'standby' thuis?

Wie van jullie heeft dit ook? Goede vrienden, kennissen, familie of wat anders die voor jou voelen als een soort tweede thuis.

Ik ben zelf het afgelopen jaar bevriend geraakt met een echtpaar dat qua leeftijd mijn ouders zouden kunnen zijn. Ik voel me ontzettend geborgen en warm onthaald bij hun thuis. Ik kan goed met ze praten en ook heel erg met ze lachen. Voor mijn man geldt overigens hetzelfde. Omdat de band met mijn ouders niet zo geweldig is, heb ik daar misschien wel soms behoefte aan. Bovendien praat je met 'vreemden' makkelijker over bepaalde zaken dan met je eigen ouders. Ik zie ze niet als ouders, maar als vrienden. Ik trek de vergelijking vanwege het leeftijdsverschil. Maar ik ben zo vreselijk blij met deze mensen in mijn leven, heb zo veel steun aan ze dat ik er gewoon ontroerd door ben.

Hebben jullie ook een extra thuis??

Ja, onze bovenburen. Ze zijn een stukje ouder dan wij zijn (10 en 20 jaar ouder dan mijn vriend en ik), maar we hebben vanaf dat wij daar zijn komen wonen een ontzettend goede band met ze. Ik zit daar vaak 's avonds gezellig een kopje thee te drinken, zit dan in mijn pyjama/huispak en mijn buurvrouw ook. We hebben een gedeeld huis met een gedeelde opgang, hoeven dus niet naar buiten om naar elkaar toe te gaan. Onze kinderen (zij hebben ook kleine kinderen) kunnen lekker met elkaar spelen en wij zijn echt goede vrienden.

Bij mijn ouders en stiefouder voelt het natuurlijk ook gewoon nog als thuis.

Wat fijn en mooi Charlie!!

Qua vriendschappen heb ik altijd een extra thuis bij mijn beste vriendinnetje in Brabant, ik heb daar 16 jaar gewoond, ga nog regelmatig een weekendje op bezoek en dan kan ik ook heerlijk doen en laten wat ik wil. Daar ga ik rustig zelf eerder slapen, pak ik dingen uit de koelkast, etc.

Sinds mijn vaders overlijden heb ik weer contact met mijn tante, mijn vaders zusje. Ik heb haar het grootste gedeelte van mijn leven niet gekend, maar ze heeft me met heel veel warmte en liefde onthaald. Het voelt nu echt alsof ik een soort extra moeder/grote zus heb. Op haar beurt ziet zij mij ook weer als een klein zusje (we schelen 16 jaar) of een van haar kinderen. Zelf heeft ze ook 2 dochters en ze grapt weleens dat ze nu 4 meiden heeft, met mijn zusje er ook bij. Ik ben onvoorstelbaar blij met haar. Min familie is namelijk niet zo groot, alleen mijn moeder, zusje en opa en oma. En nu heb ik ook nog een tante, oom en 2 nichtjes (waarvan de jongste schrikbarend veel op mij lijkt!). Heerlijk. Echt een blessing!

Ik had (en misschien heb) dat met de ouders van mij ex. Dat zijn zulke lieve mensen, waar ik nog altijd mag aankloppen.
Ik voelde mij daar altijd meer thuis, dan bij mijn ouders thuis. En nu ik weer bij mijn ouders woon, merk ik dat ik echt heel erg botst met mijn moeder.

Dat klinkt heel fijn Charlie!

Ik heb dat een heel klein beetje bij een vriendin. Als we met elkaar afspreken thuis, is het niet zo dat we elkaar de hele tijd 'vermaken', dat is niet nodig. Volgens mij zijn we zelfs een keer beide in slaap gevallen toen we tv aan het kijken waren haha. Dat is iets wat ik niet bij heel veel mensen zou doen.

Dat klinkt fijn Charlie! Net een soort extra schoonouders

Ik heb dat met mijn schoonouders. Zij hebben op veel momenten zo veel meer voor mij klaargestaan toen ik ze nodig had dan mijn eigen ouders. Toen ik bijvoorbeeld een paar jaar geleden acuut geopereerd moest worden, kwamen mijn beide ouders niet, maar mijn schoonouders hebben alles laten vallen en zijn meteen naar me toegekomen. Ik voel me bij hen heel erg thuis.

Wat fijn en bijzonder, Charlie!

Ik heb dat ook, bij mijn oom en tante. Omdat mijn tante de zus van mijn vader is, en mijn oom de broer van mijn moeder, heb ik altijd al een bijzondere band met ze gehad. Het is zo ontzettend vertrouwd en als kind zag ik ze ook bij elk familie-uitje omdat ze bij beide kanten horen. Ze waren vroeger ook onze voogd. Ze wonen bij mij in de stad en sinds ik hier woon is de band echt zo veel beter geworden. Toen ik vorig jaar overspannen raakte, is m'n tante me komen opvangen en heeft ze me verzorgd. Ik kan heel veel zorgen bij hen kwijt, maar ook leuke verhalen. Ik kom vaak bij hen eten en pas altijd op de poesjes als ze weg zijn. M'n neefje heeft een lichte contactstoornis en in het afgelopen jaar merk ik hoe erg ie op mij gesteld is geraakt en hoe hij langzaam opent naar mij toe. Dat is voor m'n oom en tante ook heel fijn om te zien, dat iemand een vertrouwensband opbouwt met hun zoon.
Ze zijn echt mijn tweede ouders, en als er iets is, zou ik altijd bij hen terecht kunnen, op wat voor manier dan ook.

Wat fijn Charlie!

Telt een zus ook? Sinds zij het huis uit was gegaan heb ik bij haar een soort tweede huis (of nu 3e (ouders en eigen huis). Bij haar kan ik met alles komen of gewoon niks doen, en zitten we gewoon te hangen of bijna in slaap te vallen.

Verder heb (had) ik dat ook bij mijn oude buurmeisje. Ik ben van kleins af aan zo vaak bij hun geweest en ben 2 keer met hun op vakantie geweest, dat dat gewoon voelt als familie/thuis komen. Maar ik zal niet snel naar hun gaan als ik me niet goed voel ofzo. En sinds ik ging studeren en mijn buurmeisje ook niet meer bij haar ouders woont kom ik er ook heel weinig nog.

Ik heb dat bij mijn moeder en schoonouders, ik kan daar gewoon mezelf zijn en mijn gang gaan.

Ik ken dat gevoel wel maar op dit moment heb ik dat niet. Contacten verwateren toch weer als je verder weg gaat wonen.
Ik heb wel een vriendin die regelmatig bij mij is en volgens mij ons als een beetje een tweede thuis ziet. Ze voelt zich hier volledig op haar gemak en weet dat ze altijd terecht kan hier, blijft ook rustig slapen. We helpen haar vaak (ze heeft nogal wat psychische problemen) en ook bij mijn man is ze volledig op haar gemak. Dat laatste is niet altijd vanzelfsprekend, ik heb ook vriendinnen die niet zo goed weten wat ze met hem moeten (komt ook door het leeftijdsverschil). Maar mijn man weet ook als ze belt onmiddellijk of er iets is of niet bij haar en dat merkt zij natuurlijk ook.

Vroeger had ik wel periodes dat ik ergens veel over de vloer kwam omdat ik me er helemaal thuis voelde. Nou ben ik zo lang ik thuis woonde (17 jaar) altijd heel erg uithuizig geweest, ik voelde me bijna overal meer thuis dan thuis waar ik me eigenlijk altijd teveel voelde. Ik heb ook een tijd een vriendin gehad die jaren ouder was dan ik bij wie ik me helemaal thuis voelde. Echt zo iemand bij wie ik gewoon een scheet zou durven laten op de bank zeg maar... Dat is tot mijn grote spijt verwaterd, maar inmiddels hebben we weer contact en ben ik laatst bij haar geweest en dat gevoel was eigenlijk weer gewoon hetzelfde.

Wat fijn allemaal! Ik vind dat zo bijzonder, dan mensen zo warm en gastvrij zijn iemand zoveel liefde te geven. Ik moest gisteren naar het ziekenhuis en die man is meegegaan, daarna bleef ik bij ze eten en had er ook mogen blijven logeren. Ben nog lang wezen wandelen, fijne gesprekken gevoerd en moest beloven dat ze de volgende keer ziekenhuis weer mee 'mochten' omdat het een pijnlijke behandeling is en ze niet willen dat ik ging rijden. Ik ben compleet overdonderd door zoveel zorgzaamheid, dat ken ik gewoon niet. Wel van mijn man hoor, maar dat is toch anders.

Ja bij mijn peettante, oom, neefje en nichtje. Het is niet alleen mijn tante maar ook een goede vriendin en we zien elkaar regelmatig. Als ik daar ben is het altijd gezellig daar en ik kan ook met haar overal over praten. En met mijn oom, neefje en nichtje heb ik ook een goede band. We gaan ook regelmatig met z'n allen uit eten

Charlie schreef:Wat fijn allemaal! Ik vind dat zo bijzonder, dan mensen zo warm en gastvrij zijn iemand zoveel liefde te geven. Ik moest gisteren naar het ziekenhuis en die man is meegegaan, daarna bleef ik bij ze eten en had er ook mogen blijven logeren. Ben nog lang wezen wandelen, fijne gesprekken gevoerd en moest beloven dat ze de volgende keer ziekenhuis weer mee 'mochten' omdat het een pijnlijke behandeling is en ze niet willen dat ik ging rijden. Ik ben compleet overdonderd door zoveel zorgzaamheid, dat ken ik gewoon niet. Wel van mijn man hoor, maar dat is toch anders.

Wat lief! Wat fijn! Ik kan me voorstellen dat je overdonderd bent. Ik vind het zelf zo heerlijk als ik dingen voor anderen kan doen. Ik was laatst bij een vriendin die even wat minder lekker in haar vel zat en ik vond het zo fijn dat ik haar blij kon maken met lekkere broodjes en de afwas van een week doen!

Ik heb het bij mijn pake en beppe gehad, vooral toen ze beide nog leefden. Toen alleen mijn pake nog over was, kwam ik er wel steeds minder.
En o wat heb ik daar nu spijt van, ik zou dolgraag veel meer over zijn verleden willen weten, hij heeft zoveel meegemaakt.

Ik heb dat met mijn buren, ze zijn denk ik 15 jaar ouder dan ik maar zijn echt super goede vrienden van mij geworden. Omdat ik natuurlijk alleen woon met mijn zoontje is het fijn als je iemand naast de deur hjebt waar je terecht kan. Laatst had ik lekkage en is de buurman tot 's avonds laat bezig gemaakt om het weer een beetje op orde te krijgen. Echt mega lief. En we komen ook in pyama bij elkaar aan als het nodig is, ik kleed me niet speciaal om als ik even iets aan ze moet vragen.Maarw e lopen niet de deur bij elkaar plat.

Ik dacht dat 't zou gaan om elektronische shizzle op standby laten staan

Maar dit is veel leuker natuurlijk Ik heb mijn oom en tante bij wie ik ook heb gewoond, toen ik jaren geleden door de kinderbescherming eh.. nergens meer mocht wonen daar heb ik ook nog steeds m'n eigen kamer. Inmiddels wonen mijn nichtjes (bij wie ik toen woonde) op zichzelf, maar dat voelt ook als thuis, zeker bij mijn oudste nicht.

Verder mijn beste vriendin; ik weet dat ik áltijd bij haar terecht kan, ze alles cancelt om me te helpen als er iets is. Ze woont samen, maar haar vriend heeft ook al 's gezegd, dat ik zo de sleutel krijg, als ik omhoog zit, ik ben er altijd welkom Voelt inderdaad heel fijn, zo'n 'opvangnet'!

Onze buren. Ze zijn vanaf dat we hier wonen altijd super gastvrij geweest, boden hun auto aan als we ergens naartoe moesten (toen hadden we nog geen auto), we kunnen altijd langskomen als er iets is en ook als er niks is, dan komen we gewoon voor een praatje en een kop thee en dat is altijd zo leuk. Twee maanden terug hebben we een nieuwe schutting geplaatst en we hadden de kosten daarvoor uiteraard door twee gedeeld. Een week nadat de schutting geplaatst was zeiden de buren dat we het al niet zo breed hebben en dat ze het niet nodig vinden dat wij ze de helft van het bedrag betalen. Echt wow! Ik was totaal overdonderd. Ik weet ook wel dat ik ze niet hoef te bedanken, maar ik doe dat wel want als iemand zo genereus is vind ik dat absoluut een bedankje waard, zelfs (of júist?) als je vrij close met elkaar omgaat.