Hoe ga je om met boosheid?

Wat doen jullie als je boos bent? Hoe ga je daarmee om?

Ik ben niet leuk als ik boos ben.
Laat het meteen merken aan de persoon, als iemand iets heeft gedaan.
Als het gaat om een situatie, of boos op mezelf, dan ga ik iets doen, rondje hardlopen, even winkelen oid, en daarna een potje janken.

Ik ga eerst een potje afstandelijk doen en ga zitten mokken, en als het er dan uit komt g ik van frustratie huilen. Als ik echt kook gil ik in een keuken of gooi mijn portomonnee tegen de muur (die heeft precies ht goeie gewicht en aakt och niks kapot... Vraag maar nit he ik daarachter gekomen ben )

Zelfde als Goochem. Als ik niet zeker weet dat ik terecht boos ben, ga ik het opkroppen. Dan word ik stil, sacherijnig en afstandelijk. Als ik zo boos ben dat ik niet meer na kan denken, ga ik gillen en schreeuwen van wanhoop.

Eerlijk gezegd ben ik nooit boos. Ik ben óf geïrriteerd óf ik ga helemaal over de rooie. Gewoon boos zijn, ik zou eigenlijk niet weten hoe dat moet.

Ik was donderdag ook niet zozeer boos, meer geïrriteerd en toen heb ik mijn haar gekleurd :p.

Ik word altijd heel erg verdrietig als ik boos ben. Ga dan huilen..

nina schreef:Ik word altijd heel erg verdrietig als ik boos ben. Ga dan huilen..

Haha, dat heb ik ook! Ik vind het moeilijk om mijn boosheid onder woorden te brengen, dan raak ik gefrustreerd omdat ik mezelf niet goed kan uitleggen en dan ineens barst ik in tranen uit.

Haha, die portemonnee

Als ik gewoon boos ben word ik eerst onredelijk en zeikerig. Plus, ik heb de slechte gewoonte om eerst mijn hele standpunt inclusief argumenten en conclusie van te voren tot in detail uit te denken, waardoor het lijdend voorwerp van mijn boosheid wordt geconfronteerd met een soort pleidooi zonder pauzes of ruimte voor tegenwerpingen. Ik kan dus uitstekend in mijn eentje ruzie maken, en dan blijkt achteraf dat die ander eigenlijk gelijk al overtuigd was en dat hele drama dus niet nodig was ook ben ik best heel ad rem, en dat zet ik dan ook helaas in voor kloteopmerkingen die alleen maar olie op het vuur zijn in een ruzie. Dan hoor ik het mezelf zeggen, heb er gelijk spijt van omdat ik weet dat ik het op de spits drijf en dat het gemeen is, maar ik ben dan meestal te koppig om mijn spijt te betuigen en het terug te nemen. Op mijn werk loop ik dan ook wel eens het risico een CVO te maken (carriere verwoestende opmerking), maar vooralsnog is dat me niet fataal geworden maar werd mijn transparantie en oprechtheid gewaardeerd, haha.

Als ik écht heel erg boos ben, dan moet ik tot mijn schaamte bekennen dat ik wel eens schreeuw, en meestal ga huilen van frustratie, wanhoop en machteloze woede. Daarmee maak ik het mezelf alleen maar moeilijker, want die ander gaat dan natuurlijk niet rustig naar me luisteren, maar ik kan mezelf echt niet inhouden dan. Ik ben wel een uitprater, ik wil het dan wel gelijk oplossen, ik loop niet weg of zo, en kan er niet tegen om boos te gaan slapen. ik ben maar één keer zo boos geworden dat ik fysiek ben geworden; dat was toen bleek dat mijn ex vreemdging met één van mijn beste vriendinnen. Toen heb ik hem helemaal in elkaar geslagen.

Ik ben een driftkikker eerste klas. Dus ik ga gooien en smijten met dingen. Ik spring echt zowat uit mijn vel. Tegenwoordig heb ik wat anger management geleerd. Dus kan het iets beter handelen nu. Als ik pissig ben op mensen wat ik 9 van de 10 keer ben, en er komen dan echt geen aardige dingen uit over die persoon dan probeer ik tegenwoordig te bedenken waarom ik boos ben op dat persoon. Vaak zit er onzekerheid achter.

DIE persoon, LS. Verder kan ik je hand schudden op AM-issues.

Dat ligt er echt heel erg aan op wie. Eigenlijk ken ik heel veel manieren van boosheid, variërend van alleen boos zijn in gedachte en helemaal niets laten merken tot schreeuwende ruzie en alles er tussenin.

Rood schreef:DIE persoon, LS. Verder kan ik je hand schudden op AM-issues.

Oh haha foutje zal het even veranderen.

Ik ben zelden boos. Ik ga eerder huilen.

Laatst schreeuwde m'n vriend tegen me omdat ik het tolwegkaartje in Frankrijk kwijt was geraakt en hij in de stress raakte. Ik bleef juist heel rustig en schrok dus ging huilen. Met mij valt niet snel ruzie te maken, best oneerlijk eigenlijk

Ik ben alleen wel eens echt boos op m'n zus, dan zitten we gewoon te kutten samen.

Als ik een beetje boos ben, dan ga ik zitten mokken en die persoon negeren.

Als ik écht witheet ben, dan ga ik huilen, schreeuwen en in het ergste geval met dingen gooien.

Ik ga mensen negeren wanneer ik echt goed boos ben. Dat kan wel een paar dagen aanhouden.

Wanneer ik een beetje boos ben, ga ik wat luider praten. Vroeger ging ik altijd janken.

Ik ben eigenlijk nooit boos, ik kan niet boos zijn

Wel kan ik boos worden op mezelf en dan moet ik me inhouden om het niet op mezelf af te reageren, maar dan ga ik gewoon met kussens en knuffels gooien ofzo Of ik ga keihard sporten, maar dat moet ook maar net uitkomen!

Oei.. dat ligt er heel erg aan. Meestal ga ik ook zitten mokken en zet ik die persoon echt op standje negeer. Dan word ik heel koel en koud in de hoop dat die ander natuurlijk aanvoelt dat ik boos ben. Dat gebeurt dan niet, waardoor ik verdrietig word en dan kan dat zomaar een paar dagen aanhouden. Uiteindelijk keer ik terug en leg ik het rustig uit..

Maar bij mijn ex werd ik ook echt boos, totaan het gillen en schreeuwen toe omdat ik gewoon echt niet meer tegen zijn afstandelijkheid kon. Hij was een grote muur en dan maak je me zó boos. Hij trok zich dan terug in de studeerkamer en kwam er niet meer uit, tot grote frustratie van mij.

Caro schreef:Oei.. dat ligt er heel erg aan. Meestal ga ik ook zitten mokken en zet ik die persoon echt op standje negeer. Dan word ik heel koel en koud in de hoop dat die ander natuurlijk aanvoelt dat ik boos ben. Dat gebeurt dan niet, waardoor ik verdrietig word en dan kan dat zomaar een paar dagen aanhouden. Uiteindelijk keer ik terug en leg ik het rustig uit..

Dat deed ik in het begin ook bij mijn man, niet zozeer om te pesten, maar omdat ik dan de drempel heel hoog vond om te zeggen wat er was, zelfs als hij het vroeg. Hij ging daar alleen nooit in mee, hij vroeg dan één keer wat er was en als ik dan mokkend zei 'niks' dan zei hij 'oké' en ging gewoon naar bed, of iets voor zichzelf doen.

Susan schreef:

Caro schreef:Oei.. dat ligt er heel erg aan. Meestal ga ik ook zitten mokken en zet ik die persoon echt op standje negeer. Dan word ik heel koel en koud in de hoop dat die ander natuurlijk aanvoelt dat ik boos ben. Dat gebeurt dan niet, waardoor ik verdrietig word en dan kan dat zomaar een paar dagen aanhouden. Uiteindelijk keer ik terug en leg ik het rustig uit..

Dat deed ik in het begin ook bij mijn man, niet zozeer om te pesten, maar omdat ik dan de drempel heel hoog vond om te zeggen wat er was, zelfs als hij het vroeg. Hij ging daar alleen nooit in mee, hij vroeg dan één keer wat er was en als ik dan mokkend zei 'niks' dan zei hij 'oké' en ging gewoon naar bed, of iets voor zichzelf doen.

Dat doet mijn vriend ook wel, en dan is erg frustrerend sindsdien zeg ik gewoon meteen wat er is.

Ik leer ook steeds meer om het gewoon direct te zeggen. Eerst werd ik dan bang om toch de ander te kwetsen ofzo, maar nu zeg ik het meestal gewoon. Kan nog steeds wel even duren want soms heb ik gewoon even nodig om nu ook bij mezefl na te gaan waarom ik pissig of verdrietig ben.

Ik twijfelde dan heel erg of het wel terecht was dat ik boos was, maar ik kon het dan toch niet van me afzetten.

Het tegen mijn moeder er uit gooien, huilen en vervolgens kleren kopen ofzo. In ieder geval iets heel onzinnigs doen wat er helemaal niet mee te maken heeft om het van me af te zetten. En als het dan een beetje bekoeld is probeer ik iemand feedback te geven over de situatie die voorgevallen is. Maar dat is bij gewone boosheid.

Op het moment ben ik furieus en ben ik bezig met iemand echt kapot te maken. Ben al bij de politie geweest, ik zorg dat hij zijn vrijwilligerswerk kwijt raakt zodat ik zijn hoofd niet iedere dag op mijn eigen werk moet zien en ik zorg dat heel de familie te weten komt wat hij gedaan heeft zodat hij niemand meer over heeft. Maar dat is extreme kwaadheid en die is ook terecht ook, want iedereen die ik tot nu toe ingelicht heb over de situatie geeft mij gelijk en wil ook geen contact meer met die persoon.

Zo Lissa, dat klinkt echt ontzettend heftig, dan moet diegene wel iets vreselijks gedaan hebben om jou zo te laten voelen.

Zelda schreef:Zo Lissa, dat klinkt echt ontzettend heftig, dan moet diegene wel iets vreselijks gedaan hebben om jou zo te laten voelen.

Dat heeft hij inderdaad. En het kloterigste is dat ik geen aangifte kan doen volgens mij, omdat alles al te lang geleden is gebeurd en verjaard is. En het enige bewijs dat ik heb zijn twee andere slachtoffers die dus helemaal niets er van willen herinneren en dus ook nooit een melding zullen doen bij de politie. Dus het is mijn woord tegen het zijne. Gelukkig gelooft iedereen mij meteen en laten ze dat ook merken.

Caro schreef:Oei.. dat ligt er heel erg aan. Meestal ga ik ook zitten mokken en zet ik die persoon echt op standje negeer. Dan word ik heel koel en koud in de hoop dat die ander natuurlijk aanvoelt dat ik boos ben. Dat gebeurt dan niet, waardoor ik verdrietig word en dan kan dat zomaar een paar dagen aanhouden. Uiteindelijk keer ik terug en leg ik het rustig uit..

Dat doe ik dus ook meestal, maar de enige die daar last van heeft ben ik zelf. En de andere persoon voelt het nooit zo aan als dat ik het bedoel.
Punt is dat ik er zelf heel onzeker van wordt.