Rouwproces, of echt....

Het verschil is zo moeilijk aan te duiden. Ben ik depressief, of hoort het bij dit rouwproces? Een depressie is gezien de hoeveekheid AD die ik slik niet heel logisch....

Ik wil al een halfjaar gewoon alleen zijn. Alleen wonen ook het liefst. Even back to basic komen. Maar betekent dit dat ik mijn vriend zat ben, of is het het rouwproces?

Hier loop ik zo vaak tegenaan. Ook mijn psycholoog heeft de antwoorden niet. Veel verder dan 'een rouwproces voor iemand die een dierbare heeft verloren aan zelfdoding is veel heftiger dan een gewoon rouwproces' komen ze niet. Dit gedeelte snap ik.

Maar zou je als mens ook zo kunnen veranderen hierdoor, dat je er behoefte aan hebt om je leven helemaal anders in te richten? Ik vind mezelf ook ineens nog zo jong voor een echt volwassen leven al, samenwonen en alles....

Pffff. Herkenbaar voor iemand?

Ja ik denk dat een mens wel kan veranderen, maar of dat blijvend zal zijn weet ik niet. Ik vind het ook volstrekt normaal dat je op dit moment anders in het leven staat. Mensen doen altijd maar alsof je binnen een weekje of na de begrafenis alweer de oude moet zijn. Dit is niet normaal en bij jou is ook nog niet eens zo lang geleden(en natuurlijk was het een zeer heftige vorm van verliezen). Ik denk dat je vooral jezelf niet moet opjagen dat alles nu of morgen over moet zijn en dat je geen verdriet meer mag hebben. Het kan wel jaren duren voor je de oude wordt(als je dat wordt). Ik zou ook dingen doen waar jij vrolijk van wordt, of rustiger bij voelt, maar je zeker niet laten beïnvloeden door anderen. Al denk ik wel dat je je niet moet afzonderen, dat lijkt me voor je psyche ook niet goed, dan blijf je in een cirkel waar je misschien nooit meer uitkomt.

Ik heb allemaal geen ervaring hiermee, maar hoop echt dat je ooit de rust weer mag vinden en weer gelukkig kan zijn(aan de mooie momenten met je vader kan denken, i.p.v al het verdriet). Maar neem hier je tijd voor!

Maar ben je je vriend zat?
Wil je echt alleen wonen?
Ben je beter af alleen?

_Leaf_ schreef:Maar zou je als mens ook zo kunnen veranderen hierdoor, dat je er behoefte aan hebt om je leven helemaal anders in te richten? Ik vind mezelf ook ineens nog zo jong voor een echt volwassen leven al, samenwonen en alles....

Pffff. Herkenbaar voor iemand?

Niet meteen herkenbaar maar ik vind het eigenlijk wel heel logisch klinken. Je hebt nu ervaren dat er zo plotseling een eind aan een leven kan komen en het lijkt me dat je dan ook gaat nadenken over je eigen leven, of datgene wat je nu doet en hoe je nu leeft wel datgene is wat je eigenlijk zou willen en of je zo door wilt gaan. Een collega van me heeft op zo'n moment besloten om toch weer een studie te gaan doen omdat hij zich door zo'n situatie realiseerde dat hij meer uit het leven wilde halen, dat zijn toenmalige baan maar gewoon een manier was om geld te verdienen maar dat hij iets voor anderen wilde betekenen en meer voldoening uit zijn leven wilde halen.

Er zijn zoveel dingen die gaande kunnen zijn.
Het kan inderdaad tijdelijk zijn, bij het rouwproces horen, bij een depressie horen. Het kan zijn dat je het leven over een andere boeg wilt gooien, omdat je weet dat het kort kan zijn en je er alles uit wilt halen. Het kan zijn dat het leven te 'echt' is, dat het te dichtbij komt. Het kan zijn dat je je vriend liever op afstand wilt hebben/houden (letterlijk en/of figuurlijk), iedereen die je liefhebt kan wegvallen en misschien denk je dat de pijn minder erg is als je ze op afstand hebt.
Misschien vind je het lastig om je kwetsbaar op te stellen, wil je niet dat anderen zien dat je nog steeds (edit: niet dat ik vind dat je te lang verdriet hebt, maar wellicht vind jij of vinden anderen dat je verder moet) zoveel verdriet hebt. Misschien heb je een schuldgevoel naar je naasten, omdat je liever leuke dingen met ze had willen doen, je ze een gezelliger vriendin had gegund.

Wat het ook is, ik denk dat je jezelf vooral de tijd en ruimte moet geven om uit te vinden wat je echt wilt.

Knuffel voor jou!

Het komt op mij over alsof er bij jou meer aan de hand is dan een 'normaal' rouwproces, voor zover daar natuurlijk een standaard voor is. En voor zover ik dat via een forum kan inschatten. Maar het valt me op dat de pijn helaas nog heel, heel erg aan de oppervlakte zit bij jou en dat de waarom-vraag je heel veel bezig houdt. Dat vind ik heel rot voor je en ook jammer dat je hulpverlener je er niet verder bij kan helpen. Misschien kun je de vraag die je hier stelt ook zo direct bij hem / haar neerleggen?

Omdat ik even wil aangeven dat ik dit niet vanuit het niets zeg: ik was weliswaar geen bekende forumster, maar had op mijn vorige account (die ik liever niet wil benoemen) zo'n 1000 posts en kom hier (en op het oude forum) al jaren dagelijks.

Leaf, ik heb het vaak nagelaten om te reageren op je andere topics over de problemen waar je tegenaan loopt in het verwerkingsproces omdat je daar vooral bemoedigende en ondersteunende reacties kreeg. Ik denk echter al een tijdje dat er inderdaad bij jou meer aan de hand is dan een rouwproces. Dat is niet vreemd, het is een aaneenschakeling van traumatische ervaringen geweest. En ik denk dat die jou wat beschadigd hebben. Of dat echt zo is kunnen wij niet vanaf hier vaststellen. Heb je hier met verschillende psychologen over gesproken, of met één vaste? Misschien dat een andere psycholoog er op een andere manier tegenaan kijkt en hij of zij je wel verder kan helpen. Psychologie is immers geen exacte wetenschap. Heel veel sterkte hiermee!

Ik kan me voorstellen dat je door een dergelijk heftige gebeurtenis zaken in een ander perspectief ziet en zaken niet meer maar op z'n beloop laat omdat je beseft dat een leven niet oneindig duurt en je er onbewust het maximale uit wil halen.

Toen ik zelf bijna fataal ziek was (natuurlijk geen rouwproces maar wel een confrontatie met de oneindigheid des levens) heb ik daarna ook mijn leven radicaal omgegooid inclusief einde baan, einde relatie en andere woning. Dat luchtte toen heel erg op en ik merkte dat ik bewuster wilde leven, was veranderd als persoon inclusief nieuwe normen, waarden en standaards. Ik kan me voorstellen dat er naast jouw rouwproces best iets dergelijks speelt.

Ik ben depressief geweest van een trauma en dat leek echt ontzettend veel op rouwen. Ik huilde de eerste weken na die gebeurtenis bijna iedere dag en nu 3,5 jaar later voel ik wekelijks nog wel een keer die pijn van toen. Het heeft 3 jaar geduurt voordat ik het een plekje kon geven en het een beetje kon accepteren. Ook zag ik in dat ik gewoon verder moest en het moest gewoon eens afgelopen zijn met dat rot gevoel ! En nu een half jaar verder sta ik er heel anders tegenover als toen en het is me gewoon gelukt om vooruit te gaan en een deel achter me te laten. Ik ben er nog niet helemaal en ik zal het ook nooit meer vergeten maar het krijgt steeds meer een plekje bij mij. Rouwen kan heel lang duren. Je mist gewoon iets of iemand en dat is niet zo binnen een half jaar over. En ik denk dat het in jou geval zowel rouwen is van je vader maar ook dat je depressief bent. Dus dat is dubbelop helaas. Je moet het de tijd geven want het is allemaal nog zo kort geleden. Mijn tip is praten, praten, praten en je vooral niet afsluiten van de buitenwereld. Een keer een middagje alleen moet kunnen maar je moet dingen niet uit de weg gaan

Ik weet vrij zeker dat je depressie ook nog meespeelt. Voordat je pap vermist was zat je daar ook al mee en hoewel rouwen nu energie vreet is dat niet opeens over, integendeel zelfs. En die AD vangt (en ving) dat echt niet allemaal weg.

Los daarvan kan ik me ook voorstellen wat Charlie herkent, dat dit een behoorlijke schok is geweest en je daardoor best onbewust je levensvisie aan het aanpassen kunt zijn.

Ik denk dus dat je zeker niet alles moet wijten aan het rouwproces, want dan loop je het risico dat je er dieper in zakt, helemaal nu je eigenlijk geen echte daginvulling meer hebt. Ik denk (maar ik heb er geen verstand van) namelijk dat rouwen een passievere oplossing vraagt dan depressie/schokverwerking.

Je zult heel goed moeten kijken naar je energielevels en zeker niet te hard je schouders eronder zetten, als je nu nog tijd nodig hebt moet je dat nemen. Maar ik zou ook in je achterhoofd houden dat er wellicht ook dingen zijn waar je mee aan de slag moet. En wellicht kan het helemaal geen kwaad om eens na te denken over je levensinstelling, wellicht zijn er dingen die je eigenlijk anders zou willen zien?

Fijn dat er toch wel wat herkenning tussen zit!

Het gevoel blijft toch wel vrij sterk aanwezig dat ik wat anders wil met mijn leven dan ik nu doe. Het loopt ook echt even niet lekker tussen mij en mijn vriend, hij steunt me gewoon echt nauwelijks. Ik denk dat het doodloopt.

Lieve Leaf, als je dat al zwart op wit kan neerzetten, ben je vaak al door de ergste pijn heen wat de relatie betreft. Believe me.

Het ergste wat me kon overkomen, is al gebeurd...

Wat lastig Leaf, dat je dat er dan bij krijgt. Je hebt al eerder twijfels gehad, doordat hij er niet (genoeg) voor je was. Dat is zo gebleven dus

Wat je relatie betreft, zei ik daarom ook bewust.

Keerpuntmoment dit voor je hoop ik.