Wat is op dit moment jouw grootste zorg?

De topic titel lijkt me duidelijk: wat is op dit moment jouw grootste zorg?

Laat ik zelf maar beginnen. Mijn grootste zorg op dit moment is mijn moeder. Haar hersentumor is aan het groeien en haar behandelde arts weet er niet zo goed raad mee. Als je mijn moeder ziet, zou je niet zeggen dat ze ziek is. Ze kan en doet namelijk bijna alles. Ik ben bang wat er gaat komen. Wordt het een chemokuur? Bestralingen? Of toch opereren? Ik weet dat ik aan mezelf moet denken, maar toch hou ik rekening met mijn moeder.

Mijn grootste zorg op dit moment zijn mijn oppaskindjes die, als gevolg van een auto-ongeluk, zwaar gewond in het ziekenhuis liggen en waarvan nog niet zeker is of één van beide uberhaupt nog uit coma gaat komen...

De onzekerheid waar jullie mee leven lijkt me ook zorgwekkend Liv, sterkte!

Oh, dat is ook niet niks.

Angela_1986 schreef:Mijn grootste zorg op dit moment zijn mijn oppaskindjes die, als gevolg van een auto-ongeluk, zwaar gewond in het ziekenhuis liggen en waarvan nog niet zeker is of één van beide uberhaupt nog uit coma gaat komen...

De onzekerheid waar jullie mee leven lijkt me ook zorgwekkend Liv, sterkte!

door het auto ongeluk was tijdens carnaval plaatst vond op de a58?
Heftig zeg...

En liv, heel veel sterkte voor jou.

De dingen waar ik me zorgen over maak vallen in het niets bij bovenstaande.

Wat een heftige dingen zeg

Ik sluit me aan bij Elodie in deze maar mijn grootste zorg is mijn examen dat er aan komt. En daarna nog 1. Zal een stressmaand zijn (maart) maar dan ben ik wel voorlopig klaar gelukkig.

Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Zal ik na deze operatie wel weer normaal kunnen lopen? En ook over hoe het hierna verder moet, ik weet niet zo goed meer welke kant ik op moet. Ik zou het doodzonde vinden om niet als illustrator aan de slag te gaan, maar denk tegelijk dat ik dat helemaal niet red, het is loodzwaar om als illustrator te werken en nog voldoende te verdienen.
En hoe moet ik alles combineren met mijn enorme kinderwens.

Het zijn dingen die mij onbewust dagelijks bezig houden. Ik kan op dit moment niet veel verder kijken dan volgende week, maar tegelijkertijd broed er in mij een enorme drang om alles nou eens op een rijtje te krijgen. Ik wil graag de juiste weg in slaan, de weg waarop ik het meest gelukkig word en geen toekomst tegemoed ga zoals mijn moeder, meer dan de helft van mijn leven was die overspannen... En ik ben zelf ook al 3 keer overspannen geweest, 2 keer heel erg, 1x was ik er nog bijtijds bij.

En ook bij mij voelt het alsof het in het niet valt bij de andere zorgen, maar tegelijk denk ik: tja hier maak ík mij zorgen over. Als er zoiets gaande zou zijn als hierboven dan zou ik me daar helemaal geen zorgen over maken meer, dan zou dat inderdaad in het niet vallen. Maar dit zijn nu wel mijn zorgen.

Om Ezra, waar hij terecht zal komen, op wat voor school, wat zal hij later wel en niet kunnen, hoe ziet zijn toekomst eruit? Op dit moment ben ik best hoopvol, maar soms vind ik die onzekerheid echt slopend.

Pompoen, iedereen heeft zijn eigen zorgen. Wat voor de een een grote zorg is, zal voor de ander een bijzaak zijn. Maar dat neemt natuurlijk jouw zorg niet weg. Ik denk niet dat je het een "erger" kunt noemen dan het ander. Dat is per persoon verschillend.

Ik heb gelukkig geen zorgen om naasten, ook geen financiele zorgen of zorgen om mijn gezondheid. Wel maak ik me zorgen om mijn toekomst, ik heb zaterdag een heel belangrijk toelatingsexamen en doordat ik nu 45 uur per week stage loop met paar uur per dag reistijd, heb ik het bijna niet kunnen voorbereiden. Ik vrees dat alles waar ik afgelopen jaren zo hard voor gewerkt heb beetje voor niets is, aangezien ze dat pas NA die toets beoordelen.

Geen. Behalve een beetje mijn relatiestatus.

_Liv schreef:Pompoen, iedereen heeft zijn eigen zorgen. Wat voor de een een grote zorg is, zal voor de ander een bijzaak zijn. Maar dat neemt natuurlijk jouw zorg niet weg. Ik denk niet dat je het een "erger" kunt noemen dan het ander. Dat is per persoon verschillend.

Ja dat is een beetje wat ik bedoel. Ik vind dat je appels niet met peren moet vergelijken en iedereen heeft zijn eigen zorgen. Of dat nou zorgen zijn om een hersentumor of om een autistisch kind of om een examen wat je moet halen, voor die persoon zijn ze belangrijk.

Ik vind het wel interessant om te lezen wat verschillende forummers op dit moment bezighoudt. Maar wellicht was het in die formulering ook wat handiger, aangezien "grootste zorg" ook een soort van vergelijking met zich meebrengt.

Daarom. Dat bedoelde ik ook.

_Liv schreef:Daarom. Dat bedoelde ik ook.

Ik vind het ook een interessant topic hoor.. =) En door de manier waarop jij het geformuleerd hebt, zijn mensen wellicht wel serieuzer of opener en krijg je geen antwoorden als "het strikken van mijn veters".

Antibes, ik snap wat je bedoeld. Met grootste zorg bedoel ik het gene wat jouw op dit moment het meest bezig houd. Ik wil geen enkele vergelijking maken. Dat was mijn intentie niet van dit topic. Ik vind het interessant om te lezen wat andere forummers bezig houd en dan bedoel ik niet het strikken van mijn veters.

Ja ik snap dat je dat bedoeld, maar een aantal mensen reageren met: bij wat hier in dit topic staat vallen mijn zorgen in het niet. En ik ben het er niet mee eens dat mensen zo denken over hun zorgen. Alsof hun zorgen minder belangrijk zijn dan die van een ander.

Mee eens. Iedereen heeft zijn eigen zorgen. Wie ben ik om daar over te oordelen? Ik vind dat ik dat niet kan en mag doen.

Mijn grootste zorg is eigenlijk mijn vriend, hij heeft op dit moment geen werken is hard op zoek maar kan het niet vinden. Ik studeer in juni af en ben bang dat hij heel erg in de put raakt als ik wel vrij snel een baan kan vinden.

Bij mij zijn er meerdere momenteel. Allereerst mijn oom, waarbij onlangs een hersentumor geconstateerd is. Volgende week horen hoe, wat, waar, wanneer, etc. Ten tweede mijn (stief)opa, die heeft vrijdag een hartaanval gehad en heeft vocht achter zijn longen. Het gaat naar omstandigheden goed, maar het blijft toch zorgelijk (hij is hartpatiënt en heeft vaker hartaanvallen). Ten derde maak ik me zorgen om mijn afstuderen. Blijf het toch erg lastig vinden om moederschap en studie te combineren. Ik hoop zo dat ik binnenkort mijn scriptie kan afronden en officieel afgestudeerd ben!

_Liv schreef:Mee eens. Iedereen heeft zijn eigen zorgen. Wie ben ik om daar over te oordelen? Ik vind dat ik dat niet kan en mag doen.

Ook helemaal mee eens!

Eerlijk is eerlijk, lagen mijn oppaskindjes nu niet in het ziekenhuis te vechten voor hun leven dan was mijn grootste zorg misschien wel hoe ik van die vervelende griep af kom die me al dagen op de bank houdt of hoe ik morgen m'n werk fatsoenlijk kan doen... Het ligt er natuurlijk maar net aan wat er op dat moment in je omgeving speelt en morgen, of over 'n uur, kan dat zomaar ineens anders zijn.

Het één maakt niet dat het ander er niet mag zijn...

Het vinden van een baan.
En heel onbenullig, een vliegreis die ik vrijdag ga maken. Nog nooit langer dan 5 uur gevlogen. Nu voor t eerst, met overstap en ben ongeveer 20 uur onderweg. En ben een beetje bang voor de amerikaanse douane..

Op dit moment maak ik mij heel druk om het feit of ik een baan kan vinden na mijn studie. Ik ben in juni klaar maar er is bijna geen werk te vinden binnen het basisonderwijs.

Mijn werk. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik een fulltime baan heb, maar ik vind het zo kut dat het WEER via Randstad is, dat ze me er zo weer uit kunnen zetten en dat het zo slecht verdiend. En daar komt bij kijken dat ik met dit salaris + onzekerheid geen appartement durf te huren, terwijl ik wel graag thuis weg wil.

Mijn eigen gezondheid en de combinatie met stage en studie.
Ik heb inmiddels zoveel medische onderzoeken gehad, maar nog steeds weten ze niet hoe het nou kan dat ik een herseninfarct doorgemaakt heb. Dit maakt me onzeker.
Daarnaast ben ik heel moe door het infarct en dit belemmerd me zó in het dagelijks leven...bah!

@ Liv_: ook hier een ouder waar niet aan te zien is dat hij ongeneselijk ziek is, maar ondertussen steeds meer en meer achteruit gaat. Slopend vind ik dat...zo onzeker!