Recht om zelf uit het leven te stappen?

Ik zit het programma 'achter gesloten deuren' te kijken, het gaat over een man die niet ziek is maar gewoon niet meer wil. Hij heeft een euthanasieverzoek ingediend bij zijn huisarts, dit is afgewezen. De huisarts vind de man gezond, de man wil niet meer leven, zijn vrouw is een paar jaar geleden overleden en hij wil niet oud en seniel worden.

Wat vinden jullie hiervan? Zou in zo'n geval euthanasie ook mogelijk moeten zijn?

Ja, ik vind dat mensen (na een bepaald traject) op een menselijke manier uit het leven moeten kunnen stappen als ze dat willen. Ik vind dat je zelf de beslissing over je leven zou moeten mogen nemen. En dat als het duidelijk is dat dit een weloverwogen beslissing is, dat men daar dan in begeleid en geholpen moet worden.

Ja, ik vind dat dat moet kunnen.
Als hij er klaar mee is dan lijkt het me beter dat dat op een humane manier gaat.

Antibes schreef:Ja, ik vind dat mensen (na een bepaald traject) op een menselijke manier uit het leven moeten kunnen stappen als ze dat willen. Ik vind dat je zelf de beslissing over je leven zou moeten mogen nemen. En dat als het duidelijk is dat dit een weloverwogen beslissing is, dat men daar dan in begeleid en geholpen moet worden.

Mooi verwoord. Ben het met je eens.
Vind dat dit op een humane manier moet gebeuren. Zodat mensen niet als wanhoopsdaad bijvoorbeeld voor de trein springen.

Ik heb het hier laatst nog over gehad met mijn paps. Dat nu ik arts ging worden ik de morfine kon bedienen over 15 jaar..

Sam schreef:

Antibes schreef:Ja, ik vind dat mensen (na een bepaald traject) op een menselijke manier uit het leven moeten kunnen stappen als ze dat willen. Ik vind dat je zelf de beslissing over je leven zou moeten mogen nemen. En dat als het duidelijk is dat dit een weloverwogen beslissing is, dat men daar dan in begeleid en geholpen moet worden.

Mooi verwoord. Ben het met je eens.
Vind dat dit op een humane manier moet gebeuren. Zodat mensen niet als wanhoopsdaad bijvoorbeeld voor de trein springen.

Helemaal mee eens! Als mensen echt niet meer willen moet er een normale uitweg zijn.

Maar stel het is je eigen vader, zou je hem dan nog proberen over te halen om met bv een psycholoog te praten of zou je hem dan steunen in zijn besluit?

ik ben het hier wel mee eens, maar wel met begeleiding en gesprek met psycholoog e.d. als er echt duidelijk geen wil meer is om te leven en er geen manieren meer zijn om de levenskwaliteit te verhogen, kan ik hier alleen maar voor zijn.

Mermaid schreef:Maar stel het is je eigen vader, zou je hem dan nog proberen over te halen om met bv een psycholoog te praten of zou je hem dan steunen in zijn besluit?

Nee, steunen in zijn besluit. Ik zou het egoistisch vinden dat IK m`n vader in leven wil houden terwijl hij dat zelf niet eens wil.

Ik zou mijn vader ook steunen. Hoe moeilijk het natuurlijk ook zou zijn.

Mermaid schreef:Maar stel het is je eigen vader, zou je hem dan nog proberen over te halen om met bv een psycholoog te praten of zou je hem dan steunen in zijn besluit?

Ik zou willen dat hij met mij praat. En als hij het écht wil kan ik niet anders dan hem hierin steunen. Ik vind dat ik het recht niet heb om hem bij me te willen houden als hij dit niet meer wilt.

Mermaid schreef:Maar stel het is je eigen vader, zou je hem dan nog proberen over te halen om met bv een psycholoog te praten of zou je hem dan steunen in zijn besluit?

Het zou er wel een beetje vanaf hangen. Hoe oud hij is op het moment dat hij ermee komt en of het een depressie is of dat hij echt klaar is met leven. Als mijn pap er nu (net zestig, nog getrouwd, werkend, reizend, etc.) mee zou komen, dan zou ik hem niet direct het hoekje om helpen. Maar als hij bejaard is en wel gezond, maar oud/aftakelend/alleen/ongelukkig/uitgeleefd. Dan vind ik dat wel een ander punt. Of ouder en depressief dat je denkt, wegen de jaren van het depressie-overwinnen nog op tegen de eventuele winst daarna?

En het lastige blijft dan, wat voor leeftijd en wat voor traject hang je daar aan?

Maar waar trek je dan de grens? Als een man van 50 niet meer wil leven omdat zijn vrouw overleden is aan kanker of een man van 85 die om diezelfde reden niet meer wil leven? Wat voor persoon zien jullie voor je in dit scenario? Kijken jullie hier anders tegenaan dan zelfmoord?

Joan schreef:Maar waar trek je dan de grens? Als een man van 50 niet meer wil leven omdat zijn vrouw overleden is aan kanker of een man van 85 die om diezelfde reden niet meer wil leven? Wat voor persoon zien jullie voor je in dit scenario? Kijken jullie hier anders tegenaan dan zelfmoord?

Dat zeg ik dus net, dat dat het lastige is. Ik zou denk ik proberen een afweging te maken qua investering/levensgeluk. Stel dat het een depressie is met serieuze doodswens, dan kost dat wel een aardige periode om daar overheen te komen. Dat vind ik op je 50e, met daarna misschien nog 15 jaar geluk een ander verhaal dan op je 75e..

En los daarvan, als iemand écht depressief is, dan vind ik dat euthanasie ook mogelijk zou moeten zijn als het niet lukt daaruit te komen. Ook op jongere leeftijd.

Ik vind zeker dat mensen die écht niet meer willen leven daar zelf een besluit in moeten kunnen hebben. Mijn inziens is het belangrijk dat mensen die het leven niet meer zien zitten begeleid kunnen en mogen worden naar een eventuele dood. Wel vind ik het lastig om te bepalen wanneer dit het geval is, wanneer weet iemand zeker dat hij/zij niet meer wil leven. En wat gebeurt er als familie het niet met bepaalde beslissingen eens is? Kan de arts die de euthanasie heeft toegediend dan aangeklaagd worden? Dát is dan juist weer niet de bedoeling. Ik vind het jammer dat dat het probleem is bij dit soort dilemma's.

Rush schreef:

Mermaid schreef:Maar stel het is je eigen vader, zou je hem dan nog proberen over te halen om met bv een psycholoog te praten of zou je hem dan steunen in zijn besluit?

Nee, steunen in zijn besluit. Ik zou het egoistisch vinden dat IK m`n vader in leven wil houden terwijl hij dat zelf niet eens wil.

Helemaal eens met Rush.

Natuurlijk zou ik het erg vinden als mijn vader niet meer wil leven, maar als dat is wat hij wil en daar echt goed over heeft nagedacht, kan ik niks anders dan daarachter staan.
Mijn moeder kon het op een gegeven moment ook niet meer, leven terwijl ze zoveel pijn had en toch niet meer beter ging worden. Super moeilijk om te zien dat je moeder in slaap wordt gebracht om nooit meer wakker te worden, maar het is wat zij wilde en beter voor haar was. Bij mijn moeder was het overigens geen euthanasie, maar palliatieve sedatie.

Ik heb hier laatst overnagedacht. Ik vind dat 't mogelijk moet zijn. Sommige ouderen wachten op de dood. Dat lijkt me zo erg. Als je kinderen hebt gekregen, kleinkinderen en misschien zij weer een kind en ondertussen ben je hoogejaard en kan je steeds minder, waarom zou je dan moeten wachten tot de dood je komt verlossen. Mijn opa zei altijd er komt een dag dat anderen je billen moeten vegen, iemand voor je bepaald dat je moet eten dan ben je weer baby.. Nou lijkt me niets!

Weg

Antibes schreef:Ja, ik vind dat mensen (na een bepaald traject) op een menselijke manier uit het leven moeten kunnen stappen als ze dat willen. Ik vind dat je zelf de beslissing over je leven zou moeten mogen nemen. En dat als het duidelijk is dat dit een weloverwogen beslissing is, dat men daar dan in begeleid en geholpen moet worden.

Helemaal mee eens.

Dat lijkt me heel moeilijk om te zien Pixie. Ik heb het zelf ook gezien bij 1 van mijn opa's, hij ging lichamelijk achteruit, maar geestelijk nog helemaal niet. Het was zo moeilijk voor hem om er aan toe te geven dat hij ineens dingen niet meer zelf kon, zoals PC zegt, hij was ineens weer een soort baby. In zo'n geval zou er echt wel een humane manier moeten komen om er een einde aan te maken.

Het is wel een moeilijke kwestie, want inderdaad wat doe je dan met mensen die bijvoorbeeld kampen met chronische depressies? Moeilijk.

Zolang iemand niet ziek is vind ik het niet kunnen, dan vind ik dat dicht bij (zelf)moord komen. Heb geen problemen met euthanasie zolang het echt nodig is.

Maar wanneer is euthanasie echt nodig? En wat als iemand echt niet meer wil? Dat is toch ook niet menselijk meer?

Mermaid schreef:
Het is wel een moeilijke kwestie, want inderdaad wat doe je dan met mensen die bijvoorbeeld kampen met chronische depressies? Moeilijk.

Helpen met euthanasie. Levenslang depressief zijn is voor mij ultiem uitzichtloos lijden.

Ik vind dit wel een hele lastige. In eerste instantie zou ik zeggen, ja, dat moet kunnen. Als iemand echt niet meer wil leven, vind ik dat het mogelijk moet zijn om er op een menselijke manier een einde aan te maken. Al vind ik wel dat er dan op een bepaalde manier bewezen moet worden dat die persoon niet vanuit emotie redeneert, of dat diegene niet in een toestand verkeerd waarin hij gewoon niet helder kan redeneren.

Maar het is wel lastig waar je de grens dan legt. Hoe depressief moet iemand dan zijn? Hoe uitzichtloos moet het voelen voor diegene? En een hulpverlener kan het gevoel van iemand anders natuurlijk nooit voor 100% inschatten. Ik vind het ook heel moeilijk om te zeggen wat ik bij mijn vader bijvoorbeeld zou doen. Ik denk dat ik, als ik écht denk dat hij niet meer wil, geen uitzicht meer ziet, dat ik het een oplossing zou kunnen vinden. Maar ik heb geen idee hoe ik zou reageren als dit zich echt voor zou doen.

Pixie, dat lijkt me echt heel moeilijk om te horen, ik zou echt een enorme brok in mijn keel krijgen. Praten jullie veel met ze? Vooral ook omdat ze elkaar nog hebben! Al wil dat niet alles zeggen natuurlijk

Ik blijf dit lastig vinden. Heb nog geen definitieve mening. In principe ben ik tegen euthanasie, ook uit geloofsovertuiging omdat ik niet vind dat we zelf mogen bepalen om een einde aan het leven te maken. Aan de andere kant: hoe ver moet je tegenwoordig gaan met levensverlenging? Moet je alles uit de kast trekken om het leven met maar een paar maanden te verlengen? Moet je die kansen allemaal maar nemen of je er op een gegeven moment bij neerleggen dat het genoeg is? Bij een ongeneeslijk ziek iemand zou ik er minder moeite mee hebben om die op een gegeven moment op zijn verzoek uit zijn lijden te verlossen. Maar ik vind het al weer heel anders bij depressies. Waar ligt de grens? Ik ben bang dat de grens steeds verder verschuift en dat vind ik onwenselijk.