En toen was het uit...

Sinds gisteren is het uit tussen mijn (ex)vriend en mij.
Er is heel veel gebeurd de laatste tijd in ons/mijn leven en het is nogal een lang verhaal, wat ik jullie zal besparen, maar het komt op het volgende neer; Ik ga eind van dit jaar op wereldreis. Dat weet hij en dat weet hij ook al vanaf het begin van onze relatie. Helemaal in het begin hebben we besloten hoe dan ook te vechten voor onze relatie, omdat het zo ontzettend goed voelde. De laatste tijd krabbelde hij echter steeds meer terug. En nu komt het erop neer dat hij er niet mee kan leven dat ik op wereldreis ga...
Pfff ik voel me zo verschrikkelijk leeg en verdrietig. We hebben een heel gesprek/discussie gehad, maar hij blijft zo koppig en verandert zeker niet van gedachten. Als je uit elkaar gaat omdat je niet meer van elkaar houdt, okee, maar we houden nog van elkaar en ik ben er echt kapot van

Weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil, denk dat het gewoon even lekker is om het van me af te schrijven...

Ach meis toch.. het is zo rot als het door dit soort omstandigheden moet eindigen. Wel vind ik het dapper dat je je reis doorzet... Veel mensen kiezen dan voor de liefde ipv hun persoonlijke ervaringen. En ik ben eigenlijk van mening dat hij jou die ruimte moet geven. Maar dat is volledig persoonlijk en ik snap dat niet iedereen er hetzelfde over denkt.

Hoe lang zou je in totaal weg zijn? En wanneer vertrek je?

Sterkte in ieder geval..

jeetje zeg.. ik vind zelf ook dat als een relatie beeindigd word omdat het gewoon op is anders als wanneer het houden van nog net zo heftig is.... ik vraag me af wat ik in jou situatie zou doen, ik zou denk ik zelf mijn reis annuleren. de liefde van mn leven zou belangrijker zijn als de ervaring van de reis. moeilijk zeg...
is het voor jou echt geen idee om de reis te veranderen in meerdere kortere reizen bijvoorbeeld?

Wat naar zeg!

Wanneer wil je op wereldreis? Wil je alleen gaan? Wilt hij niet mee of wil jij dat niet?
En wat Pien zei over kortere reizen, zie je dat niet zitten?

Deze reis staat al vast sinds lang voordat ik hem kende. Het is een droom van me, een passie, al sinds de middelbare school... Moet je je droom en je passie opgeven voor je liefde? Ik ben van mening van niet... Als het echte liefde is, dan laat diegene je je droom en je passie naleven, wetende dat je weer terugkomt. Dat zou ik doen in zijn plaats, maarja, dat ben ik...

Ik ga ongeveer oktober dit jaar weg, samen met mijn beste vriendin en we gaan 9 maanden. Dat hij meegaat is geen optie, dat hij me op komt zoeken wel...

Kortere reizen zijn geen optie, die zijn veel duurder dan een wereldticket dat wij gaan doen. Bovendien moet je dan steeds tussendoor terug naar huis... In plaats van een jaar gaan we al 3 maanden korter. Ik vind het zo moeilijk, ik zit ook zo tussen twee vuren in (mijn ex en mijn beste vriendin), maar ik ben zo bang dat als ik het nu anders doe, dat ik er zoveel spijt van ga krijgen...

Hoelang blijf je precies weg dan? Wat ontzettend vervelen...
Ik zou iig mijn reis niet opzeggen voor een liefde. Als het echte liefde is accepteert hij het, zeker als je het vanaf begin af aan al weet! Ik bedoel niet dat het geen echte liefde is, maar meer dat weet ik veel. Ik kom niet uit mijn woorden!

Edit: Wat jij nu zelf zegt bedoel ik dus inderdaad. En 9 maanden? Zoveel is dat toch niet? Er zijn zoveel mensen die een half jaar bijv op stage gaan! Is het niet dat hij dat heeft gezegd in de hoop dat je niet meer gaat? Of dat hij zoiets zegt uit wanhoop?

Hij wil wel dat ik ga, hij zegt dat hij me steunt. Maar gisteren draaide ik het dus om en zei ik dat als hij op reis zou gaan, dat ik hoe dan ook op hem zou wachten. En toen zei hij, maar dat vond ik een beetje een rotopmerking, ''Nou, ik was niet gegaan, ik had wel wat anders verzonnen...'' Maar hij weet hoe lang ik hier al van droom, al jaren! Hij wist het vanaf het begin van onze relatie... Waar hebben we dan in godsnaam al die moeite voor gedaan?

9 maanden is op zich natuurlijk wel lang, hij is degene die achter zou blijven. Voor mij is het anders, omdat ik ga reizen. Maar hij deed ook altijd net alsof het mij niks uitmaakte dat ik hem achter zou laten, terwijl me dat echt wel in mijn hart stak... Maar na 9 maanden ben ik weer terug en dan hebben we nog alle tijd voor ons samen. Wat is 9 maanden op een mensenleven? Hij zou me op komen kunnen zoeken, er bestaat Skype en alles...

Meis, wat ontzettend naar en vervelend.

Ik zou zeker de reis doorzetten, want anders krijg je er echt spijt van later. Ook erg jammer dat hij jou probeert voor het blok te zetten. Kan hij niet mee? Wil hij niet mee? Kan hij je niet opzoeken, is er geen middenweg?

Persoonlijk vind ik dat het nogal egoistisch van hem is, als je echt van iemand houdt, dan gun je diegene alles. Je kan nooit alles leuk vinden wat de ander doet, maar je moet dat proberen te accepteren, je vriend lijkt nu wel perse zijn zin te willen hebben, en dat vind ik echt niet kunnen.

Ik hoop echt voor je dat jullie er toch nog uitkomen, Sterkte!

9 maanden is lang maar niet super lang. Ik vraag me dus ook echt af of het niet gewoon wanhoop is!

Ik denk niet dat je moet denken in termen als 'als het echte liefde is', soms kom je erachter dat de verschillende behoeftes die je hebt in een relatie en in je leven niet verenigbaar zijn en dat is heel verdrietig, maar het is niet zo dat een van de twee meer het gelijk aan zijn of haar kant heeft. Het is haar goed recht om een reis niet te willen opgeven, het is ook zijn goed recht om dat als dealbreaker te zien in een relatie.

Verdrietig is het natuurlijk wel, dus sterkte.

Mooi verwoord, Susan. Ik had alleen dan graag gewild dat hij dat aan het begin van onze relatie had gedaan en niet pas een jaar later...

Ik wil hem nu ook absoluut niet in een kwaad daglicht zetten ofzo. Ik ben heel gek op hem en hou ontzettend veel van hem. We hebben in een korte tijd veel meegemaakt samen en hij heeft me altijd gesteund, hij zou me mijn reis ook niet willen ontnemen. Maar nu zo achteraf heb ik het gevoel dat onze relatie niet in balans is geweest en dat doet eigenlijk wel heel erg veel pijn

Ik kan me voorstellen dat je liever had gehad dat hij het eerder had aangegeven, waarschijnlijk dacht hij dat hij het wel aan zou kunnen, als je heel verliefd bent denk ik dat je dat soort bezwaren ook eerder aan de kant zet met het idee van 'als ik haar maar eenmaal heb, dan komt het met de rest ook wel goed'. Als het dan dichterbij komt allemaal dan kun je er alsnog achter komen dat het niet zo makkelijk gaat als je had gehoopt.

Bedankt meiden, voor jullie lieve reacties...

Ik hoop gewoon met heel mijn hart dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Er zijn nu zoveel dingen waar ik bang voor ben. Het zal wel even tijd nodig hebben, ik ben nu nog zo verdrietig. Ik ga nu even naar een vriendin van me, afleiding zoeken. Nogmaals bedankt

wc-eend schreef:9 maanden is lang maar niet super lang. Ik vraag me dus ook echt af of het niet gewoon wanhoop is!

+1

Wel jammer dat je (ex)vriend er dus anders ook denkt. Al vind ik het wel raar van hem. Hoelang waren jullie al samen? Er zijn toch tig mensen die een relatie hebben en alleen/zonder vriend op reis gaan of stage gaan lopen in het buitenland? Ik zou voor de reis gaan, hoe verdrietig je nu ook bent. als je dit niet doet, krijg je vast en zeker spijt.

Jeanette schreef:

wc-eend schreef:9 maanden is lang maar niet super lang. Ik vraag me dus ook echt af of het niet gewoon wanhoop is!

+1

Wel jammer dat je (ex)vriend er dus anders ook denkt. Al vind ik het wel raar van hem. Hoelang waren jullie al samen? Er zijn toch tig mensen die een relatie hebben en alleen/zonder vriend op reis gaan of stage gaan lopen in het buitenland? Ik zou voor de reis gaan, hoe verdrietig je nu ook bent. als je dit niet doet, krijg je vast en zeker spijt.

Ik sluit mij volledig bij Wc-eend en Jeanette aan.

Wat ontzettend naar dat het over meis. Dikke knuffel.

Sterkte!
Ik begrijp heel goed dat je je droom niet wilt opgeven.
Ik ben ook toen ik al een relatie had een half jaar weg geweest. Hij wist het ook van te voren, vond het niet leuk, maar wist dat ik weer terug zou komen.

Als dit al zo lang een droom van je is, zeker niet opgeven! Ik vermoed dat je daar later dan onwijs veel spijt van gaat krijgen.

Hoe dan ook, is het best zwaar voor degene die thuis blijven. Voor diegene gaat het leven gewoon op de normale manier door, maar dan met een gat erin. Degene die weggaat beleeft avonturen, ontmoet nieuwe mensen, gaat uitdagingen aan en daardoor verandert die persoon ook een beetje.

Caro schreef:Hoe dan ook, is het best zwaar voor degene die thuis blijven. Voor diegene gaat het leven gewoon op de normale manier door, maar dan met een gat erin. Degene die weggaat beleeft avonturen, ontmoet nieuwe mensen, gaat uitdagingen aan en daardoor verandert die persoon ook een beetje.

Eens. Ik vind het ook een beetje jammer dat hij nu als boeman wordt neergezet en dat er wordt gesuggereerd dat hij haar voor het blok zet. Niet iedereen vindt het even makkelijk om een partner te hebben die voor langere tijd weg wil en dat hoeft ook niet, je bent geen beter persoon als je daar geen probleem mee hebt.

Susan schreef:

Caro schreef:Hoe dan ook, is het best zwaar voor degene die thuis blijven. Voor diegene gaat het leven gewoon op de normale manier door, maar dan met een gat erin. Degene die weggaat beleeft avonturen, ontmoet nieuwe mensen, gaat uitdagingen aan en daardoor verandert die persoon ook een beetje.

Eens. Ik vind het ook een beetje jammer dat hij nu als boeman wordt neergezet en dat er wordt gesuggereerd dat hij haar voor het blok zet. Niet iedereen vindt het even makkelijk om een partner te hebben die voor langere tijd weg wil en dat hoeft ook niet, je bent geen beter persoon als je daar geen probleem mee hebt.

Helemaal mee eens!

Ohh wat rot meis. Ik kan me goed voorstellen dat je je hierom behoorlijk verdrietig voelt. Maar ik vind niet dat je het moet laten je droom na te gaan. Nu kan het, dus ik zou daarvoor gaan. Wie weet komt het nog goed als je weer terug bent?!

Caro schreef:Hoe dan ook, is het best zwaar voor degene die thuis blijven. Voor diegene gaat het leven gewoon op de normale manier door, maar dan met een gat erin. Degene die weggaat beleeft avonturen, ontmoet nieuwe mensen, gaat uitdagingen aan en daardoor verandert die persoon ook een beetje.

Ben ik het niet mee eens.. Degene die blijven, blijven.. degene die gaat voelt het gemis dat zij de afstand en het missen heeft veroorzaakt. Daarom denk ik niet dat degene die blijven het moeilijker hebben dan degene die gaat..

@ Sananas.. sterkte meis! Komt goed