Weet jullie omgeving..?

Op mijn 16de is bij mij PCO geconstateerd. Inmiddels zijn we 10 jaar verder en willen mijn man en ik graag een kindje en heb ik van de huisarts een verwijsbrief gekregen voor de gynaecoloog.
Nu vroeg ik me af...,
wie zit er in een soort gelijke situatie en is jullie omgeving hiervan op de hoogte dat jullie er mee bezig zijn? Ik bedoel, ik wil het graag voor ons twee houden maar ik denk ook dat het fijn is om je verhaal kwijt te kunnen.

Vertel...

Wij zijn nu 2 jaar bezig en er is geen oorzaak gevonden waarom het niet lukt. Volgende maand worden we eindelijk geholpen.
Het eerste jaar wisten alleen 2 goede vriendinnen het. Inmiddels weten al mijn vriendinnen en zussen en moeder het. Dit omdat ik het toch kwijt moest en ze wel weten dat ik graag een kindje wil. Door het te vertellen wilde ik ook dat ze er rekening mee zouden gaan houden, omdat ik anders toch steeds vragen kreeg met wanneer gaan jullie er nou eindelijk voor etc.
Die opmerkingen zijn gelukkig opgehouden, maar ik merk nu dat niet iedereen evenveel begrip heeft, (of zich kan inleven). En wat ik ook vervelend vind (al weet ik dat ze het goed bedoelen) is dat ze er steeds naar vragen. Ik heb nu wel tegen ze gezegd dat ik er zelf wel over begin. Dat accepteren ze gelukkig wel. Maar als ik het over zou doen, dan had ik het alleen bij een klein aantal mensen gehouden.

Bij ons weten ook vrij veel mensen dat we graag een tweede kindje willen en dat daar aan gewerkt wordt. De meesten weten ook dat dit niet van een leien dakje gaat. Ik heb immers mijn derde zwangerschap na een derde goede echo overal bekend gemaakt. En toen ging het alsnog mis. Familie en vrienden wisten dan ook vrij snel dat ik weer zwanger was. Wij hadden nl. echt zoiets van, garanties heb je toch niet. Ik vind het op zich wel fijn dat veel mensen er vanaf weten. Ik heb geen gedoe met feestjes en niet drinken en pijnlijke opmerkingen als: 'wanneer komt de tweede' en lompere varianten blijven achterwege.

Bedankt allemaal voor de open antwoorden..
Omdat wij er nu pas mee starten met het hele gebeuren (wachten nu op een oproep voor de eerste afspraak in het ziekenhuis) weet nog niemand het. Ik denk ook wel dat hoe langer je er mee bezig bent, automatisch er meer mensen van op de hoogte zijn. Tot nu toe nog geen vervelende opmerkingen van onze omgeving.

Ik wil jullie allemaal heel veel succes wensen met het wachten op jullie wondertje..

Toen we zwanger probeerden te raken voor de tweede, wisten een aantal mensen er wel van. Inmiddels weten heel veel mensen dat ik PCO heb, maar niemand buiten dit forum weet dat we een derde willen. Behalve mijn broer trouwens, die weet dat wel.

Eerst dachten ze dat ik ook pco had (en het is nog niet uit te sluiten dat ik het niet heb) maar nu weet ik dat het waarschijnlijk aan mijn te trage schildklier ligt waardoor ik niet ongesteld wordt, dus ook niet zwanger kan worden. Mijn ouders en zussen, schoonouders en zijn broertje en zusje en 2 vriendinnen weten het. Inmiddels ook een paar collega's. Ik heb er geen problemen mee dat ze het weten, vindt het alleen maar prettig want zo kan ik er regelmatig over praten als ik weer eens in een flinke dip zit.

Ik heb ook PCO, maar bij ons wist niemand dat we ermee bezig waren. Het kwam voor iedereen als een verrassing toen we vertelden dat ik zwanger was, maar ook het feit dat we er bijna 1,5 jaar mee bezig zijn geweest kwam voor iedereen als een verrassing. Bij een volgende zouden we het denk ik exact hetzelfde doen.

Bij ons wist niemand het, en zou dat bij een eventuele volgende weer zo doen

Bij ons wist op een gegeven moment iedereen het wel. Ik was sommige opmerkingen zo spuugzat. Ook vond ik het fijn om erover te praten. Ik schaamde me er ook niet voor ofzo.

Ik heb 20 November een afspraak bij de gyn om o.a te laten onderzoeken of ik ook pco heb. Een aantal mensen (2 tante's, 3 collega's en mijn moeder) weten er van. Dat we een tweede willen heb ik bij hun niet onder stoelen of banken gestoken en op mijn werk zat ik er op een gegeven moment er gewoon doorheen en heb ik het gewoon verteld aan een aantal collega's waaronder ook mijn bazin.

Bij ons wisten eerst alleen mijn moeder en zus dat we een kindje wilden. Toen we uiteindelijk na ruim 1 jaar te horen kregen dat mijn man sterk verminderd vruchtbaar is en het icsi werd, hebben we het verteld aan ouders, broer en zus + aanhang, schoonouders, beste vriend en vriendinnen. Oja en mijn manager. Nu na 2,5 jaar weten ook mijn 3 collega's er van en nog wat meer mensen.
Ik vind het prima zo. Ik vind het ook fijn als mensen meeleven en het scheelt een hoop vragen of opmerkingen!
Wel kan de een zich veel beter inleven als de ander. Met sommigen deel ik dus minder over bijv gevoelens. Want soms krijg je echt reacties waar je ook niet op zit te wachten. Vooral omdat het bij ons nu vaker mislukt is, merk je dat mensen niet meer weten wat te zeggen.
Wel is het soms lastig dat de een er steeds naar vraagt terwijl je er net ff niet over wilt praten en de ander er nooit naar vraagt terwijl je dan het idee krijgt; heb je wel interesse. Maar ik ben me er van bewust dat dit gewoon ook lastig is. Bij mij wisselt de behoefte om erover te praten ook en hangt er ook vanaf wie het is.