Zwanger en overleden ouder

Zijn er nog meer zwangeren die een ouder verloren zijn? Hoe is het voor jullie?

Mijn vader is dus ruim een jaar geleden overleden. En vind het best een verdrietige gedachte dat ik mijn zwangerschap niet met hem kan delen. Bij mijn eerste zwangerschap heeft hij er ook veel van mee genoten. Ook genoot hij ontzettend van mijn zoontje. En nu kan ik het niet met hem delen

Ik heb geen vader meer. Vond en vind dit nog steeds heel moeilijk. Vooral nu S er is. Vind het heel erg dat hij zijn opa nooit gekend heeft en mijn vader hem (en mijn man) nooit zal zien.
Enige wat ik kon doen is hem naar mijn vader vernoemen. Maar missen doe je diegene extra bij zulke hoogtepunten in je leven.

Ik heb geen moeder meer en o wat missen we haar. Ik kon veel dingen dus niet meer vragen en mijn vader weet niet alles meer.

Mijn vader heb ik ook moeten missen tijdens mijn zwangerschappen!!
Vind/vond het het nog steeds moeilijk. Mijn kinderen zullen hun opa alleen maar kennen via verhalen en foto's en dat vind ik soms zo moeilijk.

Ik weet zeker dat mijn vader dol/trots op zijn kleinkinderen zou zijn. Hij heeft er maar 1 kleinkind mogen kennen van de 6 kleinkinderen
Maar met zulke hoogtepunten mis je vader/moeder extra!!

Dat lijkt me écht heel erg moeilijk!

Ik ben ook 'n ouder verloren, absoluut nog niet bezig met kinderen maar mocht het ooit zover komen dan lijkt me dat 'n erg moeilijke periode... Nu vind ik het al heel jammer dat ik niet meer met m'n moeder kan hebben over mijn eigen babytijd en m'n vader heeft dat toch anders beleefd, details weet hij niet meer zo. Ik denk dat het tijdens een zwangerschap zo fijn zou zijn als je ervaringen kunt delen met je moeder, herinneringen aan die van haar op kunt halen, kunt vragen hoe je zelf als baby/kind was en of ze dingen herkent in jouw zwangerschap/baby.

Ik zit regelmatig te huilen bij mijn man omdat mijn moeder dit niet kan meemaken.
Wat had ik graag dingen willen horen van haar over toen zij zwanger was, van mijn zus en later van mij.
Met mijn zus heb ik nauwelijks tot geen contact dus met haar ook niks kunnen delen.
Ik mis mijn moeder nog ontzettend maar nu meer dan ooit, wat zou ze trots geweest zijn op ons ventje!

Jammer hè MamaRosa... Nu heb je ook van die 'Mama, vertel eens'-boekjes maar die waren er vroeger volgens mij ook niet. En dan zou het trouwens nog de vraag zijn geweest of die al ingevuld zouden zijn geweest op het moment dat onze moeders stierven, zij hadden natuurlijk ook niet bedacht dat ze zo jong zouden sterven...

Ik heb mezelf wel voorgenomen dat mocht ik ooit zwanger raken, ik veel ga opschrijven zodat dat later altijd terug te lezen is en het kindje dan weet hoe de zwangerschap is geweest, hoe ik het heb ervaren, hoe de eerste periode was...

Heb je andere mensen in je omgeving die nog wat over je babytijd kunnen vertellen?
Ik heb nog steeds heel veel contact met de beste vriendin van mijn moeder. Zij kennen elkaar al vanaf hun 16e ofzo en zij kan nog wel wat vertellen over de zwangerschap van mijn moeder en hoe ik was als kind.

Begrijp jullie verdriet heel goed! Ben er zelf ook zo verdrietig van. Mijn vader was echt super trots als opa zijnde. Ik kan het nu niet meer met hem delen. Terwijl ik het zo graag had willen doen. Lijkt me al helemaal moeilijk als je een moeder mist. Dat staat denk ik wat dichterbij omdat je uit ervaring kan praten met elkaar. Over jezelf als baby.


Mijn vader was nog maar 43. Ook veel te jong.

Mijn schoonmoeder is hertrouwd, en die man noemt mijn zoontje ook opa. Sinds mijn vader overleden is steekt het mij. Want hij is zijn biologische opa helemaal niet. Dat is mijn vader Maar mijn kindjes zouden mijn vader nooit als opa kennen.

Mamarosa, wat lijkt me dat ontzettend heftig! Zo dicht op elkaar, je moeder overleden terwijl je zelf net mama bent geworden.

Dolcis_ schreef:
Mijn schoonmoeder is hertrouwd, en die man noemt mijn zoontje ook opa. Sinds mijn vader overleden is steekt het mij. Want hij is zijn biologische opa helemaal niet. Dat is mijn vader Maar mijn kindjes zouden mijn vader nooit als opa kennen.

Ooh dat lijkt me ook moeilijk...

Ik zou mijn kind de evt. vriendin van m'n vader ook écht niet 'oma' laten noemen!

Mijn moeder leeft nog, maar is ernstig ziek. De vraag is dan ook of ze een eventuele zwangerschap nog mee zal maken... Hoop het zo, wil haar echt niet moeten missen!

Dolcis_ schreef:

Mijn schoonmoeder is hertrouwd, en die man noemt mijn zoontje ook opa. Sinds mijn vader overleden is steekt het mij. Want hij is zijn biologische opa helemaal niet. Dat is mijn vader Maar mijn kindjes zouden mijn vader nooit als opa kennen.

Dat lijkt me ook lastig, dat leer je hem nu ook niet meer af.

Gelukkig heb ik ook alle groeiboekjes nog en foto's van mijn moeder, die kan ik later laten zien aan M.

Mijn man heeft beiden ouders al heel jong verloren, bij het verlies van zijn vader waren we net samen. Het ontzettend moeilijk, al uit zich er niet na. Ik vind het wel verschrikkelijk dat zowel Y. als spruitje 2 maar 1 opa en oma hebben en dat zijn mijn ouders.

Mijn vader is in 2005 overleden, en ja vind het heel erg dat onze zoon zijn opa nooit zal kennen en andersom, we hebben onze zoon naar beide opa´s vernoemd.

mijn vader is ook overleden,en heeft V nooit gekend.Ik had verwacht dat ik er meer moeite mee zal hebben,maar het valt mee.Voordat ik zwanger was had ik het erg moeilijk met het feit dat hij er niet meer was(toen hij nog wel leefde ging ons contact moeizaam,en zo bleef ik met veel vragen achter)Ik heb mijn zoon niet naar mijn vader vernoemt,wel doet het me pijn als me vriend zegt tegen V "kom we gaan naar opa"en dan naar zijn vader gaat,dan heb ik wel zo iets van dat wil ik ook kunnen zeggen als we naar mijn ouders gaan,nu is het altijd we gaan naar oma.
Ik weet zeker dat hij trots is op V,en gek op zou zijn geweest.Helaas word er niet altijd even positief over mijn vader gesproken door mijn moeder,dat vind ik dan wel vervelend vooral als V ouder word.

Weggehaald, toch maar niet...

Tuinstoel ->

_MamaRosa_ schreef:@Angela: Die Mam, vertel eens, dat boek heb ik destijds gekocht voor zowel mijn vader als mijn moeder, maar helaas is invullen er nooit van gekomen. En echt iemand die nog alles weet heb ik niet, mijn oma is ook al vrij jong overleden een aantal jaren geleden.

Mijn vader is afgelopen december hertrouwd, en hoewel ik echt een goede band met haar heb inmiddels, kan ik het ook niet over mijn hart verkrijgen om haar oma te noemen.

Mijn dochtertje moest pas een werkje op school maken voor haar, voor haar verjaardag. Van tevoren had ik met de juf afgesproken dat er gewoon haar naam op kwam te staan, en geen oma. Maar helaas was er toen een andere juf toen mijn dochtertje het maakte, en nu stond er wel 'Voor mijn lieve oma' op....En dat steekt wel. Absoluut niet omdat zij dat niet verdient, het is echt een supervrouw, maar het klopt gewoon (nog) niet. Het is allemaal zo snel gegaan, ik kan dat niet.

Ik kom niet zo vaak in deze pijler en bedacht me ineens dat ik hier van de week had gereageerd.

Oh dat kan ik me heel goed voorstellen, dat het steekt dat er 'oma' op staat! En inderdaad, dat doet niets af aan de nieuwe vrouw van je vader.
Mijn vader heeft 'n vriendin gehad waar ik het (na een tijdje) ook goed mee kon vinden. Zij werd ook wel eens als mijn moeder gezien of met moederdag, dan verwezen mensen naar haar bijvoorbeeld. Ik vond dat niet prettig, ondanks dat ik het heel goed met haar kond vinden! En gelukkig begreep zij dat ook heel goed en wilde ook absoluut niet als onze (stief)moeder gezien worden.

Wat jammer dat het boek niet meer ingevuld is... En dat er niemand meer is die je alles kan vertellen! Alles kom ik ook niet meer te weten maar ik kan het er in ieder geval nog wel over hebben.