Het niet meer weten

Ik heb net mijn vriend op de trein terug naar huis gezet...We zouden het hele weekend bij elkaar blijven, maar ik voel me zo benauwd..
Even wat achtergrondinfo voor degenen die mijn verhaal niet kennen: Ik ben 28 en voor ons is het allebei onze eerste relatie. Mijn gevoelens zijn op en neer gegaan in deze relatie. Van heel erg verliefd naar het idee het uit te moeten maken. Ik denk dat ik bindingsangst heb.
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Ik heb gezegd dat ik tijd en ruimte nodig heb om te moeten nadenken. Ik moet nadenken wat ik wil, of dit nog een toekomst heeft voor ons samen. Ik heb ontzettende twijfels. Ik voel me erg benauwd, en ik denk dat ik zelfs geen gevoelens meer heb. Ik ben gewoon helemaal ik de war. Ik wil het eigenlijk niet opgeven, bang dat ik iets weggooi wat toch wat had kunnen worden. Maar misschien is er iemand anders die beter bij me past, dat denk ik ook de hele tijd. Iemand bij wie ik niet deze twijfels heb. Ik heb geen behoefte aan knuffelen, laat staan zoenen. Voel me nu wel beroerd dat ie weg is, hij moest huilen. En dan voel ik me helemaal een trut. Ik wil hem niet kwetsen, maar ik kan dit gewoon niet meer op deze manier.
Misschien een beetje een onsamenhangend verhaal, maar ik moet het gewoon kwijt. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen...Misschien heeft iemand dit eerder meegemaakt, en heeft misschien iemand ook (het idee van) bindingsangst gehad in een relatie? Heeft iemand tips..? Ik neig gewoon nu heel sterk naar uitmaken, maar ik weet omdat ik dit gevoel eerder heb meegemaakt(nog voor ik een relatie had) dat het wel ergens vandaan komt. Misschien moet ik er gewoon 'doorheen'. Maar hoelang duurt dat dan nog? En die gevoelens...die heb ik denk ik niet meer...Dan is het toch voorbij? Pfff...anybody?

Mis je hem als hij weg is? Heb je dan wel het idee dat je hem wilt knuffelen enzo? Ik bedoel, ik lees dat je je niet meer tot hem aangetrokken voelt, lichamelijk en dat je niet het idee hebt nog gevoelens voor hem te hebben. Dan zou ik me ook benauwd voelen als hij bij me is met het idee dat dat er wel allemaal is.

Het begin van mijn relatie lijkt er wel een beetje op. Ik had toen ook veel twijfels, en heb twee keer op het punt gestaan het uit te maken. Maar daar speelde ook een depressie in mee en met het idee dat ik toen toch geen rationele beslissingen kon nemen zijn we gewoon doorgegaan om 'te zien waar het schip strandt'. Dat schip is veranderd in een huwelijksbootje want we zijn dit jaar getrouwd. Voor mij was het dus een goede beslissing het nog even aan te kijken. Het verschil was wel dat ik nog wel genegenheid voelde en wilde knuffelen af en toe. Zusje stelt een hele goede vraag: mis je hem als hij er niet is? Zijn er momenten waarop je het wel leuk hebt met elkaar en je het niet benauwd krijgt?

Op dit moment mis ik hem niet, en ben ik alleen maar opgelucht dat hij er niet is. Ik heb wel momenten gehad in deze relatie dat ik hem mistte, maar nu dus niet.
Ik weet niet of deze twijfels aan (naar waar ik denk) bindingsangst ligt of dat het 'gewone' twijfels zijn. Ik voel naast twijfels ook angst. Er waren wel momenten waarop we het leuk hadden, maar vooral de laatste tijd wil ik hem alleen maar weg hebben als hij bij me is. Hij moet ook echt niet aan me zitten, dan verkramp ik helemaal. Ik heb ook irritaties naar hem toe, als hij iets doet of zegt.(vaak slaat dit eigenlijk nergens op.) Ik ben ook zo gewend om iets op m'n eigen manier te doen, en als hij dan iets doet wat anders gaat, dan heb ik daar moeite mee. Maar naast al deze dingetjes, die misschien nog wel te verklaren zijn, zit ik gewoon het meest met het feit dat ik gewoon, naar mijn idee, essentiële gevoelens mis. En misschien komt dat ook wel door al die twijfels.
Voor mijn eigen opluchting zou ik het nu het liefst uit willen maken. Maar ik wil gewoon niet de verkeerde keuze maken, gegrond op verkeerde redenen.

Toch klinkt het alsof dat wel de beste beslissing is...

Kenya schreef:Toch klinkt het alsof dat wel de beste beslissing is...

+1

Dat denk ik ook ja dat uitmaken wel het beste is. Je mist toch echt wel de gevoelens die je nodig hebt naar mijn idee.

Ja, dat voel ik ook eigenlijk wel...Toch wil ik aankijken hoe de komende paar dagen zich verlopen. Dan weet ik gewoon dat ik het écht een kans heb gegeven.

Tinus schreef:Ja, dat voel ik ook eigenlijk wel...Toch wil ik aankijken hoe de komende paar dagen zich verlopen. Dan weet ik gewoon dat ik het écht een kans heb gegeven.

Daar ben ik het wel mee eens.

Tinus schreef:Ja, dat voel ik ook eigenlijk wel...Toch wil ik aankijken hoe de komende paar dagen zich verlopen. Dan weet ik gewoon dat ik het écht een kans heb gegeven.

Ja dat is ook waar. Maar ik ben bang dat je die gevoelens niet zo ineens wel hebt. dat denk ik tenminste. Maar je moet doen wat jou het beste lijkt en waar jij je goed bij voelt.

Smikkell schreef:

Tinus schreef:Ja, dat voel ik ook eigenlijk wel...Toch wil ik aankijken hoe de komende paar dagen zich verlopen. Dan weet ik gewoon dat ik het écht een kans heb gegeven.

Daar ben ik het wel mee eens.

Hangt er wellicht ook een beetje vanaf hoe lang je het al aankijkt, hoe vaak je het al een kans hebt gegeven.

Zusje schreef:

Smikkell schreef:

Tinus schreef:Ja, dat voel ik ook eigenlijk wel...Toch wil ik aankijken hoe de komende paar dagen zich verlopen. Dan weet ik gewoon dat ik het écht een kans heb gegeven.

Daar ben ik het wel mee eens.

Hangt er wellicht ook een beetje vanaf hoe lang je het al aankijkt, hoe vaak je het al een kans hebt gegeven.

Ja maar ze zijn nog niet zo heel lang samen

Ja, precies. We zijn nog maar net 2 maandjes samen. Ik wil het gewoon een paar dagen aankijken. Het zal heus niet allemaal ineens over zijn, maar misschien zit er wel verbetering in en kan ik het nog een kans geven.

Verder niemand die dit eerder heeft meegemaakt(behalve Kenya dan) en die iets meer weet van bindingsangst?

Tinus schreef:Ja, precies. We zijn nog maar net 2 maandjes samen. Ik wil het gewoon een paar dagen aankijken. Het zal heus niet allemaal ineens over zijn, maar misschien zit er wel verbetering in en kan ik het nog een kans geven.

Verder niemand die dit eerder heeft meegemaakt(behalve Kenya dan) en die iets meer weet van bindingsangst?

Mjah ik, maar dat was vooral omdat ik nog even vrijgezel wilde zijn, kijken wat er nog meer rond liep. Ik was 18 toen we begonnen te scharrelen. Het heeft 3/4 jaar geduurd voordat het echt een relatie werd omdat ik me nog niet wilde binden. Dat is toch gebeurd en is ook in eerste instantie 2 jaar goed gegaan. Na 2 jaar relatie begon het me te benauwen, het gaf me een naar, benauwend gevoel als ik hem zag, en ik verlangde steeds meer naar vrijheid. Hij is mijn eerste vriend en ik wilde gewoon weten hoe het zou zijn met iemand anders. Uiteindelijk is het een half jaar uit geweest. In dat half jaar kwam ik erachter dat het gras niet groener is bij een ander en dat ik eigenlijk nog heel veel voor hem voelde, terwijl ik daar in de periode voordat het uit ging ook wel mijn twijfels bij had. Nu is ruim een jaar aan en gaat het supergoed. Het is wel een andere situatie als dat jij nu in zit. De benauwde gevoelens die je hebt als je bij hem hebt, en de opluchting als hij weg is komen echter wel overeen. Hoe ziet jullie relatie er verder uit? Zien en spreken jullie elkaar vaak? Hebben jullie je eigen dingen los van elkaar (vrienden, sport etc.)? Heb je nog wel zin om initiatief te nemen, hem te bellen, smsen, dingen te gaan doen? Dat je je irriteert aan dingen die hij anders doet dan jij is niet zo raar denk ik, je hebt het ook 28 jaar op je eigen manier gedaan. Mijn ervaring is dat een tijdje afstand wel heel goed kan zijn, maar als het gevoel echt weg is dan komt het daar ook niet mee terug. Wel heel rot voor je, het is echt moeilijk om erachter te komen wat je wil en om de knoop door te hakken!

Eigenlijk heb ik het slechts één keer gevoeld, zoals jij het hierboven hebt omschreven.

We leerden elkaar kennen onder vreemde omstandigheden. Werden dolverliefd en dolgelukkig. Het werd ook al snel duidelijk dat we snel zouden gaan samenwonen. En "uit het niets" wilde ik het niet meer. Hij begon me te irriteren en ik wilde vaker alleen zijn, dan met zijn tweeen. Ik zag mezelf dan ook niet uit een lange relatie komen en nu al te settelen met een man die ik eigenlijk helemaal niet leuk genoeg vond. Want hij was alles wat ik eigenlijk niet zocht in een man. De twijfel sloeg zo ongelofelijk toe en ik wist niet meer wat ik moet doen.

Op een avond irriteerde hij mij weer, door mij te bellen (zoiets doms), en toen heb ik het met hem uitgemaakt aan de telefoon. Daarnaast het vriendelijke verzoek neergelegd om een maand geen contact te hebben, zodat mijn gevoelens konden wegebben (maar dat wist hij niet). Na een maand nam hij contact op en ik was nog steeds verliefd toen ik hem daar zag staan. Maar ik ben weggevlucht. En ik heb er eigenlijk nog wel spijt van. Want ik was nog nooit zo gelukkig als met hem. Ook al heeft hij dat nooit geweten.

Bedenk dus heel erg goed wat je doet, voor je hem vaarwel zegt en wellicht spijt krijgt. Meer kan ik er niet over zeggen. Ik was gewoon bang destijds en dat was compleet ongegrond. Maar daardoor heb ik wel iets moois laten lopen.

Klinkt alsof je eigenlijk gewoon niet verliefd (genoeg) bent.

@ Moezelinni: Hij woont op langer dan een uur rijden. Dus we zien elkaar eigenlijk alleen in het weekend en soms door de weeks een avond. Daarnaast hebben we wel ons eigen leventje met dingen van 'onszelf'. Wat betreft het initiatief tonen...dat heb ik nu niet meer eigenlijk. Ik hoef hem eigenlijk niet meer zo nodig te zien...

@ Mauro: En daar ben ik dus bang voor, dat ik spijt krijg. Maar tegelijkertijd merk ik wel dat ik(denk ik) niet meer verliefd ben of gevoelens voor hem heb. (of ik stop ze gewoon weg) En dat had jij wel natuurlijk. Die irritaties die jij noemt(eigenlijk hele domme) die heb ik ook. Ze slaan vaak gewoon nergens op. Ik heb het idee dat ik allerlei dingen erbij aan het halen ben.

Ik ben gewoon zo bang om de verkeerde keuze te maken. Al weet ik wel dat ik het eigenlijk uit moet maken. Essentieel vind ik daarin dat ik die gevoelens mis...
Ik ga hem morgen denk ik bellen. Maar men! Wat vind ik dat lastig...Wil hem echt niet kwetsen.

Ik snap dat je hem niet wilt kwetsen, maar als er zo weinig over is van je gevoelens voor hem is het ook niet eerlijk om hem nu dan maar aan het lijntje te houden. Dat is nog kwetsender uiteindelijk denk ik. Heel jammer dat het niet meer werkt! En sterkte!

Nee aan het lijntje houden, dat ben ik zeker niet van plan. Het ergste vind ik het nog voor hem. Ik weet niet hoe ik het moet brengen. Het doet natuurlijk altijd zeer en het is nooit een goed moment...

Lijkt me ook heel moeilijk! Succes en sterkte!

Van Dik Hout - De keuzes die je maakt zijn lyrics die mij altijd op de grond hebben gehouden. Ook toen ik de keuze heb gemaakt om het uit te maken en vervolgens spijt kreeg. Want het is gewoon zoals ze zeiden.

De keuzes die je maakt zullen altijd blijven staan
soms zijn ze doordacht en soms moet je er blindelings voor gaan.
Soms kies je de langste weg en je vindt 't naast de deur,
soms heb je te ver gezocht maar het antwoord schijnt in al zijn kleur.

Het is voor altijd blijven of voor altijd er vandoor
als kracht wint van twijfel dan volgen we het juiste spoor.

Het is niet altijd raak soms zit je er goed naast
soms heb je zo goed gekozen dat het je nog steeds verbaast.

Wat vervelend dat het zo loopt.
Jullie zijn 2 maanden bij elkaar en als ik het goed begrijp heb je daarvoor geen relatie gehad? Ik kan me voorstellen dat dat heel erg wennen is als je altijd alleen bent geweest en dat er irritaties opspelen, maar dat je gevoel er niet is dat lijkt me wel essentieel.
Was dat gevoel er eerder wel? Of was het meer dat jullie elkaar tegen kwamen en dat je eigenlijk gewoon een relatie wilde? Dat zou ik me namelijk ook heel goed kunnen voorstellen.
Het enige wat je kan doen is heel dicht bij jezelf blijven en er proberen achter te komen waar het vandaan komt. Is het omdat je niet genoeg gevoel voor hem hebt, of omdat je misschien heel erg bang bent en hem daarom afstoot.

Heel veel sterkte!

Nou, het is uit... Gisteravond heel hard moeten huilen, zo verdrietig...Maar ik weet dat dit (in ieder geval nu) de beste keuze is. Vond het zo sneu voor hem, het was ook een heel ongemakkelijk gesprek..

Nu moet ik verder kijken. Ik moet nog echt niet aan een nieuwe relatie denken. Maar natuurlijk wil ik dat wel uiteindelijk. Maar ik ben bang dat het niet voor mij is weggelegd. Omdat het altijd al moeizaam is gelopen. Zodra ik een jongen leuk begon te vinden, liep ik al keihard weg. Nu ben ik erin gestapt, maar heeft het wéér niet gewerkt.

@ Esperanza: we hebben elkaar op een groepsreis leren kennen en hebben daarna contact gehouden. Ik vond hem daar al leuk. In NL ben ik verliefd geworden. Maar achteraf, toen bleek dat hij mij ook meer dan leuk vond, begonnen toen al de 'wegloopgevoelens'.
Mijn gevoel is gewoon weg. En waarom dat weg is...dat kan denk ik wel te maken hebben met de bindingangst. Maar het kan ook gewoon niet genoeg zijn geweest. En omdat ik dat niet weet, zie ik heel erg op tegen een nieuwe relatie.

@ Maura: Dat is inderdaad een hele pakkende tekst. Ik hoor nu ook allemaal 'uitmaakliedjes'...

Ibbeltje schreef:

+1