Even een schop onder de kont nodig

Af en toe heb ik last van belangst. Zoals nu. Een bedrijf heeft een vacature, dat heb ik gehoord via via. En ik zou best geschikt kunnen zijn voor die functie, al zeg ik het zelf .
Dus nu moet ik bellen om te informeren naar de details van deze functie, maar ik durf al de hele week niet te bellen

Tja lastig is dat als je een soort belangst heb he. Misschien is het makkelijker, als je jezelf gewoon formeel op stelt, en dan telefoneert met ze.
Dus bij deze een duwtje in de rug voor het bellen. Geen schop, hou ik niet zo van.

Waarom durf je niet te bellen? Wat heb je te verliezen?

Herkenbaar!
Ook al weet ik van mezelf dat het nergens voor nodig is, maar toch vind ik het iedere keer eng. Dat is dan ook aan mijn stem te horen, ik klink dan net alsof ik eerst een halve marathon heb gelopen. Terwijl als ik normaal gesproken bel met een bekende, ik gewoon normaal klink aan de telefoon.

Als de vacature gewoon gepubliceert had gestaan, had ik het niet zo erg gevonden. Maar dit is echt via via gegaan, en daardoor vind ik het een soort van 'brutaal' van mezelf.
Te weten, mijn tante heeft ook op deze functie gesolliciteerd, maar is, voordat ze een inhoudelijke reactie gehad had, al aangenomen bij een ander bedrijf. Later is ze nog wel benaderd door dit bedrijf, maar toen had ze dus al werk. Vandaar eigenlijk dat ik weet dat ze waarschijnlijk nog wel zoekende zijn.

Maar ik durf niet...

Nou een brutaal mens heeft de halve wereld zegt men vaak. Ik herken de bel angst wel, heb ik ook enorme last van gehad. Maar, als je het niet doet, dan heb je niets.
En niet geschoten is altijd mis. Dus, pas een keer goed op jezelf en wees een keer brutaal. En wie weet, heb je straks een mooie functie te pakken.

Dus pak de telefoon, toets het nummer in. En, vraag het.....

Heel veel succes

Ik kan natuurlijk ook mailen...

Als je een mail adres hebt, kan dat natuurlijk ook. Dan zou ik dat ook proberen.
Is wel makkelijker, en je hebt meteen alles zwart op wit staan. Of je zet je telefoonnummer erin, en zij bellen jou

Oh niet bang zijn om brutaal over te komen, waarschijnlijk zul je juist gemotiveerd over komen en dat zien ze graag

Ik heb toch maar even gemaild. Ik heb het gevoel dat ik momenteel zelfverzekerder overkom op schrift dan per telefoon.

Ik heb ook bel-angst gehad. Vond het verschrikkelijk om te bellen en probeerde het altijd te omzeilen. Tijdens mijn stages moest ik uiteindelijk wel bellen naar patienten, dokters en specialisten. Dat durfde ik echt niet! Gelukkig heeft mijn begeleider toendertijd dit rustig met mij opgebouwd en nu ben ik er sinds een aantal jaar helemaal overheen. Ik vind bellen zelfs fijner dan mailen.

Wat ik toendertijd heb gedaan om er vanaf te komen: Eerst ben ik begonnen met de makkelijke telefoontjes, waarvan ik zeker wist dat ik het kon afhandelen. Dit heb ik zo opgebouwd naar ingewikkelde gesprekken. En voordat ik ging bellen, bedacht ik wat ik nu eigenlijk wilde weten/vertellen en maakte ik in steekwoorden een briefje daarvan. Eerst waren die briefjes lang, maar uiteindelijk stonden er nog maar een paar woorden op en nu heb ik helemaal geen briefje meer nodig (alleen om eventueel dingen te noteren natuurlijk).

Ik heb het zeer selectief. Ik kan best heel 'heldhaftig' zijn aan de telefoon, maar soms ook gewoon niet. En zodra ik er eenmaal tegenop zie, gaat het mis.

Heel herkenbaar!! Ik heb ook heel lang echt belangst gehad, en tijdens mijn werk ben ik er voor groot gedeelte van af gekomen, maar ik heb nu ook alweer dat ik 2 weken tegen een telefoontje aan loop te hikken, en nu toch net mezelf gedwongen om te bellen..
Het stomme is dat ik al 3x gebeld had en telkens die persoon niet aanwezig was, en ik telkens zoveel tijd nodig had om al te durven bellen, dat het het er niet makkelijker op maakte..

Maar ik heb nu toch gebeld, toch wel stuntelend nog aan de telefoon gezeten, maar uiteindelijk wel heel trots op mezelf. Het ging om een telefoontje naar "HET" bedrijf in de o.rthopedie, en via iemand bij mijn vakantiebaantje (wat er helemaal los van staat) in contact gekomen met iemand die daar werkt (vriend van die collega van vakantiebaantje) om eventueel iets van stage te lopen daar (was idee van diegene van mijn vakantiebaantje). Maar omdat er nog heel veel onzeker is, omdat ik ook niet weet of mijn school het goed keurt, vond ik het een heel lastig gesprek om te beginnen. (Ik moet eigenlijk in België stage lopen en weet niet of mijn school daarvan af wilt wijken), dus ik kon ook nog niks concreets bespreken. Baal achteraf wel dat ik niet heb kunnen uitleggen waarom ik daar graag stage zou willen lopen, maar ze gaat het overleggen met de werkplaats en ik wordt vandaag of maandag terug gebeld.

De enige tip die ik je kan geven is het toch gewoon DOEN, niet de situaties uit de weg gaan.. En dat is heel lastig, ik weet het.. Ik ken mezelf ook, als ik vandaag niet gebeld had had ik het helemaal niet mer durven doen en gewoon niet meer gebeld, en dus deze kans sowieso aan me neus voorbij zien gaan..