Angst autorijden

Twee jaar geleden heb ik hoogzwanger (2 weken later beviel ik van onze dochter) mijn rijbewijs gehaald. Na de zwangerschap heb ik heel lang niet gereden, eerst omdat er veel sneeuw lag, daarna omdat ik het eng vond om met onze dochter te rijden.
Sindsdien heb ik eigenlijk altijd wel een "reden" gehad om niet te hoeven rijden. Maar eigenlijk heb ik gewoon een angst om auto te rijden.

Wie heeft dit ook gehad en hoe ben je er overheen gekomen?

Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik 19 was, maar tegelijkertijd zat ik op kamers (studie). Mijn moeder woonde 260 km verderop en ik had dus geen auto tot mijn beschikking. Rijlessen vond ik al niet heel leuk, maar uiteindelijk het wel gehaald...

Na mijn rij-examen heb ik een aantal keer gereden, maar op een gegeven moment niet meer. Ik durfde ook een soort van niet meer. Inmiddels moet ik straks wel aan de auto, aangezien bepaalde afstanden niet te doen zijn of bereikbaar zijn met OV.

Op dit moment ben ik weer langzaam aan het rijden geslagen, in de auto van mijn vriend, moeder, schoonmoeder... Het schakelen gaat op zich wel prima, ik vond/vind het kijken wel erg moeilijk. Vooral heb ik moeite met bijzondere verrichtingen, ik ben bang dat ik een ongeluk oid veroorzaak.

Ik kom er nu wel deels overheen doordat mijn vriend gewoon naast me zit, hem vertrouw ik, en hij kijkt dus ook mee. Hij vindt dat ik wel prima rijdt, ik heb sommige handelingen (motor slaat af oid of inparkeren) nog niet perfect onder de knie. Uiteindelijk wil ik komende tijd wel wat meer oefenen.

Ik heb trouwens afgelopen week voor het eerst alleen in een auto gereden, totaal 90 km (normaal zat er iemand naast me). Ik kreeg er wel meer vertrouwen in, alleen parkeren was wat moeizaam... Komend weekend dus weer rijden met vriend ernaast en zo ervaring wat opbouwen!

Ik heb angst met autorijden. Ik heb ooit 6 jaar geleden mijn rijbewijs gehaald en daarna nooit meer gereden. Ik ben altijd bang om in te parkeren en ik kan ook nooit goed inschatten hoe ver ik van de stoep af rij bijvoorbeeld.

Wat je kan doen is iemands zijn auto lenen en gaan oefenen op een parkeerterrein. Of een aantal lessen nemen om weer te wennen?

Ik ben alleen onzeker met parkeren geworden. Geen idee waarom, maar het is hier in de stad echt drama, dus nu rijd ik niet meer, echt stom.

Ik ben toen ik een half jaar mijn rijbewijs had aangereden, alleen blikschade toen, mijn moeder heeft me toen de volgende dag meteen weer in de auto gezet om te gaan rijden. Dat is wel heel goed geweest voor mij, want mijn angst was toen meteen voorbij. Nog wel een tijdje dat ik voorzichtig was of ik wel voorrang kreeg. Een dik jaar later reed ik op een provinciale weg waar niet ingehaald mocht worden, ik ging naar mijn ouders dik 1,5 uur rijden. Ik was net de stad uit en reed op die weg, en daar zitten nogal wat bochten in. Dus ik ga de bocht in, en zie op dat moment dat er een hummer achtige auto aan het inhalen is in de bocht en ik zie hem recht op me af komen. Ik dacht echt dit is mijn einde, een peugot 106 die 80 rijdt tegen een hummer die veel harder rijd. Dat red je gewoon niet, Dus ik heb mijn ogen dicht gedaan en een paar seconde later merkt ik dat ik nog niet gebotst was. Die auto is dus op een haar na langs mij heen gegaan.
Sindsdien had ik echt angst. Maar door veel te rijden is de angst wel minder, ik rij bijna dagelijks. Dingen als inhalen, in/uitvoegen op snelwegen blijven voor mij wel angstpuntjes. Net als dat ik niet graag in vreemde steden en het buitenland rij. Maar als het moet doe ik het wel, wat wel zorgt dat ik er steeds een beetje vertrouwen extra in krijg. Autorijden zal nooit mijn hobby worden maar ik raak ook niet meer in paniek van de gedachte dat ik ergens heen moet rijden.

Het enige wat je er volgens mij aan kunt doen, is rijden, rijden, rijden.
Als je het echt eng vindt, neem dan eerst nog eens een les om er weer in te komen. Daarna zo vaak mogelijk rijden, eventueel met iemand naast je.

Auto rijden is mijn hobby ook niet, ik heb ongeveer een jaar niet gereden volgens mij. Op een gegeven moment moest ik wel voor mijn werk en nu heb ik er veel minder moeite mee. Stomme is bij mij trouwens wel, dat ik het liefst alleen rijd. Als m'n vriend naast me zit, maak ik op de een of andere manier toch eerder stomme fouten.