Zorg voor/om vader

Toch maar even een topic erover openen om even mijn ei kwijt te kunnen.

3 Maanden geleden is bij mijn vader borderline geconstateerd. Dit in combinatie met een Persoonlijksheidsstoornis NAO en een narcistische stoornis.
Ten tijde van de diagnose zat hij op een gesloten afdeling in een psychiatrisch ziekenhuis. Hier heeft hij 2-maal geprobeerd om zich van het leven te beroven. Hierdoor was ik degene die akkoord moest geven voor een IBS. Een erg moeilijke keuze, want waar doe je goed aan. Uiteindelijk heb ik wel akkoord gegeven voor de IBS en hij heeft hij ong. 4 weken op de gesloten afdeling doorgebracht.

Na deze opname heb ik hem op het vliegtuig naar Spanje gezet. Hier woont zijn zus en daar zou hij gedurende de periode tot hij werd opgeroepen voor therapie blijven. Helaas is het hier weer helemaal fout gegaan en heeft zijn leven aan een zijden draadje gehangen. Hier heeft hij namelijk weer 3 keer geprobeerd om zichzelf van het leven te beroven. Helaas is mijn vader niet sterk genoeg om het ook daadwerkelijk te laten slagen.
Uiteindelijk is hij afgelopen maandag weer terug naar huis gekomen en komen de zorgen weer keihard terug.
Hij heeft een seizoensplaats geregeld op een camping, heeft een caravan gekocht en zal vanaf eind maart tot eind oktober op die camping verblijven. Vanochtend heb ik hem geholpen met een en ander te regelen op de camping en vrijdag ga ik weer naar hem toe om nog wat zaken voor hem te regelen.
Maar dit alles heeft een flinke weerslag op mijn leven, mijn relatie, mijn gezin.
Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem niet te helpen.

Hij heeft overigens geen contact meer met zijn ex-vrouw en met zijn overige 3 kinderen. Alle zorgen komen dus op mijn schouders terecht.
Gelukkig ben ik erg sterk en sta ik heel positief in het leven. Dit zorgt er wel voor dat ik weer door kan gaan op de momenten dat het heel slecht gaat.

Nog meer mensen die de zorg hebben voor hun vader/moeder en wellicht nog tips hebben over hoe ik hier mee om kan gaan?

.

Herkenbaar (dat je het gevoel hebt dat je eigen leven eronder lijdt).

Het is zo lastig, want je wilt je ouder niet laten vallen, maar hebt zelf ook een gezin waar je voor moet zorgen. In mijn geval 2 kleine kindjes die ook zorg en aandacht nodig hebben.
Heb ook altijd het gevoel dat mensen denken: "Pff heb je haar weer met haar gezeik."

Het hoort ook gewoon niet. Je hoort als kind zijnde niet zo bezorgd te zijn om je ouders.

.

Ja ik kan er gelukkig wel over praten met vriendinnen en ook collega's.
Op mijn werk weten ze het ook.
Dit is trouwens wel iets dat ik heb moeten leren. Vroeger praatte ik nooit over hoe het met mij ging, hoe ik tegen bepaalde dingen aankeek enz. Maar toen ben ik ingestort. Uiteindelijk die enorme drempel over gestapt en eerst met maatschappelijk werk gepraat. Daar heb ik geleerd dat ik over mijn zorgen en problemen best kan praten met anderen.
En af en toe loop ik nog tegen heel veel onbegrip op, maar ik hou maar in mijn achterhoofd dat dit kortzichtige mensen zijn, die waarschijnlijk nog nooit iets ergs hebben meegemaakt in het leven. Good for them!
Tegenwoordig praat ik zonder schaamte over de ziekte van mijn vader en zijn doodswens. Het is een deel van mijn leven, hoe k.u.t. ook.

Wel lastig dat jij er niet over durft te praten met anderen, behalve dan met jouw vriend. Begrijpt hij wel je zorgen?

.

Wel fijn dat je in ieder geval je ei bij je vriend kwijt kan, anders is het helemaal erg zwaar. Het gevoel van denken dat je vriend niet geconfronteerd wilt worden herken ik ook erg goed. Ik denk ook heel vaak, dat mensen niet op mijn (in mijn ogen) gezanik zitten te wachten. Als ik dat verifieer bijkt dat helemaal niet het geval te zijn en willen ze het graag weten, zodat ze me kunnen steunen. Ik denk dat het met jouw vriend dus net zo is.

Alle zorg komt inderdaad hier in Nederland op mijn schouders terecht. Zijn andere kinderen hebben, begrijpelijk, met hem gebroken en ook zijn familie heeft hij geen contact meer mee. Alleen zijn zus, maar die zit momenteel nog in Spanje. Zij heeft in Spanje alle zorg op zich genomen en nu is het weer mijn "beurt".

Gisteravond belde hij nog om te zeggen dat het heel goed ging met hem. Vandaag gaat hij voor het eerst sinds een paar maanden weer aan het werk en daar heeft hij heel veel zin in. Ik hoop dat hij deze stijgende lijn voor een tijdje door kan zetten.

Dat klinkt positief. Ik hoop voor je dat daar een stijgende lijn in zit en hij een goede periode tegemoet gaat.