Gaat geloof en wetenschap samen?

Ik denk wel dat er een aantal beroepen een stuk minder aantrekkelijk zijn als je gelovig bent. Maar er zijn natuurlijk ook weer beroepen die een stuk minder aantrekkelijk zijn als je niet gelovig bent.

Mijn vader is professor op een buitenlandse universiteit en daar is geen enkele professor gelovig. Dat kan ook toeval zijn, maar wel opvallend.

Bacio schreef:Mijn vader is professor op een buitenlandse universiteit en daar is geen enkele professor gelovig.

Heb je ze allemaal gesproken?

Rood schreef:

Bacio schreef:Mijn vader is professor op een buitenlandse universiteit en daar is geen enkele professor gelovig.

Heb je ze allemaal gesproken?

Er zijn regelmatig etentjes waar het meerendeel aanwezig is. Er worden dan ook discussies gehouden, waaronder over het geloof. Dus ja ik heb ze bijna allemaal over religie gesproken.
Het zijn mannen en vrouwen veelal uit het buitenland. Ze kennen dus vooral elkaar en als er dan kinderen overkomen willen ze die allemaal ontmoeten. Ze wonen ook allemaal in dezelfde buurt.

Rood schreef:

Bacio schreef:Mijn vader is professor op een buitenlandse universiteit en daar is geen enkele professor gelovig.

Heb je ze allemaal gesproken?

Heb jij dan al die groepen uit je vorige post gesproken? Beetje rare opmerking...

Teddyaapje schreef:Heb jij dan al die groepen uit je vorige post gesproken? Beetje rare opmerking...

Het is geen opmerking, maar een vraag. Een stukje empirisch 'onderzoek' kan in dit topic geen kwaad, dacht ik zo.

Bedankt voor je antwoord, Bacio. Ik vind het wel interessant dat het blijkbaar zo'n gemeenschap is. Beetje hetzelfde effect als een kerk: dat ze elkaar opzoeken en naar elkaar toe 'vormen'. Logisch ergens dus dat ze allemaal min of meer niet geloven.

Ja misschien is t wel dat de paar die wel gelovig zijn, nooit naar dit soort dingen komen? Ik ga t de volgende keer eens vragen! Ik ga over 2 weken weer.

Om nog even toe te voegen (op de vroege ochtend): ik denk dat het vooral te maken heeft van de manier van geloven. Veel mensen hier lijken ervanuit te gaan dat gelovigen de bijbel letterlijk nemen en God verantwoordelijk stellen voor bijvoorbeeld ziektes. Ja, als je op die manier gelooft, wordt wetenschap ernaast een stuk moeilijker. Ik geloof niet dat het scheppingsverhaal letterlijk zo is gebeurd. Ik heb dus geen moeite met de evolutietheorie. Het leuke is: dat is een theorie. Ook daarvan kun je niet met 100% zekerheid zeggen dat het zo is gegaan. Dat bedoelde ik dus met de overeenkomsten tussen wetenschap en geloof.

In ieder geval: het scheppingsverhaal en de evolutietheorie staan voor mij naast elkaar. Ik geloof in allebei. Hoe gek dat misschien ook klinkt voor sommigen. In mijn geloof is er dus ook geen algeheel 'plan' van God, behalve dan dat hij/zij/het wil dat wij op een goede manier met elkaar omgaan. Dat lijkt me prima te combineren met wetenschap, alleen zul je in ethische kwesties wat meer moeite hebben als gelovige wetenschapper denk ik. Ik geloof ook niet dat God er voor zorgt dat sommige mensen ziek worden/dood gaan/in oorlog leven/noem maar op, en andere niet. Daar heeft God niks mee te maken. Het enige wat God daarin kan doen is steun bieden aan degenen die het moeilijk hebben. Maar ingrijpen niet. God heeft geen handen. Wij zijn Gods handen.

Herhaling: voor mij gaan mijn geloof en de wetenschap prima samen. Net als voor veel mensen uit mijn kerk trouwens. Inclusief de dominee.

Maar geloof jij dan in een machteloze God? Waar heeft Hij nog wel invloed op jouw/onze leven(s)?

Hoe kan God geen invloed hebben maar wel steun bieden?

De evolutietheorie is eigenlijk wel bewezen, maar kennis in de wetenschap heet theorie. Zwaartekracht is ook een theorie, maar we weten allemaal dat het bestaat en twijfelen er niet aan.

*

God heeft invloed via de mensen.

Ik zie God niet als iemand op een troon hierboven in de wolken die met een soort toverstok aanwijst wat er beneden allemaal moet gebeuren. Dat zou lekker zijn zeg. Een God die oorlog toestaat terwijl hij het op kan lossen of die kinderen dood laat gaan terwijl hij ze zou kunnen genezen. Daar geloof ik dus niet in.

Het gaat mij te ver nu om het helemaal precies uit te leggen hoe ik het geloof beleef, dat is ook erg ingewikkeld om uit te leggen voor mij aangezien het nog maar kort zo is (deze manier van geloven voor mij). Maar ik geloof dus dat God staat voor liefde, God ons heeft geleerd hoe we moeten leven. En dat wat wíj hier doen invloed heeft op anderen. Ik zie God wanneer er iemand mijn tas terug komt brengen die ik verloren ben, wanneer ik een kaartje krijg van iemand als ik ziek ben, wanneer er iemand op mijn pad komt die om wat voor reden dan ook en op welke manier dan ook goed is voor mij. Dat is voor mij God.

Wat er eerder was, God of de mens, is voor mij niet eens van belang. En dus ook niet of het bijbelverhaal of de evolutietheorie of allebei kloppen. Ik denk het laatste, maar daar zullen we nooit achter komen. Daarom kan ik wetenschap en geloof prima combineren.

Wat mijn geloof goed omschrijft: 'Wandelen Over Het Water (Bijbelse beelden en hun geheim)' van Carel ter Linden.

Oh, en Supergrover. Dat klopt helemaal wat je zegt. Maar vroeger was ook 'bewezen' dat de wereld plat was, en dat bleek ie later toch niet te zijn. Net zoals ze dachten het kleinste organisme te hebben gevonden en afgelopen jaar toch iets vonden wat nog kleiner is. Sommige dingen zijn wel duidelijk geworden door de wetenschap, maar veel blijft ook theorie. Wetenschap blijft zich ontwikkelen. Net als geloof en Godsdienst trouwens.

Ik vind het wel interessant om te zien hoe je dat beleeft. Maar wat ik me toch blijf afvragen, als jij God ziet in kleine momenten van geluk (als ik dat zo mag omschrijven), hoe zie jij dan momenten van ongeluk? Bij veel gelovigen vraag ik me dit af hoor, niet alleen bij jou. Bij stralend weer op Koninginnedag terwijl het daarvoor regende, als je een 9 haalt voor een tentamen dat je niet geleerd hebt, als je een nieuwe liefde ontmoet, dan wordt er gezegd: dit is het werk van God. Maar wanneer het stortregent op je bruiloft terwijl het de dagen ervoor mooi weer was, als je een dikke onvoldoende haalt voor een tentamen waar je hard voor gewerkt hebt, als je al eeuwen single bent, hoe erg je je best ook doet, dan ligt het ineens niet aan God. God kan dan ineens niet alles. Maar als God ervoor kan zorgen dat er mooie dingen op je pad komt, waarom kan hij dan niet zorgen dat er geen rampen gebeuren? En dan heb ik het niet alleen over tsunami's en bosbranden, maar over een gezin met een single parent en 3 jonge kinderen, waarbij de ouder plotseling sterft. Dan heb ik het over die misbruikte kinderen in instellingen. Ik kan niet in een God geloven zolang deze wereld totaal onrechtvaardig is.

En wat je zegt over een platte aarde... Het is moeilijk te zeggen op welk moment wetenschap begint, maar het is wel duidelijk dat er niet altijd wetenschap is geweest. Jagers en verzamelaars deden niet aan wetenschap, enkel aan geloof. Tot in de Middeleeuwen is de kerk een dominante instelling geweest, die niet zachtzinnig omging met dissidenten. Hoewel er in de tijd van de Oude Grieken duidelijk aan wetenschap werd gedaan, was dat in het feodale Vroeg-Middeleeuwse Europa niet het geval, omdat de kerk de waarheid in pacht meende te hebben. Het denkbeeld dat de aarde plat was en dat de zon om de aarde draaide, het waren geen wetenschappelijke theorieën, wetenschap mocht niet van de kerk. Juist als je dit aandraagt om te laten zien dat wetenschap het niet altijd bij het rechte eind heeft, denk ik aan het falen van de kerk.

Als ik een 9 haalde voor een tentamen wat ik niet had geleerd zag ik dat niet als het werk van God hoor. Net zomin als dat God het laat regenen/de zon laat schijnen. Ik zie God meer in mensen, in ontmoetingen. In de Bijbel staat dat wij naar Zijn beeld zijn gemaakt. Ik neem dat niet letterlijk (als in: God ziet er dus net zo uit als een mens), maar als: iedereen heeft iets van God in zich. Pfoe, lastig uit te leggen. Zoals ik eerder zei: God heeft geen handen en kan niet ingrijpen. God moet het hebben van zijn grondpersoneel. De goede dingen die gebeuren door het werk van mensen (Rode Kruis, om iets groots te noemen, een vriendin die je opbeurt om iets kleins te noemen) zie ik als het werk van God. Blijkbaar zijn die mensen geïnspireert en hebben ze een drang om iets goeds/positiefs/aardigs/moois te doen. Dat komt naar mijn idee van God vandaan. God heeft ons wel een eigen wil gegeven. Dus die oorlogen: niet Gods hand, dat is mensenwerk.

Snapje 't een beetje? Het is erg lastig uit te leggen, en ik ben er zelf ook nog lang niet helemaal uit. Maar dat vind ik wel fijn, want voor mij is geloven ook een proces. Het gaat niet om de antwoorden, maar om de vragen. Het gaat erom dat je er, op wat voor manier dan ook, mee bezig bent. Op dit moment zou ik jou ook bijna als gelovig bestempelen omdat je er alleen al naar vraagt. Het is haast niet mogelijk om NIET met God bezig te zijn. Iedereen is dat op allerlei manieren en in allerlei vormen, en dat is voor mij een teken dat Hij bestaat.

Ik lees je stukje nog even en op je concrete vraag: Maar als God ervoor kan zorgen dat er mooie dingen op je pad komt, waarom kan hij dan niet zorgen dat er geen rampen gebeuren? Doordat God 'leeft in ons' kunnen wij geïnspireert worden die mooie dingen te doen. Maar WIJ zijn degenen die dat doen. Niet God, niet in de letterlijke zin van het woord. Ik geloof dan ook niet per sé dat God mijn man naar mij heeft gestuurd ofzo. Dat is puur toeval. Maar doordat ik in hem iets 'Goddelijks' zie (dat klinkt heel gek, ik verafgoot hem natuurlijk niet) maakt het die ontmoeting wel heel waardevol. Hmmm. Ik weet niet of het gelukt is om het uit te leggen, haha.

Oké ik begrijp het wel iets beter. Maar ik blijf het raar vinden om positieve dingen als het werk van God te zien, terwijl negatieve dingen puur uit de mens voortkomen. Voor mij is het niet logisch om in het werk van de mensen van het Rode Kruis iets goddelijks te zien, en tegelijkertijd verwoestende oorlogsmisdadigers en kindermisbruikers als iets waar God volstrekt los van staat. Ik denk dan, of zowel goed als kwaad komt voort uit iets bovennatuurlijks (dus bijvoorbeeld God versus duivel), of het is beiden gewoon menselijk/toeval/totaal ongerelateerd aan goddelijke krachten. Of moet ik dat zien dat de 'slechte mensen' God niet toelaten en de 'goede mensen' wel?

Hmm, over de duivel ben ik nog niet helemaal uit. Ik weet niet of er zo'n soort van 'slechte kracht' bestaat tegenover het goede. Ik denk dat het meer in de mens zit. Mensen hebben nou eenmaal minder mooie eigenschappen. Waar die dan precies vandaan komen (duivel of toch omdat we door God zelf gemaakt zijn van God, of door onszelf vanwege het adam en eva verhaal) weet ik niet.

Op dit moment kan ik zelf het meest met jouw laatste zin. De 'slechte' mensen, waarvan ik trouwens niet geloof dat die geheel slecht zijn, hebben dan inderdaad het stukje God niet gevonden of vinden het moeilijk om dat toe te laten ofzo.

Blijft een lastig onderwerp he! Maar ik vind het erg leuk om erover na te denken en mee bezig te zijn. Jarenlang heb ik een heel stellig geloof gehad (zo van; alles wat in de Bijbel staat is letterlijk zo gebeurd en hoe dat dan kan, ja, dat is geloof), maar op deze manier kan ik er veel meer mee.
Om dan even moralistisch te eindigen: het gaat er vooral om dat je dus die goede dingen doet. Dat je anderen helpt etc. Hoe het verhaal dan verder in elkaar zit is niet zo van belang. Het gaat meer om je daden dan je woorden. In die zin kan iedereen gelovig zijn. Al benoemen ze zichzelf niet zo, door respect voor elkaar te hebben, elkaar te helpen waar nodig, bewust of onbewust 'goede' keuzes te maken ben je volgens mij precies zoals God het bedoeld heeft. Wie of wat God dan ook is.

Ik kan me wel vinden in jouw laatste stukje. Ik ben zelf duidelijk niet gelovig, dus ik zou dan vanuit gelovigen beredeneerd bij de groep mensen horen die God niet toelaten in hun leven. Hoewel dat wellicht waar is, mocht God bestaan dan laat ik hem dus duidelijk niet toe, want ik geloof oprecht dat er niets is tussen hemel en aarde, ben ik (in mijn ogen) geen slecht mens. Ik kan me ook ontzettend ergeren aan gelovigen die heel zwart-wit denken, ongelovigen zijn slecht, gelovigen zijn goed. Ik vind mezelf een beduidend beter mens dan priesters die kleine kinderen misbruiken, ondanks dat zij menen volgens Gods richtlijnen te leven.

Inderdaad! Nou, toch een raakvlak dan, haha.