Denk ik te makkelijk? (kind alleen op vakantie)

Was gisteren op de verjaardag van mijn schoon(draak)zusje. De zus van mijn vriend en haar man waren ook aanwezig en zij hebben hun oudste zoon van 9 jaar alleen op vakantie laten gaan. Alleen in de zin van samen met opa en oma op vakantie in Turkije. Nu gaf mijn schoon(draak)zusje aan dat ze dit nooit zou doen met haar kids want je geeft je kind toch met een ander mee en stel eens voor dat het vliegtuig neer stort en dan is zij er niet bij want als je samen gaat ben je allemaal dood en nu niet. Op zich snap ik dat wel maar heb ook aangegeven dat als het kind 18 is dat hij zelfstandig de wereld in gaat wandelen en dan misschien ook iets kan gebeuren. Kreeg gelijk een opmerking dat dit niet te vergelijken was omdat je nu het kind meegaf Werd ook aangekeken van: "je hebt geen kinderen dus jij weet helemaal hoe dat voelt" Ze onderdrukte haar mening zo goed dat ik er niet verder op in ben gegaan sowieso omdat er ook visite was.

Om heel eerlijk te zijn vind ik haar reactie erg overdreven en slecht onderbouwd. Qua bezorgheid voel ik nu geen verschil omdat ik weet dat het kind in goede handen is. Maar denk ik nu te makkelijk omdat ik geen kinderen heb? Of moet ik eerst kinderen hebben om dat gevoel te begrijpen? Moet ik het zien in haar geval, een schuldgevoel krijgen omdat zij haar kind heeft meegeven en er iets iets gebeurd wat zij eventueel had kunnen verkomen? Als het kind 18 is beslis zij toch ook dat hij het huis uit mag dan kan er toch ook iets gebeuren? Je hebt de controle van je kind toch niet altijd in de hand. Als ze klein zijn wel, later begrijp ik dat het minder word.

Want ik neem aan dat een kind verliezen altijd verschikkelijk veel pijn doet of je het kind meegeeft met een ander of dat het kind later een zelfstandige beslissing maakt met fatale gevolgen. Daar zit qua gevoel toch geen verschil in, toch?

Ik snap je schoonzusje wel, ik snap jou redenatie ook wel.

Voor mij zou het zijn van "nu heeft het kind niet zelf besloten", hij wil graag met opa en oma mee op vakantie, tuurlijk, daar zeg je geen nee tegen, maar hij heeft niet zelf besloten om in dat vliegtuig wat neerstort te stappen. Als 18-jarige (of 21 of 35 of 45 weetikveel) ben je volwassen en ben je je meer bewust van de gevaren of gevolgen. Ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen.

Aan de andere kant snap ik jou ook wel, je neemt toch aan dat je kind in goede handen is, en of je er nu wel of niet bij bent als het misgaat maakt niet zoveel uit. Het kan ook misgaan als hij van school naar huis fietst.

Bijvoorbeeld, ik vond het de eerste (en tot nu toe enige) keer dat onze dochter bij opa en oma ging logeren ook super spannend. Stel je voor dat er iets mis ging, en dat zou ik er niet eens bij zijn! Dus wat dat betreft snap ik je schoonzus wel.

Het is niet dat ik haar geen gelijk geef. Vind het wel een beetje overdreven. Begrijp haar bezorgde gevoel maar ze onderukte haar mening zo goed dat zijzelf niet inzag dat mijn mening/idee ook wel een beetje klopt. Nee dat kon weer niet. Nu ik erover nadenk komt het een beetje over alsof ik geen mening mag geven omdat ik geen kinderen heb en dat gevoel niet snap. Maar nu hebben mijn schoonzusje en ik niet echt een goede band en vindt ze mij niet echt aardig omdat ik in het verleden wel eens mijn algemene mening gaf over kinderen waar zij het helemaal niet mee eens was. (qua opvoeding, niet over haar kids want daar bemoei ik mij niet mee) Wij zijn 2 heel verschillende types en zo is zij een persoon met een grote mond wat altijd gelijk heeft ongeacht wat.

Maar wilde van jullie even weten mijn openingspost weer te nuchter was, misschien omdat ik zelf geen kids heb.

Ik denk dat met dit soort dingen een niet-ouder er misschien wel een betere kijk op heeft dan een ouder. Juist omdat dat puur vanuit t verstand wordt beredereerd.

als je kind bij zijn vader in de auto zit, zij krijgen een ongeluk en je kind komt om, dan is dat toch ook bij iemand anders gebeurd en heb/had je daar toch ook geen invloed op? Ik zou mijn kind van 9 denk ik niet alleen met opa en oma naar het buitenland op vakantie laten gaan, maar niet omdat ik bang ben omdat het vliegtuig neer kan storten ofzo.

Rejoy. schreef:als je kind bij zijn vader in de auto zit, zij krijgen een ongeluk en je kind komt om, dan is dat toch ook bij iemand anders gebeurd en heb/had je daar toch ook geen invloed op? Ik zou mijn kind van 9 denk ik niet alleen met opa en oma naar het buitenland op vakantie laten gaan, maar niet omdat ik bang ben omdat het vliegtuig neer kan storten ofzo.

+1

Vanaf mijn 13e ging met een vriendinnetje en haar ouders mee op vakantie. Ben de hele wereld over geweest met ze... Mij moeder vond het ook wel moeilijk ivm het neerstorten van vliegtuigen en dan was ik alleen en zij als gezin. Maar ze wilde mij ook de fantastische ervaringen niet afnemen en mijn broer gaf de doorslag door te zeggen dat hij het niet erg vond.

Ik zou het persoonlijk niet erg vinden als onze zoon met opa en oma op vakantie zou gaan als hij 9 is. Als hij met ons in het vliegtuig stapt is de kans net zo groot dat we neerstorten. En ik zou mijn kind die ervaring gunnen.

Maar ik krijg altijd zo de kriebel als mensen zeggen: wacht maar tot je kinderen hebt. Ja het oer moedergevoel kun je je van te voren niet voorstellen, maar dat betekend niet dat je dan maar meteen nergens een mening over mag hebben.

9 jaar zou ik niet zo'n punt vinden. Maar gisteren viel mijn mond ff wagenwijd open toen mijn zus dood leuk vertelde dat haar zoontje met oma alleen naar Turkeye op vakanie ging. Ze zijn vannacht vertrokken voor een hele week.

Mijn neeje is net 2 jaar.
Ik heb haar voor gek verklaard

Hoezo Stella?
Wat is voor jou het verschil tussen 2 jaar en 9 jaar?


Ik geloof dat ik er niet zo'n problemen mee zou hebben als opa en oma B mee zouden willen nemen op vakantie.
Ik zou alleen strontjaloers zijn dat ik zelf niet mee kan/mag hahaha

Ik snap het gevoel van jouw schoonzus wel, maar haar argumentatie niet!

Ik vind 2 echt geen leeftijd om alleen zonder vader of moeder op vakantie te gaan naar het buitenland. Hier in Nederland zou ik er geen moeite mee hebben maar het buitenland vind ik zelf niet oke voor die leeftijd.

Maar miss ben ikdaar wel te in want ik weet ook niet of ik et wel zo fijn zou vinden als mijn zoon met zijn papa op vakantie zou gaan in het buitenland terwijl ik weet dat ik dat echt niet kan en ga weigeren. Maar een fijn gevoel geeft het niet.

Met opa en oma zou ik het echt niet erg vinden,alleen maar leuk.
En vanaf 9 mag ze ook gerust meteen vriendinnetje mee en der ouders , dat deed ik toen ook al. 2 weken met een vriendin en zei dan nog 2 weken met mij. We hadden de grootste lol en lekker lang vakantie. Ik zou dat me dochtertje ook willen meegeven.

Charlie schreef:Ik snap het gevoel van jouw schoonzus wel, maar haar argumentatie niet!

Ja dikke plus 1 vandaar dat ik ook a twijfelen ik misschien te nuchter ben omdat ik geen kinderen heb.

Stella_ schreef:Ik vind 2 echt geen leeftijd om alleen zonder vader of moeder op vakantie te gaan naar het buitenland. Hier in Nederland zou ik er geen moeite mee hebben maar het buitenland vind ik zelf niet oke voor die leeftijd.

Maar waarom dan niet?

Stella_ schreef:Ik vind 2 echt geen leeftijd om alleen zonder vader of moeder op vakantie te gaan naar het buitenland. Hier in Nederland zou ik er geen moeite mee hebben maar het buitenland vind ik zelf niet oke voor die leeftijd.

Maar miss ben ikdaar wel te in want ik weet ook niet of ik et wel zo fijn zou vinden als mijn zoon met zijn papa op vakantie zou gaan in het buitenland terwijl ik weet dat ik dat echt niet kan en ga weigeren. Maar een fijn gevoel geeft het niet.

Ik ook niet, moet er niet aan denken dat mijn dochter nu ergens in het buitenland zou zitten zonder mij. Zometeen krijgt ze heimwee, dat zou zo zielig zijn.

Tuinstoel schreef:

Stella_ schreef:Ik vind 2 echt geen leeftijd om alleen zonder vader of moeder op vakantie te gaan naar het buitenland. Hier in Nederland zou ik er geen moeite mee hebben maar het buitenland vind ik zelf niet oke voor die leeftijd.

Maar miss ben ikdaar wel te in want ik weet ook niet of ik et wel zo fijn zou vinden als mijn zoon met zijn papa op vakantie zou gaan in het buitenland terwijl ik weet dat ik dat echt niet kan en ga weigeren. Maar een fijn gevoel geeft het niet.

Ik ook niet, moet er niet aan denken dat mijn dochter nu ergens in het buitenland zou zitten zonder mij. Zometeen krijgt ze heimwee, dat zou zo zielig zijn.

Eens. Of dat er iets gebeurd en je er niet snel genoeg bij kunt zijn.

Mijn dochters zijn vorig jaar met mijn ouders naar Spanje op vakantie geweest 2 weken. Ze waren toen 3 en 4 jaar. Ik vertrouw mijn ouders meer dan wie dan ook en zie niet in waarom ze niet mee zouden mogen/ kunnen. Heimwee hebben ze niet, ze hebben de reislustigheid van ons meegekregen want hebben zelf gevraagd of ze meemochten met opa en oma.

Doodgaan kunnen ze overal, ook gewoon in Nederland als ze daar met ze op vakantie zouden zijn. Ze gingen gewoon met de auto, dus extra veel risico ten opzichte van vliegen dat er iets mis gaat.. maar ik weet dat ze er alles aan hebben gedaan om veilig daar aan te komen. Met 2 mensen rijden, elke 2 uur rust en 2 overnachtingen op de weg er naar toe, ook om het comfortabel te houden voor de kinderen.

Als ze weer eens meemogen gaan ze gewoon. Ik en mijn man gaan regelmatig met zn 2tjes weg, dan ben ik veel banger dat er iets gebeurd. Dat het vliegtuig neerstort en wij door aan onze reislust te hebben toegegeven samen ervoor zorgen dat onze kinderen zonder ouders opgroeien.

Zoals tuinstoel en TBIB al Vermelden vind ik dat ook een reden om het niet toe te staan. Stel dat mijn kind erg ziek word, stel dat oma (zoals nu bij mijn zus) ziek word of wat dan ook. Of mijn zoon krijgt heimwee. Spanje of Turkeye of wat dan ook ligt niet ff naast de deur.
Zou oma in Nederland op vakantie willen gaan heb ik daar echt een moeite mee al zou ik hem verschrikkelijk missen. Maar in Nederland is het in de buurt en als er dan iets is ben ik ook zo daar.

Dadelijk als hij 9 is dan vind ik dat wat anders. Dan is hij veel zelfstandiger en wil ik hem dat echt wel mee geven. Maar niet nu.

En nog erger mijn ex, zijn vader dus, is een indo en ik weet dat hij graag naar Indonesie op vakantie zou willen gaan. Daar ga je niet voor 1 week naar toe maar minstens 3 weken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn zoon dan mee te laten gaan onder de 4 jaar.
zelfs al is het zijn vader. Gelukkig is er geen sprake meer van maar toen dit idee op tafel kwam werd ik al misselijk bij de gedachte alleen al.

Misschien moet dat gevoel hier nog komen ofzo, maar ik kan dat echt niet begrijpen dat je alleen van de gedachten al misselijk wordt.
Het is zijn vader, het is het land van herkomst van zijn vader, dan is het toch logisch dat hij er heen wilt?
Gaat het je dan niet méér om de gedachten dat je 3 weken zonder je zoontje moet, dan dat hij met pappa naar het buitenland gaat?

Lejow schreef:Misschien moet dat gevoel hier nog komen ofzo, maar ik kan dat echt niet begrijpen dat je alleen van de gedachten al misselijk wordt.
Het is zijn vader, het is het land van herkomst van zijn vader, dan is het toch logisch dat hij er heen wilt?
Gaat het je dan niet méér om de gedachten dat je 3 weken zonder je zoontje moet, dan dat hij met pappa naar het buitenland gaat?

Ik zou een week zonder mijn meisje al heeeeel lang vinden nu, laat staan 3 weken, ook al gaat ze met haar vader (en dan zal het in mijn geval nog anders zijn, omdat wij nog samen zijn). Als je dan een kind van 9 hebt is de ervaring ook al heel anders voor dan voor een kind van 2. Die zal zich er weinig van herinneren en er gewoon een stuk minder aan hebben dan een kind van 9.

Lejow het is niet zijn land van herkomst hij is in Nederland geboren.
Maar indonesie nee sorry niet onder de 4 jaar. Ik vraag me dan echt af wat mijn zoon eraan heeft. En daarnaast zie ik hem al de helft van de week niet en dat is al niet makkelijk dus laat staan 3 weken.

Dit jaar hebben we de zomervakantie voor het eerst verdeeld. Maar met een max van 1,5 week.
Ik denk zelfs dat mijn ex er net zo over denkt en het ook niet zou toe laten als het andersom was. Gaat hij nu b.v. Naar frankrijk ofzo dit jaar dan ga ik dat niet tegen houden zoals ik al in mijn eerste post schreef. Dat kan ik ook niet maken en zou ik ook niet doen. Maar ik zou hem echt enorm missen. Ik zie hem 2 wekelijks 5 dagen niet en dat is soms al erg moeilijk.

Ondanks dat mijn man en ik samen zijn en ik de kinderen elke dag zie moet ik er ook niet aan denken dat mijn man een week of twee weken met de kindjes weg zou gaan, waar dan ook naar toe.
Niet omdat ik ze dat niet gun of mijn man niet vertrouw maar op de 1 of andere manier gaat dat tegen mijn gevoel in.
Ik zou ze vreselijk missen.

Het heeft niks te maken met het een vader of opa/oma niet gunnen maar met je eigen gevoel.
En de 1 zal daar makkelijker in zijn dan een ander.

Ik weet niet hoe ik erover denk als mijn kinderen negen zijn, ik vind het nogal makkelijk om nu te zeggen dat ik dat dan wel goed zal vinden. Hoe kun je nou nu al weten hoe je er dan in staat?

Nu gaan ze echt niet zonder ons op vakantie. Misschien een paar daagjes met opa en oma mee, maar niet naar het buitenland en niet een hele week of langer.

Ik snap die redenatie van het schoonzusje wel, nu gaat hij dus eigenlijk mee op verantwoordelijkheid van zijn ouders, dus als er iets gebeurd voel je je denk ik als ouder ook nog mega schuldig. Als hij 28 is dan kan hij die keus helemaal zelf maken en heb je als ouder het schuldgevoel niet mocht er iets gebeuren.
C. gaat ook geen paar dagen met opa en oma mee op vakantie, hij heeft sowieso heimwee dus leuk zal hij het al niet vinden en ik vind het ook niet nodig.