het besef...

Ik ga steeds meer beseffen dat Ik in/na de zwangerschap van de oudste gewoon hardstikke depressief ben geweest. Ik merk nu pas hoe het is om van een zwangerschap en baby te genieten. Ik besef nu achteraf pas hoe zwaar ik het heb gehad in de zwangerschap en vlak na de geboorte.

Hoe is het toch mogelijk dat ik toen helemaal niet zo door had hoe abnormaal veel onze dochter huilde en hoe slecht het eigenlijk met me ging?

Ik denk dat je toen misschien op de automatische piloot leefde. En misschien ook niet beter wist dan dat dat het was om een kind te hebben.
Wel heel fijn dat het nu zoveel anders ervaart! Ik hoop dat dat hier ook zo gaat zijn.

Misschien omdat het toen jullie 1e kindje was en je niet beter wist?

Fijn iig dat je nu echt kan genieten!

Als je in een situatie zit is het nou eenmaal lastig om die objectief te bekijken. Je wist niet hoe het 'hoorde' en dus ook niet dat je situatie anders was.

Ik herken het wel een beetje. Ik was niet depressief bij de eerste maar ik zie nu wel pas hoe zwaar het was. In die tijd dacht ik dat het aan mij lag dat ik het gewoon zwaar vond en dat het normaal was dat kindjes zo weinig sliepen en compleet hysterisch werden als je verder dan een meter bij ze vandaan was. Ik heb echt heel lang als een soort zombie geleefd door hoe weinig ik sliep. Achteraf vraag ik me af hoe ik dat heb volgehouden.

Nu zie ik de andere kant een vrolijk kindje die het allemaal wel prima vindt en die (meestal) redelijk slaapt. Ik was echt net zo gek op mijn zoontje als op M. maar dit is wel echt een stuk makkelijker.

Ik vraag me ook wel eens af hoe ik het allemaal gered heb. Ben in die periode.nog afgestudeerd ook nog, heb een stage van 36u per week gedaan en dat al die tijd zonder 1 nacht goed te slapen.

Rejoy. schreef:Ik vraag me ook wel eens af hoe ik het allemaal gered heb. Ben in die periode.nog afgestudeerd ook nog, heb een stage van 36u per week gedaan en dat al die tijd zonder 1 nacht goed te slapen.

Ja! Je bent dus eigenlijk gewoon een held en je mag heeeeeel trots zijn op jezelf!

En ik denk ook dat het komt dat je in een soort overlevings-modus komt. Je moet dus je doet. Toevallig zei ik dat net in een ander topic ook!

Ik vind het heel fijn om te lezen dat je nu zo geniet

Ik denk ook dat je bij de oudste in de overlevingsstand stond en het was je eerste dus je wist ook niet beter. Gelukkig beleef je het nu anders en kan je wel genieten.

Ik herken het ook wel een beetje. Ik ben niet depressief geweest bij de jongste, maar ik heb heel lang niet kunnen genieten en me heel schuldig gevoeld. Bij de oudste heb ik wel volop genoten vanaf het begin. Nu kijk ik niet met een fijn gevoel op de 2e bevalling terug, tijdens de kraamweek heb ik niet echt kunnen genieten en de maanden erna ook niet. Ik vind dat heel erg.

Fijn dat je nu meer genoten hebt/ kan genieten. En ik kan alleen maar zeggen dat ik het knap vind dat je het gered hebt toen!

mvk89 schreef:Fijn dat je nu meer genoten hebt/ kan genieten. En ik kan alleen maar zeggen dat ik het knap vind dat je het gered hebt toen!

Inderdaad, petje af!

Wat fijn dat je nu wel kan genieten dan! En wat anderen ook zeggen, toen wist je niet beter. En had je ook nog eens de overlevingsstand aan!
Maar het blijft natuurlijk niet fijn dat je er op zo'n manier op terug moet kijken.. Geniet nu maar dubbel en dwars!

Heel fijn om te lezen dat je het nu zo anders ervaart. Ik hoop hier in januari/februari hetzelfde te kunnen zeggen. De eerste rijd met r was zachtstgezegd niet mijn beste periode.

Fijn dat je nu zo geniet! Hier net zo.

Bij F.ay was mijn kraamtijd een hel die ik in het ziekenhuis doorbracht...en daar werd ik als een stuk vuil behandeld. Ik heb daar ptss aan overgehouden en was dus wel aardig depry. Ik weet nu hoe het is om gewoon lekker thuis te zijn en dat er heerlijk voor je gezorgt wordt..en hoe het is om van je kindje te genieten, en niet een schuldgevoel te hebben omdat je niet voor je kindje kan zorgen. Al met al...fijne kraamtijd dit keer!

..

Je lichaam gaat in een soort automatische piloot, in de overlevingsstand.
En dat is vaak maar goed ook, want als je op dat moment beseft wat er gaande is, zak je in elkaar en breekt het je op.
Pas nu achteraf, nu de sneltrein tot stilstand komt en je ook een andere ervaring hebt om mee te vergelijken, besef je pas wat er eigenlijk daadwerkelijk gebeurd is.

Fijn dat je er nu wel van kunt genieten

Lijkt me lastig als je tot dat besef komt maar toch wel fijn dat je nu zo kunt genieten

Ik had het toen niet in de gaten, toen wist ik niet beter, maar ik vind het wel heel naar om te beseffen hoe ik de zwangerschap en eerste maanden ervaren heb. Ik vind het inderdaad heel lullig tegenover mijn dochter. Ik vind het zo sneu voor haar, ik had haar dezelfde liefdevolle start willen gunnen als de jongste.

Nu zie je pas in hoe het ook kan. Fijn dat je dit zo kunt ervaren nu! Ik hoop wel dat je je schuldgevoel tegenover Y. niet de overhand laat nemen, want je kon gewoon niet anders. Ik vind ook dat je het allemaal erg goed doorstaan hebt. Je hebt wel mooi je diploma gehaald meid!

Ik heb geen vergelijking in de zin van een 2e kindje, maar begrijp je 100%.

Ik had het wel door, maar doordat ik/we nu zoveel lol hebben met Y. besef ik me elke dag weer wat een verschrikkelijk 1e jaar we gehad hebben.

Je moet je niet schuldig voelen tegenover Y. hoor! Dat je het nu sneu vind is logisch omdat je nu kan vergelijken, maar dat kon je toen niet en je wist niet beter. Als ze een ander/makkelijker kindje was geweest had je haar net zo'n start kunnen geven als nu, maar helaas is het met Y. anders gelopen.

Meis, geniet van je 2 meiden en geniet van de momenten die jullie nu en in de toekomst mee (gaan) maken.

Rejoy, mijn moeder is super depressief geweest bij mijn jongste broertje. Ze had toen dus 3 kinderen en ze heeft regelmatig boven op de trap gezeten en wij waren in de keuken. Ze heeft zich ook heel schuldig gevoeld tegenover ons alle 3 maar ik/wij weten er echt niks van af en ik was toen die tijd 3 jaar.

stiekem vind ik dit wel prettig om te weten, zo weet ik ook weer dat mijn "bellyboy" er niks van over houd van mijn buien. Y. heeft er ook niks aan over gehouden, je hebt toen je uiterste best gedaan toen ze klein was en dat doe je nu nog!

.

_MamaRosa_ schreef:

kwak schreef:Rejoy, mijn moeder is super depressief geweest bij mijn jongste broertje. Ze had toen dus 3 kinderen en ze heeft regelmatig boven op de trap gezeten en wij waren in de keuken. Ze heeft zich ook heel schuldig gevoeld tegenover ons alle 3 maar ik/wij weten er echt niks van af en ik was toen die tijd 3 jaar.

stiekem vind ik dit wel prettig om te weten, zo weet ik ook weer dat mijn "bellyboy" er niks van over houd van mijn buien. Y. heeft er ook niks aan over gehouden, je hebt toen je uiterste best gedaan toen ze klein was en dat doe je nu nog!

Ik heb vorige week ook even bovenaan de trap gezeten. Was het even zo zat, hele dag geruzie, geschreeuw, vervelend doen. En ik werd er echt helemaal gek van. Op een gegeven moment schuift de oudste een stoeltje over de grond keihard tegen mijn been aan, en toen was het voor mij klaar. Ben de kamer uitgevlucht en ben gaan janken op de trap. Daarna mezelf even weer herpakt, maar soms drijven ze me zo rond etenstijd echt tot waanzin hoor! Poeh! Ik vind het nu heel erg pittig! De jongste 2 zijn rond 17.00 poepvervelend, en de 2e werkt er ook nite positief aan mee.

Maar goed. Denk dat iedereen dit wel eens heeft, maar ook ik voel me na die tijd altijd schuldig als ik te hard terug schreeuw. En dat gebeurt iets te vaak naar mijn zin soms, helaas.

.
dat geeft toch niks? Je moet eens weten hoe vreselijk me ik af en toe voel nu in de zwangerschap en dat ik dan ook niet redelijk ben tegen D.
savonds als ze dan naar bed gaat krijgt ze dan altijd een dikke kus en knuffel en dan zeg ik dat mama d'r heel lief vind.
ik heb ook wel eens buiten gestaan, even "afkoelen"! en D. stond voor het raam te kijken wat ik toch aan het doen was...

Joh, dat is toch niet erg? Dat heb ik zo vaak. Mijn oudste kan zó vervelend zijn en ipv tegen hem uit te vallen (wat ook echt wel gebeurt hoor ) ga ik gewoon even buiten staan ofzo. Of even weg als mijn man thuis is 'let jij even op?' Ik denk ook dat dat vrij normaal is. Aan het eind van de dag sluit ik altijd wel af met een uitleg naar de oudste toe. En een knuffel.

Kwak wat jij noemt van je zwangerschap nu is ook heel herkenbaar van mijn zwangerschap van B.

.