Hoe ga je om met boosheid?

Ik ga heel hard huilen en tegen dingen schoppen of met dingen gooien. Vaak verlies ik mijn zelfbeheersing dan ook en sneuvelen die dingen waar ik mee gooi of tegenaan schop ook nog eens.

Ik ben absoluut niet snel boos, maar als ik boos word...Dan word ik heel scherp, ad rem en soms zelfs hard en gemeen. Ik kan op rustige toon de meest vreselijke dingen zeggen en mijn zaak bepleiten.

Vroeger ging ik altijd huilen of met dingen smijten, maar daar ben ik inmiddels overheen;) bovenstaande heeft meestal meer effect namelijk.

Het valt te zien waarom ik boos ben. Of ik ga negeren, of ik wil gewoon alleen zijn en mijn boosheid laten bekoelen.

Ik ben niet meer zo vaak boos.

Ik merk dat ik het verdomde vervelend vind als anderen niet luisteren en over me heen proberen te walsen. In het verleden begon ik dan te huilen, te schreeuwen en te stampen. Tegenwoordig denk ik alleen maar 'Stik er dan ook maar in' en concentreer me op iets anders.

Als ik boos ben, gooi ik het eruit. Ik ben niet iemand die subtiele signalen afgeeft of binnenvet.

Ik ben moeilijk boos te krijgen, maar als ik echt eenmaal echt goed boos ben, dan gooi ik alles er uit en ben ik amper te houden. Dan ga ik ook echt door het lint.

Boosheid slaat bij mij vaak naar binnen. Als er echt iets heel onterechts gebeurt en ik heel erg boos ben, dan krijg ik eerst tranen in m'n ogen, maar blijf verder heel rustig. Ik ga dan eerst nadenken wat ik het best kan doen in die situatie. Met andere woorden, ik kan echt niet goed boos zijn.

Het lijkt mij heerlijk om een keer te schreeuwen bij boosheid, dat heb ik nog nooit gedaan

Jeanette schreef:Ik ben moeilijk boos te krijgen, maar als ik echt eenmaal echt goed boos ben, dan gooi ik alles er uit en ben ik amper te houden. Dan ga ik ook echt door het lint.

+1. Mensen krijgen mij niet snel boos. Maar ze weten ook dat áls ik boos wordt, ze moeten gaan vluchten. Als ik merk dat ik boos ga worden, neem ik vaak al wat afstand of geef duidelijk aan dat ik er even klaar mee ben. Dan snappen ze de boodschap al vaak en dat scheelt een hoop energie .

Over het algemeen blijf ik heel rustig en duurt het heel erg lang voor ik echt boos word... Maar als de bekende druppel ineens de emmer laat overlopen ben ik een regelrechte bitch en kan ik echt heel onredelijk zijn. De spaghetti heeft hier thuis al een keer in de gordijnen gehangen. Letterlijk. (Fijn dat het mijn eigen gordijnen waren en ik het ook zelf moest schoonmaken ) Ook heb ik weleens met spullen gegooid, gewoon uit pure onmacht. Maar goed, dan moet er echt heel wat voorgevallen zijn. Iets aan de binnenkant knapt er dan gewoon, mijn moeder heeft dit ook. Nu probeer ik dit te voorkomen door eerder aan de bel te trekken maar eigenlijk vind ik dat mensen mij gewoon niet boos moeten maken.

Mensen die mij echt goed kennen weten dit eigenlijk alleen maar en die mij echt boos hebben meegemaakt zijn hier erg van geschrokken, mede omdat ik dan ook dingen roep die echt heel gemeen zijn, en ik op dat moment ook uit de grond van mijn hart meen. Ik roep niet zomaar wat namelijk. Ik heb dit weleens tegen andere mensen verteld en die geloven dit eigenlijk niet echt.. Maar goed ook.

#

Ik moet vaak janken van boosheid, gewoon uit pure frustratie. Gelukkig ben ik niet vaak boos. Als ik ruzie heb met mn moeder, kan ik wel echt schreeuwen trouwens. Ik heb vroeger ook meerdere keren keihard met deuren geslagen en een glas op de grond kapot gegooid (waar ik direct al spijt van had ).