Moeder

Soms heb ik het idee dat de band tussen mij en mijn moeder niet zo leuk is als bij anderen. Soms is het leuk, zoals afgelopen vrijdag, toen kwam ze gezellig iets drinken en zitten we lekker te kletsen.
En ze vertelt het me ook als ze trots op me is en geeft regelmatig complimentjes.
Maar soms kan ze zo koel tegen me doen.

Er momenten waarop ze me continu aan het verbeteren is. Niks is dan goed, alles moet anders. Ze zegt vaak dingen als: "Als ik jou was..." en probeert me vaak te vertellen hoe ik iets moet doen (je moet gewoon ... doen, je moet gewoon ... zeggen). En dat zal ze vast goed bedoelen maar het komt soms heel vervelend over.

Gisteren zei ik tegen haar dat ik ging "wijnen" met een vriendin. En dan zegt ze: "Gebruik het woord 'wijnen', maar niet meer, want dat zegt ons overbuurmeisje ook en die vind ik niet leuk."

Ik snap dat soort opmerkingen niet.

Er is sprake van dat ik misschien de kat van Marin over ga nemen als zij gaat samenwonen met haar vriend (zie het topic bij Vraag & Aanbod). Ik ben hier nog over aan het nadenken, maar ben zeer positief en heb al veel heen-en-weer gePM'd met Marin.
Ik heb dit verteld aan mijn ouders en mijn vader reageerde erg enthousiast. Het enige dat mijn moeder kon zeggen is: "Een kat kost geld, je hebt alleen een balkon en de kat is al oud." Ik vind dat zo jammer, zo kort door de bocht en het lijkt wel alsof ze het dan niet leuk vindt dat ik zo enthousiast over iets ben.
Gisteren was ik bij mijn ouders en toen vertelde ze me dat zij het in ieder geval niet ziet zitten om voor de kat te zorgen als ik een keer een weekje van huis ben. Een weekendje "zou nog wel kunnen", maar een hele week vindt ze te lang. Ik snap ook wel dat ze ergens een grens moet trekken, maar kom op, ik heb nog niet eens een definitieve beslissing genomen, de kat wóónt nog niet eens bij me en nu roept ze toch al dit soort dingen.

Misschien ben ik echt een zeurpiet, maar ik zit hier best mee. Ik vind het fijn als ze met me meedenkt, absoluut, maar in plaats van "een kat kost geld!" roepen, kan ze ook vragen: "Wat is Marin eigenlijk per maand kwijt aan voer, kattengrit e.d.?" Het gaat allemaal op zo'n aanvallende toon bij haar.

Nou, ik heb even van me af kunnen schrijven
Quote maar niet, ik wil het graag nog kunnen weghalen...

Mijn ouders, met name vader, zijn ook zo. Ik ben de band met hun al jaren 'losser' aan het maken. Dat is volgens mij de enige oplossing. Dat hoeft niet te betekenen dat de band slechter wordt, integendeel, eigenlijk wordt die alleen maar gelijkwaardiger. Maar dat is wel een proces dat niet vanzelf gaat, en waar je bewust in moet staan.

Is het dat je moeder heel kritisch ingesteld is?
Ik heb ook zo'n moeder namelijk, ik vind het ook erg lastig om mee om te gaan soms. Is ze ook zo tegen anderen?

Yasmin schreef:Is het dat je moeder heel kritisch ingesteld is?
Ik heb ook zo'n moeder namelijk, ik vind het ook erg lastig om mee om te gaan soms. Is ze ook zo tegen anderen?

Ze is erg kritisch, maar ze is vaak té kritisch.
Tegen haar vriendinnen doet ze volgens mij nooit echt zo en tegen mijn vader ook niet.
Ik merk dat ze vooral zo tegen mij, mijn tante (haar zus), oom (haar broer) en mijn opa zo doet.

Ik ga vanavond bij mijn ouders eten, maar heb daar nu eigenlijk helemaal geen zin in. Ik ben verdrietig en moe en zou het liefste thuis in bed blijven, al word ik daar hoogstwaarschijnlijk ook niet veel vrolijker van

Misschien dat ik - als de sfeer een beetje oké is - dit wel aankaart bij mijn moder straks. Ik heb het a lvaker proberen aan te kaarten, maar steeds ontaardt dat in een vervelende sfeer/ruzie. Dus ik weet nog niet zeker of ik het er zo over ga hebben...

Charlie schreef:Mijn ouders, met name vader, zijn ook zo. Ik ben de band met hun al jaren 'losser' aan het maken. Dat is volgens mij de enige oplossing. Dat hoeft niet te betekenen dat de band slechter wordt, integendeel, eigenlijk wordt die alleen maar gelijkwaardiger. Maar dat is wel een proces dat niet vanzelf gaat, en waar je bewust in moet staan.

Hoe doe je zoiets? Vraag/vroeg jij minder vaak advies aan je ouders bijvoorbeeld?
Ik merk wel dat ik veel aan mijn ouders vertel, ik bel ze regelmatig (zij bellen mij volgens mij ook minder vaak dan dat ik hen bel). Misschien dat ik dat al moet afbouwen.
Ik vind de mening van mijn ouders belangrijk en dat is volgens mij niet zo gek, maar misschien vind ik hun mening wel té belangrijk... Zo blijkt ook maar weer met het hele verhaal over de kat van Marin. Ik trek me de opmerkingen van mijn moder zo erg aan.

Dat ze tegen anderen ook zo doet moet je dus niet te persoonlijk opvatten. Maar ik weet hoe lastig dat is, ik heb ook echt zovaak dat ik dan denk van: ma waarom doe je nou zo?
Je kunt het proberen door eens te zeggen waarom ze zo kritisch is, maar ik denk dat het in haar karakter ook zit en dat ze waarschijnlijk niet snapt wat er mis mee is zegmaar, dat ze daarmee mensen wegjaagt. Ik zei het pasgeleden tegen mn moeder en toen kreeg ik als antwoord"dus omdat ik een andere mening heb dan jij mag ik dat niet zeggen?"
Als ik jou was zou ik het contact niet afbouwen, omdat je het dan alleen maar verergert. Waarschijnlijk heeft ze dan geen idee waarom je zo doet, omdat zij dus niet snapt wat er mis is aan haar gedrag. Ik denk dat je wel kunt zeggen dat als ze steeds over alles zo kritisch blijft dat het je wegjaagt. Probeer haar eens op een hele positieve manier te benaderen, door complimentjes te geven en als je iets wilt vertellen waar ze evt kritisch over kan zijn je daarop in te stellen

Vraag je letterlijk om hun mening? Of geven ze die ongevraagd?

Als je niet blij wordt van de manier waarop ze hun mening geven zou ik dat sowieso eens zeggen. Niet zomaar uit het niets, maar op het moment dat ze het 'weer' doen. Als je moeder zegt: 'ik zou die kat niet nemen. Zo'n beest is veel te duur' kun jij zeggen: 'ik vind het lief dat je me advies geeft. Toch zou ik het fijner vinden als je op een andere manier met me meeleeft. Bijvoorbeeld door meer vragen te stellen.'

Ik heb dat soms ook met mijn moeder. Ik vind haar mening (misschien wel te) belangrijk, en trek me dingen dan heel erg aan als zij ergens niet mee eens is.

Ik snap je dus goed, maar heb geen tips.

Filoria schreef:Vraag je letterlijk om hun mening? Of geven ze die ongevraagd?

Als je niet blij wordt van de manier waarop ze hun mening geven zou ik dat sowieso eens zeggen. Niet zomaar uit het niets, maar op het moment dat ze het 'weer' doen. Als je moeder zegt: 'ik zou die kat niet nemen. Zo'n beest is veel te duur' kun jij zeggen: 'ik vind het lief dat je me advies geeft. Toch zou ik het fijner vinden als je op een andere manier met me meeleeft. Bijvoorbeeld door meer vragen te stellen.'

Bij mij is het beiden, maar vaker ongevraagd. Of ja, het gaat dan zo: ma, ik heb echt een leuke vacature gezien, en dan begin ik heel enthousiast te vertellen. Vervolgens is dan het antwoord: oh maar das toch wel ver reizen dan om daar te komen elke dag?
Van alles een beetje het negatieve gelijk zien ofzo, terwijl ze het wel goed bedoelt, maar op zo'n moment verwacht je gewoon een reactie van: oh wat leuk zeg!!!

Dit klinkt als mijn schoonmoeder. Die is ook überkritisch.

Ook zie ik mijn ouders in jouw verhaal; altijd het negatieve naar boven zien te toveren, zodat je er zelf een naar gevoel aan over houdt.

Mijn advies: probeer wat afstand te nemen. Het is jouw leven, het zijn jouw keuzes. Tips en verbeterpunten zijn welkom, maar tot op zekere hoogte. Vertel het eerlijk wanneer jij vindt dat het je belemmert.

Dank jullie wel voor de begripvolle reacties, vind ik erg fijn!

Yasmin schreef:

Filoria schreef:Vraag je letterlijk om hun mening? Of geven ze die ongevraagd?

Als je niet blij wordt van de manier waarop ze hun mening geven zou ik dat sowieso eens zeggen. Niet zomaar uit het niets, maar op het moment dat ze het 'weer' doen. Als je moeder zegt: 'ik zou die kat niet nemen. Zo'n beest is veel te duur' kun jij zeggen: 'ik vind het lief dat je me advies geeft. Toch zou ik het fijner vinden als je op een andere manier met me meeleeft. Bijvoorbeeld door meer vragen te stellen.'

Bij mij is het beiden, maar vaker ongevraagd. Of ja, het gaat dan zo: ma, ik heb echt een leuke vacature gezien, en dan begin ik heel enthousiast te vertellen. Vervolgens is dan het antwoord: oh maar das toch wel ver reizen dan om daar te komen elke dag?
Van alles een beetje het negatieve gelijk zien ofzo, terwijl ze het wel goed bedoelt, maar op zo'n moment verwacht je gewoon een reactie van: oh wat leuk zeg!!!

Het voorbeeld wat Yasmin geeft is inderdaad iets wat mijn moeder ook zou kunnen zeggen. En omdat ik, net zoals anderen hier aangeven, toch waarde hecht aan de mening van mijn ouders, raakt het me ook echt als ze zoiets zegt. Ik moet proberen daar wat meer afstand van te kunnen nemen.
Ik vraag sms de mening van mijn ouders maar soms komt het ook gewoon ongevraagd, de kritiek (vooral van mijn moeder).

Ik ga proberen wat meer voor mezelf op te komen en het aan te geven als ik de manier van kritiek geven niet prettig vind.
Ik hoop dat dat niet verkeerd valt bij mijn moeder...

Charlie schreef:Mijn ouders, met name vader, zijn ook zo. Ik ben de band met hun al jaren 'losser' aan het maken. Dat is volgens mij de enige oplossing. Dat hoeft niet te betekenen dat de band slechter wordt, integendeel, eigenlijk wordt die alleen maar gelijkwaardiger. Maar dat is wel een proces dat niet vanzelf gaat, en waar je bewust in moet staan.

Dit had ik kunnen schrijven!