overgeplaatst tegen mijn zin

ja, ik baal er énorm van.
ik werk nu bijna een jaar op een revalidatie afdeling in een verzorgingshuis.
helemaal te gek, leer veel, zie veel, leuke collega's en ja gewoon echt heel leuk.
nu hebben we wat revalidatiekamers, maar ook een paar somatiek-kamers wat een andere naam heeft, maar het wordt wel door onze ploeg 'gedaan'.
er is nu het idee gekomen om die somatiek-kamers af te splitsen naar een nieuw huisje wat nu af is. er moet dus personeel mee naar dat huisje om die afdeling te gaan starten.
nu ben ik maar een weekendhulp, maar ze hebben op allebei de afdelingen weekendhulpen nodig. en guess what, ik heb gisteren te horen gekregen dat ik mee mag gaan verhuizen.
balen. ik zie het echt niet zitten. ik houd van de dynamiek in revalidatie, de actie, de verandering en de vele aspecten van zorg die je ziet. ik heb totaal niets met de mensen die mee gaan van onze afdeling (niet alleen de zorgvragers, maar ook het personeel wat mee gaat zijn nét de mensen waar ik niets mee heb).
nu gaat er gelukkig 1 écht leuke collega mee, dus we hebben gisteren op het werk samen een potje lopen janken omdat we het allebei niet zien zitten. nu is er voor haar wel uitzicht naar dat ze terug kan naar revalidatie, maar voor mij niet.

ik had net mijn draai gevonden, was lekker op het juiste ritme, kon het met iedereen van revalidatie goed vinden, met de mensen van somatiek iets minder ookal werkte ik daar ook wel gewoon mee. maar nu moet ik verdorie toch met hun gaan werken.
het is gewoon enorm balen. en ook dat ik het te horen krijg nadat ik eergisterenavond helemaal was ingestort (ik denk dat ik tegen een burn-out aanhik, gelukkig ga ik over drie weken op vakantie)... krijg ik dit er óók nog eens bovenop. ik had gisteren net zo veel zin om te gaan werken en alles van me af te zetten, me even mee te laten slepen met alle actie op de afdeling.
nee en nu kom ik op een afdeling met alleen maar zombies. - sorry dat ik het zo bot uitdruk, maar écht, ik ben niveau 5 in opleiding, baal er al van dat ik maar niv 2 mag werken (eind dit schooljaar niv 3), en dan heb ik ook nog geen plek waar ik iets van kan leren -

paar voordelen:
- we hebben maar 8 zorgvragers op de afdeling
- je werkt in teams van 2, dus met degene waar ik gék van word mag ik al niet samenwerken omdat er 1 niv 3 aanwezig moet zijn
- er is een vrouw die de hele dag schaakt, en ik kan redelijk schaken
- we hoeven niet schoon te maken want er is een schoonmaakploeg omdat we nog onder dezelfde baas staan
- we hoeven niet te koken (tafeltje dekje)
- we hebben heel de middag niets te doen
- we zitten tegenover de boerderij dus kunnen makkelijk even naar de geitjes met die mensen
- we hebben een terras dus in de zomer zitten we heel de dag buiten te zonnen

als ik het zo bekijk is het allemaal zo erg niet, maar tóch staat het me enorm tegen. ik heb gewoon de drukte en de actie nodig.

Heb je dit ook aangegeven bij je leidinggevende. Daarbij denk ik dat het sowieso verstandig is om eens goed met haar (ga ik ff van uit) te gaan praten. Als jij er zo door zit dat je ingestort bent. Heb je aan een paar weekjes vakantie echt niet genoeg. Ik denk dat het verstandig is om eens het gesprek aan te gaan.

Daarbij geef je aan dat je aan het eind van het jaar niveau 3 bent. Wat dus betekend dat je in principe met iedereen kan werken. Ik wil je voordelen niet onderuit halen maar in de praktijk blijken ze vaak niet echt realistisch. Ik heb het zelf gemerkt bij de overstap van grote groepen naar kleinschalig. Je zou veel meer tijd hebben enz enz. dit blijkt in de praktijk toch behoorlijk tegen te vallen.

ja weetje, ik laat het nu ook maar gebeuren,
omdat ik een weekend hulp ben, ik doe het buitenom mijn studie en meer is het niet voor mij.
ik vind het vooral een probleem dat ik net zo enorm op mn plek zat, het zo enorm naar mijn zin had en dat het me dan afgenomen wordt.
sowieso laten ze niet mij als ik niv 3 ben als verantwoordelijke van het huisje werken, dat zien ze meer als extra en iets wat ze in noodsituaties gebruiken (ook omdat ik een student/weekendhulp ben).

en met mijn baas praten, ja ik heb het aangegeven, ik heb het zelf uitgedrukt als 'wat moet, dat moet', dus hij weet echt wel dat ik er niet om zit te springen. eigenlijk van de 8 personeelsleden die over moeten gaan zijn er 6 hélemaal niet blij mee.
maar ik kijk wel, het is ook weer een leerproces om alles te zien opstarten denk ik dan maar.

mocht ik het er écht niet naar mijn zin hebben dan ga ik nog eens met mijn baas in gesprek en als hij me dan niet tegemoet wil komen zoek ik wel ander werk. het is in de zorg, ik kan bijna overal wel terecht als weekendhulp.

Vervelend dat je zo tegen je overplaatsing op ziet!

Op basis waarvan is besloten wie er wel en wie er niet overgeplaatst gaat worden? Ik ben vanuit mijn werk namelijk gewend dat dit in overleg met de medewerkers gedaan wordt. Maar goed, ik begrijp dat er bij jullie niemand echt om staat te springen dus ja, dan zullen er op een gegeven moment ook wel keuzes gemaakt moeten worden.

Als het je zo raakt en je het idee hebt dat je tegen een burn-out aanhikt dan zou ik sowieso toch nog even met je leidinggevende in gesprek gaan.

Probeer het inderdaad ook als een uitdaging te zien! Ik ben zelf ook ooit overgeplaatst naar een afdeling die pas 3 kwart jaar bestond en waar nog het nodige opgebouwd moest worden, dat vond ik een hele leuke uitdaging. Nu hebben we een verhuizing op de planning staan en ook dat vind ik een geweldige uitdaging, alles onderzoeken, wat hebben we nodig, wat willen we, hoe gaan we het vormgeven, hoe betrekken we clienten daar bij, enzovoorts. Je geeft zelf aan dat je onder je niveau werkt dus dit zou wellicht een leuke, prikkelende uitdaging voor je kunnen zijn! Zie het als een kans om jezelf verder te ontwikkelen!

Overigens vind ik het wel tenenkrommend dat je het over 'zombies' hebt... Het komt op mij erg respectloos over en ik vind het ook niet erg professioneel klinken. Natuurlijk heb je voorkeur qua doelgroep, dat is logisch. Maar je werkt op dit moment al met die mensen hè, als je hen 'zombies' vindt en het idee hebt dat jij je niet kunt ontplooien bij deze doelgroep dan wordt het misschien tijd om na te denken of het geen tijd is om op zoek te gaan naar een voor jou meer uitdagendere werkplek... Als ik kijk naar de voordelen die je noemt dan vraag ik me sowieso af of de werkplek wel voor jou geschikt is, je lijkt hierin niet echt ontwikkelingsgerichte mogelijkheden te zien.

Ook ik ben anderhalf jaar geleden onvrijwillig over geplaatst. Ook ik kreeg het zomaar plots te horen zonder enige kennisgeving oid.
Maar ik ben zo enorm blij dat ik ben overgeplaatst. Al had ik dat toen echt niet gedacht, en ben ik zelfs nog met de bond bezig geweest(ze mogen je overplaatsen als dat beter is voor de instelling enz) maar ik zit nu zoveel beter, kan zoveel meer geven aan de mensen. En alles is zo goed geregeld! Probeer het eens, en dan kun je altijd nog zien.
Oh ja ik ben overigens gewoon een vaste kracht met vast contract voor onbepaalde tijd dus.

Even een update.

Sinds 16 januari ben ik werkzaam op de nieuwe afdeling. Er zijn ondertussen al van de 7 mensen die overgeplaatst zijn (eentje heeft geweigerd en is gelijk weg gegaan) al drie gestopt (eentje naar dagopvang, eentje terug naar revalidatie en eentje helemaal weg van de instelling). Ook ik heb mijn werk nu opgezegd daar, omdat ik er gillend gek wordt. Ik heb het geprobeerd, maar somatiek is niets voor mij. De mensen daar klagen alleen maar, zijn gefixeerd op hun toiletgang, zijn nóóit tevreden en kraken alles af. Oh en ze liegen gewoon keihard, als er bezoek is zeggen ze gerust dat ze 'noooooit' naar de wc mogen, terwijl ze die ochtend al 5 keer zijn geweest (met een actieve lift, dus dat is ook niet het lichtste werk). De zesde keer zeggen we dan dat het wel al eens genoeg is en dat ze niet ieder half uur naar het toilet kunnen gaan, en dan zijn ze kwaad en verongelijkt 'want als je moet dan moet je'. Ja, maar niet 6 keer op een ochtend, dat slaat gewoon nergens op.

Verder is volgens de mensen het eten slecht, de koffie is slecht, de familie is heel vervelend. Die pakken gerust koffie voor zichzelf en niet voor hun moeder en komen dan aan ons vragen waarom we zo laat zijn met de koffie. Is het zo vreemd dat wij er van uit gaan dat familie zelf koffie meeneemt voor hun moeder als ze voor zichzelf iets pakken? Oh en we zijn te laat klaar met de ochtendzorg want ze willen allemaal om 9 uur aan tafel zitten te ontbijten en dan ook nog eens gezamelijk. Ze snappen gewoon niet dat dat niet haalbaar is om met twee personen acht mensen (die geen centimeter meewerken, zelfs tegenwerken - als je vraagt 'til je been eens op' dan duwen ze hem bewust nog verder in het matras...) klaar te hebben voor 9 uur. En maar klagen dat ze 'zo laat' eten als we 'pas' om half 10 klaar zijn...

Dan komt er nog bovenop dat ze allemaal geen seconde geduld hebben. Ben je een boterham aan het smeren voor ze (dan sta je dus in hun zicht al te werken) en dan klagen ze al dat ze 'nog steeds geen koffie hebben'. De tweede vraagt waar het vlees blijft en de derde wijst dat ze de kaas wil hebben. We hebben 'pauzes' waarbij de mogen eten, maar die kunnen we niet pakken omdat we met de mensen mee moeten eten. Deze worden niet betaald, maar we kunnen ook niet van de afdeling af.

Oh en mijn 'beste vriendin' van de afdeling, een vrouw van over de 100 kilo die met de actieve lift gaat (ZWAAR!) wil steeds naar de WC en doet vervolgens niets. Ik kan niet meer horen "Nee hoor, het is weer niet gelukt...". Kan het gewoon niet meer opbrengen. En geméén dat ze kunnen zijn. Gewoon zeggen 'je doet toch niets goed'. En 'de andere zusters van -vorig verzorgingshuis waar ze zaten- waren veel beter en veel liever'. Terwijl je zo veel geduld met ze opbrengt en ze tig keer op een dag naar het toilet helpt, alles doet wat ze vragen. Het kan gewoon nooit goed genoeg zijn.

Conclusie. Ik heb het opgezegd en vanaf 1 augustus ben ik daar weg. Thank god.

lijkt me als ik het zo lees een goede keuze, en dit is geen somatiek meer dit is eerder gedragdproblematiek. Je bent nog aan het leren toch?

Ja, het zit echt heel erg dicht tegen dubbelzorg aan.

Ben inderdaad nog aan het leren, ben nu wel (eindelijk, na maandenlang gezeur met P&O) overgezet naar niveau 3. Dit wel nadat ik al een weekend als verantwoordelijke had gestaan en er iemand op sterven lag dat weekend, die is uiteindelijk zondagavond om kwart over elf overleden, net nadat ik had overgedragen aan de nachtdienst. Ik heb dingen moeten doen waar ik nog niet klaar voor was (kijken of ze al koud werd, al vlekken kreeg, luisteren naar haar ademhaling, bepalen of de familie moest blijven, stervensbegeleiding dus). Dat had ik nog nooit gedaan en nu stond ik er gelijk alleen voor. Ja, ik kon het wel, maar het heeft me wel pijn gedaan dat achteraf niemand heeft gevraagd hoe ik dat evaren had. Ik ben zo blij dat ik alle juiste keuzes heb gemaakt en de familie heb laten blijven...

Heb nu een paar dagen Korsakov-afdeling en dubbelzorg gedaan en ik kan niet zeggen dat ik die mensen moeilijker vind om mee om te gaan dan de mensen waar ik nu mee werk, eerder makkelijker. Moet je nagaan...

Dat is wel heel erg slecht. Ik denk ook dat het makkelijker te accepteren is als je weet dat het gedragsproblematiek is.

Maar als je niveau 3 hebt moet je ook makkelijk wat anders kunnen vinden toch. In ieder geval parttime. Bij mij op het werk zijn ze altijd op zoek naar niveau 3.

Ja, ik heb zelfs al iets anders

Bij aanleunwoninkjes een soort 'thuiszorg' doen. Dus dat is iets lichter en positiever werk! En verder kon ik terecht bij het wijk/flex bureau in de instelling, dus heb ik alsnog genoeg uren!

Goed dat je het hebt opgezegd! Zo te horen werd je niet goed behandeld door het bedrijf en de behandeling door de cliënten is ook heel vervelend, dus ik snap echt dat je dit niet meer wil.
Fijn dat je ander werk hebt! Hopelijk krijg je het daar wel weer naar je zin!

Veel succes met je nieuwe baan dan

Jammer dat het uiteindelijk niet is bevallen. Ik heb een tijdje op de somatiek afdeling stage gelopen en vond het ook echt verschrikkelijk. Die mensen zijn het gewoon niet voor mij, dus ik kan mij goed voorstellen hoe je je voelt.