angst om alleen te slapen met kind(jes)?

Mn vriend slaapt ong. 1x in de 6 weken een avond elders, omdat vrienden op ong. uur rijden wonen. En hij ziet 's nachts al niet veel op de weg, dus vind het ook veiliger dat ie dan daar blijft. Zo ook afgelopen nacht.

Ik vind het altijd best eng, want stel dat er iets met mij gebeurd....ik val flauw of iets, dan kan L. zich niet redden alleen. Dus nu bellen we altijd vlak voor naar bed gaan, en s morgens stuur ik dan iets wanneer ik wakker ben, gewoon dat hij weet dat het ok is. Vind gewoon nare gedachte dat in ergste geval, L. uren lang zit te huilen in zn bedje.

Herkenbaar of?

Nee niet zo herkenbaar.

Mijn man slaapt 2 á 3x in de week op zijn werk en dan ben ik ook alleen met de kinderen. Maar die angst heb ik niet eigenlijk. Die angst had ik wel beide zwangerschappen vooral toen ik op het einde liep. Van wat nu als mijn vliezen breken of de weeen beginnen. Mijn man werkt wel in dezelfde plaats als waar wij wonen.

Nee, die angst heb ik niet.
Als mijn zoontje bij mij is ben ik altijd alleen met hem.

Al heb ik laatst wel een keer gehad toen ik bijna uitgleed in de douche, wat als ik nu heel ongelukkig terecht kom en mn nek ofzo breek. Dan is het mijn zoontje die mij vind en wat zal hij dan doen etc. (hij kan nog niet bellen naar iemand, dus hoop dan dat de buren afkomen op aanhoudend gehuil ofzo)
Maar dat is dan even en dan schud ik dat snel weer van me af.

Zou ook geen doen zijn voor mij om daar altijd bang voor te zijn.

angst is misschien ook wel een heel groot woord, maar ik denk er wel aan wanneer ik alleen slaap. Telefoon leg ik dan ook bewust wel naast mij.


@ Dolphinne, idd, voor jou is het natuurlijk geen doen om je daar druk over te maken.

Hier is dat maar heel af en toe aan de orde eigenlijk.
Als het zo is, dan zorg ik ervoor dat ik continu mijn telefoon bij me heb.
Al is het maar als ik naar zolder ga om een was op te hangen o.i.d.

Ik ben alleen met A., dus ook voor mij niet zo handig om me daar druk over te maken. Dat probeer ik dan ook niet te doen. Ik denk er af en toe weleens aan, dan schiet het ineens door mijn hoofd. Maar ik kan er toch niks aan veranderen, dus ik maak me er maar niet druk om. En mijn ouders wonen heel dichtbij, als ik mijn moeder een dag niet zou spreken dan komt er echt wel iemand kijken. Al is een dag dan ook best lang natuurlijk, maar het is niet zo dat niemand zich zou afvragen of alles wel ok is.

Hier ook niet herkenbaar. Mijn vriend werkt in de horeca: gaat 4 dagen per week om 18 uur weg en komt er dan rond 4/5 uur 's morgens weer in. Alleen de 1e paar dagen na de geboorte van Y. vond ik het eng, maar dat kwam ook omdat ik nog bijna geen trap kon lopen. Ik bleef dus vanaf 18 uur boven met Y. Had daar zijn fles en voeding staan. Voor mezelf drinken, chips of iets anders lekkers en....een emmer om in te plassen We hebben boven geen toilet, vandaar. Beneden blijven met Y. was ook geen optie, want dan zou ik tot 4/5 uur beneden zitten omdat ik hem niet naar boven kon tillen.

Nee niet herkenbaar. Mijn vriend werkt 2 nachten per week, al jarenlang dus ik ben niet anders gewend. Het heeft weleens door mijn hoofd gespookt maar ik maak mezelf er niet druk om, dat zou geen doen zijn.

mijn man is nu niet meer weg, maar voor zijn vorrige baas moest hij wel eens naar het buitenland, we hadden toen K natuurlijk nog niet, maar zelfs toen voelde het echt niet relaxt. ik ben ook echt een piekeraar en kan dan 100.000 scenario's bedenken wat allemaal mis kan gaan.

hij gaat nu wel 2x in de week naar school in Den Haag en is pas rond 23.00uur thuis.
ik ben eigenlijk meer bang dat mijn man iets overkomt onderweg, en dat ik dan hier overblijf met K.

ik weet dat ik hier absoluut niet aan moet toegeven, maar om te zeggen dat ik mij er prettig bij voel....

gelukkig Whatsappt hij mij vaak, want hij heeft eigenlijk hetzelfde, alhoewel hij meer rede heeft om bezorgd te zijn dan ik gezien mijn achtergrond..

Soms herkenbaar.
Ik ben regelmatig 4 nachten achter elkaar alleen en denk dan wel eens wat als er een inbreker is.
Doe dan het traphekje op de overloop als ik er aan denk dicht, dan hoor ik het als er wat de overloop op komt, haha.
Maar dat is echt zelden, vaak denk ik er niet eens aan en slaap ik meteen.
En angst is het ook niet echt, ik denk dat wel eens, wat zou ik doen als er een inbreker is!?

Ik vind het ook niet herkenbaar. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn omdat ik dan degene ben die er sowieso uitmoet, haha. Maar bang ben ik niet.

Als ik weet dat manlief niet thuis komt 's nachts heb ik er totaal geen probleem mee en slaap ik ook gewoon goed maar als ik weet dat hij nog thuis moet komen dan slaap ik heel onrustig en wordt ik van elk geluidje wakker. Maar dat had ik al voordat J. geboren was.

Dat er iets met mij gebeurd daar ben ik niet bang voor, er kan overdag net zo goed wat gebeuren als ik met J. alleen thuis ben. En komende weken ben ik weer een aantal nachten niet thuis ivm nachtdiensten en dan is manlief ook alleen thuis met J. Maak me daar nog geen seconde druk om, en hij gelukkig ook niet.

Nee ook niet herkenbaar, nu is mijn man ook eigenlijk nooit weg, alleen in de zomervakantie een kleine week op kamp met de scouting en ik heb daar eigenlijk nooit moeite mee. Ik slaap wel een stuk lichter de eerste dagen maar dat had ik al voordat ons mannetje er was.

Ik woon ook alleen met mijn jongens en mijn vriend is maar 2 dagen per week bij me, dus grotendeels ben ik dus 's nachts ook alleen. Alleen, mijn oudste is bijna 7, en die heb ik geleerd wat hij moet doen in noodgevallen: 112 bellen, vragen om dokter/politie/brandweer en ons adres doorgeven.

Toen ze kleiner waren heb ik er bewust niet echt bij stilgestaan, want er is niet iets dat je kan doen om alles 100% te ondervangen, en als ik me daar druk om ging maken dan sliep ik geen enkele nacht meer...

Ik heb daar nooit zo bij stil gestaan eigenlijk. Ik ben vanwege nachtdiensten van mijn vriend ook regelmatig alleen maar die enge dingen kunnen natuurlijk ook 's nachts gebeuren. Ben eerder bang voor inbrekers

Ik herken het wel hoor! Als mijn man 's nachts op stap is voel ik me kwetsbaarder zo alleen met de kindjes.

Ik heb dat gevoel eigenlijk ook niet. Mijn vriend werkt met name 's avonds en 's nachts (horeca) en is vaak pas rond een uur of 5 thuis. Ik slaap dus zo'n 4 nachten in de week eigenlijk bijna de hele nacht alleen met N. Heb gelukkig geen last van angsten over dat er iets met mij gebeurd ofzo.

Wel heb ik iets anders waar ik me wel eens druk over kan maken Als mijn vriend werkt heb ik de babyfoon altijd naast mijn bed staan. N.'s kamertje zit aan de voorkant van het huis. Haar kamerdeur zit in de woonkamer. Wij slapen aan de achterkant van het huis, dus achter de woonkamer. Als mijn vriend 's avonds laat of 's nachts nog thuiskomt houdt ik N.'s deur altijd dicht, omdat ze anders snel wakker wordt als mijn vriend thuiskomt (openmaken van de deur, licht aan, etc.). Aangezien ze niet zo best slaapt doen we er alles aan om te voorkomen dat ze wakker wordt natuurlijk! Ik heb dus dan altijd de babyfoon naast mijn bed staan, als N.'s deur dicht is hoor ik haar bijna niet huilen namelijk. Ik ben altijd bang dat er iets met de babyfoon gebeurd, dat hij ineens uitvalt ofzo. Niet zozeer qua accu, want beide babyfoons hebben batterijen voor als de stroom uitvalt en de ouder-unit heb ik altijd in de oplader als de batterij hiervan niet volledig vol is. Toch heb ik het idee dat 'ie er zomaar ineens mee ophoudt! Ik denk wel dat ondanks dat je N. niet duidelijk hoort huilen, ik daar toch wel wakker van zou worden hoor. Je hoort wel wat, alleen heel erg in de verte. Ik vertrouw gewoon op mijn moedergevoel.. anders wordt ik gek!

Ik ben ook niet zo angstig wanneer ik alleen thuis ben. Mijn vriend is zelden langer dan een nacht weg en als dat wel zo is, heb ik meestal veel afspraken staan met familie / vriendinnen, dus er zou snel opgemerkt worden dat er iets met mij was en dan zouden er wel mensen to the rescue komen voor mijn dochter en mij.