Het niet kunnen "bevatten"

Is dat herkenbaar?

Af en toe kan ik me haast niet voorstellen dat die 2 beren ècht van mij zijn, alsof iemand ze ieder moment terug kan halen. En dat hun de 2 waren die 9 maanden in mijn buik hebben gezeten.

Zo'n raar gevoel, het klinkt ook zo aanstellerig

Ja dat heb ik ook nogsteeds hoor. Laatst zat ik te bedenken dat M. nu nog korter uit mijn buik is dan dat ze erin heeft gezeten. Ik kan me dat echt helemaal niet meer voorstellen.
Bij J. ook, als ik zijn babyfoto's zie en het ventje dat hij nu is vind ik het maar een gek idee dat hij dat trappelende kindje in mijn buik is geweest.

Ik heb er ook wel eens last van. Toen hij net geboren was nog veel meer dan nu. Toen vond ik t ook echt heel raar dat mn ouders opa en oma waren haha.

Als ik op stap ben geloven veel mensen niet dat ik moeder ben, maar ik 'vergeet' dat dan zelf ook wel eens, alsof dat bij een ander leven hoorde (het uitgaan bedoel ik).

Heel erg herkenbaar! Heb het er dit weekend nog met mijn moeder over gehad. Als ik soms naar mijn zoontje kijk kan ik niet bevatten dat hij bij mij hoort. Vooral nu hij steeds meer dingen gaat doen, zoals al een paar stapjes los zetten. Dan vind ik het zo apart dat hij in mijn buik gegroeid is en nu al echt een eigen persoontje is

Ja dat heb ik de hele zwangerschap gehad, en nu soms nog steeds wel.

Ik vind het nog steeds heel raar dat ik moeder ben. Dat ik de verantwoordelijkheid heb voor twee kinderen, zeker als ik bedenk dat de meeste mensen van 22 nog volop aan het studeren en feesten zijn zonder grote verantwoordelijkheden.

Heel herkenbaar!

Heel herkenbaar, vooral het deel zwanger zijn van N. kan ik me gewoon niet voorstellen meer eigenlijk...

Wow Rejoy, jij 22? Dat had ik echt niet verwacht.

Rush schreef:Wow Rejoy, jij 22? Dat had ik echt niet verwacht.

Inderdaad!

Ik heb dat zeker!
Ik mis ook echt met tijden nog het echte moedergevoel, waar ik mensen weleens over hoor.. Ben helemaal gek op haar hoor, maar het wil gewoon nog niet in mijn hoofd dat we haar de rest van ons leven hebben, inderdaad alsof ze zo kan worden opgehaald. Vind dat vaak wel eens jammer en voel me een slechte mama als ik er zo over denk, maar weliswaar ben ik er gewoon te nuchter voor.

ow dat heb ik ook hoor alsie in de box ligt of hij ligt op m`n schoot kan ik echt denken van is die van mij/ons ... Maar hij is er nog steeds dus hij zal wel echt van ons zijn

Parel schreef:Ik heb dat zeker!
Ik mis ook echt met tijden nog het echte moedergevoel, waar ik mensen weleens over hoor.. Ben helemaal gek op haar hoor, maar het wil gewoon nog niet in mijn hoofd dat we haar de rest van ons leven hebben, inderdaad alsof ze zo kan worden opgehaald. Vind dat vaak wel eens jammer en voel me een slechte mama als ik er zo over denk, maar weliswaar ben ik er gewoon te nuchter voor.

Zo bedoel ik het niet hoor, heb dat moedergevoel wel, vooral sinds ze "mama" zeggen en me de hele dag kusjes komen brengen

Meer het gevoel van: heb ik dit wel verdiend, 2 van die heerlijke jongens.

Ik heb dat ook hoor.

Ik voel me ook altijd zo ontzettend trots als mensen zeggen dat J. zo leuk/ lief/ mooi/ schattig of weet ik wat meisje is. Dan denk ik altijd: helemaal mee eens. En het leukste is, dat meisje mag straks lekker weer met mij mee naar huis

Heel herkenbaar!!
Kan soms ook maar moeilijk bevatten dat ze 'echt' is, dat ze een persoontje is, met een eigen karakter. Dat ze ons meisje is, en dat wij haar papa en mama zijn.
En wat Parel zegt herken ik me ook wel in. Als ik aan het werk ben, mis ik haar eigenlijk niet. Ik vind het heerlijk om weer thuis te komen en haar en mijn vriend te zien, maar ik heb niet de hele dag een 'ultiem brandend verlangen' om bij haar te zijn.
Ook ik voel me niet altijd moeder, soms ligt ze te slapen, en dan 'vergeet' ik gewoon even dat ze er is.
En wat ik me vooral moeilijk kan voorstellen is dat het boek van haar ziekenhuis periode over óns gaat, dat WIJ dat hebben meegemaakt. Het is net alsof het een boek is van iemand anders.

Lejow schreef:
Kan soms ook maar moeilijk bevatten dat ze 'echt' is, dat ze een persoontje is, met een eigen karakter.

Dat vind ik idd. ook zo bijzonder, dat ze gewoon 'echt' is.

Heel herkenbaar. Ik heb het er vaak met mijn over dat het zo gek is dat ze er 4 maanden geleden nog niet was en dan het zo'n gek gevoel is dat ze van ons is. Ik ben ook erg dankbaar dat ze zo gezond is enz. Ik ben echt onwijs trots en blij met mijn kleine prinses!

Jasmine schreef:

Lejow schreef:
Kan soms ook maar moeilijk bevatten dat ze 'echt' is, dat ze een persoontje is, met een eigen karakter.

Dat vind ik idd. ook zo bijzonder, dat ze gewoon 'echt' is.

Ja dat vind ik ook!

Hier ook heel herkenbaar. Zelfs nog bij onze dochter van 3! Dat gevoel van 'iemand komt haar weer ophalen' dat is er niet meer, dat was er alleen in het begin. Maar meer zo van wauw, ze is al 3 jaar bij ons. We zorgen al 3 jaar voor haar en elke dag vind ik nog steeds bijzonder. Ik moet daar dan niet eens te lang over nadenken want dan jank ik zo haha!
En bij onze kleine man denk ik steeds "hij is er gewoon!" een broertje voor E.! we wilden het zo graag en zijn er zo mee bezig geweest en nu is hij er gewoon! en is hij alweer bijna 12 weken oud!

Dat ze beiden bij mij in mijn buik hebben gezeten vind ik gewoon 'gek' ik weet dat ze eruit zijn gekomen want daar was ik met m'n volle verstand bij, maar dat ze daar echt 9 maanden in hebben gezeten vind ik zo bijzonder en eigenlijk onwerkelijk! Gek is dat he? Maar dat gevoel heb ik echt, vind het zo iets wonderlijks!

Lejow schreef:Heel herkenbaar!!
Kan soms ook maar moeilijk bevatten dat ze 'echt' is, dat ze een persoontje is, met een eigen karakter. Dat ze ons meisje is, en dat wij haar papa en mama zijn.
En wat Parel zegt herken ik me ook wel in. Als ik aan het werk ben, mis ik haar eigenlijk niet. Ik vind het heerlijk om weer thuis te komen en haar en mijn vriend te zien, maar ik heb niet de hele dag een 'ultiem brandend verlangen' om bij haar te zijn.
Ook ik voel me niet altijd moeder, soms ligt ze te slapen, en dan 'vergeet' ik gewoon even dat ze er is.
En wat ik me vooral moeilijk kan voorstellen is dat het boek van haar ziekenhuis periode over óns gaat, dat WIJ dat hebben meegemaakt. Het is net alsof het een boek is van iemand anders.

Nou, precies!
Ik vind haar absoluut het allerliefste, leukste en meest geweldig knappe kind wat er is, en vind het fantastisch met haar te zijn, maar ik zit in een roes denk ik.

Heel herkenbaar

Heeel herkenbaar

Ja dat heb ik ook nog af en toe.

Rejoy. schreef:Ik vind het nog steeds heel raar dat ik moeder ben. Dat ik de verantwoordelijkheid heb voor twee kinderen, zeker als ik bedenk dat de meeste mensen van 22 nog volop aan het studeren en feesten zijn zonder grote verantwoordelijkheden.

Dit heb ik ook precies hetzelfde. De meesten om me heen zijn met heel andere dingen bezig. Als ik dan weer een 'flirt-verhaal' of 'one-night-stand-verhaal' van een vriendin/vriend hoor besef ik pas hoe anders ons leven eigenlijk is geworden. Inderdaad soms niet te bevatten.

Ook krijg ik af en toe een 'boost' van liefde. Dan besef ik pas hoeveel ik eigenlijk van mijn dochter houd. Ik had nooit gedacht dat dat gevoel zo ontzettend sterk kon zijn!

Caroow schreef:

Rush schreef:Wow Rejoy, jij 22? Dat had ik echt niet verwacht.

Inderdaad!

Haha, ja echt


En als mijn dochter me bijv. in de supermarkt mama noemt en ik daar met 'ja' op kan antwoorden.soms heb ik dan echt even het besef: ohja, ik ben gewoon moeder.