angst voor een volgende zwangerschap...

Mijn man en ik zijn er over uit... We hopen in 2013 E een broertje of zusje te mogen geven.
Zoals de meeste van jullie weten is mijn zwangerschap geen pretje geweest en is ook de bevalling en na de bevalling niet om over naar huis te schrijven. Op de één of andere manier krijg ik nu een angst. Angst voor weer de ziektewet in te gaan, vervelende bekkenpijn, neuropathy, overtijd lopen, ziekenhuisbevalling, opname van de kleine, gescheiden worden van elkaar en zo kan ik nog wel even doorgaan

Ik dacht dat ik alles verwerkt had, een plekje had gegeven maar nu het moment dichterbij komt dat we er misschien voor willen gaan ga ik daaraan twijfelen. Heb ik wel alles verwerkt? Of is het logisch dat ik deze angst/ gevoelens heb?

Graag hoor ik van jullie hoe jullie het bij een tweede ervaren hebben en welke angsten jullie hadden en hoe het uiteindelijk ging...

ik heb dan nog geen ervaring maar kan me wel voorstellen dat je dit nooit helemaal kan verwerken, dat het toch terug komt zodra je weer zwanger wilt worden. Je referentiekader is toch je vorige zwangerschap en niemand kan beloven dat het allemaal anders zal zijn.
Wel zou je eventueel misschien een afspraak kunnen maken met de verloskundige om te kijken of zij je wat gerust kan stellen omtrent het overtijd lopen. Misschien dat je op papier kan laten zetten dat ze je nooit meer langer dan 41 weken zwanger laten zijn ofzo? Weet ook niet of dat nut heeft. Bij mijn verloskundige schijnt dat tegenwoordig al het protocol te zijn, maar ik weet niet of dat landelijk is.

Aimee schreef:Misschien dat je op papier kan laten zetten dat ze je nooit meer langer dan 41 weken zwanger laten zijn ofzo?

daar heb ik idd ook al over nagedacht maar dan krijg je het volgende probleem... mijn lichaam was zelfs met 43 weken niet klaar om te bevallen na 2 keer gestript, 3 keer een hormoonveter en 1 keer een balloncatheter gehad te hebben.

ik denk dat ik gewoon zodra het zover is mijn angsten idd bespreekbaar moet maken met de vk! alleen kan ik daar nu natuurlijk nog niks mee....

Wat vervelend dat je dit zo ervaart.

Ik ken iemand die ook een traumatische ervaring heeft gehad. Ze wilde nog heel graag een broertje of zusje voor haar zoon, maar ze durfde echt niet meer te bevallen. Ze heeft toen voor haar zwangerschap (haar oudste was toen al 4) een gesprek bij haar gyn aangevraagd. Die heef toe gezegd dat ze op voorhand mocht kiezen voor een keizersnede. Toen durfde ze er pas weer voor te gaan.

Volgens mij kun je dus nu al een gesprek aanvragen bij je vk, ook al ben je nog niet zwanger.

Ik heb bij de eerste zwangerschap een rot bevalling gehad, uiteindelijk ben ik bevallen met een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Dit heeft er bij mij heel erg ingehakt (eerste momenten gemist, zoontje had geen makkelijke start, ik vond dat mijn lichaam had gefaald) en was het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam helemaal kwijt. Na een maand of 9 begon het toch weer te kriebelen en wilden we graag nog een kindje. Nadat mijn zoontje een jaar was geworden zijn we er voor gegaan en was ik al snel zwanger. Maar oh wat heb ik opgezien tegen de bevalling zeg, kon wel huilen als ik alleen al dacht aan bevallen en was zo bang dat het weer hetzelfde verhaal zou worden. Ik heb er zo gigantisch tegen aan lopen hikken! Gelukkig heeft dit mijn zwangerschap niet al teveel overheersd, heb mezelf wel heel erg proberen voor te houden dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst

Uiteindelijk is het bij mij allemaal goed gekomen, heb bij de tweede een bevalling volgens het boekje gehad, in 6 uurtjes tijd was ze geboren zonder gekke dingen, toeters en bellen. Nu heb ik wel alle eerste momenten (intens) beleefd met haar, het op de buik liggen, haar eerste huiltje, het wegen etc. etc.

Bij jou spelen er natuurlijk meer dingen, bij mij was het puur de bevalling waar ik zo tegenop zag, maar wat mij echt heeft geholpen is ook alles duidelijk doorspreken met de gyn, wat is er de vorige keer fout gegaan, hoe wordt er nu gehandeld, blijf ik niet te lang doorlopen etc. En ondanks dat ik best een doemdenker ben heb ik mezelf wel heel bewust voorgehouden dat dit een andere zwangerschap was en dus ook waarschijnlijk een andere bevalling zou worden. Mijn omgeving hielp hier trouwens ook goed aan mee

Probeer inderdaad duidelijke afspraken te maken met de gyn/vk, dat helpt al zoveel en geeft je vertrouwen dat het niet weer zo zal lopen als de vorige keer!

.

Bedankt voor jullie lieve reacties! Ik ga nu naar bed, morgen reageer ik even op jullie verhalen!!

Ik snap je angst wel en zou het idd bespreekbaar maken tegen die tijd bij je verloskundige.

Ik heb de vorige keer echt een ideale zwangerschap/bevalling gehad en mijn angst is juist dat het nu totaal anders zou zijn. Ik wil zo graag gewoon doorwerken tot 36 weken en kan me daar echt zorgen om maken dat dat misschien niet kan, omdat ik hier zoveel andere ervaringen lees natuurlijk.

Ik zie zelf op tegen die eerste tijd met een kleine baby, van mij mogen ze meteen 6mnd+ zijn , vond dat de vorige keer echt zo 'tegenvallen' had het echt finaal onderschat, dus hopelijk kom ik daar nu wat van terug.

Ik heb ook echt een vreselijke bevalling mee gemaakt en ik heb het 'geluk' dat als ik nog ooit moet bevallen een ks krijg. Wel ben ik ontzettend bang dat ik weer vrij snel de ziektewet in moet ivm bekkenpijn. Bij de zwangerschap van S. zat ik met 23 weken in de ziektewet en ik kon gewoon echt bijna niet lopen. En de laatste 8 weken had ik ook nog eens enorm last van m'n rug. Toen was het allemaal natuurlijk niet leuk maar stel dat er een tweede komt dan heb je er natuurlijk al een rondlopen die je energie en aandacht wil. En daar zie ik nog meer tegenop. Ik zal echt wel hulp krijgen maar het meeste moet ik toch zelf doen. Misschien valt het uiteindelijk allemaal wel mee maar toch nogmaals zie ik daar ontzettend tegenop en ik hoop echt dat het allemaal mee valt en dat ik fluitend door de zwangerschap en kan werken tot m'n officiele verlof

Ik heb bij onze zoon B een vervelende en angstige zwangerschap gehad. Ik heb 11 weken bedrust moeten houden en steeds was er de spanning dat hij eerder zou komen. Ik vond het echt vreselijk en wilde heel lang geen tweede kindje omdat ik bang was dat ik weer zo'n zelfde zwangerschap zou krijgen.
Wij zijn toen op voorhand naar de vk gegaan op een kinderwensspreekuur. Hier heb ik mijn angsten uit kunnen spreken en dat deed me goed. Er is toen gelijk afgesproken dat als ik zwanger zou zijn ik met 13-15 weken langs de gyn mocht om mijn baarmoederhals op te meten zodat we weten hoe lang dat deze is. Ze kunnen niet voorspellen hoe de zwangerschap zou verlopen, maar dat is logisch. Maar ze konden me wel geruststellen dat ze er alles aan zouden doen om mij een fijn gevoel te geven.
Wij waren toen op donderdag daar geweest en op maandag testte ik positief dus kon ik gelijk een afspraak maken bij de vk. Dit was eigenlijk wel heel grappig. En zoals afgesproken kreeg ik gelijk een afspraak bij de gyn.

Uiteindelijk is deze zwangerschap precies hetzelfde verlopen als bij B, maar hier kan helaas niemand iets aan doen. Mijn baarmoeder is gewoon te snel geprikkeld en daar heb je geen invloed op. Wat ik wel heb kunnen doen is op tijd rust nemen en de ziektewet ingegaan zodat ik me nu niet schuldig hoef te voelen van "had ik maar..." Nee, ik heb er alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te laten verlopen en het is helaas niet anders. Natuurlijk is het geestelijk heel heftig en daar heb ik het wel moeilijk mee. Maar omdat ik veel weet hoe het bij B ging weet ik bepaalde dingen al hoe het zou kunnen lopen en ben ik een beetje voorbereidt. Daarbij heb ik gelijk psychische hulp ingeschakeld bij iemand waar ik vroeger zat en zij belt me om de 2 weken zodat ik even mijn verhaal kan doen en dat is heel fijn. En ik schrijf zelf veel op zodat het niet in mijn hoofd blijft malen.

Diese schreef:Wat vervelend dat je dit zo ervaart.

Ik ken iemand die ook een traumatische ervaring heeft gehad. Ze wilde nog heel graag een broertje of zusje voor haar zoon, maar ze durfde echt niet meer te bevallen. Ze heeft toen voor haar zwangerschap (haar oudste was toen al 4) een gesprek bij haar gyn aangevraagd. Die heef toe gezegd dat ze op voorhand mocht kiezen voor een keizersnede. Toen durfde ze er pas weer voor te gaan.

Volgens mij kun je dus nu al een gesprek aanvragen bij je vk, ook al ben je nog niet zwanger.

+1, Ik heb dus helaas net als vele andere ook een traumatische ervaring gehad en het staat ook wel vast dat het bij de volgende een ks wordt (nu kan het bij mij ook niet meer anders) maar ik heb heel veel vrijheid in mijn keuzes door mijn ervaring, het staat met grote dikke letters in mijn dossier. Misschien dus voor jou ook wel fijn als er gewoon duidelijkheid is.

Ik snap je gevoel. De eerste keer zwanger en bevallen was ronduit ellendig voor je. Maar in het eerste geval weet je wat je te wachten staat en kun je je daarop instellen en in het beste geval gaan je zwangerschap en bevalling als een zonnetje dit keer. Mensen die 1 superzwangerschap hebben gehad, kunnen daarna ook een ellendige zwangerschap krijgen.

Ik snap dat het moeilijk voor te stellen is dat het met jouw lijf ook anders of gemakkelijker kan (je hebt het nooit meegemaakt). Maar je hebt ook nooit een tweede kindje gekregen, kun je je van hem/haar al helemaal een voorstelling maken? Volgens mij denken moeders met 1 kindje namelijk vaak dat hun tweede kindje een kopie is van de eerste (gewoon omdat ze geen ander vergelijkingsmateriaal hebben).

Lieve Pien, even een dikke knuffel voor jou!

Wij zijn nog niet zo ver, misschien dat ik daarom beter kan relativeren. Mijn zwangerschap ging niet zoals het moest, de eerste maanden tot de opname waren echt slopend.
Maar ik denk nu: ik heb me er doorheen geslagen en ben nu zo gelukkig met mijn beren, de volgende keer zal ik vast weer de kracht vinden om er doorheen te komen, omdat ik weet wat ik nu heb. Omdat ik weet dat ik het kan.

De prijs was hoog, de volgende keer misschien weer, maar de winst was zoveel mooier. Het was het waard.

Stofzuiger schreef:Lieve Pien, even een dikke knuffel voor jou!

Wij zijn nog niet zo ver, misschien dat ik daarom beter kan relativeren. Mijn zwangerschap ging niet zoals het moest, de eerste maanden tot de opname waren echt slopend.
Maar ik denk nu: ik heb me er doorheen geslagen en ben nu zo gelukkig met mijn beren, de volgende keer zal ik vast weer de kracht vinden om er doorheen te komen, omdat ik weet wat ik nu heb. Omdat ik weet dat ik het kan.

De prijs was hoog, de volgende keer misschien weer, maar de winst was zoveel mooier. Het was het waard.

Mooi gezegd zeg!

Hier bij de vk hebben ze ook een kinderwens spreekuur.
Is dat bij jou ook?
Anders kan je daar een afspraak maken en je angst bespreken.

Ik blijf dit topic even volgen...

Herkenbaar! Ik was ook enorm bang om weer zwanger te raken. Niet om het zwanger zijn, maar om mijn bevalling. Daar heb ik namelijk ook een beste tik aan overgehouden. Iemand die ik ken werkt hier in het zkh op de gyn. afdeling. Ze heeft voor mij een afspraak kunnen plannen met een gyn, zodat ik mijn zorgen kon uiten. Dit gesprek heeft me ontzettend opgelucht. Er zijn van te voren al duidelijke afspraken gemaakt en daar was ik duidelijk naar op zoek. Het geeft me ontzettend veel rust dat ik weet wat ik van het zkh uit kan verwachten. Ook mag ik gebruik maken van een zogenoemde POP-poli. Mocht ik angstig worden, kan ik daar bij, met samenwerking van de gyn, bij psychologen terecht die me dan zullen helpen. Erg fijn! Misschien een tip voor jou om het zkh/de gyn eens te benaderen?

Bedankt voor de reactie's. Zit nu in de bus op weg naar mijn werk dus reageer vanaf mijn telefoon. Kan even niet terug lezen wie wat gezegd heeft dus even een algemene reactie.

Kinderwensspreekuur ga ik eens nakijken. Dat lijkt me wel erg handig. Daarnaast weet ik ook dat geen enkele zwangerschap hetzelfde is maar de angst overheerst. De week voor e geboren werd had ik ook echt niet verwacht dat het zo overweldigend zou zijn, e geeft ons zoveel liefde en kracht waardoor we het een tweede keer ook wel aankunnen.. maar dan toch, komt die angst. Niet alleen bij mij, ook bij mijn man. Hij heeft mij steeds verdrietiger zien worden, geestelijk en lichamelijk was ik op, daarnaast werd zijn kleine meisje direct na de bevalling bij ons weg gehaald. G heeft hij gezien hoe ze met haar bezig waren, heeft hij haar beademd zien worden..

Wat betreft mijn bekken. Ik ben met 12weken in de ziektewet gekomen en uiteindelijk met 16 weken volledig thuis komen zitten. Op mijn werk is dat allemaal geaccepteerd maar ik heb me wel keihard moeten bewijzen mijn functie terug te krijgen. Ik weet heel zeker dat een tweede zwangerschaps ook voor de nodige problemen op het werk zorgt. Werk is natuurlijk maar werk, maar als ik mijn baan kwijt zou raken, hebben wij wel een megagroot probleem.

Maar je bent nog maar 10 maanden geleden bevallen, dat lijkt misschien heel lang geleden maar dat is het niet. Ik had ook enorme angst en die was nog volop aanwezig toen f.elice 10 maanden oud was. Ik denk nu 2 jaar later dat ik wel kan zeggen dat de angst echt weg is. Ik denk dat je het gewoon een beetje de tijd moet geven. Dingen een plaatsje moet geven. Dan komt het echt wel goed!

Mijn angst is voornamelijk voor de zwangerschap. Ik ben echt letterlijk 40 weken ziek geweest, heb een paar in het ziekenhuis gelegen en bij het idee dat ik weer zo ziek zal zijn wordt ik niet echt vrolijk, maar het is geen angst meer in de zin van ik wil daardoor geen kindje meer. Ook de bevalling was geen pretje maar ik heb het allemaal een plaatsje kunnen geven.

Heftig Pien! Kan me voorstellen dat je angstig bent. Ik denk dat het inderdaad wijsheid is om met de juiste mensen te praten zodat je afspraken kan maken over dingen waar je invloed op kan hebben. En voor de rest is het misschien fijn om je verhaal ergens kwijt te kunnen.
Ik ben het trouwens wel met Moniek eens, het is nog niet super lang geleden. Geef jezelf de tijd die je nodig hebt.


Ik vind een nieuwe zwangerschap erg spannend. Ik heb tijdens mijn zwangerschap een depressie gehad. Met een week of 27, ik weet het niet eens meer precies, ben ik thuis komen te zitten. Ik heb de hele tijd met een deken over m'n hoofd in bed gelegen, vreselijk was dat. Ik hoop echt dat ik dat niet nog een keer mee hoef te maken...

Wat vervelend Pien! Helemaal niet raar dat je daar angstig voor bent, zo lang is het nog niet geleden en je hebt misschien nog niet alles verwerkt.
Ik herken het zelf trouwens ook wel, ik heb een hele zware zwangerschap gehad en ik kijk nu al op tegen de volgende met alle medische rompslomp er om heen. Wat Stofzuiger zegt, dat probeer ik ook vaak, positieve kant er van te zien en je zelf voor te houden waarvoor je het doet. Al is dat natuurlijk niet even makkelijk voor je, zeker met je bevalling. Wel zou je misschien ter geruststelling een gesprek aankunnen vragen met de verloskundige/gynaecoloog, om het te bespreken en een goed plan op te stellen, mocht je weer overtijd lopen.

Ik heb niet veel nieuws toe te voegen, maar wil wel even laten weten dat ik me heel goed kan voorstellen hoe je je voelt wat betreft je angst. Ik sluit me dan ook aan bij het advies om er eens over te praten voordat jullie er weer voor zouden gaan, met bijvoorbeeld een gyn of een vk.

Zelf ben ik dat in de toekomst ook van plan. Bij mij is het met name angst voor de zwangerschap zelf, ik ben de eerste helft ontzettend ziek geweest met ziekenhuisopnames en al. Dat zie ik niet nog een keer zitten, en zeker niet nu ik al een kindje heb rondlopen. Mocht ik weer zwanger mogen worden in de toekomst dan weet ik dat het weer zou kunnen gebeuren, daar doe je niks aan. Maar ik hoop dan wel op voorhand erover te kunnen praten en het eventueel beter aan te pakken (nu hebben ze me in het begin te lang laten lopen met klachten).

En de angst neemt met de tijd denk ik ook nog wel af, hier is dat in elk geval wel zo. Ik zie er al minder tegenop, en hier is een tweede nog niet eens aan de orde. Tegen de tijd dat dit wel zo is, is de angst hopelijk nog minder. Ik hoop in elk geval dat je voor jezelf een manier weet te vinden om met de angst om te gaan, want je krijgt er zoiets moois voor terug Maar dat weet je natuurlijk al, met jullie mooie meisje!