomvattende term. I'll be back.

Ik moet er niet meer aan denken. Ik ga met veel verschillende godsdiensten prima om maar ik wil er nooit meer een relatie mee.

Mijn ex is zeer gelovig en zijn ouders ook. Het was dan ook snel uit, want ik voeg niet met zeer gelovige mensen. De kerk daar ga ik niet heen, trouwen in de kerk wou ik ook niet, rokjes vind ik vreselijk, hoedjes ook en ik wou ook graag een tv in mijn huis. Dus het liep al snel spaak tussen ons. Zijn ouders vonden mij te vrij en die mochten me niet. (ook omdat ik broeken droeg, uit ging etc etc. )

Ik ben gelovig en single, maar zoals ik het nu zie zou ik niet een relatie willen met een man die niet gelooft. Dat heeft voor mij niet eens zozeer met verschillende levensstijlen te maken. Ik ben zelf namelijk over het algemeen ook niet ouderwets of traditioneel (ik kijk bijvoorbeeld wel tv en draag broeken en ben geemancipeerd )

Maar punt is wel dat geloof voor mij het belangrijkste is in mijn leven en het alles wat ik doe en denk en voel beïnvloedt. Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn vriend/man dat niet echt zou begrijpen. Ik zou met hem willen kunnen praten over dingen die met geloof te maken heeft. Natuurlijk kan een niet-gelovige vriend heel erg zijn best doen om begripvol te zijn en zo, maar je begrijpt geloof pas echt als je zelf gelooft.

En bovendien zou ik bang zijn dat ik met een niet-gelovige partner ook zelf minder met geloof bezig zou gaan. Ik wil het liefst juist iemand die mij, alleen al met zijn eigen levensstijl, stimuleert om God te zoeken en contact met Hem te houden.

Overigens zou ik ook geen relatie kunnen hebben met iemand die zo streng-christelijk is als de familie die SarahKey beschrijft. Maar dat soort strenge mensen zijn in de minderheid.

Eens met Aletta. Ik heb twee relaties gehad met niet-christenen, maar het lukte me niet. Als ik over een mooie preek wilde napraten over wat ons had aangesproken, was hij alweer vergeten wat er was gezegd.

Aletta schreef:Ik ben gelovig en single, maar zoals ik het nu zie zou ik niet een relatie willen met een man die niet gelooft. Dat heeft voor mij niet eens zozeer met verschillende levensstijlen te maken. Ik ben zelf namelijk over het algemeen ook niet ouderwets of traditioneel (ik kijk bijvoorbeeld wel tv en draag broeken en ben geemancipeerd )

Maar punt is wel dat geloof voor mij het belangrijkste is in mijn leven en het alles wat ik doe en denk en voel beïnvloedt. Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn vriend/man dat niet echt zou begrijpen. Ik zou met hem willen kunnen praten over dingen die met geloof te maken heeft. Natuurlijk kan een niet-gelovige vriend heel erg zijn best doen om begripvol te zijn en zo, maar je begrijpt geloof pas echt als je zelf gelooft.

En bovendien zou ik bang zijn dat ik met een niet-gelovige partner ook zelf minder met geloof bezig zou gaan. Ik wil het liefst juist iemand die mij, alleen al met zijn eigen levensstijl, stimuleert om God te zoeken en contact met Hem te houden.

Overigens zou ik ook geen relatie kunnen hebben met iemand die zo streng-christelijk is als de familie die SarahKey beschrijft. Maar dat soort strenge mensen zijn in de minderheid.

Mooi omschreven Aletta! Ik ben ook Christen, maar had het juist andersom. Wilde liever een relatie met iemand die niet gelovig was. Dit omdat ik die mannen vaak een beetje suf vind. Stom vooroordeel van een Christen nog wel he? Maar dat was mijn ervaring. Heb ooit wel eens met een Christelijke jongen gehad, hij was niet suf maar heel erg radicaal. (velen noemen het 'zwaar' ik noem het radicaal) en daar kreeg ik de kriebels van.

Nu heb ik al 4.5 jaar een relatie met een atheist maar sinds kort geloof hij ook Ik heb hem geindoctrineerd! Haha nee hoor.

Jawel, dat heb je wel!

O, en MJ was wel radicaal. Ik werd para van hem. Met z'n Delila.

Aletta schreef:Ik ben gelovig en single, maar zoals ik het nu zie zou ik niet een relatie willen met een man die niet gelooft. Dat heeft voor mij niet eens zozeer met verschillende levensstijlen te maken. Ik ben zelf namelijk over het algemeen ook niet ouderwets of traditioneel (ik kijk bijvoorbeeld wel tv en draag broeken en ben geemancipeerd )

Maar punt is wel dat geloof voor mij het belangrijkste is in mijn leven en het alles wat ik doe en denk en voel beïnvloedt. Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn vriend/man dat niet echt zou begrijpen. Ik zou met hem willen kunnen praten over dingen die met geloof te maken heeft. Natuurlijk kan een niet-gelovige vriend heel erg zijn best doen om begripvol te zijn en zo, maar je begrijpt geloof pas echt als je zelf gelooft.

En bovendien zou ik bang zijn dat ik met een niet-gelovige partner ook zelf minder met geloof bezig zou gaan. Ik wil het liefst juist iemand die mij, alleen al met zijn eigen levensstijl, stimuleert om God te zoeken en contact met Hem te houden.

Overigens zou ik ook geen relatie kunnen hebben met iemand die zo streng-christelijk is als de familie die SarahKey beschrijft. Maar dat soort strenge mensen zijn in de minderheid.

waar ik nu woon zijn maar een paar gezinnen. Maar in de buurt waar ik vandaan kom zijn ze ontelbaar. Daar wemelt het er nog van. Heb niet voor niets een man ver weg opgezocht

Nou SK, het lijken wel insecten! #wemelt