Hoe komen jullie over een dip heen?

Sinds een tijdje voel ik me absoluut niet fijn. Ik ben niet depressief, heb ook geen depressieve gedachten of gevoelens, maar wat ik voel is in ieder geval niet fijn en categoriseer ik als "dikke, vette dip". Persoonlijk denk ik dat mijn dip veroorzaakt is door de veel te hoge eisen die ik aan mezelf stel en deze vervolgens niet kan waarmaken. Puur en alleen omdat ze te hoog gegrepen zijn.

Hoe zorgen jullie dat jullie je na zo'n dip weer fijn voelen? Gaan jullie gewoon per dag te werk? Of pak je een klein puntje aan om het allemaal toch al iets beter te maken? In de hoop dat alle andere punten ook worden aangepakt in een later stadium?

Dat is per keer verschillend. Heel vaak helpt schrijven wel, de ene keer is het een dagboek achtig iets, de andere keer schrijf ik alleen positieve punten van de dag op (een compliment dat ik heb gekregen, de zon die een bijzondere inval deed, eindelijk de was gedaan, ofzoiets). Soms ga ik los op muziek, thuis of uit. Of ik kijk een IQ-loze film. Of juist een hele verdrietige film, waardoor ik mezelf een aansteller vind. Succes ermee, zulke periodes zuigen.

Ik ga deze topic even in de gaten houden.
Ik heb namelijk niet slechts een dip, maar kom er de laatste tijd achter dat ik eigenlijk al sinds m'n 13e in een depressie zit (althans, vanaf toen weet ik het ook echt), met een opname en een crisisbehandeling als dieptepunten. (Ben nu 34).
Ik bén niet vrolijk, ik vóel me ruk en qua hulpverlening kan ik denk ik niet meer verwachten. Moeilijk. Misschien kan ik hier tips opdoen.
Of weet iemand een heel goede therapeut in de omgeving Groningen...

ABE toch, niet down voelen meid...

Ik herken het wel, gelukkig heb ik er niet heel vaak meer last van.
Ik trok me vaak terug op mijn kamer met een muziekje of mijn gitaar, en pakte dan muziek waar ik mezelf helemaal in kon verliezen.. Ook hielp het me om te gaan dansen, verstand op 0, en dan alle energie eruit proberen te gooien. Hardlopen hoor je ook vaak als goede remedie om je gedachten aan de kant te gooien.

Probeer het per dag of max per week aan te pakken, niet verder naar voren. Als het dan niet lukt val je ook minder ver terug. Probeer je vast te houden aan de mooie dingen, bijvoorbeeld de zon die op je gezicht schijnt of de vogels die fluiten. klinkt heel cliche, maar als je dat soort dingen leert waarderen en ervan te genieten, zul je merken dat je dat heel langzaam van meer dingen doet.

Succes ermee

Momenteel is mijn probleem voornamelijk dat ik met niemand kan praten, omdat ik gewoon een perfect leven leid. Ik heb een goede baan, een leuk huis, geweldige vrienden en lieve, begripvolle ouders. Als ik nu met iemand zou praten, dan komt er oud-zeer boven vanuit het tijdperk dat het allemaal niet geweldig was en dat kan ik mijn ouders niet nog een keer aandoen. Dingen die begraven liggen, liggen daar goed en ik weet dat als ik weer in die stoel ga zitten, alles van vroeger weer wordt opgerakeld. Dat is niet goed en dus moet ik nu gewoon zelf kijken of ik het goed kan doen.

Ik weet wat ik moet doen om me beter te voelen, maar dat doe ik niet, omdat ik bang ben me weer echt goed te voelen. En dat is zo vreemd om zoiets te voelen. Dus ik blijf me K voelen, omdat dit kennelijk het enige gevoel is wat ik fijn vind, terwijl dat niet het geval is. Ik kan niet vager worden, volgens mij.

SadButTrue: Vrijgevestigde psychologen zijn echt heel erg goed. Alleen vrij duur.

ABE schreef:SadButTrue: Vrijgevestigde psychologen zijn echt heel erg goed. Alleen vrij duur.

Tja... en dan houdt het al op.

Wat ik jou wil meegeven: oud zeer gaat niet zomaar weg, dat komt (denk ik) hoe dan ook weer boven.

Ik red het goed door een tevreden/ ontvreden schema aan te houden. Iedere dag of iedere paar dagen iets opschrijven waar je tevreden mee bent en ontvreden mee bent.
Dit kan je dan voor jezelf uitbouwen door je ontevreden punten aan te pakken en je tevreden punten steeds meer in je dagelijkse doen te betrekken.

Klinkt het een beetje logisch?

Ik ga naar een kinesioloog (touch for health). Ik ben absoluut niet zweverig maar dit heeft mij over mijn ergste innerlijke dips heengeholpen...alsof je 'schoon' bent en een last van me afgehaald werd.

Mozz - Wat doe je precies tijdens zo'n sessie?
Beauty Addict - Klinkt logisch. Werkt het voor jou?

Zelf krijgen we straks de kans om naar een sportschool te gaan met fikse korting. Ik had bedacht dat dit misschien wel iets was om mijn frustratie weg te krijgen.

SadButTrue -Het oude zeer is allemaal al een keer besproken. Ik heb tien jaar therapie achter de rug en bij elke sessie kwamen we terug op hetgeen er in het verleden is gebeurd. Ik word vervolgens weer boos op mijn ouders, terwijl alles al uitgesproken is. Ik moet het gewoon achter me laten en dat doe ik het beste door er nooit meer over te praten. Het is goed zo. Mijn ouders hebben gedacht het goed te hebben gedaan, ik ben van mening dat dit niet altijd het geval was, zij boden hun excuses aan, ik accepteerde en dan moet het gewoon een keer klaar zijn. Het is net als hun scheiding, ze zijn mijn ouders... Maar bovenal ook mensen. Mensen welke fouten kunnen maken. En daar berust ik me echt in.

ABE: Ja, het werkt. Als ik een dipdag heb kijk ik even terug waar ik tevreden over was, doet me ook goed! En nu heb ik door mijn ontevreden punten op een rijtje te zetten een patroon bij mezelf ontdekt waar ik iets mee kan.

Misschien moet ik zoiets ook proberen.

Een (sub)combinatie van:

- een leuk nummer aanzetten in de auto, luid.
- of net een erg droevig nummer (inclusief hard huilen).
- met de katten spelen.
- met kussens gooien.
- praten.
- sporten.
- buiten in de tuin uitwaaien met een wijntje en een sigaret.
- een plan van aanpak opstellen.
- yoga/meditatie/mindfullness
- denken aan wat ik nog wil bereiken in mijn leven en geloven dat dat mogelijk is.
- Humor.
- Wandelen in de natuur.

Kortom: kleine dingen. En ik vergeet het belangrijkste: tijd. Gewoon aanvaarden dat ik me nu k*t voel en dat dat ok is. Dat mag best.

Als het te lang duurt of te intens is zijn er weer andere mogelijkheden.

heel herkenbaar TO!
ik heb hetzelfde, geen depressie, maar gewoon niet happy, alles somber inzien, het gevoel dat niks gaat zoals ik wil dat het gaat.

het liefst lig ik de hele dag in mn bed, maar ik heb me er nu écht toe gezet om eruit te gaan. gewoon aan het werk, waar ik door mn sombere gedachtes ook heel erg tegenop zie.
Maar vooral gewoon lekker naar buiten; naar t strand, het bos etc.
van de week hebben vriend en ik met de hond lekker een route van 12 km gelopen in de duinen, ik voelde me erna echt zo lekker, alsof mijn hoofd helemaal leeg was.

ABE schreef:Misschien moet ik zoiets ook proberen.

Het is ook gewoon makkelijk, je hebt alleen pen en papier nodig...

Eens met het lijstje van Isis.

Ik heb geen ervaring met depressies, maar 'n dip heeft iedereen wel eens. Ik zit momenteel in een dip, omdat ik liefdesverdriet heb. Dit is mijn lijstje:

[list][*]

• Weten dat dit bij het leven hoort, voelen is leven en daar hoort verdriet bij. Dat maakt de mooie momenten nog mooier. Liever dit dan afgevlakt zijn en weten (uit ervaring) dat het tijdelijk is
  Sayuri-time invoeren: op dit moment zit ik aan een glaasje rode wijn en een sigaretje (OK het laatste is niet aan te raden natuurlijk)
  Gelinkt aan het vorige: mijn telefoon staat uit, dat geeft rust, want je verwacht dan ook geen telefoontje
  Mezelf doelen stellen en plannen: in mijn geval is dat uitblinken op het werk en een reis plannen (misschien vrijwilligerswerk in India dit jaar)
  Gisteren heb ik met mijn ipod gedanst voor de spiegel. Ik was in mijn fantasie heel ergens anders dan op mijn kamer
  En als laatste: mezelf toelaten me rot te voelen. Dat is nu eenmaal zo op dit moment en dat accepteer ik. Dit is dan weer gelinkt aan het eerste puntje - weten dat dit ook weer overgaat.
  

Veel succes!

Als ik een flinke dip heb, ga ik juist afleiding zoeken. Ontspan in een sauna, naar vriendinnen. Het zijn kleine dingen, maar bij mij helpt het vaak wel. Zo kan ik lekker mijn hoofd leeg maken.

Even flink uithuilen bij mijn vriend, een nachtje goed slapen en dan gaat het 9,9 van de 10 x wel weer goed.

Ik weet het ook nog niet. Zit al maanden in een dip. En dan gaat het een dag of 2 dagen goed en daarna ben ik terug bij af.

Isis schreef:Een (sub)combinatie van:

- een leuk nummer aanzetten in de auto, luid.
- of net een erg droevig nummer (inclusief hard huilen).
- met de katten spelen.
- met kussens gooien.
- praten.
- sporten.
- buiten in de tuin uitwaaien met een wijntje en een sigaret.
- een plan van aanpak opstellen.
- yoga/meditatie/mindfullness
- denken aan wat ik nog wil bereiken in mijn leven en geloven dat dat mogelijk is.
- Humor.
- Wandelen in de natuur.

Kortom: kleine dingen. En ik vergeet het belangrijkste: tijd. Gewoon aanvaarden dat ik me nu k*t voel en dat dat ok is. Dat mag best.

Als het te lang duurt of te intens is zijn er weer andere mogelijkheden.

Hier kan ik me ook wel in vinden.
Ik haal mezelf uit een dip door voor mezelf de positieve diingen heel bewust te doen. Vrolijke muziek op zetten en hard mee zingen.
Wandelen en om me heen kijken naar de natuur. Hoe mooi en vredig alles is.
Mijn huis mooi schoon maken zodat ik daar blij mee kan zijn dat alles fris is.
Hardlopen en genieten van het moment.

Ik vecht tegen de negatieve gedachten en laat ze niet toe. Ik mag best verdrietig zijn, maar ik moet me er niet in mee laten slepen de afgrond in. En zover komt het ook eigenlijk nooit meer. Gelukkig! Puur omdat ik me ga focussen op de dingen waar ik blij van word.

En vooral niet te streng voor mezelf zijn. Iedereen heeft wel eens een baaldag, ik dus ook. Daar is niks mis mee. Het hoort erbij. Ik probeer om dan met mezelf om te gaan zoals ik ook voor een ander zou doen. Vaak zijn mensen liever voor een ander dan voor zichzelf. Terwijl er niks mis mee is om ook wat liever voor jezelf te zijn.

M_as schreef:Ik weet het ook nog niet. Zit al maanden in een dip. En dan gaat het een dag of 2 dagen goed en daarna ben ik terug bij af.

Maar het is helemaal niet erg als je daarna weer terug bij af bent. Die 2 goede dagen zijn er in elk geval al 2 meer dan ervoor.

Ik zou je toch ook echt willen aanraden op te letten met wát je in je lichaam stopt. Niet alleen qua kcal, maar vooral qua suiker en bepaalde vetten. Kom je tekort en krijg je meer suiker binnen dan wordt daar hoe dan ook je hormoonhuishouding van in de war gebracht.
Dus niet alleen denken aan wat je met je hersens moet doen, maar vooral ook kijken hoe je eten je stemming beinvloedt...

..

De twee dingen waar ik het meeste aan heb als ik een dip heb:

- Sociale contacten. Met een vriendin de stad in, avondje met vriendinnen in de kroeg of een filmpje kijken. Noem maar op.

- Rust (vooral in de vorm van slaap).

M_as schreef:Ik weet het ook nog niet. Zit al maanden in een dip. En dan gaat het een dag of 2 dagen goed en daarna ben ik terug bij af.

Dit gevoel heb ik ook de laatste tijd een beetje. Bij mij helpt het om gewoon de dagelijkse dingen te doen, die ik leuk vind. Dus naar stage en afspreken met vriendinnen, met mn vriend tijd doorbrengen en naar mn zus. vooral van de laatste knap ik vaak wel op, maar die heeft ook een kindje waar ik ook een beetje verliefd op ben ^^

Maar Abe herken jouw gevoel ook wel. Ik heb in principe alles waar ik gelukkig van wordt, en heb vroeger zelfs ook geen traumatische ervaringen gehad, maar toch zit ik in een dip... naja gaat wel weer over denk ik. Ik verwijt de winter er ook een beetje aan..

Volgens mij ben ik erachter wat de dip bij mij heeft veroorzaakt. Ik heb mijn 12 wekelijkse hormonen verzaakt. Ik ben het naar aanleiding van de post eens nagegaan wat er anders is dan anders en het enige wat ik kan bedenken is dat ik altijd dip op het moment dat ik niet op tijd een prikpil krijg. Dus ik moet nodig eens naar de dokter, denk ik.