Verschil in kinderen, hoe ga je daarme om?

Mijn twee kinders zijn nogal verschillend, en dat is ook goed. Alleen is het nu even lastig om mee om te gaan.
Ze gaan beiden naar de basisschool, 1 groep 1 sinds 2 maanden, de ander naar groep 2. Ze zijn 4 en 5.

Maar nu is het zo dat de oudste heel rustig is, verantwoordelijk, wil graag leren, is heel sociaal, nooit toestanden met ruzies ofzo. Kan ook een ontzettende kattenkop zijn, is ook wel eens lastig, heeft een berg vriendinnetjes, gewoon een normale kleuter in dat opzicht.

De jongste zegt op alles néé, wil het liefst niets zelf doen, moet hem 100x vragen zijn kleren aan te trekken en dan zit zijn pyjama er nog onder bij wijze van spreken, omdat hij gewoon níet oplet. Op school merken ze dat hij niet in de kring wil zitten, hij wil weleens vervelend doen tegen andere kindjes en is dan lastig om te buigen. Niet om gemeen te doen, maar hij snapt dan niet dat je niet zomaar iets kunt pakken waar een ander mee speelt, omdat je het even wilt bekijken. Maar hij is ook heel sociaal, had vanaf dag 1 praatjes in de kring, is gek op de juf, deelt alles en is een knuffelkont. Maar zijn concentratievermogen is gewoon erg beroerd, behalve als hij iets leuk vindt.

Nu hadden we een 10minuten gesprek op school. Wat blijkt, voor de oudste wordt er een IB'er ingeschakeld omdat ze wel klaar is in groep 2. Ze leest boekjes van groep 3 en 4 vloeiend, ze maakt sommen van groep 3, ze schrijft alle letters en ze schrijft woordjes. Ze heeft gewoon geen uitdaging meer. Ze vinden haar sociaal prima passen in groep 2, dus ze willen haar niet naar groep 3 laten gaan (en als ze dat wel hadden voorgesteld had ik het niet gewild, want ze is nou eenmaal een kleuter, een hele slimme kleuter, maar sociaal gezien echt een kleuter).

Ik vind het alleen lastig om mee om te gaan. De jongste is een schat van een kind, maar iedereen heeft het er altijd over dat de oudste zo slim is. En die haalt nooit wat uit, dus zelfs opa en oma zeggen dingen als 'het is wel een dondersteen he?' over de jongste, omdat hij steeds grenzen opzoekt en dat doet de oudste gewoon écht niet.
Als de jongste wat wil zeggen en hij vindt dat lastig, dan praat de oudste voor hem, hoe vaak we er ook iets van zeggen. Als hij iets wil vertellen valt ze hem in de rede en doet het verhaal, want hij heeft gewoon wat meer tijd nodig. De oudste krijgt zelden op haar kop, de jongste hoort in mijn beleving wel érg vaak "NEE, niet doen'.

Hoe kan ik nou zorgen dat hij zich niet dommer voelt dan zijn zus? Hij heeft het de laatste weken echt best lastig, voor het eerst naar school, ontzettend lange dagen, en hij is behoorlijk dwars en zit vaak te slapen op de terugweg uit de BSO. Hij zit gewoon niet lekker in zijn vel en dat maakt het nog lastiger voor hem. Hij is nogal jong voor zijn leeftijd met veel dingen, vanwege zijn vroeggeboorte is hij een stuk kleiner dan de rest van zijn klas en motorisch niet heel sterk. Cognitief liep hij vorig jaar wel voor op alle punten, toen hij getest werd. De juffen maken zich geen zorgen over hem, en ik ook niet, maar het valt gewoon op dat hij zich bijzonder slecht kan concenteren, tenzij hij iets heel leuk vindt.

Tips?

Mijn oudste en één na oudste zus hebben ongeveer hetzelfde gehad (zijn nu volwassen) en mijn één na oudste zus vind dat zij ook altijd als de 'slechte' werd gezien en daar heeft zij het nog wel moeilijk mee. Dus vandaar dat ik het heel goed van je vind dat je er nu al zo bewust mee bezig bent met dat je jongste zich niet dommer gaat voelen. Verder heb ik geen tips helaas.
(misschien kan je proberen/of doe je dat al) je jongste misschien wat vaker complimenteren en i.p.v. nee zeggen proberen af te leiden (dus als je ziet dat hij bijv. iets van een ander kindje af wil pakken niet 'nee dat mag niet' zeggen, maar hem meteen afleiden en een alternatief aanbieden.

Een gedeelte van je verhaal herken ik wel. Mijn oudste heeft ook een aangepast traject gehad in groep 2 omdat hij er geen uitdaging meer vond, en is ook een grote lieverd met een enorm, warm hart en is heel meegaand en medewerkend. Zoals zijn juf van (inmiddels) groep 3 vorige week zei: zo wil ik er wel 20 van in de klas.

Nou gaat zijn jongere broertje binnenkort naar groep 1, en die is, vermoed ik, nog slimmer dan zijn broer, en zal zich denk ik niet snel 'dommer' voelen. Wat hij wél heeft, is dat het inderdaad een enorme boef kan zijn, veel meer een ondeugd dan zijn grote broer. Ik heb ook hetzelfde woord, 'dondersteen', regelmatig gehoord. Ik vind 'm natuurlijk gewoon een liefie, maar hij kan inderdaad behoorlijk grenzen opzoeken, nee zeggen, net als wat jij beschrijft.

Wat ik doe is vooral de overeenkomsten in positief gedrag tussen ze benadrukken. Ik laat ze graag samenwerken om iets te bereiken (zoals samen de tafel dekken of afruimen) en dan prijs ik ze beiden, en vooral op het gebied van samenwerken. Als de jongste goed bezig is benadruk ik dat, en zeg ik ook tegen zijn broer: 'kijk eens, hoe goed je broertje dat gedaan heeft?' en hij zegt dan braaf 'ja, goed gedaan Ben!' en andersom. Als ik de ene broer prijs, betrek ik de andere broer er ook bij. En als de jongste iets doet dat ik niet wil hebben, dan spreek ik hem daarop aan en betrek zijn broer er juist NIET bij. Zo voelt hij ook niet dat zijn negatieve gedrag continu gekoppeld wordt aan zijn broer, die het wel goed doet.

Ik merk dat ze zich zo meer aan elkaar optrekken

Ik was vroeger vaak degene die als de 'betere' werd gezien, mijn broertje misschien wel als de lievere/makkelijkere (vooral tijdens de pubertijd haha) maar ik heb wel eens gehoord dat mensen/ kinderen zich gaan gedragen naar wat van hun verwacht wordt. Als de ene constant hoort dat hij zo lief en slim is zal hij die verwachting waar willen maken. Als iemand constant hoort (of het gevoel krijgt) lastig(er) en dom(mer) te zijn zal hij daar zelf in gaan geloven en ook naar die verwachting gaan handelen.

En natuurlijk, de een heeft natuurlijk een andere karakter en de een is nu eenmaal slimmer als de ander, maar het gaat ook om hun zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik denk dus dat het heel belangrijk is om te kijken hoe je dit probleem op kunt lossen.

Ik zou een weerwoord geven als mensen zeggen dat de één een dondesteen is. En niet in de zin van in discussie gaan, maar meer een opmerking er achteraan maken over een goede eigenschap van hem. Ook denk ik dat je tegen de oudste gerust mag zeggen dat de jongste het verhaal mag vertellen als ze hem in de rede valt.

Succes verder, t lijkt me een van die moeilijke situaties waarbij je goed moet inschatten hoe je hier het beste mee om kunt gaan/ moet aanpakken.

Wij hebben echt heel verschillende kinderen, want de oudste is autistisch en loopt daardoor ook achter op zijn leeftijdsgenootjes, de jongste is juist heel sociaal en in sommige opzichten ook al wat voor op hem. Ze hebben ook elk een andere benadering nodig, we kunnen Ezra gewoon niet hetzelfde behandelen als Yrsa omdat wat voor de een werkt, voor de ander niet werkt. Het zal vast wel eens voorkomen dat een van de twee zich benadeeld voelt, daar moeten we dan onze weg in vinden, maar het is gewoon niet anders. Ik denk dat je kinderen juist tekort doet als je ze altijd, onder alle omstandigheden hetzelfde benadert alleen omdat je vindt dat dat zo hoort.

ik herken het van mijn broer en ik hij kon universiteit en ik "maar" mbo

Ik heb geen ervaring met twee verschillende kinderen, maar mijn broer en ik zijn wel verschillend. Toch hebben we ons nooit achtergesteld gevoeld bij de ander. Ik denk dat onze ouders ons geprezen hebben om de dingen waar wij goed in waren, al waren dat verschillende dingen.

Ik heb zelf geen ervaring met twee verschillende kinderen, maar mijn man wel.
Mijn man was ook anders dan andere kinderen en zijn broertje op dat gebied normaal.
Zijn moeder maakte helaas wel onderscheid waarhij zijn broertje een echt lievelingskind werd en hij als 'lastig' werd gezien.
Heeft hij het best moeilijk mee gehad, en nog steeds wel eens.

Je kunt als ouders zijnde prima verschillende kinderen hebben. Je kinderen zijn dan wel van dezelfde ouders, maar blijven toch uniek. Maar zou het niet laten merken dat de 1 slimmer is dan de ander of specialer.

Lijkt me ook wel moeilijk om een oudere dochter een beetje te moeten laten 'indimmen' wbt een jonger broertje. Meiden willen graag helpen en zien daar geen onderscheid in.

Susan schreef:Wij hebben echt heel verschillende kinderen, want de oudste is autistisch jongste heeft een chromosoomafwijking en loopt daardoor ook achter op zijn leeftijdsgenootjes, de jongste oudste is juist heel sociaal en in sommige opzichten ook al wat voor op hem. Ze hebben ook elk een andere benadering nodig, we kunnen Ezra T.im gewoon niet hetzelfde behandelen als Yrsa S.ven omdat wat voor de een werkt, voor de ander niet werkt. Het zal vast wel eens voorkomen dat een van de twee zich benadeeld voelt, daar moeten we dan onze weg in vinden, maar het is gewoon niet anders. Ik denk dat je kinderen juist tekort doet als je ze altijd, onder alle omstandigheden hetzelfde benadert alleen omdat je vindt dat dat zo hoort.

+1! Hier kan ik me volledig in vinden al is het dus mijn jongste die een aandoening heeft.