Wat zouden jullie doen?

Mijn beste vriendin zit sinds haar bevalling (nu 1,5 jaar geleden) behoorlijk in de put. Ze heeft o.a. last van angst- en paniekaanvallen en voelt zich daardoor (heel begrijpelijk) vaak rot en depressief. Sinds ze medicijnen gebruikt gaat het wel wat beter, ze durft in ieder geval de deur weer uit.

De laatste anderhalf jaar gaat het, als we elkaar zien of spreken, altijd over haar. Ze belt me als ze een paniekaanvallen heeft voor afleiding. Ik weet dat en ik weet ook dat ze het heel fijn vindt dat ik er voor haar ben. Ik doe dat ook met liefde.
Ik heb alleen de laatste tijd het gevoel datnkinderen alleen maar aan het geven ben en er heel weinig voor terug krijg. Ze vraagt me niet eens meer hoe het gaat en als ik zelf iets vertel, haalt ze gelijk haar eigen situatie erbij.

Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik haar mis en dat ik het mis om dingen samen te doen. Zij zegt dan steeds dat ze dat snapt en dat zij dat ook mist en er aan werkt. Maar ik merk het niet en ik merk vooral dat ik me irriteer aan haar houding ten opzichte van mij. Ik krijg het gevoel dat ze me 'gebruikt' als klankbord.

Zouden jullie dit zeggen? Of zouden jullie het laten en wachten tot het vanzelf beter wordt. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ze niet welkom is namelijk.

Oh wat rot Pritt, ik zou willen dat ik je advies kon geven.
Ik heb in soort gelijk situatie gezeten als jij en ik heb geen contact meer met die vriendin.

Ik was het zo beu. Ze klaagde dat ik nooit belde of langs kwam terwijl ik een hele drukke baan had toen en dus weinig tijd. Inmiddels woonde ik al dik 2 jaar in een ander huis en ze was nog steeds niet geweest (durfde niet op de snelweg te rijden, bang voor paniek aanval) Toen ik daar iets van zei moest ik het maar slikken en daar paste ik voor want mijn leven en gevoel is net zo belangrijk als dat van haar en ik hoef niet bergen moeite te doen om haar te zien als zij er ook helemaal geen moeite in steekt.


Dus wat ik eigenlijk wil zeggen is: Succes, het is idd lastig!! Maar besef wel dat de één net zo belangrijk is als de ander.

Ze is ziek, herstellende, maar nog steeds ziek. Je bent zo te lezen een gewéldige vriendin voor haar, en zoals het ernaar uitziet heeft ze je nog wel eventjes nodig als klankbord en steun. Ik snap dat je haar ook nodig hebt en het eenrichtingsverkeer voelt, maar ze werkt aan zichzelf want ze heeft haar probleem erkend en neemt medicatie dus als het goed is (jij kent haar beter dan ik) ziet ze vroeg of laat zelf in dat het weer wat gelijkwaardiger moet worden...alleen nu nog niet .

Charles schreef:Ze is ziek, herstellende, maar nog steeds ziek. Je bent zo te lezen een gewéldige vriendin voor haar, en zoals het ernaar uitziet heeft ze je nog wel eventjes nodig als klankbord en steun. Ik snap dat je haar ook nodig hebt en het eenrichtingsverkeer voelt, maar ze werkt aan zichzelf want ze heeft haar probleem erkend en neemt medicatie dus als het goed is (jij kent haar beter dan ik) ziet ze vroeg of laat zelf in dat het weer wat gelijkwaardiger moet worden...alleen nu nog niet .

Dat is ook absoluut waar, ze werkt er keihard aan en dat vind ik ook echt heel knap van haar!
Ik heb nu alleen steeds het idee dat ik haar moet beschermen, terwijl ik haar ook zo graag wil laten weten hoe het met mij gaat. En dat zijn echt niet alleen maar niet leuke dingen hoor of diepgaande toestanden. Maar ik mis het gewoon dat ze zo weinig over mij weet op dit moment.

De een is ook net zo belangrijk als de ander. Maar als iemand zich zo rot voelt, kan het ook zijn dat diegene even genoeg heeft aan zichzelf. Ze geeft aan dat ze dat ook mist en dat ze er aan werkt, en dat je dat niet zien kunt is denk ik ook niet zo raar, dat zal zich in haar hoofd afspelen. Dat wil niet zeggen dat ze je niet belangrijk vind.

Wat vervelend dat je je zo voelt en waarschijnlijk is dat ook wel een beetje terecht. Ik denk dat het dan inderdaad op dit moment echt wel even eenrichtingsverkeer is, en dat zij dat nodig heeft.
Je kan het voorzichtig aankaarten, maar dat ligt wel gevoelig natuurlijk en je wilt er wel voor haar zijn.

Kan je niet eens voorstellen om samen iets leuks te gaan doen? Dus niet alleen samen bijkletsen op de koffie, maar echt even er uit. Wie weet ontspant ze dan wat meer (als ze dat al aan durft, buitenshuis iets doen), en dan ligt de druk niet zo op het converseren. Dan herstel je misschien niet de hele vriendschap, maar doe je wel even iets leuks samen ipv steeds over problemen praten. Wie weet werkt dat (onbewust) positief op haar en jullie vriendschap. Waarschijnlijk heeft ze inderdaad genoeg aan zichzelf en komt het niet echt in haar op om attent te zijn naar anderen toe, maar op die manier omzeil je zo'n beetje het zware onderwerp en ben je toch samen.

Pritje, ik zou het denk ik wel aangeven. Ook al is ze aan zichzelf aan het werken, dan kan ze af en toe naar mijn idee nog wel interesse tonen in een ander. Of tenminste eens aanhoren als jij iets leuks hebt gedaan wat je kwijt wil.
Wat de anderen zeggen klopt natuurlijk wel maar hoelang moet je dan nog jou energie erin stoppen. Het duurt nu anderhalf jaar en kan ook gerust nog jaren duren, dat weet je niet.

Pritt schreef:

Charles schreef:Ze is ziek, herstellende, maar nog steeds ziek. Je bent zo te lezen een gewéldige vriendin voor haar, en zoals het ernaar uitziet heeft ze je nog wel eventjes nodig als klankbord en steun. Ik snap dat je haar ook nodig hebt en het eenrichtingsverkeer voelt, maar ze werkt aan zichzelf want ze heeft haar probleem erkend en neemt medicatie dus als het goed is (jij kent haar beter dan ik) ziet ze vroeg of laat zelf in dat het weer wat gelijkwaardiger moet worden...alleen nu nog niet .

Dat is ook absoluut waar, ze werkt er keihard aan en dat vind ik ook echt heel knap van haar!
Ik heb nu alleen steeds het idee dat ik haar moet beschermen, terwijl ik haar ook zo graag wil laten weten hoe het met mij gaat. En dat zijn echt niet alleen maar niet leuke dingen hoor of diepgaande toestanden. Maar ik mis het gewoon dat ze zo weinig over mij weet op dit moment.

Ja dat is zo moeilijk he zulke situaties. Ik snap jou heel goed...je wil je vriendin terug en jouw problemen zijn net zo belangrijk als de hare. En je vriendin snap ik ook....haar hoofd staat nu niet naar andermans problemen. Dit zijn van die momenten dat onvoorwaardelijkheid in vriendschap voorop staat.

@Marin: ik wil heel graag iets leuks doen samen. Voor haar verjaardag heeft ze een bon om te gaan lunchen gekregen, had er een kaartje bij gedaan dat ze zelf moest aangeven wanneer ze er aan toe is om dat te gaan doen. Ik ga haar daar in ieder geval nog maar eens even aan herinneren...

Charles, ik denk inderdaad dat onvoorwaardelijkheid nu belangrijk is en echt ik wil zo graag dat ze beter wordt en ik vind het tegelijkertijd gewoon heel jammer dat ik niet zo goed meer weet hoe ik met haar om moet gaan...

Ah wat een lief cadeau. Slim om haar daar eens aan te herinneren. Ook bij een lunch, moet je natuurlijk praten, dus misschien kan je ook nog iets anders er naast doen, of een volgende keer? Even samen winkelen, of dagje schoonheidsbehandeling ofzo, of de bioscoop (al praat je dan helemaaal niet natuurlijk). Wie weet maakt dat haar wat losser. In elk geval goed dat je haar beetje de deur uit probeert te trekken, dat helpt vaak ook in het proces van herstel. Ik weet nog dat toen ik zo slecht in m'n vel was, ik heel veel naar het strand ging, met o.a. Pompoen, en toen praatten we wel veel, maar toch was het fijn om ook tegelijkertijd even uit te waaien. En dan ging ik ook wel naar Sea Life enzo. Lekker suf, maar toch beter om even de deur uit te zijn en iets te ondernemen. Dat lijken simpele dingen, maar kunnen al groot zijn voor iemand die zo geïsoleerd is geweest.

Hoe ziek je ook bent, je kunt toch nog wel interesse tonen in de ander. Ik zou haar daar wel op aanspreken. Ik zou aangeven dat je haar met alle liefde steunt maar dat je het ook prettig zou vinden als ze ook eens een luisterend oor voor jou biedt. Het moet van twee kanten komen.

Het is een beetje dubbel, Pritt.
Want ik snap heel goed hoe moeilijk zij het heeft, maar het evenwicht is totaal uit jullie vriendschap en dat is voor eventjes niet erg, maar we hebben het nu niet over eventjes meer, of wel?

Ik vind dat je iemand wel aan mag spreken op iets, zonder dat meteen heel groots of negatief te maken. Immers, als zij maanden en maanden in de spreekwoordelijke watten wordt gelegd en als een suikerbeestje wordt behandeld, is met heel goede bedoelingen, maar daarmee help je haar uiteindelijk ook niet.
Wat er wel kan gebeuren is dat zij uiteindelijk overal zo buitengehouden is, dat ze nooit meer helemaal terug in de vriendschap kan komen zoals ie ooit was. Immers, jij hebt ook zo dingen meegemaakt en beleefd en daar was zij allemaal niet echt bij betrokken, en op een gegeven moment mis je zo'n contact ook niet meer echt.

Ik denk daarbij dat het voor haar ook gewoon niet goed is om dit zo te doen. Je mag bang zijn, in paniek raken, je huis even niet uit durven, alles. Maar de wereld kan niet voortdurend om haar draaien en dat alles daar maar op aangepast wordt.

Wat goed van jou PinkCoelho! Ik weet zeker dat jouw vriendinnen dat erg kunnen waarderen.

Ik heb mijn vriendin gisteravond gesproken en aangegeven waar ik mee zit, dat ik het lastig vind. Ze vond het heel erg om dat te horen en gaf ook aan dat dat echt niet haar bedoeling was en dat ze dat zelf niet zo in de gaten heeft gehad. Wel zei ze dat haar hoofd zo vol zit dat het soms lastig is om interesse in anderen te tonen. Ze had zelf niet het idee dat ze veel had gemist van mijn leven, maar toen ik haar vroeg wat dan het laatste 'belangrijke' nieuws was wat ze over mij wist, moest ze toegeven dat ze dat eigenlijk niet wist.

Ze wil er aan werken en vond het fijn dat ik het zei. En ik ben blij dat ik het gezegd heb!

Ah wat fijn dat je het er zo open en eerlijk over hebt kunnen hebben Pritt. Echt goed van je!

Thnx! Ik ben blij dat het gezegd is!

Goed Pritt!

En daarmee help je haar juist meer, dan door steeds maar niets te zeggen!