Wordt het oprecht beter?

Misschien is dit een gigantisch zanik topic maar ik ben al een paar dagen beetje de kluts kwijt en ik moet het ergens ventileren omdat ik ook even mezelf geen raad meer weet.

Wordt het weer beter? Ik voel momenteel 1000 dingen: angst omdat ik niet weet of ik weer iemand vind, tegelijkertijd merk ik dat mannen momenteel maar heel erg naar vind. Ik voel me verdrietig, morgen komt de advocate en gaan we dingen doorspreken. En ik zuo niet meer terugwillen naar mijn ex maar de hele wereld lijkt bezig met kinderen, samenwonen etc etc en ik zit in een klote situatie.
Ik heb het verdriet over mijn vader nog steeds niet volledig geaccepteerd, danwel toegelaten. Of althans, ik huil wel eens af en toe maar niet meer dan dat.

Ik ben momenteel zo gigantisch moe. Ik wil alleen maar slapen maar ik heb continue een vervelend drukkend gevoel op mijn buik. Ik heb brieven liggen van allemaal instanties en ik kom er niet doorheen.

Ik weet het allemaal niet. Werk is gigantisch druk maar ik heb vandaag zon enorme offday dat ik nu al niet meer weet hoe ik het tot 5 uur moet trekken. Ik wil even niks. Maar er is altijd wel wat.

Wordt het serieus allemaal beter? word ik weer gelukkig? Ik wíl niet verbitterd raken maar ik merk wel dat dat gevoel soms erg aanwezig is. Als mensen gaan trouwen denk ik: niet doen, krijg je alleen ellende van. En ik ben zo niet maar ik denk het nu wel. En ik wil mezelf niet meer verliezen dan ik de afgelopen jaren al heb gedaan. Dus probeer ik positief en optimistisch te blijven maar soms kost dat zoveel kracht. En wil ik helemaal niks meer.

Ik wil soms iemand die me bij mijn hand pakt en die me eens even leidt. Even de weg wijst. Even zegt "meisje, rustig maar, het komt goed". Maar alles moet je verdorie maar alleen doen. En ik ben momenteel op. En ik snap even niet zo goed waar dat dan vandaan komt.

Mijn gevoelens voor die andere persoon worden verdorie ook maar niet minder. En ik ben geen type dat kan fungeren als 2e keuze. Dat verdien ik niet. Maar hij is er wel voor me als ik even tegen iemand wil aanpraten. Maar hij zou niet diegene moeten zijn. maar het gevoel is er wel. En ja, we bouwen af en we nemen afstand maar ik merk ook dat dat met een stap vooruit en twee achteruit gaat. Paar dagen weinig contact, wat oppervlakkiger en dan opeens is het weer patsboem alsof we twee magneten zijn die niet meer los komen. En dan ben ik weer om. En we hebben uitgesproken naar elkaar 'ik heb je lief'.. dat doe je niet zomaar. Want die gevoelens zijn er dus. En dan komt er weer een ander moment en dan is het 'we hebben gezellige gesprekken en niet meer en niet minder'.. En zo blijven we in een cirkeltje gaan... we komen niet volledig van elkaar los. En die gevoelens die zijn echt enorm diep. Ze waren niet zomaar een verliefdheid (vanuit mijn kant dan). En ik mág hem niet hebben. Hij is van iemand anders en nee, we doen echt niks fysieks maar we hebben dus wel gevoelens. Of althans: hij heft dat niet zo benoemd maar als je uitspreekt 'ik heb je lief' dan ga je wel al redelijk ver en lijkt me niet dat je dat zomaar zegt.
En ik doe echt hard mijn best afstand te nemen. oprecht. Het is niet zo dat ik wil dat hij met me vreemdgaat, verre van dat. Zo ben ik niet. En hij ook niet en daar moet ik blij om zijn want dat betekent dat er in ieder geval nog goede mannen rondlopen. Ondanks dat ik niet denk dat die relatie nu nog zo rooskleurig is, maar wie ben ik ;-).

Kortom: ik word gek. Echt gek. En ik wil rust.

Pfff, wat kan ik hier nou op zeggen behalve dat het echt heel logisch is dat je je zo voelt... Maar ik snap wel dat je hier niet in wil blijven hangen en dat je er onderhand gewoon genoeg van hebt. Hebben je vakanties van de afgelopen tijd nog een beetje geholpen? Of voel je je gelijk weer prut als je thuis bent?

Ik ben er in ieder geval wel vrij zeker van dat het beter wordt, echt! De vraag is alleen wanneer en of je niet misschien hulp wil inschakelen bij het verwerken van alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd.

Heel analytisch hoor: na gemiddeld een jaar voelen mensen zich gemiddeld weer ongeveer net zo goed als voor hun persoonlijke crisis, daar zijn curves voor.

En persoonlijk: haal je er op dit moment iets uit om optimistisch te blijven? Als dat zo is; gewoon doen en wacht de tijd af, maar soms kan het heerlijk zijn om even niet optimistisch te hóeven zijn. Het is heel veel wat je in korte tijd hebt meegemaakt, niemand - jij - kan van je verwachten dat je er nu optimistisch bij loopt. Ga slapen als je moe bent, de tijd verstrijkt wel, of je nu wel of geen aandacht besteed aan hoe rot je je voelt. Haal energie uit jezelf als je je (kort) beter voelt, besteed (misschien slapend) zo min mogelijk aandacht aan dit soort momenten. Het type ellende dat je is overkomen, wordt niet minder naarmate je er meer over nadenkt.

Melis_je schreef:Heel analytisch hoor: na gemiddeld een jaar voelen mensen zich gemiddeld weer ongeveer net zo goed als voor hun persoonlijke crisis, daar zijn curves voor.

En persoonlijk: haal je er op dit moment iets uit om optimistisch te blijven? Als dat zo is; gewoon doen en wacht de tijd af, maar soms kan het heerlijk zijn om even niet optimistisch te hóeven zijn. Het is heel veel wat je in korte tijd hebt meegemaakt, niemand - jij - kan van je verwachten dat je er nu optimistisch bij loopt. Ga slapen als je moe bent, de tijd verstrijkt wel, of je nu wel of geen aandacht besteed aan hoe rot je je voelt. Haal energie uit jezelf als je je (kort) beter voelt, besteed (misschien slapend) zo min mogelijk aandacht aan dit soort momenten. Het type ellende dat je is overkomen, wordt niet minder naarmate je er meer over nadenkt.

Mijn filosofie is gewoon altijd geweest dat het niet uitmaakte wát er gebeurd was.. ik kon kiezen uit twee opties: of in een hoekje gaan huilen of gewoon rechtop blijven staan en het beste ervan maken. En ik koos ervoor het laatste te doen.

En er zijn nog echt wel dingen waar ik plezier uithaal. En ik ben over het algemeen best positief ingesteld. Ik lach veel, haal veel humor uit een dag en soms een paar momenten waarop ik me rot voel laat ik gaan. Maar dat alom knagende gevoel houdt nu al een paar dagen aan. Ik ben sneller uit mijn evenwicht, ik voel me neerslachtiger dan normaal en ik kan even niet echt een kant op ofzo. Zo ben ik niet. Ik hou me altijd vast aan dingen die beter zullen worden etc etc maar opeens heb ik dus nu al een paar dagen zon klote gevoel. En het is niet puur neerslachtig. Nee, het is onrustig. Met een paar gevoelens die de boventoon voeren: ik wil weer een man die voor mij gaat. Ik wil hém maar dat kan en mag niet dus ik moet afstand nemen. En financiele ellende.

En dan ga ik weer lopen tobben en nadenken.

Ik kan je geen goed advies geven, maar vind wel dat je een knuffel verdiend hebt!

Edit: Naar aanleiding van je vorige opmerking kan ik wel wat meer zeggen. Dat je gekozen hebt voor het niet zitten huilen in een hoekje, maar ervoor gaan hoeft niet te zeggen dat je nooit eens een keer wél in een hoekje mag gaan zitten huilen.

Natuurlijk wordt het beter!

Wat kut dat je je zo voelt, wel logisch ook, maar zwaar kut. En echt, de wereld bestaat niet uit mensen die gaan trouwen en samenwonen, echt niet. Er is niets mis met vrijgezel zijn, zeker niet als het alternetief een slecht huwelijk is. Maar dat dat zuur is geloof ik meteen.

Voor wat betreft die getrouwde meneer: blijf daar alsjeblieft bij uit de buurt. Want de grenzen gaatn stukje voor stukje opscbuiven, totdat je op een punt zit dat er wél dingen gebeuren die niet meer door de beugel kunnen. Bij het uitspreken van je gevoel ben je al de schreef over gegaan en als je écht niets met hem wilt dan zou ik écht afstand nemen. Want je gaat hier alleen nog maar 100x harder door gekwetst worden. Ik lees het al in 'al zal zijn relatie ook wel niet meer zo goed zijn'. Bin there, done that, got the t-shirt zeg maar, niet aan beginnen, als puntje bij paaltje komt trek jij aan het korste eind en je hébt al zoveel te verwerken. Dus niet meer praten, niet die band versterken, maar zoek iemand bij wie je wél terecht kunt zonder dat je zelf gekwetst gaat worden.

Oh, en wat betreft die twee magneten en afbouwen en dan weer aantrekken enzovoorts: dat is al een teken dat het níet goed zit, echt niet, en dat het je véél ellende gaat bezorgen. Herkenbaar ook, maar echt, géén goed nieuws.

Met vooral de laatste post van Euc ben ik het heel erg eens. Ik denk dat de aantrekkingskracht er vooral is omdat je in hem iets vindt wat je mist, een luisterend oor en een man die om je lijkt te geven. Misschien is drastisch het contact verbreken iets wat je er op dit moment gevoelsmatig absoluut niet bij kan gebruiken, maar toch denk ik dat dat wel het beste is om te doen. Ik ben bang dat de kans namelijk groot is dat je straks in een situatie belandt die nog uitzichtslozer is dan dat hij nu is, en daar moet je jezelf echt voor proberen te behoeden.

Dat van de brieven en administratieve dingen die blijven liggen, herken ik. Je bent al té vol an je gevoel en verdriet dat het te moeilijk lijkt en teveel energie kost om dat er ook nog eens bij te doen.
Ik weet verder niet hoe je dagelijks leven er momenteel eruit ziet, maar is het ogelijk om een stapje terug te doen op werk? Ik heb veel baat gehad bij de bedrijfsarts, heb een aantal gesprekken gehad. Ik ben wel gewoon normaal blijven werken, maar het was wel fijn te weten dat áls ik tijdelijk wilde minderen of tijdelijk andere, rustigere werkzaamheden wilde doen omdat ik het niet meer trok, dat die mogelijkheid er in elk geval was.

Maar, het wórdt beter. Het lijkt nu uitzichtsloos, een scheiding, een hoop geregel, je gevoel, de situatie hoe nu alles gaat, dat alles bij elkaar is een enorme berg waar je overheen moet. Maar als je op die top bent, dan ben je er. Dan ligt er een heel leven voor je, wat helemaal van jou is.. Je komt er meis, echt. Hang in there

Eucalypta schreef:Oh, en wat betreft die twee magneten en afbouwen en dan weer aantrekken enzovoorts: dat is al een teken dat het níet goed zit, echt niet, en dat het je véél ellende gaat bezorgen. Herkenbaar ook, maar echt, géén goed nieuws.

je hebt ook volkomen gelijk. En het is goed om het nog eens zwart op wit te lezen. Godsakke.. het is zon immense aantrekkingskracht tussen ons. Niet alleen fysiek, maar zeker ook op persoonlijk vlak. En dat is gevaarlijk. Erg gevaarlijk.

Het is alleen echt een verslaving. En ik ben dingen aan het doen die buiten mijn karakter liggen. En daar moet ik gigantisch mee oppassen.

Contact rigoreus afbreken wordt enigszins lastig omdat het een collega is maar ik moet echt mijn best gaan doen. Godver. En dat doet pijn. En dat is juist de crux.. ik heb al zoveel pijn maar dit is preventief wat ik nu moet doen. Om niet nog harder te vallen...

Oh dat is ook superkut. Ik heb hetzelfde gehad, het heeft me 1.5 jaar gekost voordat ik het écht kon. En dat deed zoveel meer pijn dan wanneer ik het direct had gedaan. Want de aantrekkingskracht is enorm, we waren en zijn oprecht gek op elkaar, hij zat en zit heel diep. Het is wel 10x klaar geweest enhop, weer naar elkaar toegetrokken, en weer afstand en weer terug bij af. Maar vanaf het begin was het ook ergens wel duidelijk dat het niet kon. Toen wilde ik daar niet naar luisteren met bus gevolg dat ik 1.5 jaar later vreselijk aan hem gehecht was en het nog véél ellendiger was om te stoppen.
En ellendig was het, en is het eigenlijk nog steeds wel, alleen niet meer continue, en ik ben inmiddels bijna een half jaar verder. En heb ander werk, anders had ik het niet gered.

Oh, en zijn relatie is nog steeds niet top, maar hij zal écht nooit weggaan. Niet dat ik dat nog wil, véél teblij dat mijn huwelijk het overleefd heeft en veel te gek op mijn man, maar ik weet zeker dat hij blijft hangen in die niet zo geweldige relatie.

Bespaar jezelf écht die ellende. Als het écht de bedoeling is komt dat vanzelf. Maar Hij heeft een relatie, daar moet hij eerst iets mee.
Gewoon ervoor gaan en ervan genieten is geen optie, anders had ik je dat misschien nog aangeraden, maar je bent collega's en jij bent heel kwetsbaar nu. Niet doen dus!

Had je nog een PM gestuurd :-). Want ik vind het wel fijn om te praten met iemand die soort van hetzelfde heeft meegemaakt. We hebben ook gisteravond/ vanmorgen soort van ruzie gehad. En daar voel ik me nu ook weer belabberd door. Ik ben idd erg kwetsbaar nu.. misschien te kwetsbaar. Ik heb afgelopen week ook dingen gedaan die ik niet echt van mezelf herken.. heel vervelend.

Het zit van mijn kant iig heel erg diep. Ik weet niet precies hoe diep ik bij hem zit. Ik zit er wel, maar denk niet genoeg anders had hij vast al die keus gemaakt om weg te gaan.

Maar goed: het is niet goed voor me. Ik moet voor mezelf nu ook echt gaan oppassen..