Van wie hou je het meest?

Dat vraag ik me serieus af: houden jullie meer van je man/vriend, of juist meer van je kind(eren), of is de liefde voor beiden even groot?

Ik hou mijn gevoel nog even voor me, om een objectieve start te maken

mijn kind, zonder twijfel.

mijn man volgt op gepaste afstand



en daarbij is de liefde voor mijn kind wel anders dan de liefde voor mijn man. Van mijn kind hou ik onvoorwaardelijk, wat ze ook doet. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat de liefde voor mijn man onvoorwaardelijk is. De liefde voor mijn kind is veel overweldigender (is dat NLs?) dan de liefde voor mijn man. Ik kan huilen van geluk en liefde als ik naar mijn kind kijk, ik vind mijn man heel lief, maar van hem hoef ik niet te huilen van geluk/liefde

Ook mijn zoontje. Een leven zonder mijn man kan ik me best voorstellen. Niet dat ik zonder hem zou willen. Maar een leven zonder mijn kind lijkt me vreselijk.

Van mijn kind. Ik vind het op sommige vlakken ook een ander soort houden van.

Ik zeg ook eerlijk dat ik meer houd van mijn kind dan van mijn vriend. Het scheelt niet veel

Kinderen. Al hou ik ook zielsveel van mijn man.

Ook de kinderen, en ik weet ook dat Dion het meest van de kinderen houdt en dat vind ik alleen maar fijn.

Mijn dochtertje zeker weten!!

Hier zijn het de kinderen en bij mijn vriend staan ook de kinderen op 1.

Aah, gelukkig, het ligt niet aan mij

Mijn moeder zei vroeger altijd dat ze van mijn vader, mijn broer en mij net zoveel hield. Ik vroeg me daarom af of het héél gek is dat ik echt een stuk meer van de kinderen hou dan van mijn man. Maar misschien zei ze het wel uit tactische overwegingen, dat zou kunnen. Ik zal het eens ter sprake brengen.

Resumé: de kinderen staan bij mij echt met stip op nummer 1. Mijn man volgt op een flinke afstand. Wat iemand al zei; als ik naar de kinderen kijk kan ik spontaan in huilen uitbarsten van overweldigende liefde. Dat heb ik bij hem echt niet haha.

Maar ik denk dat de liefde voor je kind ook een andere soort liefde is als voor je man.Ik kan ook zo intens gelukkig worden als ik naar mijn zoontje kijk, of dingen met hem samen doe.

Rejoy. schreef:mijn kind, zonder twijfel.

mijn man volgt op gepaste afstand



en daarbij is de liefde voor mijn kind wel anders dan de liefde voor mijn man. Van mijn kind hou ik onvoorwaardelijk, wat ze ook doet. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat de liefde voor mijn man onvoorwaardelijk is. De liefde voor mijn kind is veel overweldigender (is dat NLs?) dan de liefde voor mijn man. Ik kan huilen van geluk en liefde als ik naar mijn kind kijk, ik vind mijn man heel lief, maar van hem hoef ik niet te huilen van geluk/liefde

Helemaal wat ik dus ook bedoel!! Ben dus ook niet zo gek dat ik soms bijna in janken uitbarst van liefde, haha!

Van mijn kinderen en mijn man komt er meteen achter! Hij voelt dat ook zo.

Rejoy. schreef:mijn kind, zonder twijfel.

mijn man volgt op gepaste afstand



en daarbij is de liefde voor mijn kind wel anders dan de liefde voor mijn man. Van mijn kind hou ik onvoorwaardelijk, wat ze ook doet. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat de liefde voor mijn man onvoorwaardelijk is. De liefde voor mijn kind is veel overweldigender (is dat NLs?) dan de liefde voor mijn man. Ik kan huilen van geluk en liefde als ik naar mijn kind kijk, ik vind mijn man heel lief, maar van hem hoef ik niet te huilen van geluk/liefde

+1
het hadden mijn woorden kunnen zijn

Mamsie schreef:Van mijn kinderen en mijn man komt er meteen achter! Hij voelt dat ook zo.

+1 Een flinke afstand zoals sommigen zeggen dat gevoel heb ik echt niet.
Mijn man kan mij ook flink ontroeren/gelukkig maken.
Beide maken mij op een andere manier gelukkig/onroeren me beiden op een andere manier.
Wat mijn man doet en kan bij/met mij dat kan mijn dochter niet bij me en andersom ook.

Ik vind het echt heel moeilijk om te zeggen wie er op 1 staat. Maar als ik dan MOET kiezen. Dan toch mijn dochter omdat zij inderdaad niets verkeerds zou kunnen doen. Die liefde is ook gewoon onvoorwaardelijk.

Maar als ik dan denk aan als ze bijvoorbeeld 20 of 30 is... zou ze dan nog steeds niks verkeerds kunnen doen?
Zou je er dan niet weer anders tegen aan kijken? Wat denken jullie?

Dan kan ze wel wat verkeerd doen, maar dan blijft ze wel altijd je kind en zo blijf je dat ook altijd voelen. In een relatie is dat wel anders.

Minneke schreef:Mijn moeder zei vroeger altijd dat ze van mijn vader, mijn broer en mij net zoveel hield. Ik vroeg me daarom af of het héél gek is dat ik echt een stuk meer van de kinderen hou dan van mijn man. Maar misschien zei ze het wel uit tactische overwegingen, dat zou kunnen. Ik zal het eens ter sprake brengen.

Dat vind ik alleen maar mooi eigenlijk
Ik zou het als kind denk ik heel raar vinden als mijn moeder heel duidelijk zou maken dat ze van mij en mijn broers veel meer houdt dan van mijn vader en dat hij er maar ergens achteraan komt huppelen.
Ook als kind vond ik het al geweldig om de liefde tussen mijn ouders te zien en dat vind ik nu nog steeds!

Susan schreef:Dan kan ze wel wat verkeerd doen, maar dan blijft ze wel altijd je kind en zo blijf je dat ook altijd voelen. In een relatie is dat wel anders.

Daar ben ik het mee eens. Maar even iets heel geks, maar je zou maar een kind als moordenaar hebben. (niet heel hoogstwaarschijnlijk, maar stel...)
Denk je dan niet dat je liefde dan ineens een flink stuk zou zakken?

Pussycat schreef:

Susan schreef:Dan kan ze wel wat verkeerd doen, maar dan blijft ze wel altijd je kind en zo blijf je dat ook altijd voelen. In een relatie is dat wel anders.

Daar ben ik het mee eens. Maar even iets heel geks, maar je zou maar een kind als moordenaar hebben. (niet heel hoogstwaarschijnlijk, maar stel...)
Denk je dan niet dat je liefde dan ineens een flink stuk zou zakken?

Ik denk dat ik diep diep teleurgesteld/boos/verdrietig etc zou zijn, maar ik denk dat je altijd wel liefde voor je kind blijft voelen.

Ja, maar als je man moordenaar is denk ik dat je je er volledig van distantieert en als het je kind is blijf je je altijd verantwoordelijk voelen, dan blijft het je kind en is dat echt een gat in je hart. Hoe je de liefde dan ervaart, dat weet ik ook niet. Ik denk ook als een soort rouw om wat je dacht dat je kind zou worden.

Ik kan me er ook geen voorstelling van maken hoor... maar ik vraag het me gewoon wel eens af.

Net als dat ik me afvraag waarom sommige ouders het zo bont maken dat ze ervoor zorgen dat hun kinderen hun ouders niet meer willen zien. Waarom sommigen de moeite niet meer nemen voor hun kinderen etc....
Terwijl die liefde toch onvoorwaardelijk is?

Geldt het andersom ook? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?

Pussycat schreef:

Geldt het andersom ook? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?

Voor mij wel, voor mijn vriend niet. En ik vind dat je het toch best regelmatig hoort, dat ouders en kind geen contact of slecht contact hebben.

Ik hou van onze dochter het meeste, maar mijn vriend komt daar niet ver achteraan.

Helemaal eens met Rejoy.

Evenveel denk ik, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Maar als het erop aan komt zal ik altijd voor mijn kinderen kiezen, no doubt about it. Dus je zou kunnen zeggen dat ik het meest van mijn zoon hou. Maar de liefde voor mijn man is ook zo groot, hij zal er echt meteen achteraan komen zeg maar.