Dilemma; wat zouden jullie doen?

Ik ben al sinds de middelbare school bevriend met een stel, met beiden al bevriend voordat zij zelfs van elkaars bestaan wisten. Door de jaren heen hebben we sporadisch wel een geen contact gehad. Tegenwoordig hebben we wel regelmatig contact. Via de telefoon voornamelijk omdat ik dan contact met ze opneem (zij zijn er gewoon niet zo geweldig in om op die manier contact te onderhouden, dan kan, daar hoor je mij ook niet over) en via fb blijven we van elkaar op de hoogte.

Zij hebben samen een dochter, tegen die dochter hebben ze het over tante "slaatje" als ze het over mij hebben. Vorig weekend was hun dochtertje jarig. Ik hoorde van mijn beste vriendin (die ook al jaren met ze bevriend is en ze wonen in dezelfde woonplaats) dat zij het dan ook zouden vieren. Ik had het vermoeden dat ze de uitnodiging misschien naar mijn oude adres hadden gestuurd, of dat de uitnodiging bij de post was kwijt geraakt.
Afgelopen week was mijn beste vriendin daar op visite en vroeg tussen neus en lippen door of ze mij en mijn vriend wel een uitnodiging hadden gestuurd. Tot mijn grote verbazing en teleurstelling, hadden zij besloten dit niet te doen. Hun ren reden hiervoor was omdat ze er toch niet van uit zouden gaan dat ik zou komen. Ik ben toendertijd uitgenodigd op hun bruiloft, voor de hele dag. Maar omdat mijn vader op dat moment in het ziekenhuis lag, nadat hij een herseninfarct had gehad, kon ik daar helaas niet bijzijn. Ook heb ik een keer een verjaardag van hun dochtertje af moeten zeggen omdat ik ziek was. En nu is dit dus hun reden om mij niet uit te nodigen.
Voor onze bruiloft heb ik hen als daggasten op onze lijst gezet. Zij gaan hier trouwens ook gewoon van uit, want mijn beste vriendin vertelde dat zij het hier op die dag ook nog over gehad hebben. Ik vraag me nu af wat ik hier mee moet. Mijn vriend zegt dat hij er al klaar mee zou zijn en ze gewoon niet op de bruiloft had uitgenodig. Ikzelf vind dat nogal een drastische beslissing en zit er meer over te denken om ze op te bellen en te vragen hoe het zit. Wat zouden jullie doen in zo'n situatie?

Ze sowieso eerst opbellen en om duidelijkheid vragen.

Jolicious schreef:Ze sowieso eerst opbellen en om duidelijkheid vragen.

Dit zou ik ook doen. Je kan het er gewoon overhebben eerst dat hoeft niet op een vervelende mannier te zijn.

Zou eerst even bellen en het bespreken inderdaad...

Als ik je goed begrijp is de verjaardag al geweest. Ze kunnen niet meer terug in de tijd om je alsnog uit te nodigen. De reden dat je niet bent uitgenodigd weet je: ze dachten dat je toch niet zou komen. Ik zou geen ongemakkelijke gesprekken gaan voeren waarin je om uitgebreide uitleg vraagt.

Hoe zou je je erbij voelen om alleen te zeggen dat je graag bij de volgende verjaardag van hun dochter wilt zijn? En dat je zeker je best zult doen om te komen. Dan zijn alle partijen blij toch?

Ik hen wel eens meegemaakt dat ik de vriendin van een -in mijn ogen - goede vriendin tegenkwam en dat die vroeg waarom ik niet op het feest van die vriendin was geweest. Ik wist niks van een feest en ik durfde er ook niet naar te vragen, maar ik voelde me er wel zwaar lullig over. Jij weet dan wel wat zo ongeveer de reden is, maar jij voelt je er duidelijk ook niet lekker bij, het is ook niet echt een leuke reden, want jij had destijds heel geldige en verdrietige reden om niet naar hun bruiloft te kunnen en daar word je nu min of meer op afgerekend.

Ik zou het nog wel ter sprake brengen, ik denk dat het anders wel blijft knagen. Dat heeft het bij mij tenminste wel gedaan. Als zij zich daar ongemakkelijk bij voelen, tja, jammer voor ze.

Filoria schreef:Als ik je goed begrijp is de verjaardag al geweest. Ze kunnen niet meer terug in de tijd om je alsnog uit te nodigen. De reden dat je niet bent uitgenodigd weet je: ze dachten dat je toch niet zou komen. Ik zou geen ongemakkelijke gesprekken gaan voeren waarin je om uitgebreide uitleg vraagt.

Hoe zou je je erbij voelen om alleen te zeggen dat je graag bij de volgende verjaardag van hun dochter wilt zijn? En dat je zeker je best zult doen om te komen. Dan zijn alle partijen blij toch?

Het zou dan eigenlijk ook nog niet eens gaan omdat ik uitleg wil, maar wel omdat ik me nogal gepasseerd voel. De redenen waarom ik niet op de verjaardag en de bruiloft kon zijn, was voornamelijk overmacht. Niemand zit graag voor zijn lol in het ziekenhuis aan het bed van zijn vader, terwijl er ergens anders een feestje aan de gang is. Maar om mijn vader daarvoor in zijn eentje te laten liggen, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ook de reden ziek zijn is overmacht. Als ik deze gebeurtenissen had afgezegd omdat ik iets beters te doen zou hebben, had ik het me nog enigszins voor kunnen stellen.
Kort gezegd voel ik me dus redelijk gekwetst, aangezien er op die verjaardag een man of 40 rondliepen. Een van die uitnodigingen is gegaan naar mijn ex, waar ik twee jaar een relatie mee heb gehad. Prima dat zij hem wel uitnodigen, maar wel frapant als je hoort dat ze elkaar 1 x per jaar spreken. ( en dat ex mij elk jaar belt om te vragen wat hun adres ook weer is)

Hoe pak je zo'n gesprek aan, hoe begin je? Gelijk met de deur in huis vallen?

Susan schreef:Ik hen wel eens meegemaakt dat ik de vriendin van een -in mijn ogen - goede vriendin tegenkwam en dat die vroeg waarom ik niet op het feest van die vriendin was geweest. Ik wist niks van een feest en ik durfde er ook niet naar te vragen, maar ik voelde me er wel zwaar lullig over. Jij weet dan wel wat zo ongeveer de reden is, maar jij voelt je er duidelijk ook niet lekker bij, het is ook niet echt een leuke reden, want jij had destijds heel geldige en verdrietige reden om niet naar hun bruiloft te kunnen en daar word je nu min of meer op afgerekend.

Ik zou het nog wel ter sprake brengen, ik denk dat het anders wel blijft knagen. Dat heeft het bij mij tenminste wel gedaan. Als zij zich daar ongemakkelijk bij voelen, tja, jammer voor ze.

Precies Susan, het voelt gewoon lullig. Ik weet (of beter gezegd dacht) dat we goed bevriend waren, maar blijkbaar is dat van hun kant toch niet het geval. Anders hadden ze me wel uitgenodigd. Dat is het gevoel wat ik nu krijg. Het voelt net alsof ik moet rennen, vliegen en hollen, terwijl ik toch best een legale reden had om niet te komen, om het zo maar even te noemen. maar toch word ik daar alsnog op afgerekend.

Hoe moeilijk ook ik zou vragen waarom...

Beter dingen uitpraten dan dat dingen door gaan sudderen en uiteindelijk een bom barst