Ik schaam me zo.

Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb zojuist een e-mail gestuurd naar mijn therapeuten waarin ik heb aangegeven te stoppen met therapie. Momenteel had ik één keer in de twee weken terugvalpreventie en ik heb daar helemaal geen zin meer in. Vooral omdat het niet eerlijk voelt naar mezelf. Ik had helemaal niet in dat stadium van de therapie moeten zitten, ik zou nog steeds in de vierdaagse moeten zitten, omdat ik het nog helemaal niet alleen kan. Ik heb in de e-mail de tekst van mijn openingspost gezet, als ik toch open kaart speel dan moet ik het ook goed doen. Ik weet alleen niet hoe ik dit nu aan mijn man moet vertellen ...

Heel goed Lex, fijn dat je het zelf inziet, dat is al de eerste stap.
Print het stuk tekst uit van je openingspost, en schuif het onder zijn neus?

Poeh lastig hoor en wat wat een moeilijke situatie ook. Hoe denk jezelf dat je aan die terugval komt? en met de therapie wilt stoppen enzo.
Benieuwd hoe je man gaat reageren... lijkt mij ook wel moeilijk voor hem. Vraag mij eerlijk gezegd af hoever wil je gaan?! Het is niet gezond en je kunt echt wel lichamelijke problemen krijgen. Denk aan je kindje, je moet er wel voor haar kunnen zijn.
Heb wel is gelezen dat je graag een 2e kindje zou willen. Denk je daar nog steeds over na?
Ben misschien hard maar ik zou dat maar uit je hoofd zetten(voor nu).

Sterkte/suc6.

Volgens mij heb jij met die mail naar je therapeuten en je post hier ook al iets overwonnen! Je bent eerlijk geweest! Je hebt niet je eetstoornis laten bepalen wat je ging zeggen maar de waarheid. En daarmee laat je volgens mij eigenlijk zien dat hoe graag je ook terug wil naar je eetstoornis en je oude gewicht en hoe zeer je ook walgt van je eigen lichaam op dit moment, je óók het besef hebt dat teruggaan niet de oplossing is. Ik vind niet dat je gefaald hebt, ik vind dat je een geweldige sterke meid bent die ondanks haar schaamte eerlijk wil blijven zijn, haar verhaal verteld en toe geeft dat het níet zo goed gaat als je doet voorkomen. Dat vind ik écht iets heel bewonderenswaardigs!

Dikke knuffel van mij .

Is het geen optie om ook de tekst van je openingspost aan K. te laten lezen?

Reva schreef:Is het geen optie om ook de tekst van je openingspost aan K. te laten lezen?

Dat durf ik niet.

En EB, ik heb geen ondergewicht ofzo, dus er is niks mee als ik wat afval. Daarbij eet ik wel gewoon drie keer per dag, dus ik honger mezelf niet uit. Ik wil gewoon zó graag een kindje dat ik liever nu kap met therapie en op deze manier verder ga dan dat ik nog tien jaar moet wachten en dan is het te laat (voor een kindje).

Is er geen compromis te sluiten tussen wat jij wilt en wat echt goed voor je is? Als ik jou was zou ik niet stoppen met therapie. Er is duidelijk vanalles mis aan hoe je je voelt en je bent van plan weer zwanger te raken. Ik snap het niet denk ik.

Hoezo kun je geen kindje krijgen als je in therapie bent?

Ik vind het heel naar om te lezen dat je zo graag weer terug wilt naar hoe het was. Ik hoop dat je eerlijk kunt zijn naar je man en therapeuten toe en dat je wat meer rust in je hoofd zult krijgen.

Ik snap dat het heel moeilijk is, maar de eerste stap is denk ik wel het te vertellen aan je man. Jij wilt met hem verder en nog een kindje, dan lijkt me het wel zo eerlijk als hij weet wat er in je omgaat. Nogmaals, ik vind het heel naar dat je je zo rot voelt, maar ik vind het nogal oneerlijk om je man daarbuiten te houden, juist met dit soort dingen hoort hij het te weten, dan kan hij je ook helpen en steunen.

Alex schreef:

Dat durf ik niet.

En EB, ik heb geen ondergewicht ofzo, dus er is niks mee als ik wat afval. Daarbij eet ik wel gewoon drie keer per dag, dus ik honger mezelf niet uit. Ik wil gewoon zó graag een kindje dat ik liever nu kap met therapie en op deze manier verder ga dan dat ik nog tien jaar moet wachten en dan is het te laat (voor een kindje).

Sorry, maar ik ben niet van plan om hier te gaan zeggen hoe goed je het doet. Wat je nu zegt is namelijk verkeerd. Je weet donders goed dat het fysiek dan wel geen kwaad kan om wat af te vallen, maar dat het voor jou mentaal verschrikkelijk slecht is. Leuk dat je 3x per dag eet, maar je geeft zelf al aan weer minimaal te eten, alles wat "teveel" is te willen verbranden, dat je heel ontevreden bent met je uiterlijk, etc....

Nu kappen met therapie is stom, dom en helemaal met de intentie om weer wat te gaan afvallen ben je dan al je inzet van de afgelopen tijd aan het weggooien. NIET DOEN dus. Wees eerlijk, naar jezelf en naar je gezinnetje toe, want dat verdienen ze. Als jij aan jezelf werkt en eerlijk bent, dan zou er naast therapie (zeker in de nabije toekomst, kijk hoe ver je vooruit was gegaan afgelopen tijd, je kunt die stijgende lijn doorzetten ipv nu in te zetten in een daling) echt wel ruimte zijn voor en kindje. Het gaat MET therapie waarschijnlijk beter met je dan zonder therapie.

Ik snap dat het moeilijk is. Ik begrijp dat je rust wilt in je hoofd en ik weet ook dat dat nou precies is wat een eetstoornis je kan bieden. Controle. Maar het is niet goed voor je en dat weet je ook. Je kunt ook niet verwachten dat iets waar je al meer dan tien jaar mee bezig bent, in een jaartje even opgelost is. Je genezen bent en tralala weer helemaal gezond verder kunt met je leven. Dat weet jij en ik denk je therapeuten ook wel, dus wat dat betreft is dit zeker geen falen. Je bent er al een hele tijd ontzettend goed aan aan het werken en er is flink vooruitgang, gooi dat nu niet weg, hoe zonde zou het zijn als je weer in die spiraal wegzakt en straks weer opnieuw kunt beginnen? Het lijkt nu misschien makkelijker, maar tenzij je de rest van je leven met een eetstoornis door wilt (en de bijbehorende fysieke/emotionele druk, het effect dat het op je relatie en je kind(eren) zal hebben), kun je beter NU doorzetten.

Powerbabe schreef:Hoezo kun je geen kindje krijgen als je in therapie bent?

Lijkt me hartstikke verstandig om even niet te doen. Als het nu al heel lastig is om genoeg te eten, lijkt het me goed om een baby even uit te stellen. Verder eens met Antibes. Je kunt niet in anderhalf jaar therapie een probleem dat al 11 jaar duurt oplossen. Dan ben je er niet met realistische verwachtingen ingegaan. Ik denk dat je ze bij moet stellen en terug naar de therapie die goed voor je is of jezelf in ieder geval stabiel houden. Opgeven, of je eetstoornis accepteren, kan altijd nog. Ik denk dat je best van je eetstoornis mag houden, maar dat je toch moet blijven proberen er in stapjes afstand van te doen, in je eigen tempo.

Alex schreef:Ik zeg ook wel eens tegen mijn man dat ik mezelf te dik vind of als een kledingstuk niet mooi zit scheld ik mezelf uit voor dikke koe. Eergisteren ben ik uit mijn broek gescheurd en van alle kanten hoor ik dat dat 'gewoon' slijtage is, maar ik ben ervan overtuigd dat ik te dik ben en daarom uit mijn broek ben gescheurd. Ik kan en wil mezelf niet accepteren zoals ik nu ben en volgens mij heeft therapie dan ook helemaal geen zin.

Als je dat nu even denkt, ga dan voor stabiel houden. Je hoeft niet constant vooruit te komen - ook niet nu je van plan bent eerlijk te zijn. Als je jezelf uitscheldt, lijkt het me wenselijk dat je jezelf een flinke schop onder je kont geeft en stopt zo tegen jezelf te praten. Het levert je niks op behalve een vertrouwd gevoel. Je hoeft jezelf niet per se leuk te vinden. Is dat nu geen haalbaar doel, vraag dat dan ook niet van jezelf. Beetje ander type reactie misschien, maar ik denk dat je veel te snel hebt willen genezen.

Natuurlijk is dat heel verstandig, ik zeg ook niet dat ze gewoon aan kinderen moet beginnen. Maar als je een eetprobleem hebt (gehad) dan zal het altijd zo blijven dat eten, gewicht en je lijf een gevoelig punt zijn. Je zal dus je leven lang (af en toe) begeleiding kunnen gebruiken en dat lijkt me al helemaal fijn als je zwanger bent en er van alles verandert aan je lijf waar je geen controle over hebt. Ik denk dus niet dat je per definitie niet aan kinderen moet beginnen als je in therapie bent.

Gelukkig zeg ik zelf niet dat ik goed bezig ben en heb ik mezelf ook absoluut geen schouderklopje gegeven voor mijn besluit te stoppen met therapie. Ik voel dat ik momenteel het maximale uit de therapie heb gehaald en ondanks dat mijn zelf- en lichaamsbeeld slecht zijn, wil ik wel door met mijn leven. In de beginpost staat overigens dat ik WIL compenseren en zo min mogelijk WIL eten en alles wat ik eet het liefst zou WILLEN afwegen, maar ik handel er niet naar. De gedachten zijn overheersend, dat ontken ik niet, maar ik knok wel heel hard om die gedachten te verbannen en toch gewoon lekker een koekje bij de koffie te nemen of toch die derde boterham bij de lunch, gewoon omdat het kan, omdat ik het lekker vind. Ik hou van eten en dat is ook het ironische eraan. Ik heb met vriendinnen gepraat en die zeggen ook dat het niet uitmaakt hoeveel ik weeg of welke kledingmaat ik heb. Met maat 34/36 en 8 kilo lichter was ik net zo (on)gelukkig als ik nu ben. Momenteel ben ik aan het afbouwen met AD en het zou ook kunnen dat ik daardoor een ontzettende dip heb. Ik wil daar wel weer overheen komen.

Zojuist heb ik het er ook met mijn man over gehad. Ik heb nergens gezegd dat ik het hem niet wilde vertellen, ik vond het alleen heel moeilijk omdat hij in het begin ook heel teleurgesteld en gekwetst reageerde toen hij hoorde van mijn eetstoornis. Hij wist het namelijk helemaal niet en hij vond dat ik het hem had moeten vertellen. Op dat moment kon ik het niet en wilde ik het allemaal alleen oplossen, dat kon ik namelijk heus wel. Nu weet ik dat ik het niet alleen kan en daarom heb ik twee lieve vriendinnen in vertrouwen genomen (die zagen dit topic ook van mijlenver aankomen) en nu heb ik het dus ook met jullie en mijn man gedeeld. Ja, ik wil er goed uitzien en ik heb issues met mezelf, maar niet ten koste van alles.

Melis_je slaat trouwens wel de spijker op z'n kop. Ik heb inderdaad te snel willen genezen. Ergens weet ik wel dat het heus niet realistisch is om te denken dat een eetstoornis die al 11 jaar deel uitmaakt van je leven met een jaartje therapie opgelost is, maar ik wilde het zó graag. En nu wil ik door met mijn leven, het liefst zonder eetstoornis.

Lieve Lex ik vind het echt heel erg om te lezen dat jij je zo slecht voelt. Dat gun ik je helemaal niet ik zou zo graag willen dat je ziet wat voor een ontzettende mooie meid je bent van binnen als van buiten. Maar zolang je dat niet wilt of kunt inzien zijn deze woorden gericht aan dovenmans oren.

Erg jammer dat je gestopt bent met de therapie want voor mijn gevoel is dat helemaal niet de beste keuze. Het is eerder je hoofd weer in het zand steken.
Ik snap dat je dood ongelukkig bent en je zo voelt maar door te stoppen met therapie verander je daar helemaal niks aan.

Meid ik hoop zo erg dat je hier ooit uit komt hoe dan ook. Als dat nu niet is dan volgend jaar.
Verder weet ik niet wat ik moet zeggen maar wil wel dat je weet dat ik het enorm met je heb te doen.

Een dikke knuffel