Normale mensen, bestaan die?

Powerbabe schreef:Ik denk overigens dat het niet eens veel met levenservaring te maken heeft als men zo oordeelt, meer over een gebrek aan inlevingsvermogen of sensatiezucht.

Maar hoe kom je aan inlevingsvermogen? Mijn visie is dat je dat wel krijgt door de loop van de jaren heen.
Natuurlijk hou je altijd dat de één zich meer dan de ander in iemand kan inleven. Niet iedereen zit nou eenmaal hetzelfde in elkaar daar wordt je niet mee geboren.

Ik denk eigenlijk niet dat je inlevingsvermogen krijgt door de jaren heen. Ik denk dat je dat gewoon al hebt, of niet (of wat minder). Ik denk alleen wel dat als je het zelf al eens meegemaakt hebt of iets soortgelijks dat je beter weet hoe te reageren en hoe om te gaan met je inlevingsvermorgen.

Het is toch ook logisch dat je je meer kan inleven in iemand die hetzelfde heeft meegemaakt?
Dus dan krijg je toch pas inlevingsvermogen door het gebeuren in je leven?
Als je het niet had meegemaakt had je geen/minder inlevingsvermogen. Dus dan wordt je er toch niet meer geboren?
Denk je ook dat het niet te ''trainen'' is?

Bij Criminal minds had ik dat ook heel erg. Ik vond het zo zielig dat die mensen zo werden en wilde bijna met ze praten.. zo van "Ik luister wel". Maar aan de andere kant vond ik ze zo ontzettend eng en wat ik er echt bang voor.

(Nu heb ik die serie in 3 maanden tijd heeeelemaal gekeken, dan krijg je echt een verkeerd beeld van de wereld en denk je dat er op iedere hoek iemand staat je die wilt ontvoeren/vermoorden/verkrachten).

Ik heb angsttherapie gehad en daarin kwam duidelijk naarvoren dat ik dus alle mensen die in mijn ogen 'abnormaal' waren eigenlijk eng vond. Of nouja.. Hoe noem je dat nou.. Dat ze zomaarr iets kunnen gaan doen.. (shit ben dat woord even kwijt).

In deze tijd heb ik met mijn therapeut verslaafde geobserveerd en ze zijn echt totaal niet eng. Ook hebben we gesprekken gehad over mensen die schizofreen zijn en dat vond ik eigenlijk ook ontzettend 'zielig' om te horen. Wat er vaak aan vooraf gaat.

Nouja wat ik ermee zeggen wil is eigenlijk dat iemands voorkomen of gedrag niet gelijk bepaald hoe deze persoon verder is. Ik weet van mijzelf dat ik snel oordeel over mensen hun voorkomen of dat ik daar snel bang van kan worden maar dat slaat (in de meeste gevallen) echt nergens op.

Ik wil mensen dus ook niet meer bestempelen als abnormaal, maar alleen nog maar over abnormale daden spreken.


(okee lekker duidelijk verhaal dit weer..maar goed wilde toch even mijn mening kwijt haha).

Ik vind sommige opmerkingen of acties in het dagelijks leven zó asociaal dat ik me dan ook wel eens afvraag of de wereld voor het grootste gedeelte uit idioten bestaat. Ik vraag me dan ook af of die mensen zelf wel vinden dat ze normaal zijn, of dat ze mij juist abnormaal vinden.

Voorbeelden:
- Een topadvocaat die aan iemand vraagt wat die persoon studeert (phd geneeskunde) en dan reageert met 'Pffff, dat is een praktijkstudie' en vervolgens die persoon negeert.
- Die arrogante vrouw uit het filmpje van Blik op de Weg of zoiets, dat wat vorige week op het forum stond, die zo belachelijk reageerde toen ze een boete kreeg voor door rood rijden.

Zo'n mensen noem ik 'niet normaal', juist omdat ze zo'n hoge pet van zichzelf op hebben. Ik kan er dan wel om lachen, maar ik vind het achterlijk om je zo te gedragen. Iemand met een lichamelijke of geestelijke beperking zou ik nooit bestempelen als 'niet normaal'.

Punk'd schreef:Bij Criminal minds had ik dat ook heel erg. Ik vond het zo zielig dat die mensen zo werden en wilde bijna met ze praten.. zo van "Ik luister wel". Maar aan de andere kant vond ik ze zo ontzettend eng en wat ik er echt bang voor.

(Nu heb ik die serie in 3 maanden tijd heeeelemaal gekeken, dan krijg je echt een verkeerd beeld van de wereld en denk je dat er op iedere hoek iemand staat je die wilt ontvoeren/vermoorden/verkrachten).

Ik kijk ook heel veel Criminal Minds op het moment, ik vind het een fantastische serie maar ik mag er van mezelf maar maximaal 2 op een dag kijken - en zelfs dan word ik er inderdaad al paranoïde van

Als de bel gaat vraag ik me niet af "Wie is daar? " maar denk ik "Wie is daar? "...

Pussycat schreef:Het is toch ook logisch dat je je meer kan inleven in iemand die hetzelfde heeft meegemaakt?
Dus dan krijg je toch pas inlevingsvermogen door het gebeuren in je leven?
Als je het niet had meegemaakt had je geen/minder inlevingsvermogen. Dus dan wordt je er toch niet meer geboren?
Denk je ook dat het niet te ''trainen'' is?

Maar dat vind ik dus niet alleen maar inlevingsvermogen. Ik kan heel goed voor mezelf oproepen hoe ik me zou voelen als mij iets zou overkomen wat een ander overkomt. Dat kan echt niet iedereen en ik denk ook niet dat het te trainen is. Hoe train je dat als je dat gevoel niet al hebt? Je kunt gevoelens toch niet trainen? Je kunt hoogstens aanleren wat sociaal wenselijk gedrag is. Denk ik..

En tuurlijk is het makkelijker om te weten hoe iemand zich voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Want jij weet hoe je je toen voelde.

Polly schreef:

Punk'd schreef:Bij Criminal minds had ik dat ook heel erg. Ik vond het zo zielig dat die mensen zo werden en wilde bijna met ze praten.. zo van "Ik luister wel". Maar aan de andere kant vond ik ze zo ontzettend eng en wat ik er echt bang voor.

(Nu heb ik die serie in 3 maanden tijd heeeelemaal gekeken, dan krijg je echt een verkeerd beeld van de wereld en denk je dat er op iedere hoek iemand staat je die wilt ontvoeren/vermoorden/verkrachten).

Ik kijk ook heel veel Criminal Minds op het moment, ik vind het een fantastische serie maar ik mag er van mezelf maar maximaal 2 op een dag kijken - en zelfs dan word ik er inderdaad al paranoïde van

Als de bel gaat vraag ik me niet af "Wie is daar? " maar denk ik "Wie is daar? "...

Ja wij hebben net ook alle seizoenen er in een korte tijd doorheen gekeken dat maakt je soms echt helemaal gek haha! Dus nu maar een serie zoeken die wat vrolijker is .

Powerbabe schreef:

Pussycat schreef:Het is toch ook logisch dat je je meer kan inleven in iemand die hetzelfde heeft meegemaakt?
Dus dan krijg je toch pas inlevingsvermogen door het gebeuren in je leven?
Als je het niet had meegemaakt had je geen/minder inlevingsvermogen. Dus dan wordt je er toch niet meer geboren?
Denk je ook dat het niet te ''trainen'' is?

Maar dat vind ik dus niet alleen maar inlevingsvermogen. Ik kan heel goed voor mezelf oproepen hoe ik me zou voelen als mij iets zou overkomen wat een ander overkomt. Dat kan echt niet iedereen en ik denk ook niet dat het te trainen is. Hoe train je dat als je dat gevoel niet al hebt? Je kunt gevoelens toch niet trainen? Je kunt hoogstens aanleren wat sociaal wenselijk gedrag is. Denk ik..

En tuurlijk is het makkelijker om te weten hoe iemand zich voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Want jij weet hoe je je toen voelde.

Google maar eens op empathie training.

Nu ik een kind met autisme heb erger ik me vaak rot aan ouders die het heel vanzelfsprekend vinden dat hun kind zich normaal ontwikkelt. Of erger nog, ouders die dat hun eigen verdienste vinden. Dat past hier denk ik ook wel bij. Er zijn altijd mensen die het heel normaal vinden dat alles in hun leven goed verloopt of het zelfs zien als een eigen verworvenheid. Maar hoe goed je je zaakjes ook op orde hebt, hoe hard je ook werkt en hoe je ook je best doet, er kan altijd iets gebeuren waardoor alles op losse schroeven komt te staan.

Ik zeg ook niet dat er geen empathietrainingen bestaan. Ik ben alleen van mening dat je alleen aan kunt leren sociaal wenselijk te reageren of zich meer bewust te worden van het feit dat iemand er emoties bij kan hebben. Ik denk niet dat je jezelf aan kunt leren gevoelens over iets te hebben. Hoe dan? "Oh opa Kees is overleden. Nu moet ik verdrietig zijn want dat heb ik geleerd." Gevoelens zijn emoties die een situatie bij je oproepen, niet die je zelf oproept omdat een training je heeft verteld dat het moet. Je kunt je er hoogstens bewust van maken dat die situaties bestaan terwijl je daar eerst niet bij stil stond.

Susan schreef:Nu ik een kind met autisme heb erger ik me vaak rot aan ouders die het heel vanzelfsprekend vinden dat hun kind zich normaal ontwikkelt. Of erger nog, ouders die dat hun eigen verdienste vinden. Dat past hier denk ik ook wel bij. Er zijn altijd mensen die het heel normaal vinden dat alles in hun leven goed verloopt of het zelfs zien als een eigen verworvenheid. Maar hoe goed je je zaakjes ook op orde hebt, hoe hard je ook werkt en hoe je ook je best doet, er kan altijd iets gebeuren waardoor alles op losse schroeven komt te staan.

Ik kan me voorstellen dat jij je daar echt rot aan ergert. Ik denk alleen dat wat Euc laatst zei over zwanger worden hier ook op gaat. Als het allemaal gaat zoals het hoort is het doodnormaal, pas als dat niet (meer) zo is beseft men zich dat het ook anders kan gaan en dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Je vraagt zelf ''Hoe train je dat als je dat gevoel niet al hebt? Je kunt gevoelens toch niet trainen?''

De training zegt niet dat je het zo moet doen of zo moet voelen. De training laat het je ervaren. Ik probeerde ook alleen maar mijn visie uit te leggen.

Het is denk ik een beetje hetzelfde als mensen die een muurtje om zich heen hebben gebouwd en niet meer weten hoe ze verdrietig moeten zijn bijvoorbeeld, maar door te praten etc... kan iemand dan wel weer spontaan verdrietig worden.

Susan schreef:Nu ik een kind met autisme heb erger ik me vaak rot aan ouders die het heel vanzelfsprekend vinden dat hun kind zich normaal ontwikkelt. Of erger nog, ouders die dat hun eigen verdienste vinden. Dat past hier denk ik ook wel bij. Er zijn altijd mensen die het heel normaal vinden dat alles in hun leven goed verloopt of het zelfs zien als een eigen verworvenheid. Maar hoe goed je je zaakjes ook op orde hebt, hoe hard je ook werkt en hoe je ook je best doet, er kan altijd iets gebeuren waardoor alles op losse schroeven komt te staan.

Brrr.. Daar erger ik mij al aan en heb niet eens kinderen. Ik vind dat meer een vervelende zin omdat ik een kind gewoon wil zien als een eigen individu. Niet iemand die per definitie 50% van mamma heeft en 50% van pappa.. Waar is zijn/haar eigen 'IK' dan.

Interessante vraag! Als je het theoretisch bekijkt zou iedereen die volgens de algemene norm leeft normaal zijn maar wat is dan die norm? Volgens mij nog steeds het huisje boompje beestje verhaal, maar ben je dan automatisch normaal? Of juist abnormaal als je een andere weg kiest? Ook het kijken naar het al dan niet aanwezig zijn van psychische of lichamelijke klachten levert volgens mij geen sluitend antwoord op. Als ik even naar mezelf kijk, als mensen mijn achtergrond kennen ben ik niet normaal maar ik voldoe wel aan het huisje boompje beestje verhaal. Ik denk eerder dat de dingen die je doet wel of niet normaal zijn, niet de personen zelf. Maar ook daarin kun je grote verschillen zien, is het niet normaal als je als man vrouwenkleren draagt of is het niet normaal als je mensen om het leven brengt? Ligt de grens dan bij het punt waarop anderen er last van hebben? Oftewel, interessante vraag, helaas geen antwoord

Powerbabe schreef:Ik zeg ook niet dat er geen empathietrainingen bestaan. Ik ben alleen van mening dat je alleen aan kunt leren sociaal wenselijk te reageren of zich meer bewust te worden van het feit dat iemand er emoties bij kan hebben. Ik denk niet dat je jezelf aan kunt leren gevoelens over iets te hebben. Hoe dan? "Oh opa Kees is overleden. Nu moet ik verdrietig zijn want dat heb ik geleerd." Gevoelens zijn emoties die een situatie bij je oproepen, niet die je zelf oproept omdat een training je heeft verteld dat het moet. Je kunt je er hoogstens bewust van maken dat die situaties bestaan terwijl je daar eerst niet bij stil stond.

Ik denk wel dat je dat kunt leren, zonder alleen maar sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Je kunt bij jezelf referen aan verdriet dat je wel kent, ondanks dat dat misschien niet totaal gelijk opgaat met de situatie waarom het gaat. Maar je kunt je ook inleven, bedenken hoe het zou zijn als het jou zou zijn overkomen en dat kun je wel leren, althans, er steeds op bedacht te zijn voor je oordeelt.

Mijn broertje heeft een autisme-spectrum-stoornis en hij doet het wel 'aangeleerd'. Als ik zeg dat ik een vrije middag heb en het vervelend vind dat de zon niet schijnt reageert hij precies hetzelfde als toen ik hem zei zo verdrietig te zijn omdat mijn (ons) broertje was overleden. Hij kan niet referen aan emoties van verdriet omdat hij die simpelweg niet heeft, hij kan zich dus ook niet inleven.

@Ontopic: normale mensen bestaan niet, punt.

Ik zit daar de laatste tijd ook wel vaak over na te denken. Ik vraag me dan ook af wat 'normaal' is en daar kan ik eigenlijk geen antwoord op geven. In principe is het zo dat als je afwijkt van de norm dat je dan 'abnormaal' bent. Maar wat is die norm en wie bepaalt die norm?

Dat doet me wel denken aan vroeger. Toen ik klein was vond ik mijn ooms en tantes en hun gezinnen heel vreemd en ik was blij dat ik uit zo'n normaal gezin kwam. Pas toen ik ouder werd zag ik dat niet alles helemaal normaal was en dat sommige dingen eingelijk abnormaal waren binnen ons gezin.

Zelf kan ik dingen best wel raar of abnormaal vinden, maar ik merk wel dat ik me afvraag hoe iemand tot dat gedrag gekomen is. Vroeger wilde ik ook nog wel eens hard roepen: "Dat doe je toch niet" of "Dat zou ik nooit doen". Door ervaringen ben ik wel wijzer geworden en hoor je me dat niet snel meer zeggen. Ik probeer toch wel meer naar de persoon te kijken, i.p.v. naar het gedrag.