Twijfels over relatie

In de tijd dat ik single was heb ik hier regelmatig meegeschreven. Nu eindelijk na 9 jaar heb ik iemand ontmoet waarmee ik nu 5 maanden een relatie heb. (Ik ben eind 20)
De relatie begint in een wat kalmer vaarwater te komen omdat de heftige kriebels een beetje rustiger worden en we weer met beide benen op de grond staan. Hij is erg lief voor mij en is eigenlijk gewoon de perfecte partner.
Nu, sinds een paar weken begint er een hele heftige twijfel toe te slaan waar ik erg van ben geschrokken. Ik merk steeds vaker dat ik alleen wel zijn, hem niet heel vaak hoeft te zien en ook op zie tegen bijvoorbeeld bezoek aan zijn ouders of vrienden. Seks hebben we ook veel minder.
Ik voel me gewoon zo benauwd en heb de neiging om alles op te geven. Aan de andere kant wil ik dat helemaal niet want ik ken mezelf een beetje. Ik ben een controlfreak en maak me snel druk. Ook ben ik het gewend om alleen te zijn en heb ik geen ervaring met een serieuze relatie.

Herkent iemand dit gevoel of kan iemand mij helpen met tips? Ik ben op dit moment ten einde raad en weet niet goed hoe ik erachter moet komen wat er aan de hand is.

Ik herken het wel een beetje hoor. Heb ik ook eigenlijk altijd gehad. Ook in mijn huidige relatie (inmiddels 7 jaar samen en getrouwd), maar dat betekende in mijn geval helemaal niet dat ik niet gek genoeg op hem was ofzo. Ik hou er gewoon erg van om tijd voor mezelf te hebben en een avondje alleen te zitten. Ik stuur overigens nu mijn man ook wel eens de stad in zodat ik lekker alleen thuis zit .
En vaak is het begin van een relatie toch ook veel spannender met veel seks en wil je veel samen zijn. Dat is toch niet raar dat dat nu minder is? Ik zou eerlijk gezegd niet gelijk knopen gaan doorhakken en even de tijd nemen om aan deze nieuwe situatie te wennen. Als jullie elkaar zien vindt je het dan wel leuk en hem wel aantrekkelijk? Kijk, als je hier duidelijk nee op zegt dan lijkt het mij ook dat je gevoel weg is, maar als dat niet het geval is dan kan het toch ook gewoon zijn dat je wat tijd voor jezelf nodig hebt en je avondje alleen mist. Niks mis mij.

Oeh, wat lastig en vervelend voor je dat je dit gevoel zo sterk hebt. Ik herken het wel uit het verleden en heb het toen ook uitgemaakt. Een relatie an sich benauwde me niet zozeer, maar wel het feit dat het met hem was, zegmaar. Ik wist ook gewoon dat ik niet van dit gevoel meer af zou komen en vond het niet fair om mijn benauwde gevoelens op hem te projecteren. Dit lag namelijk echt niet aan hem, maar voor mij was gewoon duidelijk geworden dat het geen toekomst had. Ik kan je niet adviseren hierin, want het is jouw gevoel. Ik ben alleen zelf dus iemand die daar sterk naar luistert; het gevoel of juist het ontbrekende gevoel is er niet voor niets - dit is hoe ik dus denk en handel.

Zijn er geen zaken zoals stress in je werk die het gevoel versterken?
Mss is lekker samen een weekje weg? Tijd investeren is vaak heel belangrijk in je relatie.

Bedankt voor jullie lieve reacties!
Wij gaan volgende week op vakantie. 2 weken. We gaan niet alleen, er zijn nog anderen mee. Aan de ene kant denk ik dat dit een goede test is, maar aan de andere kant vind ik het doodeng.

Over hem twijfel ik niet. Hij is alles wat ik wil in een man en hij is zo lief en toont veel begrip. Het gaat bij mij puur om het gevoel van een relatie hebben. Ik weet niet zo goed hoe ik met deze nieuwe fase in mijn leven om moet gaan. Ben altijd alleen geweest. En inderdaad, in dit tijd had ik periodes dat ik zooooo graag een relatie wilde.
Hij is wel erg vedrietig. Ik twijfel zelfs om maar een weekje mee te gaan op vakantie. Ik maak me echt druk om de kleinste dingen.

Ik heb denk ik gewoon bindingangst, want ik hou veel van hem en mis hem op dit moment ook.

Ik ga wat doen met jullie tips want ik heb erg echt wat aan. Bedankt!

Kan het zijn dat je zo gewend bent geraakt aan je single zijn, dat je nu enorm moet wennen aan het aanpassen aan een partner, ook al lijkt hij Mr Right te zijn? Of kan het misschien zijn dat je geen 'type' bent voor een conventionele relatie (zoals 'iedereen' die heeft) en je gewoon gesteld bent op je zelfstandigheid/je eigen space? Een goede vriendin van de familie is heel vaak de hort op zonder haar man, terwijl ze toch al 20+ jaar gelukkig getrouwd zijn. Of die Rene van Voetbal International, hij en zijn vrouw wonen in aparte huizen (wel naast elkaar maar toch). Wat ik wil zeggen, klamp je niet te veel vast aan een verwachting hoe een relatie zou moeten zijn, maar vindt er samen je weg in.

Het is net of ik mijn verhaal teruglees.

Ik ben inderdaad erg gewend geraakt aan het alleen zijn. Alles doen wat je zelf wilt.
Hij laat me erg vrij en ik kan doen wat ik wil, maar toch....
En inderdaad, ik heb een beeld van een relatie zoals het moet. Ik kijk dan erg naar andere mensen hoe zij het doen en dan denk ik dat het ook zo moet.

Ik ga er de komende tijd hard aan werken want wil hem echt niet kwijt.

Heb je het er wel met hem over gehad? Want waarschijnlijk pikt hij echt wel iets op van jouw twijfels en dat kan hem ook weer onzeker maken.

Ik heb het lang voor me gehouden, totdat de bom barstte. Uiteindelijk hebben we goed gepraat en zijn we er ook uit gekomen. Wat niet wil zeggen dat ik geen twijfels meer heb hoor, maar het maakte dat ook hij weer even bewust werd van de hele situatie.

Daarnaast hebben wij allebei een beetje moeite met elkaar in te passen in onze levens. Hij zit nu twee weken in het buitenland en had opeens het idee opgevat dat ik me wat afhankelijk zou opstellen van hem, iets wat absoluut niet het geval is. Maar het geeft wel aan dat ook hij moet wennen nog. Helaas ben ik een tikje best wel behoorlijk onzeker, maar ik weet echt wel dat het goed zit tussen ons.

Heel herkenbaar. Ik heb het hele eerste jaar getwijfeld, of misschien wel langer. Ik was ook lang alleen geweest en het was erg raar om ineens in een relatie te zitten die ook vrij snel behoorlijk serieus werd. Aan hem twijfelde ik inderdaad niet, maar ik kreeg het af en toe spaans benauwd. Ik heb hier destijds heel open met hem over gepraat en we zijn er goed doorheen gekomen. Toevallig vertrok ik na een jaar ook voor een tijd naar het buitenland (dat stond al gepland voordat we een relatie kregen) en toen heb ik gemerkt dat het voor mij heel belangrijk is mijn eigen dingen te kunnen doen en af en toe even alleen te zijn. Ondertussen zijn we 7 jaar samen, een jaar getrouwd en gaat het prima. Twijfels heb ik absoluut niet meer. Maar zoals iemand anders al zei stuur ik hem af en toe het huis uit of ga ik er zelf even uit om alleen te zijn. Dit jaar ben ik bijvoorbeeld nog een weekje alleen op vakantie geweest.

Ik zou dus goed aan hem uitleggen hoe jij je voelt en dat je hém helemaal geweldig vind maar dat je wat moeite hebt met de situatie nu. En gewoon lekker meegaan op vakantie, maar zorgen dat je genoeg tijd hebt met z'n tweetjes en genoeg tijd voor jezelf. Probeer ook niet alles nu te gaan overanalyseren want dan wordt je gek weet ik uit ervaring, haha. Gewoon rustig aan doen en zien waar het schip strandt. Die houding heeft mij toen heel erg geholpen.

Magenta schreef:Heb je het er wel met hem over gehad? Want waarschijnlijk pikt hij echt wel iets op van jouw twijfels en dat kan hem ook weer onzeker maken.

Ik heb het lang voor me gehouden, totdat de bom barstte. Uiteindelijk hebben we goed gepraat en zijn we er ook uit gekomen. Wat niet wil zeggen dat ik geen twijfels meer heb hoor, maar het maakte dat ook hij weer even bewust werd van de hele situatie.

Daarnaast hebben wij allebei een beetje moeite met elkaar in te passen in onze levens. Hij zit nu twee weken in het buitenland en had opeens het idee opgevat dat ik me wat afhankelijk zou opstellen van hem, iets wat absoluut niet het geval is. Maar het geeft wel aan dat ook hij moet wennen nog. Helaas ben ik een tikje best wel behoorlijk onzeker, maar ik weet echt wel dat het goed zit tussen ons.

Gelukkig wel! We praten er vaak over en hij geeft mij alle vrijheid die ik nodig heb.
In het begin van de relatie was hij erg onzeker over zichzelf en moest ik hem steeds geruststellen. Nu is dat gelukkig weg.

Fijn dat het goed zit tussen jullie. Dingen voor jezelf houden werkt volgens mijn ervaring niet altijd en kan vervelende situaties opleveren.

Lady4 schreef:Ik ben heel blij te lezen dat je geen twijfels over hém hebt.

En het is ook nogal een omschakeling, van jarenlang single zijn naar ineens een serieuze relatie. Daar mag je af en toe best moeite mee hebben. In het begin loop je op wolken, alles is nieuw en je ervaart alles als door een roze bril. Wanneer dat eenmaal afneemt en je in rustiger vaarwater terecht komt, krijg je twijfels. Is dit het nou? Heb ik dit al die tijd heb gewild? Lijkt me heel normaal hoor.

Ik denk dat het belangrijk is dat jij je vriend heel duidelijk maakt dat het niks met hem te maken hebt. Dat hij je droomman is en dat je heel blij met hem bent. Misschien kun je een klein cadeautje voor hem kopen om dat te onderstrepen? Maak hem duidelijk dat je even wat moeite hebt met de omschakeling van het singleleven naar een relatie, nu de eerste heftige periode van verliefdheid voorbij is. En dan zal hij het uiteindelijk hopelijk wel begrijpen en je er bij steunen.

Dank voor de tip! Een klein cadeautje is een heel goed idee. Hij verdient het ook.

Kenya schreef:Heel herkenbaar. Ik heb het hele eerste jaar getwijfeld, of misschien wel langer. Ik was ook lang alleen geweest en het was erg raar om ineens in een relatie te zitten die ook vrij snel behoorlijk serieus werd. Aan hem twijfelde ik inderdaad niet, maar ik kreeg het af en toe spaans benauwd. Ik heb hier destijds heel open met hem over gepraat en we zijn er goed doorheen gekomen. Toevallig vertrok ik na een jaar ook voor een tijd naar het buitenland (dat stond al gepland voordat we een relatie kregen) en toen heb ik gemerkt dat het voor mij heel belangrijk is mijn eigen dingen te kunnen doen en af en toe even alleen te zijn. Ondertussen zijn we 7 jaar samen, een jaar getrouwd en gaat het prima. Twijfels heb ik absoluut niet meer. Maar zoals iemand anders al zei stuur ik hem af en toe het huis uit of ga ik er zelf even uit om alleen te zijn. Dit jaar ben ik bijvoorbeeld nog een weekje alleen op vakantie geweest.

Ik zou dus goed aan hem uitleggen hoe jij je voelt en dat je hém helemaal geweldig vind maar dat je wat moeite hebt met de situatie nu. En gewoon lekker meegaan op vakantie, maar zorgen dat je genoeg tijd hebt met z'n tweetjes en genoeg tijd voor jezelf. Probeer ook niet alles nu te gaan overanalyseren want dan wordt je gek weet ik uit ervaring, haha. Gewoon rustig aan doen en zien waar het schip strandt. Die houding heeft mij toen heel erg geholpen.

Dank voor je advies, dit is zo herkenbaar. Vooral het over-analyseren. Ik maak me soms gek om de kleinste dingen.
Ik ga inderdaad ook gewoon mee op vakantie en maak er het beste van. Ik ga gewoon ook daar mijn eigen ding doen omdat dat gewoon zo belangrijk is.
Vrije tijd in mijn eentje zal ik nodig blijven hebben en dat accepteert hij ook. Hijzelf heeft het ook nodig, dus daar zijn we het in ieder geval over eens.

BJA schreef:

Kenya schreef:Heel herkenbaar. Ik heb het hele eerste jaar getwijfeld, of misschien wel langer. Ik was ook lang alleen geweest en het was erg raar om ineens in een relatie te zitten die ook vrij snel behoorlijk serieus werd. Aan hem twijfelde ik inderdaad niet, maar ik kreeg het af en toe spaans benauwd. Ik heb hier destijds heel open met hem over gepraat en we zijn er goed doorheen gekomen. Toevallig vertrok ik na een jaar ook voor een tijd naar het buitenland (dat stond al gepland voordat we een relatie kregen) en toen heb ik gemerkt dat het voor mij heel belangrijk is mijn eigen dingen te kunnen doen en af en toe even alleen te zijn. Ondertussen zijn we 7 jaar samen, een jaar getrouwd en gaat het prima. Twijfels heb ik absoluut niet meer. Maar zoals iemand anders al zei stuur ik hem af en toe het huis uit of ga ik er zelf even uit om alleen te zijn. Dit jaar ben ik bijvoorbeeld nog een weekje alleen op vakantie geweest.

Ik zou dus goed aan hem uitleggen hoe jij je voelt en dat je hém helemaal geweldig vind maar dat je wat moeite hebt met de situatie nu. En gewoon lekker meegaan op vakantie, maar zorgen dat je genoeg tijd hebt met z'n tweetjes en genoeg tijd voor jezelf. Probeer ook niet alles nu te gaan overanalyseren want dan wordt je gek weet ik uit ervaring, haha. Gewoon rustig aan doen en zien waar het schip strandt. Die houding heeft mij toen heel erg geholpen.

Dank voor je advies, dit is zo herkenbaar. Vooral het over-analyseren. Ik maak me soms gek om de kleinste dingen.
Ik ga inderdaad ook gewoon mee op vakantie en maak er het beste van. Ik ga gewoon ook daar mijn eigen ding doen omdat dat gewoon zo belangrijk is.
Vrije tijd in mijn eentje zal ik nodig blijven hebben en dat accepteert hij ook. Hijzelf heeft het ook nodig, dus daar zijn we het in ieder geval over eens.

Veel plezier op vakantie! En inderdaad, probeer jezelf tegen te houden als je te ver over dingen door gaat denken. Je weet toch nooit hoe het in de (nabije) toekomst gaat, dus je kunt maar beter genieten van de fijne momenten nu en niet piekeren over hoe het verder gaat. Goed dat jullie zoveel praten! Dat heeft ons altijd door moeilijke periodes gesleept.