Hoe doen jullie dat?

Omdat ik het boek wil sluiten en verder wil gaan met mijn leven, besloot ik vandaag een brief te schrijven aan mijn moeder. Puur en alleen omdat ik het van mijn hart moet hebben, omdat ik er anders continu over blijf malen en nieuwe scenario's blijf bedenken over hoe ik het haar ooit zal vertellen. (Wat toch niet gebeurd, dus dan kan ik het beter maar afsluiten.)

Ondanks alles wat ik al had bedacht, komen er door het schrijven nieuwe feiten aan het licht. Feiten die ik niet heb gezien of wellicht mijn ogen voor dicht heb gehouden. En ik zit nu vol adrenaline en woede. Juist het tegenovergestelde van wat ik wilde bereiken.

Hoe sluiten jullie boeken definitief? En beginnen jullie aan een nieuw hoofdstuk? Want op deze manier blijf ik vast zitten in het verleden, terwijl ik er wel klaar mee ben.

Tja als ik dat eens wist, kon ik het je uitleggen maar helaas weet ik het ook niet en zit ik precies in hetzelfde schuitje.

Ik heb ook geprobeerd een brief te schrijven maar dat geeft me alleen maar meer woede naar mijn moeder toe dan dat ik wil.
Dus ik denk dat ik er gewoon nog niet klaar voor ben en laat het voor nu voor wat het is.

Ik dacht echt dat ik er klaar voor was. Even huilen, tranen afvegen en weer verdergaan. Maar in plaats van heb ik kriebels in mijn buik van woede. Dan blijkt het leven dat ik de afgelopen tien jaar heb geleefd, gewoon bolstond van de leugens. En dat ik er in haar ogen echt niet toe heb gedaan.

Ik ga zo maar even douchen, aankleden en een heel eind rijden....

ik heb na 5 jaar zelf proberen, hulp gevraagd van een psycholoog. in totaal 16 keer in een jaar geweest en ik moet zeggen dat het me erg geholpen heeft, al blijft het verdriet/onbegrip altijd wel.

bolus26 schreef:ik heb na 5 jaar zelf proberen, hulp gevraagd van een psycholoog. in totaal 16 keer in een jaar geweest en ik moet zeggen dat het me erg geholpen heeft, al blijft het verdriet/onbegrip altijd wel.

Ik ben jaren naar een psych geweest en sinds een aantal maanden weer. Maar ik kom er net zo woedend vandaan. Als ik het er tenminste over heb.

Ik zit mezelf nu af te vragen of ik naar mijn vader moet gaan. Gewoon om er even uit te zijn en niet te hoeven praten. Maar goed, weet niet of hij daar wel op zit te wachten. Het is immers vrijdagmiddag.

ik snap wel dat je kwaad blijft, heb ik ook wel last van, ik kijk dan vaak naar iets zieligs op tv,dan moet ik een potje janken en dat lucht lekker op!

Zo, dan zit er een boel bij jou dat dringend eruit moet zeg! Wat rot.

Ik zou zeggen, doorschrijven en daarna een lange wandeling maken.

Mij hebben ze al eens de tip gegeven om in een kelder met oud servies tegen de muur te gooien. Of het bos in te gaan en kei hard schreeuwen.

Ik heb het niet gedaan omdat ik me dan nogal belachelijk zou voelen maar ik voel wel dat die woede er zit en eruit moet.
Als ik ga auto rijden dan gaat het verkeerd dus dat kan ik beter niet meer doen.

Nu heb ik het het in het sporten gevonden. Ik geef alles wat ik in me heb en ook al doet het pijn in mijn spieren ik ga door.
Misschien is dat een tip voor je. Zoek iets waar je je woede in kwijt komt.

Stella, dat heb ik ook een tijdje met Spinning gehad. Ik zou het nog wel een keer willen doen, dat Spinnen, maar de sportscholen zitten op de gewenste tijd continu met te weinig fietsen. (En ik ben echt héél erg slecht in sporten. Steps bv. Als ik de pasjes eindelijk doorheb, zijn ze alweer met een volgende les begonnen. )

Ik heb van woede al even gehuild. Het zorgt er in ieder geval voor dat de ergste woede is verdwenen. Maar het voelt kut om tot een eindconclusie te komen, want heb de brief inmiddels afgeschreven, dat wat ik altijd al dacht, gewoon de waarheid is. Dat is niet voor volwaardig werd aangezien en dat ik maar goed was voor een paar dingen, waarbij ik mezelf compleet moest wegcijferen. Ik vroeg me al af wat er met dat zelfverzekerde en spontane meisje van 20 jaar was gebeurd, maar weet nu ongeveer in welke jaren ik haar achter heb gelaten. En dat steekt.

Gisele schreef:Stella, dat heb ik ook een tijdje met Spinning gehad. Ik zou het nog wel een keer willen doen, dat Spinnen, maar de sportscholen zitten op de gewenste tijd continu met te weinig fietsen. (En ik ben echt héél erg slecht in sporten. Steps bv. Als ik de pasjes eindelijk doorheb, zijn ze alweer met een volgende les begonnen. )

Ik heb van woede al even gehuild. Het zorgt er in ieder geval voor dat de ergste woede is verdwenen. Maar het voelt kut om tot een eindconclusie te komen, want heb de brief inmiddels afgeschreven, dat wat ik altijd al dacht, gewoon de waarheid is. Dat is niet voor volwaardig werd aangezien en dat ik maar goed was voor een paar dingen, waarbij ik mezelf compleet moest wegcijferen. Ik vroeg me al af wat er met dat zelfverzekerde en spontane meisje van 20 jaar was gebeurd, maar weet nu ongeveer in welke jaren ik haar achter heb gelaten. En dat steekt.

I know the feeling lieverd

Maar moet je per se 'een boek' sluiten? Denk je er niet te lastig over misschien? Ik heb eerlijk gezegd nooit gedacht; nu gooi ik het boek dicht en open ik een nieuwe. Ik geloof ook niet dat dat kan, je draagt altijd iets bij je.

Misschien ben ik er ook te nuchter voor, maar ik ga gewoon door en op een gegeven moment merk ik dat het goed met me gaat, dat ik zaakjes op orde heb, etc. En je kijkt altijd terug, want je kan niet dat boek sluiten en in de kast zetten en nooit meer erin kijken, dat gaat vanzelf.

Ik snap wel dat je er klaar mee bent, maar kan je dat niet juist uiten door de draad op te pakken en door te gaan en wel zien wat dat je brengt?

Edit; ik vind het misschien ook een beetje apart. Je wilt een brief schrijven en het daarmee afsluiten, maar je sluit zoiets niet van de een op andere dag of. Dat moet gewoon slijten.

Je hebt ook ergens wel gelijk, Jolee. Maar ik kan het niet achter mij laten en ik dacht dat ik het op deze manier in ieder geval achter mij kon laten. Dat gebeurd, gebeurd was en dat ik een goed persoon ben en recht heb op een eigen goed leven. Dat ik daarmee kan laten zien, "Kijk, het is gebeurd. En het heeft me ontzettend gekwetst. Maar ik heb het achter mij gelaten en ga verder met mijn leven".

En wellicht is 'het boek sluiten' daarvoor niet de juiste term, misschien wil ik het gewoon achter mij laten, zodat het geen effect meer op mij heeft. Maar dat laatste lukt ook niet. Ik blijf boos, verdrietig en vraag me af of ik maar voor één ding op de wereld ben gezet. En dat is te dienen. Want zo voelt het voor mij op dit moment. Of ik in het teken heb gestaan van een ander continu te dienen, zonder maar één moment aan mezelf te mogen denken.

En ik snap ook dat sommige mensen nu denken:"Maar plaats je jezelf nu niet in een slachtofferrol?" Ja, dat geloof ik ook echt wel. Want zo voelt het ook voor mij, alsof ik slachtoffer ben geweest van de situatie. Maar ik wil niet in die rol zitten, want die rol heeft me nooit gepast en moet me ook nooit passen. De reden waarom ik er iets mee wil doen.

Heb er al aangedacht om mijn vader in vertrouwen te nemen. Want onze afspraken zijn altijd, in tegenstelling tot de andere familie, heel helder geweest. Maar ik ben bang dat hij alles al wist. En het mij juist niet heeft verteld, om me geen pijn te doen. Maar verzwijgen van, dat heeft me het meeste pijn gedaan. Want als ik het had geweten, destijds, dan had ik voor mezelf actie kunnen ondernemen.

Ik weet dat het vaag klinkt allemaal. Maar wil het probleem op het forum niet lopen uitmelken. Dus het is puur even mijn gevoel wat ik vertel.

Snap ik, je moet het ook kwijt.

Beheerst het je leven zo erg dat je er voor je gevoel 'van af moet'? Beheerst het je leven in de dagelijkse dingen, zit je er dagelijks om te kniezen, etc.? In dat geval heb je er misschien gewoon hulp bij nodig om het een plek te geven.

Je mag heus wel eens in de slachtofferrol kruipen, iedereen kan zich in een bepaalde situatie wel eens flink het slachtoffer voelen en daarom huilen/piekeren. Je moet er alleen niet in blijven hangen en daarmee doel ik er dus op; beheerst dit je dagelijks leven?

Ik heb zo mijn buien dat ik een avondje kan janken en denk; waarom is mij dit allemaal aangedaan? Maar dat komt af en toe voor en de volgende dag voel ik me weer positief. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is en je dit niet dagelijks hebt. Zo wel, dat je er hulp bij zoekt om het te kunnen 'afsluiten'.

Edit; ik lees dat je schrijft over iets dat voor jou is verzwegen en dat je pijn doet en moeilijk mee hebt. Als dit zo'n big issue is, zou ik proberen je vraagtekens te laten beantwoorden of het gaan laten rusten (als je dat kan). Wat de situatie precies is, weet ik niet, dus naar je vader gaan -ja of nee- kan ik geen antwoord op geven. Misschien is het wel slimmer de issue bij een persoon neer te leggen die hier buiten staat. Maar goed, ik weet de situatie niet. Ik heb zelf alleen geleerd geen dingen over mijn moeder bij mijn vader neer te leggen en andersom, want een oprecht en objectief antwoord krijg ik daar niet uit.

Jolee, bedankt voor je advies. Ik heb er echt iets aan.

Het is niet zo dat het me dagelijks laat kniezen, maar ik moet er elke dag wel één keer aan denken. Door de brief te schrijven, dacht ik het in ieder geval los te kunnen laten. Maar toen kwam er een "probleem" bij. Gelukkig mocht ik gisteren mijn brief aan mijn beste vriend voorlezen, hebben we het er even over gehad en was ik het kwijt. Kennelijk moest ik er even over praten.

Vanmiddag naar mijn vader en zijn vrouw geweest. Mijn vader zei toen ik binnenkwam "Wat zie jij er slecht uit. Je hebt zelfs walletjes, je hebt nooit walletjes" . Om vervolgens te zeggen:"Je komt ook wat down over. Is er iets aan de hand?" Maar ik heb verder niet met hem gesproken over hetgeen wat me dwars zat. Wel met zijn vrouw, want die wilde, tijdens het roken buiten, wel eens weten wat er aan de hand was. Maar mijn vader was een beetje heel erg vervelend, dus het gesprek hebben we nooit afgemaakt, haha. (Mijn vader heeft van die vervelende buien en dan moet hij overal bij zijn, bang om iets te missen. Heeft natuurlijk ook zijn charme. Want ik heb dezelfde buien, dus ehmz... Kan niet zeggen dat het iets lelijks van hem is )

Maar ik voel me gelukkig alweer heel veel beter. Zelfs vanavond een sollicitatiebrief uit de deur kunnen doen. Dus mijn bui is alweer een beetje bedaard. Maar goed, leuk vond ik het allemaal niet. Vrijdag heb ik een gesprek met mijn psych, dus daar zal ik de brief ook weer voorleggen. En dan hoop ik dat ik het wel naast me neer kan leggen. Want veranderen kan ik er toch niets meer aan.