Het UP-topic

Pollewop, hoe oud is je zoon?

Dat hij je een rotmoeder noemt, dat zou ik ook niet zomaar accepteren, maar het komt wel ergens vandaan, hij is gefrustreerd dat hij het masker niet op krijgt en doordat hij die emoties niet kan reguleren scheldt hij je uit.

Ik denk dat mijn dochter een stuk jonger is dan jouw zoon, maar als haar iets niet lukt en ik zie dat, dan reageer ik vaak met: 'wil je je schoenen aan?' en dan antwoord zij met 'ja' (op zo'n: ja, duh, dat zie je toch- toontje) en vraag ik 'moet mama 't doen?' waarop zij eigenlijk altijd 'ja' zegt.

Zodra zij uit frustratie dingen gaat doen die van mij niet mogen (zoals gooien met die schoenen) zeg ik haar bijvoorbeeld: 'dat moet je niet doen, straks gooi je ze ergens tegen aan'. En daarmee is het voor mij klaar. Heeft het heel veel zin om er verder op in te gaan? Hij weet dat hij jou daardoor kwetst, maar voor hem is het blijkbaar moeilijk om zijn emoties te reguleren (zoals ieder jong kind lijkt me), ik denk dat je het alleen maar erger maakt door er op dat moment dieper op in te gaan. Als hij oud genoeg is, kun je het er misschien nog over hebben hoe je hem op zo'n moment kunt helpen en dit kunt voorkomen, maargoed, daarvoor moet hij wel oud genoeg zijn om dat te kunnen begrijpen en er over mee te denken.

Even over het dvd-verhaal van Liadan: ik liep tot een paar dagen geleden nog met hetzelfde probleem met N. Wij hebben een open tv kast en daar ligt een stapel dvd's in. Ze mocht van mij best met de dvd-hoesjes spelen, dat kan weinig kwaad en snap goed dat ze al die afbeeldingen interessant vind (evenals het opstapelen). Echter ging ze er al snel aan sabbelen. Op een gegeven moment had ik een stapel vastgeplakte dvd's. Ik bleef maar bezig met haar dit afleren, maar dat lukte gewoonweg niet. Alternatieven hielpen ook niet. Nu heb ik 4 opbergdozen (van die in-elkaar-zet-dozen met deksel) gekocht en daar de dvd's in gedaan. Toen ze na haar middagslaapje binnenkwam zag ze het gelijk. Ze liep erheen en zei: "Huh?!". Heb dus zo het dvd-probleem maar opgelost

Liadan schreef:

Twellie schreef: Alleen zie ik er geen kwaad in om je soms op een bepaalde manier te gedragen puur en alleen om iemand een plezier te doen.?

Ik snap nu wel dat iemand in dit topic zei dat de grens tussen intrinsiek en extrinsiek dun is.
Ik zie er ook totaal geen kwaad in om je soms op een bepaalde manier te gedragen zodat je iemand anders een plezier doet. Maar voor mij zou dit dan een intrinsieke motivatie zijn, ik wil dit namelijk zelf graag en doe het niet omdat ik er een beloning voor krijg of omdat iemand anders dat wil.

Volgens mij doen mensen bijna altijd wat ze doen, omdat ze dat zelf willen. Alleen soms wil je het zelf omdat iemand anders dat ook van je wil of blij zou worden als je iets zou doen.

Dus:

Ik vind iets leuk -> Ik wil het doen -> intrinsieke motivatie

Iemand anders vind iets leuk -> Ik wil het doen -> extrinsieke motivatie

Dat is toch het verschil? Want onder zelf iets willen, kan volgens mij bijna al je gedrag geschaard worden.

Het kan ook zijn dat ik hier iets over het hoofd zie, heb zo diep over intrinsieke en extrinsieke motivatie nagedacht dat ik het niet meer helemaal helder heb.

Volgens mij is extrinsieke motivatie dat je van een ander afhankelijk bent voor de motivatie, dus in de vorm van beloning, waardering, het vermijden van straf, et cetera. Intrinsieke motivatie houdt denk ik in dat je niemand nodig hebt om het te willen doen, dat je het bij wijze van spreken ook zou doen als niemand ooit zou weten dat je het hebt gedaan. Zoiets.

en dit:

Kohn stelt dat de intrinsieke motivatie belangrijker is omdat de kans
groot is dat het gewenste gedrag niet meer wordt vertoont zodra de
externe motivatie (bijvoorbeeld de ouder) niet aanwezig is.

(komt uit het artikel van kiind.nl)

Twellie, extrinsieke motivatie is als je van buitenaf geprikkeld wordt om iets te doen. Bijvoorbeeld omdat je er geld voor krijgt of een kadootje of aanzien.
Intrinsieke motivatie is als je van binnenuit wordt geprikkeld, je doet iets zonder tussenkomst van een andere persoon of andere factoren.
Ik zie het dan meer zo als: ik wil graag iets voor iemand anders doen.

Ik kan iets voor iemand anders doen omdat ik dat zelf heel graag wil en ik dat fijn vind. (intrinsiek)
Ik kan ook iets voor iemand anders doen omdat die persoon dat fijn vindt en dat graag wil. (extrinsiek)

Of zit ik nu helemaal fout, want inderdaad, hoe langer ik hierover nadenk, hoe onduidelijker het voor me wordt, haha.

Liadan, en de combinatie daarvan: iets fijn vinden om te doen omdat iemand anders daar blij mee zou zijn, zie je dus als intrinsieke motivatie?

Volgens mij kan belonen dan ook wel eens intrinsieke motivatie opleveren. Al kan ik nu geen goed voorbeeld bedenken .

ik moet nu meteen terugdenken aan principes van conditionering tijdens mijn studie

Twellie schreef:Liadan, en de combinatie daarvan: iets fijn vinden om te doen omdat iemand anders daar blij mee zou zijn, zie je dus als intrinsieke motivatie?

Volgens mij kan belonen dan ook wel eens intrinsieke motivatie opleveren. Al kan ik nu geen goed voorbeeld bedenken .

Goeie vraag, ik weet het niet zo goed meer. Misschien is het intrinsieke extrensieke motivatie .
Ik weet ook niet of het bij UP past, maar ik zou het ook niet erg vinden als mijn kinderen iets doen voor iemand anders als ze die persoon daar blij mee maken (zolang ze er dan maar zelf voor kiezen om het te doen en zichzelf daar goed bij voelen).
Ik vind het zelf ook leuk om iemand zomaar een kaartje te sturen bijv.

Ik zou zeggen dat het intrinsiek is als je een kaartje stuurt omdat je weet dat diegene het waardeert en extrinsiek als je vervolgens pissig bent als die persoon geen kaartje terugstuurt of je niet expliciet voor dat kaartje bedankt.

Ja inderdaad Susan. En als ik een verjaardagskaartje stuur naar iemand die elk jaar een kaartje verwacht van mij, dan is het een extrinsieke motivatie om een kaartje te sturen.

Tania schreef:Wat wordt er verstaan onder de reguliere manier van opvoeden? Moet ik dan aan supernanny denken ofzo?

Lijkt mij niet dat er 1 reguliere manier van opvoeden is. Ik kan zo heel veel soorten bedenken (autoritair, lais et faire, competentie vergrotend werken etc.) en ik ben van mening dat veel opvoedingen eclectisch zijn; het beste uit alles.

Ik denk ook dat veel ouders het beste (in hun ogen) uit van alles halen. Wist niet dat dat een benaming had, maar eclectisch dus

Hoe staat het eigenlijk met jullie geduld. Dat is iets wat ik namelijk niet heb.
Ik ben bijvoorbeeld echt niet geduldig als F zich steeds omdraait tijdens het verschonen. Ik snap het wel op je buik liggen is ook veel leuker. Het is telkens een strijd waarbij ik geen geduld heb, ben nu al bang wanneer ze iets ouder is en mijn geduld waarschijnlijk nog veel meer op de proef wordt gesteld.

Nog een andere vraag krijgen jullie weleens commentaar over up zowel positief als negatief.

missy. schreef:Hoe staat het eigenlijk met jullie geduld. Dat is iets wat ik namelijk niet heb.
Ik ben bijvoorbeeld echt niet geduldig als F zich steeds omdraait tijdens het verschonen. Ik snap het wel op je buik liggen is ook veel leuker. Het is telkens een strijd waarbij ik geen geduld heb, ben nu al bang wanneer ze iets ouder is en mijn geduld waarschijnlijk nog veel meer op de proef wordt gesteld.

Nog een andere vraag krijgen jullie weleens commentaar over up zowel positief als negatief.

Hoef je niet bang voor te zijn hoor ! Heb hier een doldwaze peuter rond lopen , maar vind nog steeds het draaien tijdens het verschonen bloed irritant:lol: Bij T ben ik toen een poos van die up en go's gaan gebruiken ga die vandaag ook weer aanschaffen voor zn zusje !

In sommige situaties raakt mijn geduld ook sneller op dan anders. Maar over het algemeen heb ik wel veel geduld. Ik kan wel veel hebben zegmaar.. Laat ik het zo zeggen: ik heb geaccepteerd dat N. een duidelijke eigen wil heeft en een best pittig dametje is (zie ik overigens niet negatief maar in positieve zin). Sinds ik dit geaccepteerd heb kan ik meer hebben.

Aangezien ik me pas de laatste maanden echt goed verdiept heb in UP weten nog weinig mensen van hoe ik aankijk tegen N.'s opvoeding. Hier ga ik de komende tijd wel over praten met mijn moeder en mijn stiefmoeder, zij passen namelijk beiden een dag op N. Ze hoeven het van mij niet helemaal toe te passen hoor, maar als wij besluiten N. absoluut niet te straffen zou ik het niet op prijs stellen als zij dat wel doen. Ik denk dat met name mijn moeder wel geïnteresseerd is en ook wat boeken wil lezen.

Missy, ik heb veel geduld. Er kan hier ook altijd wel veel, ik vind het niet erg als alle speelgoedbakken omgekieperd worden bijv., dat is zo weer opgeruimd. Of als we ergens naar toe moeten en Yara staat elke meter een takje of een steentje te bekijken, dat vind ik ook geen probleem.
Ik denk vaak bij veel dingen: 'waarom zou het niet kunnen' en ik maak me niet snel druk over dingen.

Maar mijn geduld is op sommige momenten ook wel eens ver te zoeken. Vooral aan het eind van de dag als de kinderen allebei nergens meer zin in hebben. Dan is mijn lontje ook wel eens wat korter.

Kian draait trouwens sinds kort ook steeds als ik hem ga verschonen of aankleden. Hier werkt het gelukkig nog goed om hem dan iets in zijn handen te geven (zal over een tijdje ook wel niet meer werken, maar nu maak ik er nog gebruik van). Helpt dat bij jullie ook niet?

Liadan schreef:Missy, ik heb veel geduld. Er kan hier ook altijd wel veel, ik vind het niet erg als alle speelgoedbakken omgekieperd worden bijv., dat is zo weer opgeruimd. Of als we ergens naar toe moeten en Yara staat elke meter een takje of een steentje te bekijken, dat vind ik ook geen probleem.
Ik denk vaak bij veel dingen: 'waarom zou het niet kunnen' en ik maak me niet snel druk over dingen.

Maar mijn geduld is op sommige momenten ook wel eens ver te zoeken. Vooral aan het eind van de dag als de kinderen allebei nergens meer zin in hebben. Dan is mijn lontje ook wel eens wat korter.

Kian draait trouwens sinds kort ook steeds als ik hem ga verschonen of aankleden. Hier werkt het gelukkig nog goed om hem dan iets in zijn handen te geven (zal over een tijdje ook wel niet meer werken, maar nu maak ik er nog gebruik van). Helpt dat bij jullie ook niet?

Vaak geef ik haar ook een speeltje, eerst hielp dat nog wel maar nu niet meer. Op de buik liggen en tijgeren is gewoon veel leuker.
Maar mijn geduld gaat denk ik behoorlijk op de proef gesteld worden. F is nu al een ontzettende driftkikker. Als ik haar ergens weg haal waar ze niet bij mag komen (kattenbak/voer) wordt ze enorm boos. Ook wordt ze erg driftig als ze iets wil maar het lukt nog niet.
Bij F is het ook niet de vraag of ze zich, met veel drama in de supermarkt, laat vallen als ze iets niet mag. maar wanneer ze dat gaat doen.

@ missy: op dat supermarkt-voorgeval zit ik ook te wachten. Hier schreeuwt ze nu al: "Mnaan" als we langs de bananen lopen

Het enige moment waar mijn geduld op de proef wordt gesteld is wanneer ze uit bed komt en haar pet verkeerd heeft staan en dit de hele dag duurt. Dan ben ik er tegen een uur of 15u/16u echt klaar mee. Dan heb ik de hele dag al dingen gezocht om te doen zoals een paar boodschappen, speeltuin e.d. en dan is het tegen die tijd gewoon op.

Verder weten maar weinig mensen dat wij het doen op deze manier. Laatst heb ik het er nog met een vriendin over gehad en dat was eigenlijk een heel prettig gesprek. Zij zag de logica er wel van in, maar wist niet of zij het op deze manier zou gaan doen later.

En hier hebben we er nog eentje dat niet wil liggen tijdens het aankleden/verschonen, daarom doen we het bijna altijd staand, behalve bij een poepluier. Dan krijgt ze vaak het pak billendoekjes en mag ze me helpen met doekjes aangeven. Dat op de buik liggen hebben we hier ook al eens gehad, maar dan midden in de winkelstraat. Wel beschamend, maargoed, iedere ouder overkomt dat volgens mij wel eens

Yara gaat in de supermarkt heel vaak op haar buik liggen. Ze doet het alleen niet omdat ze boos is, maar omdat ze dan verstoppertje gaat doen en dan gaat ze languit liggend op de grond hardop liggen tellen .

Interessant topic dit hoor, zo leer je nogeens wat

Bedankt nog voor de tips over het gooien met eten. Het is trouwens niet zo dat ik het alleen maar vervelend vind dat ik dan de vloer moet schoonmaken, daar kom ik wel overheen. Al wordt het soms wel vervelend natuurlijk, al voor de zoveelste keer op een dag het eten om je oren vliegt Het is ook zo dat ik haar wil leren om met respect met eten om te gaan. Er zijn mensen die niet te eten hebben, wij hebben wel het geluk dat we voldoende voedsel hebben. En om er dan mee te gaan gooien terwijl anderen niets hebben, dat vind ik ook zo wat. Maar ik denk dat ik dit besef later pas kan bijbrengen, dat snapt ze nu natuurlijk gewoon nog niet.

Verder vind ook ik het verschil tussen intrinsieke motivatie en extrinsieke motivatie soms niet makkelijk. Zo kun je wat voor een ander doen omdat je weet dat diegene er blij van wordt, maar als dat jou zelf ook blij maakt.. Dan heb je volgens mij een beetje van allebei

Wat complimenten geven betreft, daarbij denk ik dat ik me niet helemaal volgens UP zal gedragen. Dat is een van de kleine stukjes waar ik anders tegenaan kijk. Ik ben het wel met het principe eens dat je een kindje een verkeerde indruk zou kunnen geven als je zegt dat hij/zij iets heel goed doet, dat het kindje dan zou kunnen denken dat het een andere keer niet goed was, dat soort dingen. Maar toch zie ik er wel het nut van in om complimenten te geven, zolang je er spaarzaam mee omgaat (dus niet constant, want dan verliest het de waarde) denk ik dat complimenten een kindje ook ontzettend kunnen doen groeien. Dus ik ga vast wel zeggen dat ze iets goed gedaan heeft, dat ze geweldig is, en weet ik veel wat nog meer allemaal. Maar door de gedachte achter UP zal ik er wel anders mee omgaan dan ik anders misschien had gedaan. Vind het in elk geval een mooi principe, UP!

Even weer een UP voor het UP-topic!

Ik zit soms in een beetje lastige situatie. Even een 'situatieschets':
Ik heb heel goed contact met onze bovenburen, al vanaf het moment dat we er kwamen wonen. Zij hebben twee kinderen, een jongen van 5 en een meisje van 2,5. Zij voeden hun kinderen heel anders op dan dat wij dat doen. Buurvrouw is Kosovaars, buurman is Nederlands maar met een Indische achtergrond. Je merkt, zeker bij de gedachtengang van de buurvrouw, toch wel aardig wat (cultuur)verschil wat betreft opvoeden. Ik laat hen in hun waarde, zeg nooit negatieve dingen over straffen die zij geven (of juist niet geven), etc. Ik zit daar best vaak, bijna dagelijks kan je eigenlijk wel zeggen. De kinderen kunnen zo leuk met elkaar spelen en ik en de buurvrouw kletsen gezellig bij.

Nu N. op de leeftijd is waarbij opvoeden echt aan bod komt merk ik alleen dat ik me steeds meer irriteer bij hun. Zo zijn de kinderen heel erg verwend, ze eten chips/snoep/koek wanneer ze willen (om 10 uur 's ochtends of na het avondeten bijv.) en ze doen erg 'gemeen', vooral het meisje (2,5 jaar oud). Zij en N. trekken natuurlijk veel naar elkaar toe, ze hebben een echte haat-liefde verhouding zoals veel kindjes op die leeftijd. Nu is het probleem dat het meisje totaal niet kan delen of samen kan spelen. Ze pakt alles van N. af, echt alles wat N. maar in haar handen heeft. Ze huilt als ze haar zin niet krijgt. Buurvrouw geeft N. dan iets anders en geeft het speeltje wat N. heeft aan haar dochter. Dochter tevreden en stopt met gillen en huilen. Voor N. vind ik dit niet alleen zielig, maar vooral ook een heel slecht voorbeeld. Als N. iets graag wil wat een ander kindje heeft dan moet ze toch echt even wachten. Ik ga met N. samen op zoek naar iets anders. Wil ze dit niet en blijft ze huilen/boos zijn dan haal ik haar weg uit de situatie en ga even met haar samen zitten. Ik erken haar gevoel en leg haar uit waarom ze nu even niet met dat speelgoed kan spelen. Mijn buurvrouw doet dit niet, die geeft haar dochter gelijk haar zin. Ze probeert het even, maar geeft al snel toe, waarna N. de dupe is (althans, zo zie ik het). Dat vind ik zo jammer, want als dit doorgaat kom ik niet meer met plezier boven om N. rustig te laten spelen met die kindjes.

Zo bots ik tegen steeds meer dingen aan bij hun. Jammer, want we hebben zo'n ontzettend goede band met elkaar. Hebben jullie een idee hoe ik mijn buurvrouw hier subtiel over zou kunnen spreken? Ik wil haar totaal niet het gevoel geven van: "Jullie doen het niet goed, luister naar mij, ik weet hoe het moet.", maar zo komt iets al wel snel over.

Een wel heel late reactie...

Dat is idd lastig Parisienne, sinds ik meer aant lezen ben over UP ben ik me veel meer bewust geworden van hoe volwassenen met kinderen (en elkaar) omgaan en kan ik me soms 'ergeren' aan dingen die gezegd/ gedaan worden, terwijl ik, als ik niet van UP had gehoord het zelf ook zo gedaan zou hebben.

Ik merk zelf dat ik ook de neiging heb om mensen erover te vertellen maar ik vertel dan eigenlijk niks over UP maar ik vertel dat ik een boek aant lezen ben over opvoeding en dat ik het echt interessant vind hoe psychologie werkt. Ik vertel dan het voorbeeld wat ook in 'opgroeien in vertrouwen' staat (die had jij toch ook gelezen) over de oude man die kinderen gaat betalen om hem uit te schelden. En dat ik dingen echt anders ben gaan zien.

Ik merk dat veel 'oudere' mensen, van de generatie van mijn ouders, er heel sceptisch tegenover staan en er heel veel vraagtekens bij hebben, zij zijn echt van het straffen en belonen systeem, dat zit er gewoon in. Mensen van mijn leeftijd vinden het dan juist weer interessant en het woord 'logisch' heb ik vaak uit hun mond gehoord.

Misschien is het een idee om het tactisch aan te pakken bij je buurvrouw en dus eerst iets over de boeken te vertellen die je leest en dus gewoon globaal te vertellen dat je het zo interessant vindt. Dan bekritiseer je hun niet maar wekt misschien wel hun interesse en misschien gaan ze ook wel meer vanuit het kind dingen bekijken. Omdat N. ook 'betrokken' is bij 'het probleem' zou ik het (later) wel aanhalen, dat je het vervelend voor N. vindt dat zij het speelgoed moet afgeven en dat je samen met de buurvrouw een manier wilt bedenken hoe jullie het zouden kunnen aanpakken.

De reden waarom ik dit topic opzocht...

Ik ben vanmorgen met T. bij een oude vriendin (die ik al 9 jaar niet meer gezien had!!) op bezoek geweest en terwijl ik normaal gesproken als ik met T. ergens heen ging alleen maar bezig was met 'nee dat mag niet, nee doe maar niet, afblijven, laat los' enz. waardoor T. (en ik) het niet echt leuk vonden om ergens naartoe te gaan (waar het niet kidsproof was) heb ik het nu op de 'UPmanier' aangepakt en het werkte! Hij vond mijn alternatieven (de meeste keren) prima, en als hij ergens naartoe wilde waar hij echt niet heen mocht was de 'strijd' (die er normaal gesproken gekomen zou zijn) voorbij als ik zijn gevoel erkende door te zeggen 'daar zou je graag naartoe willen he'.

Ik ben blij dat ik me hierin aant verdiepen ben!



Ohja, nog even een toevoeging aan mijn vorige post, ik zou zelf mensen het boek 'How2talk2kids' aanraden, heel duidelijk en simpel waardoor het heel logisch en toegankelijk is voor iedereen. Ik denk dat veel mensen UP als iets 'aparts' of 'alternatiefs' zien maar in 'How2talk2kids' komt dat helemaal niet zo over.