Angst- en paniekstoornis/depressie bij beste vriendin

Mijn beste vriendin zit al een hele tijd niet goed in haar vel (en dat is een understatement denk ik). Vorig jaar is ze bevallen van een prachtige dochter, ze heeft een superlieve man, een mooi huis, een leuke baan... Kortom, ze zou op een roze wolk moeten zitten, maar dat zit ze dus niet.

Ze heeft al sinds haar zwangerschap last van paniekaanvallen, maar de laatste tijd wordt dit steeds erger. Ze durft bijna de straat niet meer op, durft zelfs niet in haar eigen huis te zijn als daar niemand anders is. Ze werkt er ontzettend hard aan om er weer bovenop te komen, maar het lukt haar niet. In ieder geval niet zonder medicatie. Ze vertelde gisteren dat ze het eigenlijk helemaal niet meer ziet zitten, dat ze niet meer "warm van binnen" wordt als ze haar dochtertje ziet, dat ze het gevoel heeft dat ze niets waard is. Ze is heel erg bang voor de bijwerkingen van de medicatie die ze voorgeschreven heeft gekregen (alleen van het lezen van de bijsluiter kreeg ze al een heftige paniekaanval), maar ze weet ook dat ze dit wel moet doen en dat het zo niet verder kan.

Ik vind het vreselijk om haar zo te zien en haar zo te horen praten. Ik ken haar al meer dan 20 jaar en heb haar nog nooit zo met zichzelf zien worstelen als de afgelopen maanden. Het doet me pijn dat ze niet op die roze wolk zit en dat ze niet ziet hoe mooi het leven kan zijn.

Ik ben bang, bang dat het niet meer goedkomt, dat ze alleen maar verder bergafwaarts gaat. Ik heb haar geprobeerd op te peppen, haar te steunen, er voor haar te zijn wanneer nodig, maar het lukt mij (en alle mensen om haar heen) niet om haar er bovenop te krijgen. Ze moet dit zelf doen, maar het maakt me zo verdrietig.

Ze vertelt me heel vaak hoe ze zich voelt en hoe het voelt als ze zo'n paniekaanval krijgt, ik luister er naar, maar omdat ik het niet herken, vind ik het heel moeilijk om te begrijpen dat ze (bijvoorbeeld) niet op haar gemak is in haar eigen huis. Ik wil haar helpen, maar ik weet gewoon niet meer hoe.

Heeft iemand hier nog tips? Een idee wat ik kan doen? Of hoe ik hiermee om moet gaan?

Pritt schreef:Mijn beste vriendin zit al een hele tijd niet goed in haar vel (en dat is een understatement denk ik). Vorig jaar is ze bevallen van een prachtige dochter, ze heeft een superlieve man, een mooi huis, een leuke baan... Kortom, ze zou op een roze wolk moeten zitten, maar dat zit ze dus niet.

Ze heeft al sinds haar zwangerschap last van paniekaanvallen, maar de laatste tijd wordt dit steeds erger. Ze durft bijna de straat niet meer op, durft zelfs niet in haar eigen huis te zijn als daar niemand anders is. Ze werkt er ontzettend hard aan om er weer bovenop te komen, maar het lukt haar niet. In ieder geval niet zonder medicatie. Ze vertelde gisteren dat ze het eigenlijk helemaal niet meer ziet zitten, dat ze niet meer "warm van binnen" wordt als ze haar dochtertje ziet, dat ze het gevoel heeft dat ze niets waard is. Ze is heel erg bang voor de bijwerkingen van de medicatie die ze voorgeschreven heeft gekregen (alleen van het lezen van de bijsluiter kreeg ze al een heftige paniekaanval), maar ze weet ook dat ze dit wel moet doen en dat het zo niet verder kan.

Ik vind het vreselijk om haar zo te zien en haar zo te horen praten. Ik ken haar al meer dan 20 jaar en heb haar nog nooit zo met zichzelf zien worstelen als de afgelopen maanden. Het doet me pijn dat ze niet op die roze wolk zit en dat ze niet ziet hoe mooi het leven kan zijn.

Ik ben bang, bang dat het niet meer goedkomt, dat ze alleen maar verder bergafwaarts gaat. Ik heb haar geprobeerd op te peppen, haar te steunen, er voor haar te zijn wanneer nodig, maar het lukt mij (en alle mensen om haar heen) niet om haar er bovenop te krijgen. Ze moet dit zelf doen, maar het maakt me zo verdrietig.

Ze vertelt me heel vaak hoe ze zich voelt en hoe het voelt als ze zo'n paniekaanval krijgt, ik luister er naar, maar omdat ik het niet herken, vind ik het heel moeilijk om te begrijpen dat ze (bijvoorbeeld) niet op haar gemak is in haar eigen huis. Ik wil haar helpen, maar ik weet gewoon niet meer hoe.

Heeft iemand hier nog tips? Een idee wat ik kan doen? Of hoe ik hiermee om moet gaan?

Ik heb even een zinnetje zwartgedrukt. Ik hoop dat ik daarmee duidelijk maak dat je daar dus helemaal niet vanuit moet gaan. Dit soort levensveranderende gebeurtenissen maken veel los bij een mens.

Ze krijgt medicatie, maar is ze ook onderzocht op bijvoorbeeld een (manische) depressie? De eerste klachten bij vrouwen komen vaak na het krijgen van een kind. Als ze vanuit die hoek kijken, zal de arts, je vriendin en haar man moeten inzien dat ze bepaalde zorg voor het kind niet zo goed aankan als de meeste mensen. Slaap is bijvoorbeeld heel belangrijk en dat wordt je ontnomen door zo'n kleintje en dan gaat het vaak van kwaad tot erger.

Uitgaan dat je op een roze wolk MOET zitten door bepaalde gebeurtenissen, daar heb ik echt een hekel aan. Het krijgen van een kind is enorm ingrijpend en valt voor veel mensen heel anders dan iedereen hen aanpraat.

Ik weet dat je niet altijd op een roze wolk hoeft te zitten. Ik had dat ook bij allebei de kinderen niet bepaald, maar na verloop van tijd trok de grijze wolk bij mij weg en werd ie wel enigzins roze.

Zij is bijna een jaar geleden bevallen en het wordt bij haar alleen maar erger. Ze is niet getest op iets voor zover ik weet. Ik weet wel dat haar moeder ook gevoelig is voor depressies.

Pritt schreef:Ik weet dat je niet altijd op een roze wolk hoeft te zitten. Ik had dat ook bij allebei de kinderen niet bepaald, maar na verloop van tijd trok de grijze wolk bij mij weg en werd ie wel enigzins roze.

Zij is bijna een jaar geleden bevallen en het wordt bij haar alleen maar erger. Ze is niet getest op iets voor zover ik weet. Ik weet wel dat haar moeder ook gevoelig is voor depressies.

Ik vind dat ze best wat meer moeten onderzoeken. Ze is nu moeder en dat is een grote verantwoordelijkheid. Zo'n kleintje krijgt ook veel mee van alle grillen de voortvloeien uit zo'n depressie. Jij kunt helaas niets voor haar betekenen, behalve een vriendin voor haar zijn.

Wat ik altijd heel naar vond was als mensen op gingen noemen wat ik allemaal had. Man, 2 gezonde kinderen, baan etc. Naast het ellendige gevoel kreeg ik er dan nog een flink schuldgevoel bij.

Luisteren zonder te (ver)oordelen en een schouder bieden om op te leunen en uit te huilen is denk ik het beste wat je kan doen.

Sterkte

Wat Stofzuiger zegt. Je kan haar ook vragen wat zij het liefst heeft, heeft ze graag dat jij regelmatig eens langskomt en bijvoorbeeld even op haar kindje past? Ziet ze het zitten om samen met jou op pad te gaan, in de wetenschap dat jij er voor haar bent?

Ik heb zelf ervaring met paniekaanvallen en mijn ervaring is dat je, op je eigen tempo, toch zoveel mogelijk dat vermijdingsgedrag moet counteren. En, heel belangrijk, aanvaarden dat de situatie nu is zoals ze is. Van het moment dat ik ben gestopt ertegen te vechten met alles wat ik in me had, werden de aanvallen aanzienlijk minder. Gezien de ernst van haar klachten; weet je of er over een opname is gesproken?

Ik wens jou en je vriendin veel sterkte.

Een aantal jaren geleden heb ik een tijdlang paniekaanvallen gehad en ging ik situaties, waarbij ik mensen tegenkwam, vermijdden. Ik had echt angst voor mensen om me heen. Soms had ik het gevoel dat ze mij allemaal moesten hebben. En ik durfde op een gegeven moment niet meer naar buiten.

Wat ik van de tijd weet is dat er veel onbegrip was voor mijn situatie. Want wat kon er nu helemaal moeilijk en eng zijn aan mensen? Waar wond ik me zo over op? Waar was ik bang voor? En hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat mijn leven toch leuk was? En dat ik me vooral niet moest aanstellen.

Gelukkig ben ik er deels overheen gekomen. Ik vermijd mensen nog steeds. Weet precies hoe ik in een winkel moet lopen om te krijgen wat ik wil en om zo snel mogelijk weer naar buiten te kunnen. Of als ik naar een winkel moet, om iets te halen, dan loop ik daar waarvan ik weet dat geen mens loopt. En als ik met een ander ergens ben en deze gaat uitgebreid iets bekijken, dan kan ik het niet helpen, maar dan doe ik net alsof ik me gruwelijk verveel, omdat ik me geen houding kan geven.

Voor jouw vriendin lijkt het me handig dat ze naar een huisarts gaat of wellicht zichzelf laat doorsturen naar een psycholoog. Want wat Discordia zegt is waar, het is een grote verantwoordelijkheid welke ze nu draagt. En daar hoort een bepaalde stabiliteit bij. En als vriendin kun je het beste begrip tonen, denk ik. Al vond ik het fijn om met iemand, bijna aan het handje als een klein kind , te gaan wandelen of naar de kroeg. Als degene maar bij me bleef.

Sterkte met de situatie!

Ik sluit me aan bij wat stofzuiger zegt...

Loopt ze al bij een psycholoog?

Zelf ben ik er sindskort achter dat ik een angststoornis heb. En wel een sociale angststoornis. Er is zoveel onbegrip omdat je het niet kan zien. Je kan beter je been breken dan geestelijk niet in orde zijn.

Ik heb ook vaak het gevoel dat ik niks waard ben en dat ik beter hier weg kan gaan. Ben bang dat mensen mij een slechte moeder vinden. Ik heb ook altijd een al een antwoord klaar voor hun op wat ik ga zeggen dat ik mijn mond hou enz.
Bij mij is het ook pas na een jaar van de bevalling van de jongste gekomen. Mensen verwachten maar dat je gelukkig bent omdat in mijn geval bij een ander vrolijk ben maar van binnen....

Wat jij kan doen als vriendin een luisterend oor zijn en proberen haar te begrijpen.