Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Ik zou liever gisteren dan vandaag kinderen krijgen, maar weet dat het echt nog niet realistisch is, en we er realistisch gezien ook echt nog niet aan toe zijn. Heb nu een spiraaltje voor 5 jaar, maar hoop wel dat ie er iets eerder uit gaat, over 3 tot 4 jaar ofzo. 5 jaar kan ik ook nog wel wachten als het moet (eerst trouwen en nieuw huis enzo), maar dat is allemaal nog wel in de toekomst. Maar ik zou het oh zo graag willen als het nu al kon. Ik ben er altijd veel mee bezig en m'n kinderwens is echt gigantisch groot. Maar gelukkig weet ik dat het niet meer tien jaar gaat duren, de tijd komt er echt aan.. Maar voelt het echt als afwachten tot het echt realistisch wordt. Hoewel ik het dan waarschijnlijk ineens heel eng in 't echt vind

Atelier Madame, leuk dat jij ook die kriebels begint te krijgen. Je hoeft ook echt niet acuut nu een baby te krijgen dan, maar fijn dat je die gevoelens begint te krijgen en dan over een tijdje eens kijken als je iets stabieler leven hebt, hoe je er dan tegenover staat.

He gats, die opmerking is echt een hele erge RYW. Volgens mij beseft ze niet wat een vroeggeboorte inhoudt. Ik denk wel eens: 'pffffff.. moet zo lang wachten nog op hem' maar ik denk dan direct weer: 'Nee hij moet nog zo lang mogelijk blijven zitten!' Ik ben wel bang dat mijn buik helemaal niet meer is zoals die was, maar goed ik zou niet geen kind willen krijgen omdat mijn lichaam anders is straks.

Ik heb wel een stukje carpaccio gegeten op een stokbroodje en een slokje bier gedronken toen ik het echt niet kon bedwingen. Achteraf voelde ik me daar niet schuldig/slecht over maar ik zou NOOIT rosbief blijven eten en drinken.. trouwens, als zij dat wel blijft doen, grote kans dat de baby zich wel eerder aandiend.

Ik weet niet of het voor je buik nou zoveel uitmaakt of je zeven of negen maanden zwanger bent, ik zie zat vrouwen die echt een enorme buik hadden en die daarna weer een heel platte, strakke buik hebben gekregen en ik zie ook zat vrouwen die een bescheiden zwanger buikje hadden en daarna een buikje hielden (en andersom ook natuurlijk). Ik denk dat de grootte van je buik niet zoveel invloed heeft, maar aanleg, buikspieren, je eetpatroon tijdens je zwangerschap en daarna, of je daarna gaat sporten of niet, enzovoort. Als je die factoren allemaal tegen hebt dan kun je na zeven maanden ook wel een buikje overhouden.

Hier nog iemand die zich komt melden. Heb geen partner dus dan gaat het niet op en wordt over een paar maanden weer geopereerd, dus al had ik een partner dan had het alsnog niet gekund. Moeiijk soms!

Wat erg zeg als iemand zo denkt dat je met 7 maanden wil bevallen ivm uitrekken van je buik. Ons zoontje is een maand te vroeg geboren. Dat vond ik best heftig als ik er zo op terug kijk. Laat staan dat je kindje 2 maanden te vroeg wordt geboren.

Lotje schreef:Wat erg zeg als iemand zo denkt dat je met 7 maanden wil bevallen ivm uitrekken van je buik. Ons zoontje is een maand te vroeg geboren. Dat vond ik best heftig als ik er zo op terug kijk. Laat staan dat je kindje 2 maanden te vroeg wordt geboren.

Mijn l.eidinggevende is deze week 8 weken te vroeg bevallen. Maandag was ze nog aan het werk en dinsdag was ze moeder. Ik geloof best dat dat een enorme impact heeft, je bent van de ene op de andere dag moeder, hebt een kindje die nog een zware weg te gaan heeft. Ze heeft een voorspoedige zwangerschap gehad, niets wat hierop zou wijzen. Zou nog 4 weken werken en zat dus nog middenin haar werk, er is nog niet eens vervanging, over een paar weken pas. Van de ene op de andere dag draait je wereld om, niet te bevatten. Ik kan me niet voorstellen dat mensen dit serieus zouden willen.

Ik kom me hier ook melden, ik heb al jaren last van rammelende eierstokken, maar mijn vriend was er nog niet klaar voor. Zo langzamerhand begint hij meer aan het idee te wennen en kijkt hij er ook naar uit om te proberen een kindje te krijgen. Toch duurt het nog iets minder dan een jaar voordat wij ervoor zullen gaan. Mijn vriend zit in het laatste jaar van zijn hbo-opleiding en ik hoop dit jaar mijn master af te ronden. Dat alleen al is pittig naast een fulltime baan, dus we willen dit ook allebei graag klaar hebben. Ook gaan we trouwen op 2 augustus, maar daarna gaan we ervoor!

Stokstaartje schreef:

Liz schreef:Jaaaa hier!!

Ik ben een jaar geleden afgestudeerd en aan het werk maar mijn vriend moet nog een jaar studeren en wil daarna eerst een tijdje werken. Ook wil hij eerst trouwen. Heel logisch allemaal maar ik wil zo graag! Heb altijd gezegd dat ik op mijn 26e zwanger wil zijn maar dat gaat het niet worden (ben 25, vriend 24). Ik lees ook veel in de zwangerschapspeiler en over borstvoeding, opvoeding en weet al welke kinderwagen ik wil . Moet niet erger worden he.. We hebben nu afgesproken dat ik ga stoppen met de pil als mijn vriend klaar is met studeren maar dan gebruiken we nog wel een condoom. Ik gebruik dat jaar dan om te ontpillen en daarna willen we er hopelijk voor gaan! Kan niet wachten

Ja hier een beetje dezelfde situatie. Ik ben ook vorig jaar afgestudeerd en aan het werk. Helaas als oproepkracht maar is gewoon erg moeilijk een vaste baan te vinden. Mijn vriend is afgelopen juni afgestudeerd, maar hij wil ook eerst graag trouwen. En hij moet eerst een baan hebben. En we moeten verhuizen want we wonen in een jongerenwoning die eigenlijk al net te klein is voor 2 personen. Er is ook maar 1 slaapkamer.

Ik ben al wel een paar maanden gestopt met de pil, omdat ik me al tijden niet goed voelde en problemen had tijdens de seks. Na het stoppen van de pil voelde ik me minder vermoeid en neerslachtig. Ook ben ik preventief behandeld tegen een schimmel, omdat het er een beetje op leek maar eigenlijk ook helemaal niet. Daarna geen problemen meer tijdens de seks gehad. We hebben afgesproken dat ik gewoon van de pil af blijf, want dat ben ik alvast ontpild mocht het moment daar zijn En omdat ik me beter voel natuurlijk. Wel gebruiken we condooms. Ik kan ook niet wachten totdat ik een aanzoek krijg whahaa

Wel fijn dat je al ontpild bent, heb je daar lang over gedaan? Ik heb gelukkig wel een baan met voldoende uren en krijg na dit jaarcontract een vast contract dus dat is al super fijn. We wonen nu in een appartement met 2 slaapkamers, niet ideaal maar het zou kunnen. Moet het er alleen niet te vaak over hebben want dan wordt mijn vriend een beetje zenuwachtig, hij is er nu nog echt niet aan toe

.

woow ik had niet verwacht zoveel reacties te krijgen op mijn topic.

shygirl87 schreef:dat is ook zeker zo RYW en mijn verstand gaat idd boven gevoel, maar Echt...het is verdomde moeilijk.ik droom er ook van. vannacht had ik gedroomd dat ik een klein babytje had, ik was helemaal in de wolken en zat er heel de dag mee te wiegen, mn stiefzus wou hem een schone luier geven en gaf ik hem aan haar. toen ik later weer me baby wilde pakken, was hij van van papier en was het in die droom dus ook maar een droom of een 5 minuutjes mama mogen zijn cadeautje?
ik was zo overstuur, en ik werd nog verdrietig wakker ook

ik droom idd ook regelmatig over zwangerschap en het hebben van baby's. Soms net als jij ook heel verdrietig wakker worden. Heel herkenbaar en frustrerend.

Jade schreef:Hierbij mijn update. Ik heb ook ontzettend rammelende eierstokken .

Wij zijn nu 1,5 jaar samen, nog vrij kort dus. Hebben nog een aantal (prive) zaken die we op orde willen hebben. Ook is ons huis (waar we net wonen) nog niet helemaal af. Wij wonen nu ruim 9 maanden samen.

Mijn vriend heeft aangegeven er nog niet helemaal klaar voor te zijn, maar geeft ook aan dat hij er waarschijnlijk nooit klaar voor is (wil graag kinderen hoor!). Verstandig is nog een paar maanden/misschien zelfs een jaartje wachten. Wij zijn overigens nog jong (Ik ben 21, vriend 26)

wachten duurt altijd lang, hoe grager je het wilt hoe moeilijker het is en duurt het voor je gevoel nog langer dan dat het in werkelijkheid duurt

slaatje schreef:

_Nina schreef:Ik meld me!! Na een halfjaar samen zijn lijkt me stoppen met de pil nog wat snel... ookal willen we allebei wel heel graag

Als je er beide voor 100 procent achter staat en weet wat je aan elkaar hebt, hoeft dit geen probleem te zijn. Wij waren minder dan een half jaar bij elkaar toen we besloten te trouwen en voor een kindje te gaan. Inmiddels staat de datum gepland (12-12) en is het eerste kindje op komst (03-03)

helemaal mee eens En wat fijn dat je vriend zo voor je klaarstaat! Vind ik idd ook heel belangrijk.

slaatje schreef:Ik vind het ongeoorloofd. Doet me denken aan de laatste afleveringen van draagmoeder gezocht. Daar was zo'n vrouw die al drie gezonde kinderen heeft. Ze kan nu zelf geen kinderen meer krijgen, en gaat door het vuur voor een vierde. Op een gegeven moment zei ze in een intervieuw dat ze nooit gelukkig zou zijn als die vierde er niet zo komen. Daar ging mijn bloed echt van koken.

Jeetje klinkt net alsof ze dan niet houdt van haar andere kinderen. Wees blij met wat je hebt!

Susan schreef:Ik had heel graag drie of vier kinderen gewild, maar bij ons zit dat er niet meer echt in. Het is geen enorm verdriet, maar ik vind het wel echt jammer. Het zou nu alleen echt teveel zijn, en oneerlijk tegenover Ezra en Yrsa om bewust voor een derde kind te kiezen.

Zou ik ongepland zwanger raken, dan zou ik het daar wel heel moeilijk mee hebben. Abortus zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen, maar het zou wel echt heel zwaar worden met een baby erbij. Of alleen al met een zwangerschap.Maar het blijft wel een beetje een gemis.

Dat is wel een moeilijke situatie idd, Ik hoop dat in de toekomst de situatie nog veranderd zodat je toch nog je wens in vervulling kan laten gaan..

Silver schreef:Ik meld me ook!

Vorig jaar okt, werd ik ongepland zwanger, helaas is dit in de 6e week misgegaan, en heeft ons even door elkaar geschud wat wouden, we zouden het aankijken en in feb/maart dit jaar zouden we er voor gaan, maar toch leek het mijn vriend toen geen goed idee omdat ik geen werk had en in de ziektewet zat wegens gewrichtsklachten. Inmiddels heb ik werk (als oproepkracht), maar helaas mijn vriend is zonder werk komen te zitten omdat het bedrijf waar hij werkte failliet is gegaan. (grrr stomme bouw!)
En nu wil hij als zelfstandige beginnen, het moet even wachten tot hij hersteld is van een lichamelijk probleem en dan zullen we zien hoe we er financieel voor staan. In Dec kijken we er weer naar.

Maar damz, wat is het soms moeilijk, allemaal zwangeren en pas geboren baby's om je heen, je wordt zelf in je gevoelens en wensen door elkaar geschud van "nu gaan we ervoor" en "hmm toch maar niet"
Ik kan er nu weer wat rustiger mee om gaan, maar paar weken geleden was ik er nogal erg emotioneel om. En waarom? Ik wil het gewoon zo graag..

ow dat is een schok zeg, eerst zo onverwachts zwanger en dan onverwachts is het ook ineens weer afgelopen. Echt heel knap hoe je er mee om gaat, vooral ook om op sommige momenten toch te luisteren naar het verstand niet alleen je gevoel te volgen. Hopelijk kunnen jullie in december beginnen

Lady1984 schreef:Ik word soms echt heen en weer geslingerd tussen wel heel graag een kindje en dan het liefst gisteren al of helemaal niet of nog heel lang uitstellen. Totdat ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend wilde ik absoluut geen kinderen (of het was iets wat ik als onbereikbaar en totaal niet voor mij bestemd beschouwde). Hij wil heel graag kinderen en ziet het als iets natuurlijks dat we uiteindelijk samen ouders worden (als het ons gegund is natuurlijk). Hij is ook de enige man met wie ik het aan zou durven tot nu toe. Bij eerdere vriendjes heb ik dit nooit zo gevoeld. Wat me tegenhoud is dat ik bang ben dat ik het niet aankan, dat ik kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben. Aan de andere kant om dit te relativeren denk ik dan weer, angst is een slechte raadgever.

In mijn omgeving krijgen steeds meer vriendinnen kinderen en ik smelt echt als ik een kleintje zie. Ik vind het heerlijk om te fantaseren over welke kinderwagen handig zou zijn, speelgoed uit te zoeken, kleertjes en ga zo maar door. Ook de opvoedtopics vind ik ontzettend boeiend om te lezen en hier over na te denken.

Kortom, een touwtrekwedstrijd is gaande in mijn hoofd.

Edit: dit past misschien niet helemaal in dit topic, maar ik ben benieuwd of anderen dit herkennen?

Een vriendin van mij wilde ook nooit kinderen en ineens wilde zij en haar man toch kinderen. Zij waren al bij elkaar vanaf dat zij 17 was ofzo. Ook al een aantal jaren getrouwd en toen ze 35 was sloeg ze ineens om en wilde ze toch graag een kindje. Dus ik vind dat niet gek.

Die gevoelens van het niet aankunnen en een slechte moeder zijn heel herkenbaar. Die heb ik ook. Ook ik ben erg onzeker over mezelf door een minder fijne jeugd (om het zo maar even te noemen) Ik heb regelmatig contact met mijn neefje en het kindje van mijn vriendin. Ik kijk hoe hun omgaan met hun kindje en vergelijk dat met hoe ik het zelf zou willen en oefen nu al een beetje op hun kindjes hoe ik met kids om moet gaan. Eigenlijk vind ik dat ik het goed doe en denk dat dat wel goed zal komen mag ik het geluk hebben om kindjes te krijgen. Wel ben ik nog bang dat ik anders zal zijn als ik ze 24/7 om me heen zou hebben.

Atelier Madame schreef:Poeh ik had nooit gedacht dat ik mezelf hier zou kunnen melden, heb heel erg lang totaal geen sterke kinderwens gehad, maar ik merkwel dat dit de laatste maanden aan het veranderen is gegaan. Wat er heel erg aan heeft bijgedragen is dat ik, toen ik met mijn vriend kreeg, ook in aanmerking kwam met kleine kinderen. En ik merk wel dat hoe beter ik die kleintjes leer kennen, hoe leuker ik het vind. Ik weet van mezelf dat ik echt al wel een goede moeder zou kunnen zijn, ben echt verantwoordelijk genoeg ervoor. Alleen ik weet niet of ik al genoeg heb gedaan om mijn kinderen boven mijzelf te stellen (reizen, vrije tijd heel druk indelen etc). Daarbij ga ik nog een 4 jarige opleiding volgen tot verpleegkundige, terwijl ik nu dus al bijna afgestudeerd ben. Dit is wel een hele bewust keuze geweest omdat ik denk dat als ik zelf niet gelukkig ben in het dagelijks leven, dus door mijn werk, ik een slechtere moeder ben. Het lijkt me echt wel geweldig hoor, een baby van mijn vriend en mij, zeker omdat onze relatie echt heel goed is en geworden is de afgelopen jaren. Ik denk alleen dat de stabiele basis van allebei een baan, een groter huis en een rustiger vaarwater nog moet komen.

Wel gek als je dan soms mensen om je heen hebt die al heel erg bezig zijn met nog verder settelen dan wij, dan krijg ik toch ook wel heel erg die nesteldrang.

Als de tijd daar is dan weet je het, dan voel je het

Marin schreef:Ik zou liever gisteren dan vandaag kinderen krijgen, maar weet dat het echt nog niet realistisch is, en we er realistisch gezien ook echt nog niet aan toe zijn. Heb nu een spiraaltje voor 5 jaar, maar hoop wel dat ie er iets eerder uit gaat, over 3 tot 4 jaar ofzo. 5 jaar kan ik ook nog wel wachten als het moet (eerst trouwen en nieuw huis enzo), maar dat is allemaal nog wel in de toekomst. Maar ik zou het oh zo graag willen als het nu al kon. Ik ben er altijd veel mee bezig en m'n kinderwens is echt gigantisch groot. Maar gelukkig weet ik dat het niet meer tien jaar gaat duren, de tijd komt er echt aan.. Maar voelt het echt als afwachten tot het echt realistisch wordt. Hoewel ik het dan waarschijnlijk ineens heel eng in 't echt vind

Atelier Madame, leuk dat jij ook die kriebels begint te krijgen. Je hoeft ook echt niet acuut nu een baby te krijgen dan, maar fijn dat je die gevoelens begint te krijgen en dan over een tijdje eens kijken als je iets stabieler leven hebt, hoe je er dan tegenover staat.

Ik ook liever gister dan vandaag, maar ook hier is het nog niet te realiseren om materialistische redenen. Door dat afwachten heb ik eerlijk gezegd wel het gevoel dat ik tijd weggooi. Mijn vriend zegt dat hij me een aanzoek gaat doen, maar weet niet wanneer en hoe en wil het heel graag zo bijzonder maken dat ik geen woord uit kan brengen. Heel lief, maar voor mijn gevoel tikt mijn tijd weg. Ook heb ik het gevoel dat hij nog gewoon twijfelt over onze relatie en me daarom nog niet ten huwelijk vraagt. Hij zegt van niet, maar dan denk ik waarom vraag je me dan niet gewoon? Dan kunnen we volgend jaar trouwen en verhuizen en beginnen met kids. Maar ik wil hem niet opdringen, want hoe meer ik opdring hoe langer het duurt.

Ik wil zo graag kinderen en ben daar zo mee bezig dat ik als het straks ineens dicht bij komt ik het ook vreselijk eng vind. Want toen hij zijn opleiding haalde en we het er ineens heel uitgebreid over trouwen en kinderen hadden dacht ik ow help nu gaat het er toch echt van komen. Maar dat duurde toch weer iets langer dan dat hij plande helaas.

Makamba schreef:Hier nog iemand die zich komt melden. Heb geen partner dus dan gaat het niet op en wordt over een paar maanden weer geopereerd, dus al had ik een partner dan had het alsnog niet gekund. Moeiijk soms!

Toch niet aan iets ernstigs hoop ik

Rebecca schreef:Ik kom me hier ook melden, ik heb al jaren last van rammelende eierstokken, maar mijn vriend was er nog niet klaar voor. Zo langzamerhand begint hij meer aan het idee te wennen en kijkt hij er ook naar uit om te proberen een kindje te krijgen. Toch duurt het nog iets minder dan een jaar voordat wij ervoor zullen gaan. Mijn vriend zit in het laatste jaar van zijn hbo-opleiding en ik hoop dit jaar mijn master af te ronden. Dat alleen al is pittig naast een fulltime baan, dus we willen dit ook allebei graag klaar hebben. Ook gaan we trouwen op 2 augustus, maar daarna gaan we ervoor!

Jeee spannend jaar ga je tegemoet, opleiding, trouwen, proberen zwanger te raken...
En idd een opleiding naast een baan is al zwaar laat staan een zwangerschap/bevalling

Liz schreef:Wel fijn dat je al ontpild bent, heb je daar lang over gedaan? Ik heb gelukkig wel een baan met voldoende uren en krijg na dit jaarcontract een vast contract dus dat is al super fijn. We wonen nu in een appartement met 2 slaapkamers, niet ideaal maar het zou kunnen. Moet het er alleen niet te vaak over hebben want dan wordt mijn vriend een beetje zenuwachtig, hij is er nu nog echt niet aan toe

De eerste cyclus deed ik 33 dagen over om ongesteld te worden, tweede en derde 26 en de vierde 28. Dus volgens mij zit ik al aardig in de regelmaat weer terug. Voor ik aan de pil ging was ik ook super regelmatig. Een verschil is wel dat ik voor de pil altijd wel 6 dagen ongesteld was en nu maar 4 Wat een fijn vooruitzicht zeg dat vaste contract gefeliciteerd! Is je vriend ergens bang voor waardoor hij er nog niet aan toe is?

@Nina en Lotje: Lijkt me verschrikkelijk heftig een vroeggeboorte.
@Niana: Hopelijk gaat het goed komen met het kindje van je leidinggevende

@ Stokstaartje, een kaakoperatie, maar wel een heftige! Komt allemaal wel goed op den duur, maar het heeft natuurlijk tijd nodig.

Marin schreef:Ik zou liever gisteren dan vandaag kinderen krijgen, maar weet dat het echt nog niet realistisch is, en we er realistisch gezien ook echt nog niet aan toe zijn. Heb nu een spiraaltje voor 5 jaar, maar hoop wel dat ie er iets eerder uit gaat, over 3 tot 4 jaar ofzo. 5 jaar kan ik ook nog wel wachten als het moet (eerst trouwen en nieuw huis enzo), maar dat is allemaal nog wel in de toekomst. Maar ik zou het oh zo graag willen als het nu al kon. Ik ben er altijd veel mee bezig en m'n kinderwens is echt gigantisch groot. Maar gelukkig weet ik dat het niet meer tien jaar gaat duren, de tijd komt er echt aan.. Maar voelt het echt als afwachten tot het echt realistisch wordt. Hoewel ik het dan waarschijnlijk ineens heel eng in 't echt vind

Atelier Madame, leuk dat jij ook die kriebels begint te krijgen. Je hoeft ook echt niet acuut nu een baby te krijgen dan, maar fijn dat je die gevoelens begint te krijgen en dan over een tijdje eens kijken als je iets stabieler leven hebt, hoe je er dan tegenover staat.

Ik heb zo'n gevoel dat het bij jullie net zo gaat als bij ons, en je al véél sneller zwanger bent dan over 3/4 jaar. Als je eenmaal van elkaar weet dat je samen kindjes wil en alles goed zit, dan lijkt wachten ineens zo overbodig als de wens sterk is. We zijn geen 20 meer he, dan weet je ook sneller wat je wel en niet wil.

Ja ik weet t echt niet, kan idd ineens heel snel gaan, maar denk toch dat t nog wel even duurt. M'n vriend is er echt nog niet klaar voor namelijk en ik wil ook nog wel echt even paar jaar samen zijn. Zeker nu ik een spiraal heb is de stap om te stoppen met anticonceptie iets groter.
Ik denk wel dat we sneller trouwen dan verwacht, daar hebben we t al vaak over, dan komt m'n vriend met suggesties voor trouwlocaties enzo. En pas na het trouwen zou ik kinderen willen. Maar al met al denk ik dat we dan toch wel 4 à 5 jaar verder zijn. En denk dat ik die tijd uiteindelijk ook wel nodig heb om er allemaal aan te wennen. Maar ik ben benieuwd, de tijd zal t leren. Bij jullie ging t ineens uiteindelijk ook snel. En nu heb je twee wurmpjes!

Stokstaartje, wat lief dat je de tijd neemt om op iedereen te reageren!

K. was er eerst ook nog niet klaar voor. Maar opeens ging die knop om...of dat iets bij mannen is? En 4 weken later had ik een positieve test in handen haha. Toen waren we 3 jaar en 4 maanden samen ongeveer.

Toen ik op een gegeven moment echt kinderen wilde heb ik de spiraal eruit laten halen en gezegd dat hij verantwoordelijk was voor de voorbehoedsmiddelen. Ik wilde mijn lichaam 'opruimen' en even niks in de baarmoeder meer hebben. Dan gaat het ook vaak snel hahah.

Lady1984 schreef:Stokstaartje, wat lief dat je de tijd neemt om op iedereen te reageren!

+1, dat dacht ik ook al!

Inderdaad, als je beide die wens hebt uitgesproken kan het heel snel gaan. Was hier ook zo.

Mijn jongste is nu bijna 3,5 maand en ik weet wel bijna zeker dat het hier niet bij 2 blijft (als het aan ons ligt dan, kan natuurlijk niet meer lukken oid). De kriebels die ik bij de 1e had, dat we nog niet klaar waren is er weer. Ik vind het ook echt geweldig om moeder te zijn, ondanks dat het ook vaak heel vermoeiend is. Maar zo leuk!

Meiden, hoe zetten jullie die kriebels en het zo graag willen uit? Ik wil het heel erg graag, en gister vertelde een goeie vriendin van mij, dat ze in maart een kindje verwachten.. Ik voelde zo'n steek van emotie en verdriet van ik wil ook. Heb het haar ook gezegd dat ik wel blij ben voor haar, maar bij mij ook de tranen komen, en toen stroomden ze al....

Ik kon het niet uit zetten, ik hield me gewoon in bij andere mensen..

Luce schreef:Ik kon het niet uit zetten, ik hield me gewoon in bij andere mensen..

Dat lukte me niet, kan dat ook te maken hebben, dat ik het al een keer tot de 6e week heb meegemaakt?
Ik probeer ook antwoorden te krijgen.. Probeer het mezelf makkelijker te maken door te denken, onze tijd komt nog wel. Maar dat gaat niet elke keer zo gemakkelijk.

Wat voor antwoorden?

Waarom ik me zo voel, en ja daarvoor moet ik niet op een forum zijn, maar ik dacht misschien zijn er meer meiden die ongeveer iets soortgelijks hebben meegemaakt.

Nou ja op zich niet zo moeilijk? Je bent zwanger geweest, je hebt ervan geproefd en hebt verdriet dat je het los hebt moeten laten en nu moet wachten. Dat is ook niet tof.

Luce schreef:Nou ja op zich niet zo moeilijk? Je bent zwanger geweest, je hebt ervan geproefd en hebt verdriet dat je het los hebt moeten laten en nu moet wachten. Dat is ook niet tof.

Je zegt het helemaal goed. Nu mijn omgang er nog in vinden.

Silver schreef:

Lady1984 schreef:Stokstaartje, wat lief dat je de tijd neemt om op iedereen te reageren!

+1, dat dacht ik ook al!

+2