Als ik naar een foto van mezelf kijk, dan....

Wat zie je dan? Of wat zie je juist niet? Ik vraag me dit af na aanleiding van Roza's topic.

Zie je wie je echt bent? Of zie je iemand anders?

Dan zie ik een vrolijke en vooral gelukkige meid. Oprecht en vooral mezelf.
Het masker is weg wat ik jaren lang droeg en dat zie ik meteen terug in mijn eigen foto's.

Als ik naar een foto van mezelf kijk, dan zie ik een leuke, spontane, vrolijke jonge meid. Geen spoor van al het verdriet te zien, het heeft zijn sporen niet nagelaten in mijn uiterlijk, thank god. Ik zie iemand die er jong uit ziet voor haar leeftijd, iemand die midden in het leven lijkt te staan....

It couldn't be further from the truth sometimes

Ik voel me namelijk eigenlijk een onzekere, oude afgeleefde taart die niet meer weet wat ze met haar leven aanmoet. Gelukkig zie je dat niet aan me af

Stuiterbal schreef:Dan zie ik een vrolijke en vooral gelukkige meid. Oprecht en vooral mezelf.
Het masker is weg wat ik jaren lang droeg en dat zie ik meteen terug in mijn eigen foto's.

Wat mooi!! Dat wil ik ook weer....

Ik ga m'n smalle kinnetje weer zien, en dus zie ik mezelf weer. Ik ben weer terug. Foto's van vorig jaar waren geen foto's van mezelf.

Dan zie ik denk ik wel een vrolijke meid. Maar wat ik ook zie is dat er nog steeds geen twinkeling in haar ogen te zien is. Behalve wanneer er alcohol in het spel is.

Oh, hier heb ik een aantal maanden terug een heel verdrietig topic over geopend. Ik zie iig niet mezelf, ik weet niet wie ik wel zie.

Of ik lach hard om wat ik aan het doen ben, of ik denk ; who the f heeft die lelijke foto gemaakt en waarom sta ik er weer op als een nijlpaard met 6 kinnen?

Stuiterbal schreef:Dan zie ik een vrolijke en vooral gelukkige meid. Oprecht en vooral mezelf.
Het masker is weg wat ik jaren lang droeg en dat zie ik meteen terug in mijn eigen foto's.

Wat mooi Stuiterbal. Hier mag je heel erg trots op zijn!!

Antibes schreef:Oh, hier heb ik een aantal maanden terug een heel verdrietig topic over geopend. Ik zie iig niet mezelf, ik weet niet wie ik wel zie.

Maar jij bent wel heel hard op de goede weg, toch Antibes? Tenminste, ik vind je heel anders dan jaren geleden.

Oh Leaf, ik blijf je knuffels geven vandaag

Roza schreef:

Stuiterbal schreef:Dan zie ik een vrolijke en vooral gelukkige meid. Oprecht en vooral mezelf.
Het masker is weg wat ik jaren lang droeg en dat zie ik meteen terug in mijn eigen foto's.

Wat mooi Stuiterbal. Hier mag je heel erg trots op zijn!!

Ben ik ook en dat straal ik ook uit daarom zie ik meteen een grote verschil. Jarenlang tegen jezelf aan kijken en niet weten naar wie je kijkt is verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik met de juiste hulp hier uit ben gekomen.

@Antibes

Roza schreef:Oh Leaf, ik blijf je knuffels geven vandaag

Leaf voor jou ook een dikke ik lees de laatste tijd veel over je verdriet. Heb je er hulp voor ?

Ik weet het niet precies, ik zie een vrolijk iemand, die af en toe onnodig onzeker is. Ik heb altijd wanneer ik langer in de spiegel blijf kijken, het gevoel heb dat ik helemaal niet naar mezelf kijk, ik vind dan mijn uiterlijk helemaal niet bij mijn gedachten passen etc, het is in ieder geval heel raar.

Roza schreef:

Antibes schreef:Oh, hier heb ik een aantal maanden terug een heel verdrietig topic over geopend. Ik zie iig niet mezelf, ik weet niet wie ik wel zie.

Maar jij bent wel heel hard op de goede weg, toch Antibes? Tenminste, ik vind je heel anders dan jaren geleden.

Oh jawel hoor, alleen is er iets met foto's waar ik niet blij mee ben (sowieso confrontatie met mijn gewicht ivm foto's van vroeger, wat echt nog altijd voelt als bagage van toen). Het dagelijks leven gaat prima, lukt me op zich wel om gewoon te functioneren en ik ben een stuk vaker "gelukkig". Maar het is gewoon allemaal nog niet normaal. Sowieso is een normaal leven voor mij toch nog altijd enorm veel werk. En daarom zijn leuke momenten, voor mij eigenlijk bijna nooit leuk. Ik kijk niet terug naar foto's van oh wat was dat leuk of gezellig of wat dan ook. Ik denk serieus dat ik op die momenten misschien nog wel meer bezig ben met functioneren dan genieten, achteraf weet ik eigenlijk niets meer van de gevoelens/emoties rondom de foto. En dat voelt vreemd, nep, onecht, alsof ik daar niet was en het niet ervaren heb.

Knuffel Antib....

Jij ook lieve Roza. Dankjewel.

Stuiterbal, ja ik heb hulp, en ook al hulp gehad in de vorm van een inmiddels afgeronde vorm van therapie. De ene keer speelt het verdriet weer wat meer op dan de andere keer. Nu moet ik vooral weer een baan gaan zoeken, van werken word ik blij, maaarrrr het zoeken van een nieuwe baan voelt nu heel onveilig en onwennig. En daar word ik weer extra verdrietig van. Neerwaartse spiraal dus..,,

Wat ontzettend vervelend voor je. Ik denk ook dat het vooral heel veel tijd nodig heeft om het verdriet om je vader een plaats te kunnen geven. En hopelijk lukt dat idd als je een leuke baan hebt en je afleiding daarin krijgt.

De woorden van Leaf komen wel heel dicht in de buurt van wat ik zie en voel.

Antibes schreef:

Oh jawel hoor, alleen is er iets met foto's waar ik niet blij mee ben (sowieso confrontatie met mijn gewicht ivm foto's van vroeger, wat echt nog altijd voelt als bagage van toen).
Ben je wel bezig met afvallen, of dat niet meer? Ik meen me te herinneren dat je best wel afgevallen was namelijk?

Het dagelijks leven gaat prima, lukt me op zich wel om gewoon te functioneren en ik ben een stuk vaker "gelukkig". Maar het is gewoon allemaal nog niet normaal. Sowieso is een normaal leven voor mij toch nog altijd enorm veel werk.
Maar wat is een normaal leven?

En daarom zijn leuke momenten, voor mij eigenlijk bijna nooit leuk. Ik kijk niet terug naar foto's van oh wat was dat leuk of gezellig of wat dan ook. Ik denk serieus dat ik op die momenten misschien nog wel meer bezig ben met functioneren dan genieten, achteraf weet ik eigenlijk niets meer van de gevoelens/emoties rondom de foto. En dat voelt vreemd, nep, onecht, alsof ik daar niet was en het niet ervaren heb.

Ik vraag je deze dingen niet omdat ik de psycholoog uit wil hangen. Ik vraag je deze dingen, omdat ik mezelf er erg in herken.

Mees schreef:De woorden van Leaf komen wel heel dicht in de buurt van wat ik zie en voel.

_Leaf_ schreef:Knuffel Antib....

Jij ook lieve Roza. Dankjewel.

Stuiterbal, ja ik heb hulp, en ook al hulp gehad in de vorm van een inmiddels afgeronde vorm van therapie. De ene keer speelt het verdriet weer wat meer op dan de andere keer. Nu moet ik vooral weer een baan gaan zoeken, van werken word ik blij, maaarrrr het zoeken van een nieuwe baan voelt nu heel onveilig en onwennig. En daar word ik weer extra verdrietig van. Neerwaartse spiraal dus..,,

Ik wil je niet verdrietiger maken en ook niet bang.. Maar verdriet, dat gaat toch nooit weg? Ja, je leert er mee omgaan, maar weg gaan? Ik denk niet dat dat gebeurt. En bij alles wat er nu in je leven veranderd/gebeurd, mis je je vader. Want al deze dingen zal hij niet meemaken. Je kunt ze niet delen. Het zijn dan écht dingen zonder je vader. Gebeurtenissen zonder herinneringen aan je vader. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Ik geloof dat ik eigenlijk gewoon bedoel; Er was een leven voor (de bewuste datum dat je vader overleed) en een leven na... Toch?

Neuh, ik varieer, zo af en toe val ik 5 kg af, maar als ik dan weer niet bewust ermee bezig ben zit dat er ook zo weer aan. Ik wil er wel mee bezig zijn, maar wat ik zeg, normaal functioneren (mijn bed uitkomen, sociale afspraken, studie) is voor mij al zoveel werk dat ik er regelmatig emotioneel en fysiek compleet uitgeput van ben. Ik moet niet alles tegelijk willen en bijvoorbeeld mijn studie is nu simpelweg belangrijker, omdat dat NU moet zeg maar.

Een normaal leven is voor mij geen strijd, of althans, niet iedere dag. Iedereen heeft wel eens een moeilijke dag waarop het allemaal niet hoeft of je je bed niet uit wilt komen. Maar dat is in een normaal leven volgens mij geen regel. Af en toe mogen dingen best sleur zijn, als er maar een bepaalde mate van vanzelfsprekendheid in zit af en toe.

Als ik echt goed kijk zie ik een vrolijke, mooie, spontane meid..
Zelf vind ik dat mooi wel meevallen, kan het niet echt over mezelf zeggen..

_Leaf_ schreef:

Mees schreef:De woorden van Leaf komen wel heel dicht in de buurt van wat ik zie en voel.

Dankje ook voor jou een .

Als ik mezelf op een foto zie staan zie ik een dikke vrouw die op dit moment totaal niet gelukkig is met hoe ze eruit ziet en hoe ze zich voelt.