Besef komt, nu moeite met morgen

Hallo,

Ik weet niet of jullie het hebben meegekregen wat er op 1e kerstdag in Meppel is gebeurd, maar daar is een stel omgekomen door kool-monoxide vergiftiging. Dit meisje kende ik, het is namelijk een oud klasgenoot van mij. Het heeft en maakt ontzettende indruk op mij en heb het er ook misschien best moeilijk mee, ondanks dat ik haar niet heel veel meer zag. Ik zag haar nog af en toe bij de bus en maakten we een praatje. Opeens is ze er niet meer. Zo vreemd en ik kan het ook nog moeilijk beseffen. Denk er ook continue aan. Morgen worden ze begraven. Ik ga hier niet heen, i.v.m. werk en zou me denk ik eerder een buitenbeentje voelen. Ik wil dat afscheid overlaten aan mensen die nog vlak bij hun stonden. Het zal een ontzettend grote begrafenis worden.
Maar nu is het morgen dus Oud&Nieuw en op de een of andere manier vind ik het moeilijk om gewoon te gaan feesten, omdat ik weet wat zij zou gaan doen etc. Ze had nog zoveel plannen!
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien wel een verhelderende blik.

Allereerst gecondoleerd. Lijkt me moeilijk als zoiets gebeurt in je vrienden of kennissenkring.
Veel sterkte morgen en probeer toch een beetje van de jaarwisseling te genieten.

Het lijkt me een raar idee inderdaad. Maar ik denk dat niemand wil dat jij je dag en avond gaat verpesten(ook zij niet). Natuurlijk kan je er wel bij stil staan en herinneringen ophalen aan de leuke dingen die jullie hebben meegemaakt.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je het een plekje kan geven(dat je geen nare herinneringen houdt aan kerst of oudjaar)

He bah, wat akelig.
Ik heb niets van dat nieuwsbericht meegekregen, maar het klinkt erg naar. En als je dan nog een persoonlijke band hebt met diegene is dat helemaal naar.

Wij hebben vijf jaar geleden mijn oma begraven op 31 december en dat was een hele rare gewaarwordig, met al dat geknal van vuurwerk op de achtergrond. Maar ik probeerde het toen maar positief te benaderen, dat het vuurwerk een mooi einde ook voor haar was, en een nieuwe start voor haar in de hemel in het nieuwe jaar. Wij zijn toen daarna wel O&N gaan vieren, en heb ik nog een sterretje voor haar gebrand. Misschien geeft die gedachte je iets van rust en kan je morgen ook daar zo aan denken.

Kijk, het is niet zo dat ik nog veel contact met haar had. Zag haar af en toe nog etc toen we allebei naar het HBO gingen. Ik voel me dan ook een beetje een aansteller.. Maar het heeft zo'n enorme indruk op me gemaakt, dat het zo allemaal ineens over kan zijn. 24 december dacht zij niet dat zij op 31 december begraven zou worden.. Allemaal gedachten die nergens op slaan, maar zo confronterend..

Ik heb er weinig van mee gekregen. Tot een hele goede vriendin van mij een mailtje stuurde. Een van haar reisgenootjes is een hele goede vriendin van een van de twee. Heel heftig idd. besef komt altijd later.

sterkte iig

Voor zulk soort dingen is geen verhelderende blik helaas. Zelf heb ik inmiddels ook al een behoorlijk aantal klas en school genoten verloren, of vrienden van mijn vrienden. Het is naar en is er niks wat dat veranderd.
Echter, als jij geen oud en nieuw viert veranderd dat niks aan de situatie. Dat meisje wordt nog steeds begraven en ze blijft helaas nog steeds overleden. Laten wij met z'n allen die nog wel leven nou proberen zo veel mogelijk uit dat leven te halen.

Dit heeft mij ook aangegrepen omdat ik vlakbij Meppel woon en als je dan op Kerstdag op Teletekst en nieuwssites leest dat er 2 mensen in Meppel zijn overleden dan ben je toch de hele dag een beetje bang dat dit bekenden van je kunnen zijn. Gelukkig voor mij was dit niet zo maar omdat het zulke jonge mensen zijn grijpt het me toch aan. Door hun foto's op internet heb je ook een beetje een beeld van ze. Zo op het oog een heel gelukkig jong stel. Ik zag net in de krant van gisteren hun overlijdensadvertentie en dacht er net aan dat dit dan voor veel mensen hun hele leven wel bij blijft omdat ze overleden zijn tijdens kerst en dan begraven worden op oudjaarsdag.

Veel sterkte toegewenst. Ik kan me voorstellen dat jij er nu erg mee bezig bent en dat het dan vreemd en moeilijk is om dan morgen echt Oud en Nieuw te gaan vieren.

Ik hoorde het nieuwsbericht 's avonds ook op de radio, het was in Meppel gebeurd, dus dan denk je al gauw: 'Wat naar voor de nabestaanden' en dat is het. Totdat ik 's avonds een sms kreeg van mijn vader, ik moest een vriend van me bellen. Daar schrok ik al van. En toen hoorde ik dus dat zij het was.
Ik ga ook wel gewoon O&N vieren, maar het spookt toch continue door je hoofd.

Wat moeilijk! Ik hoorde het nieuws op de radio in de auto op 2e kerstdag, en werd er helemaal verdrietig van omdat het klonk als een jong stel wat samen Kerstmis aan het vieren was.

Het is niet raar dat je er zo veel mee bezig bent, daar zou ik me niet schuldig over voelen omdat je 'maar' een kennis bent. Dat maakt het niet minder heftig. Maar andersom moet je je ook niet schuldig voelen als jij morgen wel zin hebt in een feestje en O&N viert.

Sterkte in elk geval!

Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets je raakt. Omdat je ze kent maar ook omdat je beseft dat het opeens zo over kan zijn en ze waren nog zo jong! Heftig zeg! Ik zou je geen aansteller voelen omdat je niet heel dichtbij staat, het maakt ook indruk op jou dus laat dat maar toe. Ik zou wel proberen om gewoon oud & nieuw te vieren.
Sterkte!

Ik had het idd gehoord. Wat erg zeg!
Het is helemaal niet raar, dat dit je zo raakt.
Een meisje wat ik kende is omgekomen bij een vliegramp. Ik had haar al jaren niet meer gezien, maar ik was er echt kapot van. Ik vond dat ik mezelf niet zo moest aanstellen, omdat het voor haar familie en vrienden veel erger was.
Aan die gevoelens kun je echter niets doen, dat is ook wat je mens maakt.

ZachtCookie schreef:Hallo,

Ik weet niet of jullie het hebben meegekregen wat er op 1e kerstdag in Meppel is gebeurd, maar daar is een stel omgekomen door kool-monoxide vergiftiging. Dit meisje kende ik, het is namelijk een oud klasgenoot van mij. Het heeft en maakt ontzettende indruk op mij en heb het er ook misschien best moeilijk mee, ondanks dat ik haar niet heel veel meer zag. Ik zag haar nog af en toe bij de bus en maakten we een praatje. Opeens is ze er niet meer. Zo vreemd en ik kan het ook nog moeilijk beseffen. Denk er ook continue aan. Morgen worden ze begraven. Ik ga hier niet heen, i.v.m. werk en zou me denk ik eerder een buitenbeentje voelen. Ik wil dat afscheid overlaten aan mensen die nog vlak bij hun stonden. Het zal een ontzettend grote begrafenis worden.
Maar nu is het morgen dus Oud&Nieuw en op de een of andere manier vind ik het moeilijk om gewoon te gaan feesten, omdat ik weet wat zij zou gaan doen etc. Ze had nog zoveel plannen!
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien wel een verhelderende blik.

Dit gaat ook niet en is toch niet erg? Ik doel dan op het feesten. Ik had twee jaar terug een crematie van een heel erg dierbaar iemand die op kerstavond heen gegaan was. Zo onwerkelijk. Overdag afscheid moeten nemen van zo'n belangrijk persoon in mijn leven en dan in de avond op een feest staan. Soms kon ik lachen, soms moest ik huilen en soms staarde ik wat voor me uit. Maar het was wel fjin om vrienden om me heen te hebben die me steunden en er voor me waren. Ik denk dat het erger was geweest als ik alleen thuis was gebleven. Dat was aanvankelijk mijn plan maar een vriend van mij pikte dat niet en heeft me toch opgehaald en meegenomen naar dat feest. Dus ik ben achteraf wel blij dat hij dat gedaan heeft al was de avond een roes voor me. Heel veel sterkte en probeer onder de mensen te blijven die weten wat er aan de hand is zodat ze af en toe een schouder om je heen kunnen slaan als je het nodig hebt.

Och jeetje.. Ik las het nieuws op de site van het NHL (Noordelijk Hogeschool Leeuwarden). Daar zat haar vriend op school en op het bericht kon je reageren. De reacties zijn echt heel triest van zijn medestudenten. Iedereen vind het onbegrijpelijk!
Ik heb het zelf ook wel meegemaakt dat iemand komt te overlijden die je wel aardig kent, maar niet zo vaak ziet. Het besef is dan zó moeilijk. Juist omdat je elkaar niet regelmatig ziet.
Je bent ook beslist geen aansteller, zelfs ik was er stil van, dat die jongen bij mij op school zit, terwijl ik hem helemaal niet ken.
Vreselijk! Zo'n gelukkig stel (er stond een foto van hen samen bij)

Misschien een rare vraag, maar zou iemand ze dan doodgevonden hebben? Dat lijkt me echt naar.....

Sterkte! Ik hoop dat je toch nog leuk het nieuwe jaar in kan luiden!

Wat erg ! Het was een jong stel hoorde ik al en vond het zo vreselijk.
Je kan toch oud en nieuw vieren en desnoods steek je een vuurpijl af ter nagedachtenis aan hun of zo ?

danielledeliefste schreef:Och jeetje.. Ik las het nieuws op de site van het NHL (Noordelijk Hogeschool Leeuwarden). Daar zat haar vriend op school en op het bericht kon je reageren. De reacties zijn echt heel triest van zijn medestudenten. Iedereen vind het onbegrijpelijk!
Ik heb het zelf ook wel meegemaakt dat iemand komt te overlijden die je wel aardig kent, maar niet zo vaak ziet. Het besef is dan zó moeilijk. Juist omdat je elkaar niet regelmatig ziet.
Je bent ook beslist geen aansteller, zelfs ik was er stil van, dat die jongen bij mij op school zit, terwijl ik hem helemaal niet ken.
Vreselijk! Zo'n gelukkig stel (er stond een foto van hen samen bij)

Misschien een rare vraag, maar zou iemand ze dan doodgevonden hebben? Dat lijkt me echt naar.....

Zijn broer heeft hun gevonden in zijn slaapkamer. Ze waren die nacht op stap geweest en om 17u 's middags waren ze nog niet uit bed. Toen zijn ze gevonden.

Ik heb het er trouwens nog steeds moeilijk mee. Het blijft maar spoken door mijn hoofd. Achteraf gezien ook wel een beetje spijt dat ik niet naar de begrafenis ben geweest. Misschien had ik het dan beter af kunnen sluiten. Maar ik ben nu steeds ontzettend bang om mensen te verliezen, waarbij hun twee continue door mijn hoofd gaan. Zo vervelend.. en vermoeiend ook.

Misschien kun je een kaart aan haar schrijven, om het voor jezelf te verwerken. Zij zal er niets aan hebben maar voor jou kan het misschien helpen. Gewoon wat laatste dingen en gedachtes opschrijven die je aan haar kwijt wilt? Niet alleen de begravenis is een afscheid. Je kan het ook op een andere manier doen. Je kunt misschien haar graf bezoeken en de kaart daar achterlaten. Of als je dat te persosonlijk vindt, of bang bent dat anderen het lezen kun je er iets anders mee doen. Desnoods post je de brief in een brievenbus met alleen haar naam er op..

Edit: Zolang je er maar even bewust mee bezig bent, je richt tot haar, je gedachtens en gevoels van je af kunt schrijven, het een plekje kunt geven en daarna af kunt sluiten zodat je verder kunt en misschien wat minder angst voor de dood hebt.