Stel...

Jou man wil absoluut géén tweede kind maar jij wel heel erg graag.

Hoe ga je met deze situatie om? En is dat een reden om uit elkaar te gaan? Wat vinden jullie?

als mijn man geen tweede wil, maar ik wel zou dat voor mij geen reden zijn om uit elkaar te gaan. Als mijn man helemaal geen kinderen had gewild, dan wel. Ik denk dat ik het na een tijdje wel zou kunnen accepteren, mits hij er duidelijk over is. Dat twijfelgedoe (misschien over een paar jaar) kan ik niet tegen, ik wil wel weten waar ik aan toe ben, omdat ik anders hoop blijf houden.

Absoluut geen reden om uit elkaar te gaan nee. Wat ik zou doen weet ik niet, proberen erover te praten in ieder geval, maar niet gaan zeuren/dwingen. Dan gooit ie zn kont tegen de krib en gebeurt het helemaal niet meer. En ik ben ook niet het typ van "ohjee schat ben ik zómaar door de pil heen zwanger geraakt!"

Moeilijke vraag, maar je bent met elkaar een relatie aangegaan en neem aan dat je elkaars wensen e.d. wel wist voordat je met elkaar doorging.

Natuurlijk gaat niet alles vanzelfsprekend in een relatie, en gaat het met ups en downs... maar als ik voor mijzelf spreek zal ik niet snel de relatie daardoor verbreken.

Dit omdat je in het leven over bepaalde dingen je kunt bedenken.

Voor nu willen wij wel een 2de, maar als dit over een paar jaar niet zo zal zijn is dat zo en moeten we ons er bij neer leggen...

Belangrijkste in een relatie is blijven praten...

Rejoy. schreef:als mijn man geen tweede wil, maar ik wel zou dat voor mij geen reden zijn om uit elkaar te gaan. Als mijn man helemaal geen kinderen had gewild, dan wel. Ik denk dat ik het na een tijdje wel zou kunnen accepteren, mits hij er duidelijk over is. Dat twijfelgedoe (misschien over een paar jaar) kan ik niet tegen, ik wil wel weten waar ik aan toe ben, omdat ik anders hoop blijf houden.

+1 zo denk ik er ook over!

Mijn man wilde 2 kinderen, inmiddels is nr 4 onderweg. We zijn ook gestopt na 2 omdat hij ook van mening was dat ons gezin echt compleet was. Hij kende mijn wens voor 4 maar als hij er niet meer had gewild uiteindelijk was ik net zo gelukkig met 2, al had ik waarsch wel vaker gefantaseerd over hoe het zou zijn. Ik heb geen pogingen gedaan om hem over te halen. Wel om mijn gevoel te benadrukken in vorm van gesprekken met hem het er over gehad.
Een kind moet je voor 100% achter staan anders kan het ook tussen je in gaan staan en ga je dalijk uit elkaar omdat ik zo nodig een extra kindje wilde in mijn "droomsituatie". Dat wilde ik niet. Ik zou liever samen gelukkig zijn met een gezin van 2 kinderen als dalijk alleenstaand moeder omdat ik zo graag een derde wilde en dit gevoel had doorgedrongen bij hem..

@ rejoy: ik wilde ook duidelijkheid... zit het er misschien in? Of gewoon helemaal niet? niet van.. ja misschien later ofzo. Dan kon ik mijn ideeen erover voor mezelf afsluiten als hij zeker wist dat het er niet in zat.

Ik zou er wel duidelijkheid over willen, maar vind het bij 1 kind geen reden om uit elkaar te gaan. Had hij helemaal geen kinderwens gehad dan wel.

Hier is het juist andersom, mijn man zou best een 3e willen. Ik niet, heb die wens niet maar durf het ook absoluut niet meer aan. Mijn man staat daar gelukkig helemaal achter vooral omdat het bij de 2e behoorlijk heftig is geweest.

Tja, daar zal ik me dan bij neer moeten leggen. Ik vind mijn relatie belangrijker dan een tweede kind en ik kan me niet voorstellen dat ik om zoiets mijn kind in een gebroken gezin laat opgroeien.

Nee, das geen reden om uit elkaar te gaan. Mijn vriend weet nog niet of hij een tweede wilt. We gaan het er volgend jaar pas echt over hebben. Dit jaar is sowieso niet verstandig, omdat F met keizersnede is geboren. Hij wordt in december 1, vanaf dan "mag" het weer.
Mocht mijn vriend überhaupt geen kinderwens hebben, dan was dat voor mij wel een reden om ermee te stoppen, maar gelukkig wilde hij wel een kindje. En hopelijk zegt hij volgend jaar dat hij een broertje of zusje voor onze zoon wilt En als dat niet zo is, dan is dat nou eenmaal zo. Ik hou teveel van mijn vriend om hiervoor de relatie te verbreken, sowieso nu we F al hebben. Ik wil dat zijn ouders bij elkaar blijven.

Ik zou het accepteren.

Hier is het niet meer van toepassing, want er is al een tweede. Hypothetisch gezien: mijn kinderwens voor een tweede was erg groot en ik kan niet zo een, twee, drie zeggen of ik bij hem was gebleven als hij het absoluut nooit had gewild. Ik houd heel veel van mijn vriend, maar ik zou dan hard gaan nadenken wat het belangrijkste voor me zou zijn.

Ik zou daar zeker wel moeite mee hebben maar het wel accepteren en zeker niet uit elkaar gaan.
Maar hier is de 2de al onder weg dus dat is niet meer van toepassing.

Ik zou er ook moeite mee hebben maar wel mee te leven. Het is zeker geen reden om uit elkaar te gaan. Dat heeft ook weer gevolgen voor Siem en dat zou ik echt niet willen. Ook moet er wel meer gebeuren dan een tweede kindje wens om uit elkaar te willen gaan.

Hier is dat gelukkig niet aan de orde. Mijn man wil graag een tweede en het liefst zo snel mogelijk. Daar hebben wij 'discussies' over

Ik zou het jammer vinden maar het zou geen reden zijn om bij hem weg te gaan. We zijn nu ook een fijn gezin.

Het is natuurlijk een hypothetische situatie, maar ik denk dat op het moment dat ik één kind heb, ik een gezin met één kind en beide ouders te prefereren vind boven een scheiding, een gebroken gezin, een omgangsregeling, een zoektocht naar een nieuwe man in de hoop dat hij nog een kind wil, enzovoort. Ik zou het naar mijn eerste kind toe ook niet erg eerlijk vinden om om die reden te gaan scheiden.

_Livia schreef:Jou man wil absoluut géén tweede kind maar jij wel heel erg graag.

Hoe ga je met deze situatie om? En is dat een reden om uit elkaar te gaan? Wat vinden jullie?

Nee dat is voor mij(ons) geen reden om uit elkaar te gaan. Zelfs als hij geen eerste had gewild was ik niet bij hem weg gegaan. We hebben er uitvoerig over gesproken (jaren lang al) en al die tijd wist ik dat hij geen kindje wilde voor zijn 30ste.
Maar stel dat hij helemaal geen kindje had gewild dan was ik niet bij hem weggegaan.

Nee, voor een tweede kindje denk ik niet dat ik bij hem weg zou gaan. Ik zou het wel heel moeilijk vinden, maar me er uiteindelijk bij neerleggen.
Als hij helemaal geen kinderen had gewild was ik niet bij hem gebleven.

Ik zou er mee kunnen leven.

Susan schreef:Het is natuurlijk een hypothetische situatie, maar ik denk dat op het moment dat ik één kind heb, ik een gezin met één kind en beide ouders te prefereren vind boven een scheiding, een gebroken gezin, een omgangsregeling, een zoektocht naar een nieuwe man in de hoop dat hij nog een kind wil, enzovoort. Ik zou het naar mijn eerste kind toe ook niet erg eerlijk vinden om om die reden te gaan scheiden.

Mee eens. Al zou ik er heel erg van 'balen' en misschien dat ik er zelfs wel voor in therapie zou moeten gaan.

Eigenlijk sta ik dit soort discussie er behoorlijk zwart-wit in. Als de een wel wil, en de ander wil niet, dan vind ik bij een tweede kind dat het een 'wel' moet worden. Gewoon, mijn gevoel, mijn idee. Wie A zegt, moet ook B zeggen.

Als deze discussie nu om een derde zou gaan, dan zou ik er niet zo stellig in staan.

Het zou voor mij zeker geen reden zijn om de relatie te verbreken, maar ik zou het wel moeilijk vinden. De wens voor een gezin met meerdere kinderen heb ik altijd gehad. Gelukkig mijn man ook, dus het was hier gelukkig geen probleem.

Darius schreef:

Susan schreef:Het is natuurlijk een hypothetische situatie, maar ik denk dat op het moment dat ik één kind heb, ik een gezin met één kind en beide ouders te prefereren vind boven een scheiding, een gebroken gezin, een omgangsregeling, een zoektocht naar een nieuwe man in de hoop dat hij nog een kind wil, enzovoort. Ik zou het naar mijn eerste kind toe ook niet erg eerlijk vinden om om die reden te gaan scheiden.

Mee eens. Al zou ik er heel erg van 'balen' en misschien dat ik er zelfs wel voor in therapie zou moeten gaan.

Eigenlijk sta ik dit soort discussie er behoorlijk zwart-wit in. Als de een wel wil, en de ander wil niet, dan vind ik bij een tweede kind dat het een 'wel' moet worden. Gewoon, mijn gevoel, mijn idee. Wie A zegt, moet ook B zeggen.

Als deze discussie nu om een derde zou gaan, dan zou ik er niet zo stellig in staan.

Meen je dit nou serieus?
Dus als mijn vriend straks een tweede wil, en ik niet, moet ik maar met mijn benen wijd en het accepteren?
Sorry hoor, maar ik heb toch echt een eigen mening, en een nee is een nee. Dit zelfde geldt voor mijn vriend. Praten en tot een bepaalde conclusie komen kan altijd, maar dat het simpelweg een ja moet worden vind ik echt slaan als een lul op een drumstel.
Dit heeft geen zak te maken met wie A zegt moet ook B zeggen. En waarom zou het bij een derde weer anders zijn volgens jou?

Ik accepteer het uiteindelijk wel.
Wat moet je anders?
Ik wil zijn keuze wel kunnen begrijpen. Dus er zal veel over gesproken worden.
Leuk zou ik het zeker niet vinden, maar ik ga mijn gezin niet kapot maken omdat ik per se een tweede wil en hij niet.

Tja, het is samen ervoor gaan of niet... Dus dan zou ik me erbij neerleggen. Op dit moment kan ik me totaal niet voorstellen dat ik ooit een tweede wil, maar mijn vriend heeft altijd wel gezegd dat hij 2 kindjes wilt. Voorlopig nog lang niet voor mij, dus bij ons is het andersom tenzij ik nieuwe hersenspinsels na de bevalling krijg Maar hier is het geen reden om uit elkaar te gaan.

B. heeft vrij snel koude handen.
Haar hoofdje en nekje zijn wel gewoon warm.

Kan dit kwaad?

Susan schreef:Het is natuurlijk een hypothetische situatie, maar ik denk dat op het moment dat ik één kind heb, ik een gezin met één kind en beide ouders te prefereren vind boven een scheiding, een gebroken gezin, een omgangsregeling, een zoektocht naar een nieuwe man in de hoop dat hij nog een kind wil, enzovoort. Ik zou het naar mijn eerste kind toe ook niet erg eerlijk vinden om om die reden te gaan scheiden.

Dat is idd wat ik bedoel.