Ik zit met een probleem

Normaal ben ik altijd een meid geweest van "go with the flow" en op heel veel gebieden nog steeds, maar wanneer het op date gebied of zelfs relatie gebied aan komt klap ik dicht.
Ik bouw een muur om me heen en bescherm mezelf ertegen dat ik niet gekwetst word. Ik doe mensen onnodig pijn daarmee en voor mij voelt het allemaal veilig zo.
Ik word hier echt raad gek van, zodra ik contact heb met een jongen dan haal ik al allerlei dingen in mijn hoofd en begin alles te analyseren. En zodra ik ook maar denk dat het dichterbij komt kap ik het af.

Wat ik ook merk is dat ik de man in dit geval ook niet meer zo neem zoals hij is. Zodra ik contact met iemand heb die zelf b.v. psychisch wat in de knoop zit, of financiële problemen of noem maar op, dan neem ik afstand. Puur omdat ik denk dat ik het niet meer aan kan en dat ik gevoelsmatig iemand wil vinden die alles netjes op een rijtje heeft en mij juist goed kan opvangen.
Een belachelijke overtrokken reactie van mezelf maar ik kan het niet helpen.

Ik heb mijn gevoel hierin zodanig uitgeschakeld dat ik alleen nog verstandelijk beredeneer.

Daarnaast heb ik ook een gigantisch vertrouwen probleem. Ik heb nu al een aantal maanden contact met iemand waar ik ook even een relatie mee gehad heb. Doordat hij gaat emigreren hadden we er een punt achter gezet maar het gevoel was te sterk gebleven om op afstand te blijven van elkaar. Dus trokken we weer heel erg naar elkaar toe. Maar hij zit ook behoorlijk in de knoop en hij houd mij daardoor onbewust op een afstand. Ik ga daardoor zo erg twijfelen en zelfs aan hem of hij wel de waarheid enz spreekt.
Zo door dit alles heb ik echt een stomme keuze gemaakt en hem afgelopen zondag kei hard afgewezen. En dat terwijl hij de dag ervoor bij mij aan de deur stond ( ik was er niet) en wilde vertellen dat hij de baan in het buitenland ging afzeggen om bij mij te blijven !
En echt zelfs daar twijfel ik aan of dat waar is. Ik word zo raad gek van mezelf en weet gewoon niet wat ik moet doen.

Ik ben een beetje bang dat dit de klap nog is wat ik overgehouden heb aan mijn vorige relatie.

Heeft iemand tips ? Want ik weet het niet meer. Ik wil zo graag mijn leven met iemand delen en iemand volledig vertrouwen maar in plaats daarvan, duw ik iedereen juist weg.

Hopelijk is het een beetje duidelijk want volgens mij komt het nogal on samenhangend over.

Hoezo vind je van jezelf dat je overtrokken reageert? Je probeert jezelf (en kindje) te beschermen tegen kwetsingen en omdat je in het verleden blijkbaar al genoeg bent gekwetst, is dat toch een heel logische reactie?! De keerzijde is dat je 'het' (een relatie) niet aan durft te gaan, omdat je bij voorbaat bang bent dat je gekwetst zult worden en als je iets niet aan gaat, dan wordt het sowieso niets.

Ik heb op mijn 18e een relatie van 1,5 jaar gehad met een vent die me helemaal kapot heeft gemaakt, mijn zelfvertrouwen tot onder het nulpunt heeft weten te brengen. Achteraf denk ik dat ik er best wel een beetje depri (ik wil het geen depressie noemen) van ben geweest en dat ik me pas 2 jaar later een beetje 'terug' voelde wat zelfvertrouwen betreft. Het vertrouwen in mannen was echter helemaal niet terug. Ik werd makkelijker verliefd op jongens die ik al kende, dan op onbekenden, omdat ik dan wist dat ze wel te vertrouwen waren, geen/weinig problemen hadden etc. Ik heb ook heel lang tegen mezelf gezegd dat ik geen relatie wilde/nodig had. Ik vertrouwde vooral op mezelf. Ik stond wel op datingsites, maar was erg veeleisend, puur om mezelf te beschermen. Heb enkele dates gehad, maar dat werd niets (dat lag niet alleen aan mezelf, haha). Uiteindelijk heb ik vorig jaar mijn huidige vriend leren kennen en het heeft echt véél tijd gekost voordat ik het een kans wilde geven, voordat ik hem vertrouwde. Ik ben juist niet iemand van 'go with the flow', stap niet in iets met een jongen wat alleen leuk is voor nu, ik wil ook dat het toekomst kan hebben. Inmiddels ben ik erg gelukkig met mijn vriend en gaat het erg goed tussen ons. Ik vind het soms lastig om me kwetsbaar op te stellen, maar we hebben beiden als doel om soms vaker te zeggen wat we denken en daar kunnen we elkaar goed bij helpen. Alles is bespreekbaar en dat geeft me een fijn gevoel, want ik neem niet alleen hem zoals hij is, maar hij mij ook zoals ik ben (en dat deed mijn ex niet).

Nogmaals: Ik denk dat je reactie en gedrag heel logisch is. Het heeft tijd nodig om van klappen te herstellen. Als jij het te lang vindt duren of denkt dat je er zelf niet meer uit komt, is het misschien handig om daar hulp bij te zoeken.

Het is idd zelfbescherming voor mijzelf en ook voor mijn zoontje. Maar het is iets te veel geworden waardoor ik niet eens meer iets een kans geef überhaupt.
Dat schiet ook niet op op die manier en ik zal me opener moeten gaan stellen om het een kans te geven met het risico dat ik weer gekwetst kan worden.

Ik ben echt te voorzichtig geworden.

Wat fijn dat het goed gaat tussen jou en je vriend. Hij zal ook wel geduld moeten hebben hiermee toch ?
Het probleem in mijn half half relatie om het zo maar te noemen is, dat hij met hetzelfde probleem als mij zit.
En dan hij moet geduld met mij hebben en ik met hem.....

Ik denk wel dat ik hier iets mee moet doen want dit schiet niet op zo.

Ik snap het gedrag van jouw kant wel. Zelf vertoon ik dergelijk gedrag ook. Of, eigenlijk... Mijn gedrag is nog veel erger. Ik maak het al kapot voor het iets kan worden. Want gekwetst worden door een ander is erger dan mezelf kwetsen. Als het niets wordt, dan kan ik nog altijd zeggen:"Jouw schuld, Maura". Op de één of andere manier doet dat toch minder pijn.

Maar hoe luidde de gezegde ook alweer? Beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan, dan de dingen die je niet hebt gedaan?

Ik krijg in mijn relatie alleen maar steeds bevestigingen dat ik hem kan vertrouwen, dus nu gaat het eigenlijk heel fijn en vanzelfsprekend (we zijn nu 8 maanden samen en kennen elkaar ruim een jaar online). Ik heb nu niet (meer) het idee dat hij veel geduld moet hebben, hij heeft (online) wel veel moeite moeten doen voordat ik eindelijk een date met hem wilde.
Ik hield me echt vast aan 'als ik het niet aan ga, wordt het sowieso niets' en wat mijn doel was, was dat het uiteindelijk wel wat zou worden (met het risico dat het niets zou worden). Maar het gaat niet vanzelf, dus op een gegeven moment moet je toch actie ondernemen. Het klinkt alsof je daar niet klaar voor bent, hoe graag je ook wilt. Je kunt ook teveel van jezelf 'moeten' he en dat gaat ook niet werken. Je grenzen wel goed aanvoelen en bewaken!

Lastig dat de man in kwestie hetzelfde 'probleem' heeft, dan is het echt een moeilijke wisselwerking denk ik. Het kan positief werken om het gewoon naar elkaar uit te spreken en te zien hoe ver je met elkaar komt. Misschien heeft hij juist wel veel begrip voor je situatie, omdat hij het herkent. Je zult dan wel allebei de stap moeten durven zetten en garanties heb je niet. (Zou wel fijn he, op een briefje te hebben dat hij het is en dat het helemaal goed gaat komen tussen jullie )

Ik weet niet wanneer jouw relatie precies stuk liep, maar even voor het beeld: ik ben nu 26 en die foute relatie liep af toen ik 19 was! Ik had eerder ook echt niet het gevoel dat ik klaar was voor een relatie, heb me erg gericht op mijn eigen ontwikkeling (vrijwilligerswerk, alleen op vakantie, alleen een huis kopen etc). Nu voelt het als een heerlijke aanvulling op mijn toch al leuke leven.

Ik denk dat een maatschappelijk werker of psycholoog je prima kan helpen om je vorige relatie (of last die je daar nu nog van ervaart) los te laten en het vertrouwen in jezelf en anderen op te bouwen.

(Edit: Oja, misschien wel grappig. Ik weigerde dus eerst met mijn vriend te daten, durfde het ook niet aan te gaan. Een collega met wie ik leuk om ga vroeg toen waarom ik niet met hem ging daten (ik had het blijkbaar vaak over hem) en ik zei toen: 'daar vind ik hem niet leuk genoeg voor'. Zij reageerde: 'maar je vindt hem ook niet stom genoeg om hem uit je lijst te deleten'. Jeetje wat voelde ik mij toen betrapt, dit heeft echt mijn ogen geopend en daarna stelde ik me meer voor hem open en ging ik meer voor hem voelen)

Klopt maura en die stelling houd ik me ook in mijn achterhoofd ;-)
Maar ik moet dan ook echt niet gaan verder denken want dan slaat alles weer om in twijfel.

@Zininzon: Mijn relatie is vorig jaar maart stuk gelopen. We waren 10 jaar bij elkaar. Dat is nogal wat. Ik heb in die tussentijd heel wat confrontaties met mezelf gehad en ook therapie voor veel zaken gehad. Nu kan ik echt wel oprecht zeggen dat k veel verwerkt heb, maar met dat stukje ben ik blijven zitten wat ik nu pas ervaar en inzie.

Ik denk er over om mijn therapeute van toen te gaan bellen en een afspraak te maken met haar. Gewoon om even dit te bespreken en handreikingen te krijgen wat ik hiermee moet.

Een naastliggend probleem is dat mijn vriend (zo noem ik hem wel) a.s. maandag emigreert voor een dik jaar naar Londen. En dus word deze prille relatie met geen goede start behoorlijk op de proef gesteld. Maar ik moet het los laten ik moet me eraan overgeven anders is het bij voorbaat al gedoemd om te mislukken.

Bel je therapeut en ga er voor!

Dank je meid. Dank je voor je advies !

Ik ben benieuwd hoe het nu met je is?