Ik schaam me zo.

Sinds bijna anderhalf jaar zit ik in therapie voor een eetstoornis. Deze eetstoornis heb ik nu ongeveer 11 jaar en hoe langer ik nu therapie volg, hoe meer ik terug verlang naar de periode dat ik nog een eetstoornis had. Vorig jaar rond deze tijd was ik 8 kilo lichter en paste ik maat 34/36. Ik hoopte dat ik, door het gevecht tegen de eetstoornis aan te gaan, mezelf kon accepteren, ook met maat 38 en 8 kilo zwaarder. Maar dat kan ik dus niet. Ik voel me zo vreselijk. Dik, walgelijk, ik kan gewoon niet naar mezelf kijken. In mijn hoofd ben ik weer aan het rekenen hoe ik zo min mogelijk kan eten op een dag zodat ik weer afval en als ik teveel eet (naar mijn persoonlijke voorkeur) bedenk ik hoe ik zo snel mogelijk de calorieën weer kwijt kan raken en wat ik moet doen om die extra calorieën te compenseren. Ik zit gewoon weer volledig terug in de eetstoornis en heel eerlijk gezegd voel ik me er zó prettig en vertrouwd bij. Enerzijds baal ik dat ik die 8 kilo er nu weer af moet zien te krijgen, anderzijds zie ik het als een soort uitdaging. Weer een stukje controle dat ik los heb moeten laten, maar nooit echt kwijt heb gewild.

Maar dan is er de schaamte. Een jaar vol therapieën, therapeuten, individuele en groepsgesprekken, gesprekken met mijn partner, (schoon)ouders en het tijdelijk kunnen volhouden van een volwaardig eetpatroon. Het liegen over mijn gemoedstoestand, dat het goed met me gaat en dat ik geen therapie meer nodig heb omdat ik geen eetstoornis meer wil. Het is juist dat ik wél weer terug wil in de eetstoornis, hoe raar en fout dat ook klinkt. Ik wil geen therapie meer, ik wil niet meer aankomen. Ik wil niet meer van mezelf walgen en mezelf af en toe haten om hoe ik eruit zie. Maar ik schaam me zo voor het feit dat ik een jaar vergooid heb voor niks. Ik ben niet genezen. Ik ben nog steeds dezelfde sneue en onzekere ik en ik zit nog steeds even diep in de put. Ik heb gefaald en ik schaam me zo.

Je hebt zeker niet gefaald!!! Je bent de therapie aan gegegaan. je hebt hulp gezocht. je hebt er over gesproken met je partner ouders en noem maar op. Je hebt er juist ontzettend veel aan gedaan.

Weet iemand in je omgeving wat er nu in je hoofd omgaat? Je partner ofzo

Verder weet ik er even niets op te zeggen, sorry.

Je erkent en herkend het nu wel, deed je dat eerder ook of heb je dit toch geleerd? Het feit dat je het nu herkend is reden genoeg om weer flink aan de bel te gaan trekken maar bij een eetstoornis blijft het altijd lastig (helaas uit ervaring). Nu meteen actie ondernemen en hulp zoeken!! Heel veel succes!

Lieve Alex, heb je dit al met iemand besproken? Kennelijk heeft het jaar vol therapieën en gesprekken niet voldoende geholpen, dus is het niet verstandig aan te geven dat je er mee door moet gaan?

Ik begrijp wel enigszins dat je je lichaam niet kunt accepteren als je het zelf 'te zwaar' vindt, maar er zijn meer manieren dan alleen de extreme..

Ik vind het echt heel erg voor je dat je je zo voelt. Je hoeft je nergens voor te schamen, je doet dit niet expres. Praat erover met je omgeving als je daar aan toe bent, het is wel belangrijk voor hun om te weten hoe jij je voelt. Sterkte

Oei, ik weet niet zo goed wat ik hierop moet antwoorden behalve dat ik je een hele mooie meid vind. Ik kan goed begrijpen dat je onderwuste nu weer naar boven komt en dat het gevoel van schaamte groter wordt, deze 'ziekte' lijkt me zo moeilijk maar ik denk dat je toch trots opjezelf mag zijn omdat je het kunt overwinnen, geef niet toe! Je bent echt mooi en je figuur mag er zeker wezen. Dikke knuffel.

Stoffie en Lejow weten hoe ik me voel en ondanks hun lieve woorden geloof ik gewoon niet dat ik er mag zijn, dat ik écht leuk ben en dat men mij leuk vindt om mij. Ik zeg ook wel eens tegen mijn man dat ik mezelf te dik vind of als een kledingstuk niet mooi zit scheld ik mezelf uit voor dikke koe. Eergisteren ben ik uit mijn broek gescheurd en van alle kanten hoor ik dat dat 'gewoon' slijtage is, maar ik ben ervan overtuigd dat ik te dik ben en daarom uit mijn broek ben gescheurd. Ik kan en wil mezelf niet accepteren zoals ik nu ben en volgens mij heeft therapie dan ook helemaal geen zin.

Eerlijk gezegd komt dit topic niet als een verrassing.
Ik weet ook even niet zo goed wat ik er op moet zeggen...
Even alvast een

Lejow schreef:Eerlijk gezegd komt dit topic niet als een verrassing.
Ik weet ook even niet zo goed wat ik er op moet zeggen...
Even alvast een

Eigenlijk moet Stoffie even reageren, dan kun jij gewoon '+1' zeggen

Tnx voor je meis.

Lieve Alex, wat verschrikkelijk dat je je zo voelt. Heb je er al met je man (of andere familie/vrienden) over gepraat? Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.

Lieve Alex, wat ontzettend vervelend . Volgens mij is het missen van een eetstoornis wel iets wat meerdere mensen overkomt. Het was namelijk ook een soort houvast van je, en dat ben je nu 'kwijt'.

Voor wat het waard is, ik vind je een prachtige vrouw. Ik hoop echt dat je ooit kan zeggen dat je tevreden bent met jezelf, want dat gun ik je echt.

Jeetje meid why? Heb je deze terugval al eens eerder gehad. Stond je er wel achter toen je aankwam? Wat zegt je man hiervan? Dit lijkt me zo moeilijk, maar idd woorden zullen nu niet helpen.

Wat onzettend klote voor je! Helemaal na allemaal therapieen en gesprekken.

Ben je nu nog met iemand in gesprek? Of is alle therapie voorbij?


Ik vraag me af 'waarom' je 8 kg zwaarder of maat 38 moet hebben. Is er geen andere mogelijkheid om je eetstoornis 'onder controle' te houden maar wel met een gewicht/maat te leren leven waar je je wel prettig bij voelt. (Natuurlijk begrijp ik dat ondergewicht niet gezond is, en het uithongeren van jezelf ook niet goed is). Maar er moet toch wel een mogelijkheid zijn om een gezond eetpatroon te creeeren bij een gewicht/kledingmaat waar jij je prettig bij voelt?

Of steef ik nu het hele idee van een eetstoornis voorbij? Is het de bedoeling dat je na therapie etc. helemaal niet mee bezig met zijn met gewicht en eten?


Heel veel sterkte ermee

Alex, zeg dat alsjeblieft niet over jezelf. Op het forum kom je over als een heel lieve, eerlijke en mooie meid, en ik kán me niet voorstellen dat je 'in het echt' veel anders bent. Getsiederrie, ik weet gewoon geen goede woorden te vinden, maar je verdient het zo om te kunnen genieten, om zorgeloos door het leven te gaan. Ik wou dat ik je kon helpen....

Nog even een toevoeging:

Je hoeft je echt niet te schamen! Zo'n heel traject is ontzettend intensief en gaat met vallen en opstaan. Eerlijkheid is volgens mij het allerbelangrijkste

Punk'd schreef:Nog even een toevoeging:

Je hoeft je echt niet te schamen! Zo'n heel traject is ontzettend intensief en gaat met vallen en opstaan. Eerlijkheid is volgens mij het allerbelangrijkste

Inderdaad. En je kunt ook bijna niet verwachten dat je na een jaar je hele ziekte kwijt bent. Je moet het niet opgeven, Alex!

Wat een lieve woorden ... Dat maakt dat ik me nog kutter voel. Ik zou willen dat het zo makkelijk was om te kunnen leven met maat 38 of met mijn huidige gewicht, maar ik kan het gewoon niet. Ik zag een tijdje terug een foto van mezelf toen ik 13 was en bij het zien van die foto wilde ik er weer zo uitzien. Natuurlijk totaal onrealistisch, maar ik werd toen al gepest en uitgelachen omdat ik te dik was (volgens mijn klasgenoten), dus wat zouden ze nu wel niet denken? Ik weet dat ik dat ook eens achter me moet laten, maar dat kan ik niet. En als ik mijn gewicht en kledingmaat enigszins onder controle kan houden hoop ik dat ik op dat punt in ieder geval niet gekwetst kan worden.

Ik herken dat oude foto's ook wel. Ik heb ook een foto waar ik 15 ben en ik echt super strak ben.

Mijn vriend zegt altijd dat hij blij is dat ik er niet zo uitzie. Dat is namelijk een meisje op de foto. En jij bent een vrouw. En bij deze leeftijd hoort een vrouwelijk lichaam. Dat is natuurlijk ook zo.

Waarom willen we er dan uitzien als pubers? (Waarschijnlijk waren alle meiden toen ook ontzettend onzeker over hun uiterlijk). Naar die tijd wil je toch helemaal niet terug?


Waarschijnlijk is het niet makkelijk om te begrijpen. Ik snap zelf ook niet waarom ik het wel eens denk. Maar je bent een volwassen vrouw, geen kleine meid meer . Je vormen maken wie je nu bent (trouwens de littekens van een eetstoornis ook. Je kunt alleen maar sterker worden!). Een prachtige vrouw! (Ik heb een tijd geleden jou foto's op het forum gezien. Echt je bent prachtig slank!)

Wat naar dat je je zo voelt, Alex. Je bent al slank, maar het zal vast niet helpen dat ik dat zeg. Ik weet ook niet zo goed wat ik wel kan zeggen. Je bent in elk geval niet mislukt omdat je na een jaar therapie nog niet genezen bent. Heb je het vermeden er met je man over te praten of is dit gevoel ineens op komen zetten? In elk geval: .

Een herkenbaar onderwerp dit. Ook ik ben in therapie geweest voor een eetstoornis. 1,5 jaar geleden gestopt omdat het goed ging (nog wel langer in therapie geweest voor andere dingen). Maar ook bij mij is het weer helemaal mis. Ik walg van mezelf, kan weer tijden na moeten denken over wat k aan moet, voel me niet fijn in mn lijf, niet in mn kleding etc. Dit hele gevoel heeft weerslag om m'n gehele zelfbeeld.

Toch vind ik het zonde dat je het als 'falen' ziet, want ik weet zeker dat er een heleboel dingen zijn die je tijdens de therapie geleerd hebt! Misschien heeft het nog niet het gewenste effect, maar probeer alsjeblieft ook de dingen te zien die je wel hebt geleerd en bereikt!!!

Het overwinnen van eetstoornissen gaat met vallen en opstaan, en is een behoorlijke strijd (die in mijn opinie nooit volledig is gestreden, blijft altijd een aandachtspunt) .

Ik kom niet zo goed uit me woorden. Wil zeggen dat ik je gevoel herken, en ondanks dat ik het maar wat goed begrijp vind ik het zonde om te horen dat je je zo voelt en jezelf zo ziet.

Als je behoefte voelt om te spuien, mag dat bij mij (ook al ben ik een onbekende forummer, ik kom hier wel vaak, en PM-en mag altijd!)

Sterkte, succes en try to believe in yourself

Ik vind het vrij normaal dat je nu zo denkt eigenlijk. Je eetstoornis is vertrouwd. Je weet dan wie je bent, waar je aan toe bent, hoe je moet leven etc. Maar wat als je geen eetstoornis meer hebt? Wie ben je dan? Voor je gevoel kan dat zijn alsof je een sprong in het diepe moet nemen en je geen idee hebt waar je terecht komt.

Het is heel logisch (en herkenbaar) dat je nu even een terugval hebt. Het belangrijkste is, dat je dit onderkent en er eerlijk over bent naar je therapeut. Heb je die brieven nog die je destijds een keer hebt geschreven? Misschien een idee om die weer eens door te lezen?Sterkte!

Lieve Alex,

Wat rot om te lezen dat je zo worstelt met jezelf en je eetstoornis, waar je langzaam afscheid van aan het nemen was. Ook ik moet denken aan die intense maar eerlijke brieven die je een tijd geleden hebt geschreven en gepost. Daar staat volgens mij precies je gevecht van nu in verwoord.

Ik weet verder niet goed wat ik kan zeggen om je te helpen. Ik vind het heel goed hoe je het verwoord, je begrijpt heel goed wat er met je gebeurt. Dat ik je ook een hele mooie vrouw vind wil ik ook nog even kwijt.

Sterkte dame!

Ook ik denk dat dit echt vrijwel altijd gebeurd in het behandelingstraject rondom een eetstoornis.

Overigens ben je binnen een jaar echt niet op je stabiele gewicht, daar gaan meer jaren overheen, dus dat jij nu die maat hebt en dat gewicht, zegt niet per definitie iets voor de toekomst. Echter, ik denk dat jij dit exact zelfde verhaal kon schrijven voordat je met je behandeling startte.

Jij schrijft dat je niet kunt leven met dit gewicht, maar was jouw leven dan met tien kilo minder zoveel leuker? Vond je jezelf toen wél aantrekkelijk? Nee..... Want het heeft niets met gewicht/figuur te maken, maar met je psyche.

Ben je nog in behandeling of nazorg? Want dan kun je wat je hier hebt geschreven daar neerleggen en samen met je behandelaar een terugval preventie maken. Misschien ook meer PMT.

En het voordelen/nadelen lijstje maken, en dan verder kijken dan gewicht. Kinderwens, daginvulling, je wereld die op een gegeven moment nog maar bestaat uit 1 vierkante meter pure eetgestoordheid, en aan je ticker te zien een dochter. Een dochter die op deze leeftijd misschien nog niet zoveel doorheeft, maar later wel. En dat is gemeen om naar voren te brengen maar wel de waarheid, meisjes met een moeder die veel dieet/eetgestoord is hebben veel meer kans zelf ook eetproblematiek en problemen met hun figuur te krijgen. Dus als het je nú tijdelijk niet lukt voor Alex zelf, misschien wel voor haar?

PinkCoelho schreef:Ook ik denk dat dit echt vrijwel altijd gebeurd in het behandelingstraject rondom een eetstoornis.

Overigens ben je binnen een jaar echt niet op je stabiele gewicht, daar gaan meer jaren overheen, dus dat jij nu die maat hebt en dat gewicht, zegt niet per definitie iets voor de toekomst. Echter, ik denk dat jij dit exact zelfde verhaal kon schrijven voordat je met je behandeling startte.

Jij schrijft dat je niet kunt leven met dit gewicht, maar was jouw leven dan met tien kilo minder zoveel leuker? Vond je jezelf toen wél aantrekkelijk? Nee..... Want het heeft niets met gewicht/figuur te maken, maar met je psyche.

Ben je nog in behandeling of nazorg? Want dan kun je wat je hier hebt geschreven daar neerleggen en samen met je behandelaar een terugval preventie maken. Misschien ook meer PMT.

En het voordelen/nadelen lijstje maken, en dan verder kijken dan gewicht. Kinderwens, daginvulling, je wereld die op een gegeven moment nog maar bestaat uit 1 vierkante meter pure eetgestoordheid, en aan je ticker te zien een dochter. Een dochter die op deze leeftijd misschien nog niet zoveel doorheeft, maar later wel. En dat is gemeen om naar voren te brengen maar wel de waarheid, meisjes met een moeder die veel dieet/eetgestoord is hebben veel meer kans zelf ook eeproblematiek en problemen met hun figuur te krijgen. Dus als het je nú tijdelijk niet lukt voor Alex zelf, misschien wel voor haar?

Dit heb je mooi omschreven, Pinkcoelho!
Lex, ik wéét dat je niet na de nazorg wilt, maar met alles wat je hier omschreven hebt, denk ik dat het zoooo belangrijk is dat je wel gaat.

Je hebt absoluut niet gefaald, want je hebt het aangepakt en je bent er voor gegaan. Je hebt nu alleen een terugval. Je hebt het in ieder geval zelf in de gaten. Probeer dit nu dan om te zetten in kracht, om er weer voor te kunnen vechten.

Hey lieve Lexie,

Wat vervelend om dit te lezen! Ik weet dat je gevoel van walging en dik zijn nu zo overtuigend is dat niks wat wij daarover zeggen er verandering in kan brengen, hoe graag ik ook zou willen dat je zou zien hoe prachtig je bent. Het is wel heel belangrijk dat je er met je therapeuten over praat. In mijn groep zaten toen ook een aantal meiden die niet klaar waren na het intensieve traject maar ondertussen gaat het heel erg goed met ze. Alles komt op zijn tijd, als jij de eetstoornis op dit moment nog nodig hebt om ergens controle over uit te oefenen is dat zo. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat je je er bij neer moet leggen, integendeel zelfs. Maar ik wil er wel mee zeggen dat je niet te hard voor jezelf moet zijn, het is een proces dat jaren of zelfs levenslang duurt en het gaat met vallen en opstaan. Nu ben je even gevallen maar je zult zien dat je als je opstaat toch al een deel van de route hebt afgelegd, een terugval betekent niet dat je weer helemaal terug bij af bent! Ik wil je veel sterkte wensen en je weet me te vinden als ik iets voor je kan doen!