voorgevoel (goed/slecht) altijd juist?

Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik eigenlijk voor mijn echo al 'wist' dat het fout zat. Tenminste, ik was er abnormaal bang voor.

Nu vraag ik me af, hebben meer mensen dit gehad? Maar niet alleen met een miskraam, wist je bijvoorbeeld vlak na je eisprong al dat je zwanger was, en klopte dit?

Bij mij klopte het gelukkig niet. Ik was iedere echo weer angstig dat het niet goed zou zijn maar er loopt hier inmiddels toch echt een heerlijk ventje rond.

ik heb twee miskramen gehad en beide keren wist ik dat de zwangerschap niet goed zat. De eerste miskraam was ook de eerste keer dat ik zwanger was, dus ik wist niet of het gevoel erbij hoorde of niet, de tweede miskraam had ik al een dochter en toen heb ik vanaf dag 1 tegen mijn man gezegd: wees er maar niet blij mee, dit gaat toch niet goed en ik heb inderdaad toen ook weer een miskraam gehad. In de zwangerschap van mijn dochter had ik heel sterk het gevoel dat het wel goed ging en dat klopte dus ook.

*edit: neemt niet weg dat ik ook wel angstige momenten had in de zwangerschap van mijn dochter hoor, maar over het algemeen had ik een positief gevoel

Het is sowieso niet altijd makkelijk om onderscheid te maken tussen een voorgevoel en een angst en de ervaring die je hebt zal er sowieso voor zorgen dat je angstiger bent geworden, dus probeer niet in een cirkel te komen door te denken dat het feit dat je een bepaald gevoel hebt automatisch betekent dat dat gevoel klopt omdat dat een vorige keer zo was. Op die manier maak je jezelf gek.

Ik had de tweede en derde zwangerschap een angstig gevoel tot aan de echo, heel bang dat het niet goed zou zijn, met name de tweede keer. Maar ik denk dat dat geen voorgevoel was maar gewoon angst. Bij de tweede hadden twee kennissen van me in de weken ervoor een slechte echo gehad met tien weken, dus dat kwam wel dichtbij.

Bij de tweede wist ik heel sterk de eerste maand dat ik níet zwanger was, ik wist het gewoon zeker. De tweede maand had ik het gevoel dat het wel eens zo kon zijn, maar geen erg sterk voorgevoel. Toen was ik wel zwanger.
Bij de derde hadden we maar drie maanden waarin het zou kunnen ivm studie, voordat we begonnen dacht ik dat het niet zou lukken. Een paar dagen na mijn eisprong in de tweede maand sloeg dat helemaal om, ik werd elke ochtend wakker met vlinders in mijn buik en een heel blij gevoel, toen was ik er wel echt van overtuigd dat ik zwanger was. En dat was dus ook weer zo.

Ik vind het bij elke echo of controle spannend, ik bedenk me altijd even dat het altijd zo maar kan zijn dat het kindje niet meer leeft. Dit is meer een angst... Wbt mijn zwangerschap zijn al mijn voorgevoelens juist het tegenovergestelde geweest... Andere dingen voel ik dan weer juist heel erg goed aan... En heb ik het vaak ook juist.

Ik wist de tweede keer trouwens al wel voor de positieve test dat ik zwanger was, maar dat kwam gewoon doordat ik het gevoel herkende van de eerste keer. De eerste keer had ik geen idee.

Ik heb deze zwangerschap wel veel sterker het idee dan de andere twee keren dat er 'iets' met dit kindje zou kunnen zijn. Klinkt heel vaag en ik weet ook niet goed wat dat dan zou kunnen zijn, en ik zie het ook niet echt als voorgevoel. Misschien is het veel meer de angst omdat ik wéét wat er allemaal mis zou kunnen gaan.

Tot ik ze allebei voelde was ik iedere keer opnieuw bang. Zeker nadat ik had gelezen over VTS (syndroom in het beginstadium van de zwangerschap waarbij je van 1 van de tweeling een miskraam hebt waarbij je lichaam dat kindje 'opruimt', en het kindje op de volgende echo opeens verdwenen is). Maar het bleek allemaal goed te gaan. Toch zat ik me iedere keer voor te bereiden op slecht nieuws als ik in de wachtkamer zat. Misschien ook zelfbescherming?

Arden schreef:Ik heb deze zwangerschap wel veel sterker het idee dan de andere twee keren dat er 'iets' met dit kindje zou kunnen zijn. Klinkt heel vaag en ik weet ook niet goed wat dat dan zou kunnen zijn, en ik zie het ook niet echt als voorgevoel. Misschien is het veel meer de angst omdat ik wéét wat er allemaal mis zou kunnen gaan.

Ik was tijdens de zwangerschap van Ezra wel ontzettend angstig, nu zeggen mensen wel eens dat ik toen misschien al een voorgevoel had dat er iets met hem aan de hand zou zijn, maar ik betwijfel of mijn angst daar nou op sloeg. Ik was bang voor heel andere dingen, de mogelijkheid dat hij autistisch zou kunnen zijn is nauwelijks door me heen gegaan.

En toch blijf ik het bijzonder vinden dat mensen dit soort dingen vantevoren weten...

Susan schreef:

Arden schreef:Ik heb deze zwangerschap wel veel sterker het idee dan de andere twee keren dat er 'iets' met dit kindje zou kunnen zijn. Klinkt heel vaag en ik weet ook niet goed wat dat dan zou kunnen zijn, en ik zie het ook niet echt als voorgevoel. Misschien is het veel meer de angst omdat ik wéét wat er allemaal mis zou kunnen gaan.

Ik was tijdens de zwangerschap van Ezra wel ontzettend angstig, nu zeggen mensen wel eens dat ik toen misschien al een voorgevoel had dat er iets met hem aan de hand zou zijn, maar ik betwijfel of mijn angst daar nou op sloeg. Ik was bang voor heel andere dingen, de mogelijkheid dat hij autistisch zou kunnen zijn is nauwelijks door me heen gegaan.

Ja je weet het ook niet, het is niet altijd zo makkelijk te zeggen. Kijk dat van Beegee kan ik me nog goed herinneren dat ze altijd zei eerst 2 meiden dan een jongen, en ook dat ze daarna zei dat hij te vroeg zou komen. Dat vind ik dan frappant. Maar ik denk dat ook heel veel mensen onterecht angstig zijn.

Ik maak me er ook niet echt druk om. Ik kan ook niet zeggen dat ik me heel angstig voel over deze zwangerschap ofzo, het is meer dat ik niet helemaal in shock zal zijn denk ik als er toch iets mis blijkt te zijn.

Bij mijn eerste miskraam ging ik zonder zorgen naar de echo.. ik voelde me dood en dood ziek en alles wees op een goede zwangerschap.. was ook al 10wkn en 5 dgn zwanger dus als er iets mis zou zijn zou het toch al wel duidelijk zijn geworden ?? Helaas.. een windei.. puur alleen een vruchtzak ter grote van een week of 7-8.Waarsch heeft er nooit iets ingezeten.. maar de klap kwam hard aan. Toen ik het eenmaal wist was het binnen een week spontaan uit mijn lijf.

Bij de eerste goede zwangerschap was ik weer bang, maar mocht nu eerder, dat stelde me weer gerust. Met 6 wkn en 6dgn.. Ik kwam daar.. alleen vruchtzakje te zien met zwangerschapsring. Geen kindje niets.. ik dacht al... daar ga ik weer... Een week later was ik toch echt zwanger en werd ik tig dagen terug gezet maar alles is goed gegaan daarna en nu is ze alweer 5.

Bij I. ging alles goed en had ik ook eigenlijk geen angsten, pas rond de 24 weken omdat mijn baarmoeder niet meer groeide.. Die heeft toen 5 weken stilgestaan...

Bij O. had ik vooral angsten door het vele bloedverlies maar niet zozeer voor de echos zelf. Ik voelde hem al goed en wist dus wel dat het waarsch wel goed zou zitten met hemzelf.

Nu ben ik weer zwanger.. ik heb geen oog dichtgedaan vannacht... zo ontzettend slecht geslapen..zo bang ben ik nog nooit geweest....

Ik ben een week korter zwanger dan ik dacht ( wat in theorie nooit kan kloppen, maar goed..) Ik zou nu ongeveer 6 weken zijn, vruchtje was een mm of 5, amper op te meten zei hij dus over 2 weken mag ik terug. Hartje klopte ook al net, dus nog niet heel snel oid en hij zei dat het er goed uit zag..( alleen de termijn kan dus niet, maar dat had ik bij de oudste ook dus zal me daar maar niet te druk over maken... nog 12 dagen geduld, mag ik weer even kijken).

Ik was alle drie de keren bang dat t niet goed zou zitten, en voor elke echo angstig.
Alleen de tweede keer bleek deze angst juist.

De vorige zwangerschap ben ik vaak bang geweest dat hij te vroeg zou komen, dit klopte ook niet, ik ben bevallen met 41+3
Deze keer ben ik nu ook alweer steeds bang dat het kindje veel te vroeg gaat komen, hopelijk blijkt dit later ook voor niets te zijn geweest!

Bij mijn eerste zwangerschap wist ik niet dat ik zwanger was, pas toen ik een test deed. Dat het mis ging had ik ook echt niet verwacht.
Bij mijn tweede zwangerschap wist ik voordat ik een test deed al dat ik zwanger was, ik zei ook in die week al tegen mijn man de datum dat het kindje geboren zou worden en dat het een jongen was.
Die 2 dingen hield ik heel de zwangerschap vol, de datum en een jongen (wij wisten het geslacht niet) en uiteindelijk had ik bij beide gelijk, het is een jongen en de datum is ook zijn geboortedatum.

Wat fijn Roodkapje, dat er toch goed uitziet!

Stofzuiger schreef:Wat fijn Roodkapje, dat er toch goed uitziet!

Inderdaad!!!

Ik had dit gevoel heel sterk.

- het ziekenhuis had aangegeven dat de samenlevingstest niet goed was dus we hadden ons er bij neergelegd dat het deze ronde zou lukken. Heb me ook niet meer bezig gehouden met wanneer ik ongesteld moest worden tot ik ineens dacht op zaterdag hmm volgens mij had ik afgelopen week ongesteld moeten worden. Toen een test gehaald en deze was positief. Daarna had ik ongeveer een week erg gespannen borsten daarna zwakte dit af. Toen bekroop me al een gevoel van het zit niet goed. Toen ik bruinverlies kreeg en belde naar het ziekenhuis kon ik komen met 6 weken en toen bleek er alleen een vruchtzakje te zitten.

- Nu was ik bezig met de 2e ronde 150 clomid. Ik had ronde 1 met 150 mg een hele lange cyclus (zo'n 40 dagen) en bij de 2e ronde was ik hier ook vanuit gegaan (had geen zhcontrole deze keer). Zaterdag zou mn NOD zijn en op woensdag daarvoor dacht ik: Ik ben zwanger, ik voel het. Dus ik na het werk meteen na de etos en een test gehaald. Deze was meteen positief! Ik heb wel in spanning gezeten de eerste weken maar was er van overtuigd dat het goed zat.

Ik heb echt heel erg sterk het gevoel dat mijn volgende zwangerschap een miskraam wordt. Aan mijn moeders kant (haar zussen) hebben allemaal problemen gehad bij de tweede. 2 konden daarna geen kinderen meer krijgen en 2 hebben een miskraam gehad waarvan 1 tante 3 miskramen achter elkaar heeft gehad. Dit zegt misschien wel niks over mij maar tocht beangstigt het me wel

Bij S. was ik eigenlijk helemaal niet bang dat het mis ging. Ik voelde gewoon dat het goed ging en gelukkig was dat ook zo. Wel heeft m'n gevoel me ontzettend in de steek gelaten bij het geslacht Ik was er echt van overtuigd dat het een meisje was. Bij de 20 weken echo rolde ik bijna van m'n bed af toen ik hoorde dat het een jongen was. Ik was niet teleurgesteld dat het een jongen was maar ik was wel teleurgesteld in m'n gevoel wat me in de steek had gelaten

Ik was 2 keer zwanger en twee keer een miskraam maar na de positieve test niet blij, heel gek was dat gevoel.

Bij de eerste zwangerschap had ik een goed gevoel en die is goed gegaan. Bij de tweede ook een goed gevoel, is helaas niet goed gegaan. Bij de derde zwangerschap was de test heel erg licht en had ik gelijk een slecht gevoel, is ook mis gegaan. Bij mijn vierde zwangerschap had ik het slechtste voorgevoel van alle zwangerschappen en ben ik echt heel erg bang geweest gedurende de hele zwangerschap en er ligt nu een lief meisje boven in de wagenbak te slapen.

Conclusie: voorgevoel zegt bij mij niets.

Net ná de eisprong, had ik enorme vreetbuien en had ik echt zoiets van, volgens mij moet ik wel zwanger zijn! Dat was toen ook zo.
En ik was de week voor de echo van mijn 2e (laatste) zwangerschap onwijs bang dat het niet goed zat. En dit klopte.

Maar bij onze dochter had ik juist helemaal niet dat mijn gevoel klopte. Dacht toen voor kerst te gaan bevallen, nou niet dus :p

Ik was ook altijd heel erg gespannen voor echo's en dacht altijd 'wat als nu...'?
Mijn voorgevoel was heel sterk dat het een jongen was. Ik was er heilig van overtuigd en dit was ook juist
Wat ik grappig vond, mijn vriend zei na de daad 'let maar op, deze ronde ben je zwanger'. Dit twee weken volgehouden en een positieve test had ik in handen.