Van boehoe naar joehoe...?

"Hmm, voel me niet zo happy vandaag... Hey, voel me nu al een paar dagen wat prikkelbaar en lusteloos... Ehm ok, waarom huil ik zoveel?... Goh, hoe zou het zijn als ik per ongeluk door deze auto zou worden geschept?... Ik wil niet dood, ach misschien ook wel. Het maakt me niets meer uit, als alle pijn maar weg is en dat ik rust vind zonder deze zwarte gedachten, slapeloze nachten, paniekerige gevoel, teveel af te vallen en eindeloze huilbuien..."

Dit is wat ik afgelopen tijd van de eerste vrij milde tot laatste vrij heftige zin heb gevoeld, gedacht en ervaren. Ik wil dit niet meer, voel me een wrak en heb 'ongezonde' gedachten. Meedenkende adviezen van lieve vrienden/vriendinnen en familie, maar het helpt niet meer en ik kan het niet eens opslaan in m'n hoofd. Vanmiddag kan ik voor spoedafspraak naar de huisarts voor medicatie, traject voor een goede hulpverlener is in gang gezet en denk dat ik er eentje heb gevonden die bij de problematiek past die ik nu ervaar en die ik er zelf niet "uit zou lullen, aangezien het mijn eigen vakgebied is psychologen te adviseren. Voor nu al socio-therapeut en sociaal psycholoog in eigen netwerk en dan gaat het zonnetje vanzelf weer schijnen, toch? Dan wordt het toch weer van het gevoel boehoe naar joehoe...?

Joh, dat klinkt heftig. Hoe kan het dat je je zo voelt?

Wat heftig dat je je zo voelt. Het is natuurlijk ook niet niks wat er de afgelopen tijd gebeurd is.. Ik vind het heel knap van je dat je in ieder geval in ziet dat deze gedachten niet goed zijn en dat je hulp hebt gezocht. Dat is al een stap in de goede richting! Hopelijk sta je er ook voor open om je te laten helpen. Dus niet alleen maar aan je kennis op dat gebied denken maar proberen het over je heen te laten komen?

Volgens mij ben je dat allemaal van plan, dus ik hoop dat het je in ieder geval snel een beetje hoop geeft op betere gevoelens.

Het is heftig wat je beschrijft, ik herken het uit je posts, waar ik amper op heb gereageerd omdat ze zo heftig waren en ik wachtte op het moment dat het zou 'bezinken'.

Het is niet niks wat je hebt meegemaakt!!! Vergeet dat niet en accepteer dat het zo is en je met de gebakken peren zit, psychisch gezien. Dat vind ik volledig begrijpelijk!

Vind het dus eigenlijk een heel sterkte stap dat je dit zo herkent en hier zo neerzet. Dat is de eerste weg naar verbetering .

Supergoed dat je deze stap gezet hebt en superfijn dat je ook al goede therapeut gevonden hebt. Ik kan uit ervaring vertellen dat je echt een therapeut moet hebben die intellectueel minstens op hetzelfde niveau zit, anders wordt het heel lastig.

Het zonnetje zal zeker niet vanzelf weer gaan schijnen. En ik vrees dat je best moet knokken (vooral intern), maar ik weet zeker dat het dan snel weer beter gaat!

Dus zo'n gedachtes zijn niet normaal af en toe? Ik dacht dat het logisch is om je af en toe zo te voelen na een heftige gebeurtenis...

In ieder geval veel sterkte!

Polly schreef:Dus zo'n gedachtes zijn niet normaal af en toe? Ik dacht dat het logisch is om je af en toe zo te voelen na een heftige gebeurtenis...

In ieder geval veel sterkte!

Af en toe wel ja, maar het hangt er vanaf hoe lang het blijft aanhouden. Als je er na een paar dagen/weken weer overheen bent en weer je oude zelf bent is het normaal. Als je dit maanden voelt dan is er wellicht wat meer aan de hand.

Lieverd, wat naar om te lezen dat je je zo voelt en dat het zo slecht gaat. Maar onderkenning is inderdaad stap 1 en die ben je niet uit de weg gegaan. Eerlijk zijn tegen jezelf is zo belangrijk. Ik hoop dat je hele goede hulp krijgt en er gauw weer lichtpuntjes komen. En neem er de tijd voor, want ik denk dat het een opeenstapeling van slechte ervaringen is dat zich nu zo bij je uit. Wees maae heel lief vooe jezelf. Je kan dit meissie!

Big hug!!

Dank jullie wel voor de lieve reacties. Ik was niet eerder in staat te reageren, maar vind het erg lief. Hoe het komt dat ik me zo voel, ga ik liever niet op het internet op in, aangezien dit forum toch wel gewoon openbaar is. Jullie hebben deels meegekregen wat er afgelopen tijd speelde en de rest hou ik liever voor mezelf.

Heb van de huisarts medicatie gekregen en het aanvankelijke traject wat ik wilde gaan volgen bij een hulpverlener, is in overleg met de huisarts bijgesteld naar iets anders. Als mijn suïcidale gedachten verergeren en volgende week niet zijn verminderd of iig mezelf nog steeds niet echt vertrouw, heb ik niet meer echt zelf de keuze en volgt opname. Whatever, het zal allemaal wel; het maakt me niet uit.

Heftig Nour, maar ook wel weer fijn dat als het serieus fout blijft zitten je in ieder geval snel goed hulp tot je beschikking zult hebben. Ik hoop in ieder geval dat je hier alvast wat aan hebt en dat het snel wat beter met je gaat. =)

Thanks, Antibes. Dat zou idd wel fijn zijn als het snel beter zou gaan. Het is heel raar om samen met je huisarts te beslissen over je eigen traject, aangezien ik zelf heel goed weet wat voor soorten hulp er bestaan en ook precies weet wat al dan niet geschikt voor mij is. Ik kwam er zelf mee dat ik een andere therapie wil dan ik eerst in gedachten had, omdat het de depressieve gevoelens nog meer zou aanwakkeren en gelukkig was hij het met me eens en kan ik een andere weg inslaan.

Wat een nare posts Nour.. Heel vervelend dat je je zo voelt. Ik herken hetgeen je schrijft wel een beetje, al heb ik het wat in mindere mate (ik denk niet zozeer over het beëindigen van m'n leven, maar wel over aan de drugs oid gaan...). Goed dat je hulp hebt gezocht. Bij mij heeft alleen het idee dat ik hulp hebt gezocht er al voor gezorgd dat er 'iets van me af is gevallen'. Ik heb veel meer rust nu ik het idee heb dat andere mensen even voor mij mogen denken... Ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen. Het joehoe-gevoel gaat weer terug komen hoor...

Nour schreef:Thanks, Antibes. Dat zou idd wel fijn zijn als het snel beter zou gaan. Het is heel raar om samen met je huisarts te beslissen over je eigen traject, aangezien ik zelf heel goed weet wat voor soorten hulp er bestaan en ook precies weet wat al dan niet geschikt voor mij is. Ik kwam er zelf mee dat ik een andere therapie wil dan ik eerst in gedachten had, omdat het de depressieve gevoelens nog meer zou aanwakkeren en gelukkig was hij het met me eens en kan ik een andere weg inslaan.

Dat is wellicht raar, maar wel écht heel fijn. En ook fijn dat je daarin serieus genomen wordt. Toen ik destijds vastliep heb ik twee of drie jaar moeten roepen dat erover kleien/schilderen/met-ballen-gooien ECHT niets voor mij was.. Frustrerend dat dat was! En mijn ouders hebben er nog lol om: toen ik na een jaar of twee de behandelaars eindelijk zo ver had dat ik mocht stoppen met creatieve therapie, moest ik beloven die laatste les goed mijn best te doen. Ik heel serieus meegedaan, kwam die therapeute bijna klaar "Oh wat geweldig, we hebben eindelijk een doorbraak, ik kan ZO goed zien dat je hier iets aan hebt".....

Maar goed, jij gaat er gewoon helemaal komen. Je bent nuchter, sterk en intelligent genoeg om hier je schouders onder te zetten en ik heb er alle vertrouwen in dat als jij adequate hulp krijgt, je snel weer beter in je vel komt te zitten.

Jemig, wat ben ik beroerd. Heb woensdagavond eerste keer de antidepressivum geslikt die ik had gekregen en paar uurtjes later al beetje misselijk en werd 's nachts wakker van de maagpijn en volgende ochtend aantal keer overgegeven (wat niet lukte, want maag was leeg). Contact gehad met de huisarts, want ik heb al emetofobie, dus dat misselijk zijn was al geen feest en ik moest even kijken of ik gisteravond wellicht weer een maaltijd kon verdragen. Dan kon ik nog een capsule innemen, maar ik heb nog steeds zo'n maagpijn en tot aan een kwartiertje geleden geslapen. Vandaag weer contact met de huisarts en dan gaan we dus kijken of een ander antidepressivum wel aanslaat, maar ik durf amper nog iets nieuws te nemen, want ik zat al in de groep van antidepressiva waarin de bijwerking misselijkheid minder voorkomend is dan bij de klassieke antidepressiva. Ik vind het zo kut, want ik was echt half van de wereld gisteren leek het wel...

Wat naar dat je je zo voelt, Nour... Hopelijk kan je een AD vinden waar je niet zo misselijk van bent. Heb je wat structuur in je dag verder? Werk je op dit moment?

Nour, hoe gaat het nu met je?

Hi Isis,

Dank je wel voor je lieve berichten en sorry dat ik nu pas reageer. Vrijdag was ik nog te beroerd van de AD en heb vandaag contact met de huisarts over een nieuw anti-depressivum. Heftig hoor die bijwerkingen; kotsmisselijk en enorm veel geslapen.

Ben wel aan het solliciteren, maar einde 2011 liep mijn contract af bij oude werkgever, dus nu even geen betaalde functie. Wel bezig met vrijwilligerswerk, maar dat is maar een paar uurtjes per week. Aan de ene kant wil ik heel graag z.s.m. weer normaal werken, gewoon lekker bezig zijn 40 uur per week (of meer), maar aan de andere kant wil ik er ook voor zorgen dat ik geestelijk alles eerst weer geheel op de rit heb.

Nour; ik ben blij dat je even reageert want ik begon me toch een beetje zorgen te maken... Al snap ik wel dat internet nu even niet hoog op je lijstje staat. Heftig zeg, die bijwerkingen. Heb je dat met andere medicatie ook, dat je lichaam er zo gevoelig aan is?

Structuur is natuurlijk goed maar daar moet je ook klaar voor zijn. Het lijkt me inderdaad een goed idee dat je nu even aan jezelf en je gezondheid denkt, al de rest komt daarna wel weer.
Ik weet verder niet zo goed wat zeggen maar weet dat je me altijd kan pm-en of mailen. En ik hoop dat je je gauw beter voelt.

Dank je wel, Isis. Je medeleven vind ik erg lief. Ben je voorheen een andere forummer geweest of ben ik in de war?

Ik moet eerlijk zeggen zelden tot nooit medicatie te gebruiken, althans iets dat verder reikt dan de simpele aspirine of pijnstillers die gewoon bij de drogist te koop zijn. Heb wel eens Brufen 600mg en Diclofenac geslikt, maar van het de Brufen werd ik hooguit stoned (;-)) en Diclofenac staat erom bekend dat het je maagwand aantast en wordt dus vaak i.c.m. maagbeschermers gegeven. Op zich heb ik geloof ik een vrij stabiele maag, want ik heb ze altijd nog gebruikt zonder maagbeschermers en kreeg dan na 3x daags slikken pas na een week last van maagklachten, dus dat valt heel erg mee.

Vnvd iig nog contact gehad met de huisarts en morgen eerste gesprek bij psycholoog en mijn huisarts wilde toch ook nog even dat oordeel afwachten, zodat we woensdag kunnen beslissen of ik al dan niet verder zal gaan met een ander AD. Ik blijf het troep vinden, want van 1 capsule ben ik tot aan vandaag nog steeds niet mezelf; ik slaap bijzonder veel en heb weinig eetlust. Heb gisteren een wijntje gedronken en was daar ook na een half glas klaar mee. Niets smaakt echt lekker en eetlust is gewoon sterk verminderd. Heb gisteren nog even op de weegschaal gestaan bij m'n zus en sinds de laatste keer dat ik daar was (2 wk geleden) is er ruim 2 kg af. Dat is op zich niet heel erg, maar ik had al niet bepaald overgewicht en normaal gesproken zie je niet snel dat iemand een beetje af is gevallen, maar ik merk wel dat ik iets dunnere benen heb gekregen, heel gek.

Morgen dus intake bij psycholoog en ik heb haar vandaag al even gesproken aan de telefoon. Eerste indruk was positief. Een wat oudere mevrouw en dat wilde ik ook graag.

Ik was Yvette op het vorige forum ;-)

Ik ben ook fan van de oudere dames als het om psychotherapeuten gaat en ik hoop dat het intakegesprek goed verliep, had je er een goed gevoel bij? Het is toch altijd een beetje een gok, een psychologe vinden die bij je past. Ik heb bij de opstart van mijn AD ook die misselijkheid gehad maar die was wel na een paar dagen weg, bij jou duurt het wel erg lang, he?

Ik zit nu te wachten op een telefoontje van de huisarts over een nieuw anti-depressivum: paroxetine 20mg. Deze heb ik ooit eerder gebruikt en ondanks dat het onder SSRI valt (en dus meer kans op misselijkheid), heb ik dit in het verleden niet gehad en goede hoop dat dit nu ook uit zal blijven. Ik sliep er de eerste weken bijzonder veel door; echt zo'n 18 uur per dag, maar dat is maar tijdelijk hou ik mezelf voor. Gisteren een intake gehad bij een psychotherapeut die tevens gedragstherapeut is en ik voelde gelukkig een klik. Een erg aardige, oudere mevrouw, precies wat ik hoopte. Iemand met niet alleen boekjeswijsheid, maar ook jarenlange werkervaring. Er wordt nu ingestoken op cognitieve gedragstherapie, om vooral mijn non-assertieve houding t.a.v. mannen/confrontaties te verbeteren en het daaraan verbonden lage zelfbeeld + eigenwaarde op te krikken. Het klinkt voor mij nog heel ongrijpbaar en bijna te mooi om waar te zijn, maar zie dit wel als kans om hier de rest van m'n leven iets aan te hebben. Ik moet gaan leren dat ik niet altijd mezelf hoef weg te cijferen in relaties met mannen en dat patroon heb ik klaarblijkelijk mezelf wel aangeleerd door exen in het verleden: iemand die min of meer drugsverslaafd was en ik de kar moest trekken en een ex die mij nog een klap toediende qua eigenwaarde door vreemd te gaan. Dat gebeurt miljoenen vrouwen, maar als je al onzeker bent over jezelf, is dit bijna funest. De zwarte gedachten zijn er nog steeds, maar ik probeer extra lief voor mezelf te zijn... Ga bijvoorbeeld zo naar de kapper; een nieuw kapsel en dus ook tijd en aandacht aan mezelf besteden. Heb gisteren een prachtig horloge gezien en mezelf toegezegd dat als ik straks weer een baan heb en m'n leventje in alle opzichten weer op de rit heb, ik dit horloge als beloning mag kopen. Dat is voor mij al een heel ander uitgangspunt, dan ik gewend ben van mezelf. Ik heb een lange, moeilijke weg te gaan, maar ik ga me er oprecht en goed voor proberen in te zetten. Nogmaals bedankt voor je medeleven, Isis.

Wat fijn dat je zo goed geholpen wordt en dat je het positief in ziet. Goed dat je lief bent voor jezelf, je mag jezelf echt wel eens belonen! Heel veel sterkte en succes de komende tijd, hopelijk gaat het stapje voor stapje beter!

Ik vind het ergens trouwens wel opvallend dat juist jij nu aangeeft zo onzeker te zijn en jezelf weggecijferd hebt in relaties, terwijl jij mij en anderen altijd zo op het hart drukt jezelf op de eerste plek te zetten.

Klinkt goed Nour. Kan me voorstellen dat alleen al het ergens aan gaan werken, en dus een soort vooruitzicht te hebben al een soort opluchting biedt. Het idee dat je nu echt iets kunt gaan doen!

Heb je het over 'mijn' horloge?

Powerbabe schreef:Wat fijn dat je zo goed geholpen wordt en dat je het positief in ziet. Goed dat je lief bent voor jezelf, je mag jezelf echt wel eens belonen! Heel veel sterkte en succes de komende tijd, hopelijk gaat het stapje voor stapje beter!

Ik vind het ergens trouwens wel opvallend dat juist jij nu aangeeft zo onzeker te zijn en jezelf weggecijferd hebt in relaties, terwijl jij mij en anderen altijd zo op het hart drukt jezelf op de eerste plek te zetten.

Thanks, PB. De onzekerheid bij mij is met vlagen. Ik word het pas als ik merk dat iemand mijn grens overgaat en ik dus assertiever moet handelen dan ik gewend ben. Als buitenstaander is het voor mij natuurlijk wel veel makkelijker een situatie beoordelen als het over anderen gaat. Dus vandaar de tegenstrijdigheid denk ik die je nu hebt opgemerkt.