Geef jij altijd een reden?

Als ze mij wat vragen ben ik zo snel geneigd om te zeggen waarom ik niet kan bijvoorbeeld.
Terwijl ik dat soms heel vervelend vind om me te verantwoorden omdat het mij soms helemaal niet uit komt...

Zoals morgen dan zou ik op de hond van mijn ouders passen, omdat mijn moeder een dagdienst werkt wat ze haast nooit doet.
En dan komt het mij gewoon rot uit als ik dan weer een dagdienst zou moeten draaien ipv de dag erna. Wat ze dus vroegen.
Mijn moeder vind het voor de hond (pup) te lang om 8 1/2 uur achter eens alleen te zijn. En zij doen al zoveel voor ons, dat ik wel heb gezegd op te willen passen.
Mja dat zeg ik dan niet, dan zeg ikv an nee het komt mij niet uit, zou wel een late dienst willen.
Zegt mijn leidinggevend ja ik dacht dat het wel fijn was voor je een dagje vrij tussendoor anders heb ik 4 dagdiensten achter elkaar. Ja zeg ik, daar schiet ik niet zoveel mee op eigenlijk..

Soms denk ik van komt het niet stug over ofzo, als je niet echt zegt waarom niet...

Ik doe het ook vaak, maar begin het af te leren. Vaak gaan mensen vervolgens je reden ontkrachten of oplossingen bedenken zodat je toch wel kunt. Mega irritant!

Toevallig had ik net ook hetzelfde, moest een mailtje sturen naar een vriendin met dat ik niet op haar verjaardag kon komen. M'n reden was ook niet de beste reden ooit.. maarja, dat was wel de reden, dus die zeg ik dan wel gewoon.

Maar wat betreft werk, vind ik niet dat je persee een reden hoeft te geven. Als je niet kan, kan je niet, daar moet je werkgever genoeg aan hebben

Nee, ik vermijd bewust in sommige situaties een reden op te geven. Als ik voel dat het een discussie uit gaat lokken waar ik geen zin in heb of als het mij het gevoel geeft dat ik in de verdediging moet. Het hoeft niet zozeer stug over te komen als je er maar vriendelijk bij kijkt, maar wel stellig.

Op mijn werk zeg ik altijd alleen dat ik niet kan en eigenlijk nooit de reden erbij. Daar hebben ze niet zoveel mee te maken vind ik.

Ik doe dat ook altijd, ben sowieso heel snel geneigd mijzelf te verantwoorden. Ik moet echt leren dat dat niet altijd nodig is want mensen gaan het ook steeds meer van je vragen.

Dit was een telefoongesprek.
Ik probeer het ook een beetje af te leren, omdat ik me soms zo schuldig voel omdat ik nee zeg maar soms komt het me gewoon niet mega fijn uit zeg maar!
Opzich ben ik altijd wel bereid om te ruilen, als het voor mij neit uit maakt. Maar het komt mij bijvoorbeeld soms ook net niet uit..zoals nu!
Ik bied dan vaak nog wel een alternatief aan, zoals nu dat ik bijvoorbeeld wel een avonddienst zou kunnen..

Bij vriendinnen heb ik die neiging wel altijd. Op mijn werk wat minder. Sommige mensen gaat het gewoon geen zak aan waarom ik niet kan.

Ik ben ook snel geneigd om mij te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Daar zou ik wel op moeten letten.

Antibes schreef:Ik doe het ook vaak, maar begin het af te leren. Vaak gaan mensen vervolgens je reden ontkrachten of oplossingen bedenken zodat je toch wel kunt. Mega irritant!

Idem dito, vooral mijn moeder is hier zeer gedreven in.

Jeanette schreef:Ik ben ook snel geneigd om mij te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Daar zou ik wel op moeten letten.

+1
Bij mijn werk durf ik soms ook niet helemaal eerlijk te zijn. Ik werk als oproepkracht en een jaar geleden werd ik nog wel eens een dag van tevoren of de dag zelf opgebeld of ik kon werken. Soms had ik daar dan helemaal geen zin in, maar dat durfde ik dan niet te zeggen. Soms verzon ik dan een verhaal om toch met een reden te komen, want een simpel nee vind/vond ik niet kunnen.

Esperanza schreef:

Jeanette schreef:Ik ben ook snel geneigd om mij te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Daar zou ik wel op moeten letten.

+1
Bij mijn werk durf ik soms ook niet helemaal eerlijk te zijn. Ik werk als oproepkracht en een jaar geleden werd ik nog wel eens een dag van tevoren of de dag zelf opgebeld of ik kon werken. Soms had ik daar dan helemaal geen zin in, maar dat durfde ik dan niet te zeggen. Soms verzon ik dan een verhaal om toch met een reden te komen, want een simpel nee vind/vond ik niet kunnen.

+1

Esperanza schreef:

Jeanette schreef:Ik ben ook snel geneigd om mij te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Daar zou ik wel op moeten letten.

+1
Bij mijn werk durf ik soms ook niet helemaal eerlijk te zijn. Ik werk als oproepkracht en een jaar geleden werd ik nog wel eens een dag van tevoren of de dag zelf opgebeld of ik kon werken. Soms had ik daar dan helemaal geen zin in, maar dat durfde ik dan niet te zeggen. Soms verzon ik dan een verhaal om toch met een reden te komen, want een simpel nee vind/vond ik niet kunnen.

Dat herken ik ook wel. Heb ook heel lang als oproepkracht gewerkt en dan belden ze ook vaak op het laatste moment, of in het weekend voor weekenddiensten. Maar op een gegeven moment ben je daar wel klaar mee dat je constant je sociale leven aan de kant moet zetten...

Jeanette schreef:Ik ben ook snel geneigd om mij te verantwoorden, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Daar zou ik wel op moeten letten.

Heel herkenbaar.

Ja, want als ik een dag vrij nam, of 'nee' zei, dan had ik altijd een goede reden. De volgende baan gaat echt zorgen voor een verandering. Dan kan ik eens niet, omdat ik gewoon geen zin heb of een vrije dag neem omdat ik daar gewoon eens behoefte aan heb.