Ik voel me een mislukkeling

Allereerst, sorry voor het lange verhaal.

Ik heb nooit veel eigendunk gehad maar nu is het helemaal gedaald tot het nulpunt.

Zolang ik weet ben ik onzeker over mezelf. Ik zie er niet uit, ik kan niks, niemand vind mij aardig..
Maar ik heb ook nooit een toekomstbeeld gehad over wat ik wilde gaan doen, waar ik wilde werken.

Ik vind kinderen leuk, dus ben SPW gaan doen. Daarna vond ik mezelf te jong om al te werken en ik wilde toch nog verder leren omdat ik dat leuk vond, dus heb ik voor SPH gekozen. Na een mislukte stage een andere stage gevonden en na 3 maanden verlenging toch mijn diploma gehaald. Ik ben gaan werken in de gehandicaptenzorg omdat ik daarin ook stage had gelopen wat erg leuk was. Helaas was het toch niet helemaal mijn ding, dus ben ik er na 3 maanden mee gestopt. Daarna gaan werken in de kinderopvang en daar werk ik nu nog in.

Inmiddels wel verhuisd naar een andere provincie voor mijn vriend. De eerste maanden van ons samenwonen ging goed, ik vond het leuk omdat het allemaal nieuw was. (dus ook de woonplaats). Nieuwe baan, dan wel in de kinderopvang maar wel op een ander dagverblijf. Hardstikke leuk allemaal. Elk weekend ging ik terug naar huis omdat mijn kleine neefje was geboren en ik behoefte had om naar huis te gaan, gewoon gezellig! Niet omdat ik ze miste. Maar nu zijn we alweer bijna een jaar verder en eigenlijk sinds ik terug ben van vakantie in september voel ik me k*t. Ik mis mijn familie en alles daar verschrikkelijk. Zelfs de woonplaats waar ik vandaan kom, zomaar even bij vriendinnen langs gaan, bij mijn zus en neefje, gezellig gaan winkelen met mijn zus of een vriendin.
Het komt wel voor dat ik een goede week heb en er bijna niet aan hoef te denken maar de slechte weken stijgen er toch bovenuit. 9 van de 10 keer lig ik huilend op mijn bed..

Natuurlijk heb ik het er regelmatig met mijn vriend over en het enige wat hij doet is over mijn rug wrijven. Hij zegt gewoon niks. Een paar weken geleden heb ik een brief aan hem geschreven met daarin mijn gevoelens e.d. Ik voelde me totaal niet begrepen.

Heel irritant ook is dat hij er gewoon niks mee doet. Zijn werk heeft al een keer gezegd 'als jullie naar '.........' (provincie waar ik vandaan kom) willen, dan kunnen we kijken wat wij voor je kunnen betekenen. Dus, wat hij van daaruit voor hun kan doen. Maar tot nu toe heeft hij niks gezegd op zijn werk. Dus hun weten ook niet hoe het gaat met mij..anders weet ik zeker dat ze voor de mogelijkheden gaan kijken.
Mijn vriend zegt ook vaak dat hij niet weg wil bij zijn werk. Logisch, maar ik voel me met de dag ongelukkiger. Nu is het zelfs zo erg dat ik ook geen plezier meer heb in mijn werk. Ik vind het gewoon niet leuk meer en moet me er echt heen slepen. Dit is niet de enige reden hoor. Ik mis ook de diepgang, ik wil wat meer kunnen doen en dat kan daar niet omdat mijn bazin zelf alles beheerd en doet. Zo mocht ik bij mijn vorige baan ook kennismakingsgesprekken doen, administratie enz. Dat vond ik heel leuk. Ik zou weer willen gaan studeren, management in de kinderopvang of gewoon iets anders. Dit zit er voorlopig helaas niet in.

Maar goed, misschien ben ik wat afgedwaald, ik voel me nu dus weer een mislukkeling omdat ik me zo slecht voel zowel baan als waar ik woon. Ik werk nu 4 jaar, ben al 3x van werk veranderd en heb nog nooit iets vast gehad.Qua groep en uren. Nu heb ik wel een baan voo 27 uur maar nog sta ik op elke groep. Opzich niet erg zou je denken maar ik vind van wel. Ik vind het niet leuk want ik hoor nergens bij, heb geen vaste groep enz.

Het enige wat ik nu wil is terug naar mijn familie, daar samenwonen met mijn vriend en een baan waar ik wel plezier in heb!

Sorry voor mijn lange verhaal maar het lucht eigenlijk best op.

Ik vind je geen mislukking hoor! Je voelt je hier gewoon niet gelukkig en niet op je plek. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Denk je dat je vriend doorheeft hoe 'erg' het is? Hoe reageerde hij verder op je brief? Het klinkt als een heel uitzonderlijke kans dat ze hem zelf op zijn werk die optie geven om in jouw vorige provincie werk voor hem te regelen, hij zou dus niet helemaal vanuit niets hoeven te beginnen daar.

Ik zou (misschien nogmaals) bij je vriend aangeven hoe ernstig het voor jou inmiddels is. Is er aan de andere kant trouwens niet iets mogelijk juist op de plek waar je nu woont? Waarom kun je geen nieuw werk zoeken, of een nieuwe opleiding gaan zoeken?

Ik hoop dat je vriend je een dezer dagen wat meer gaat steunen, want dit is niks

Zora schreef:Ik vind je geen mislukking hoor! Je voelt je hier gewoon niet gelukkig en niet op je plek. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Denk je dat je vriend doorheeft hoe 'erg' het is? Hoe reageerde hij verder op je brief? Het klinkt als een heel uitzonderlijke kans dat ze hem zelf op zijn werk die optie geven om in jouw vorige provincie werk voor hem te regelen, hij zou dus niet helemaal vanuit niets hoeven te beginnen daar.

Ik zou (misschien nogmaals) bij je vriend aangeven hoe ernstig het voor jou inmiddels is. Is er aan de andere kant trouwens niet iets mogelijk juist op de plek waar je nu woont? Waarom kun je geen nieuw werk zoeken, of een nieuwe opleiding gaan zoeken?

Ik hoop dat je vriend je een dezer dagen wat meer gaat steunen, want dit is niks

Ja ik weet zeker dat mijn vriend het doorheeft. Hij wil het denk ik alleen niet inzien. Hij werd een beetje boos op mijn brief..maar daarna hebben we er toch wel over gepraat. Hij zegt dat hij het gaat vertellen op zijn werk maar dat er nooit een goed moment is. Een andere keer zegt hij weer dat hij het verteld als hij in januari zijn functioneringsgesprek heeft. En toen ik zei dat ik anders zijn baas zelf wel eens mail zei hij dat het dan gelijk over zal zijn tussen ons. Soms vind ik hem gewoon egoistisch..ik heb alles voor hem opgegeven maar andersom doet hij dat niet.

Ik wil hier geen ander werk zoeken omdat het vaststaat dat ik terug ga. En een nieuwe opleiding wil ik wel doen maar daar heb ik het geld niet voor.

Dat lijkt me heel frustrerend, als je vriend je niet lijkt te erkennen in je verdriet of in je irritatie of boosheid. Hij lijkt er ook wat laks in, dat hij niet op zijn werk een gesprek aanvraagt. Maar goed, ik weet niet of hij daar echt de kans niet toe krijgt, of de mogelijkheid zelf niet creëert. Ik zou zeer zeker niet zelf maar zijn baas mailen hoor! Dat vind ik echt not done en ook van weinig vertrouwen getuigen tegenover je vriend.

Zijn er vanuit je werk geen cursussen te volgen bijvoorbeeld? Zodat je toch het idee hebt iets te doen? Het werkt voor jezelf wel heel belemmerend denk ik om bij alles te denken 'ik ga toch weer terug'... je kunt toch prima nieuw werk zoeken tot die tijd? En wie weet, als je een nieuwe baan vindt die je echt geweldig vindt....

Kijk je ook wel eens naar wat je allemaal wél hebt? Naar wat wel gelukt is en wat je wel voor elkaar hebt gekregen? Diploma, vriendje, samenwonen, aangenomen worden voor een baan enz?

Smikkell schreef:Kijk je ook wel eens naar wat je allemaal wél hebt? Naar wat wel gelukt is en wat je wel voor elkaar hebt gekregen? Diploma, vriendje, samenwonen, aangenomen worden voor een baan enz?

Ja tuurlijk wel! En af en toe heb ik wel geluksmomentjes en dan voel ik me hardstikke gelukkig.

@ Zora: ik zou ook zeker zijn baas niet inlichten, was meer om hem achter zn vodden te zitten zodat hij het gaat vertellen.

Ik vind het een beetje een onsamenhangend verhaal en ik vraag me af of het niet twee verschillende dingen zijn. Wat ik nu een beetje lees, is dat je gewoon graag wil terug verhuizen. Maar volgens mij lost dat niet jouw onzekerheid op. Die verberg je dan misschien makkelijker omdat je in bekende omgeving bent, maar al haal je je vriend over om terug te verhuizen, dan ben ik bang dat jij nog lang niet klaar bent met jezelf.

Ik denk dat Smikkel hier wel een spijker op zijn kop mept; je heb ontzettend veel dingen wel, waar andere mensen dolgelukkig mee zijn. Als jouw woonplaats echt het enige is wat jou ongelukkig maakt, denk ik echt dat jouw vriend er wel voor open staat maar ik denk - en ik denk dat hij dat misschien ook denkt - dat jouw depressie dieper zit dan dat.

Zero schreef:
Ik vind het een beetje een onsamenhangend verhaal en ik vraag me af of het niet twee verschillende dingen zijn. Wat ik nu een beetje lees, is dat je gewoon graag wil terug verhuizen. Maar volgens mij lost dat niet jouw onzekerheid op. Die verberg je dan misschien makkelijker omdat je in bekende omgeving bent, maar al haal je je vriend over om terug te verhuizen, dan ben ik bang dat jij nog lang niet klaar bent met jezelf.

Ik denk dat Smikkel hier wel een spijker op zijn kop mept; je heb ontzettend veel dingen wel, waar andere mensen dolgelukkig mee zijn. Als jouw woonplaats echt het enige is wat jou ongelukkig maakt, denk ik echt dat jouw vriend er wel voor open staat maar ik denk - en ik denk dat hij dat misschien ook denkt - dat jouw depressie dieper zit dan dat.

En daar ben ik het dan weer mee eens.

Is het zo ver reizen naar je familie dan? Kan je er niet regelmatig een weekendje heen gaan?
Waar je nu woont, heb je daar wel vriendinnen? Misschien dat dat ook enorm helpt.
Mijn familie woont helaas ook niet om de hoek dus ik begrijp ook heel goed dat je je daar down door voelt. Ik heb dat zelf ook maar bij mij zijn het meestal momenten dat ik me zo voel.

Verder kan je misschien naast je werk een cursus of opleiding volgen?

Verder sluit ik me volledig aan bij Smikkell! Je bent echt geen misslukkeling want anders had je al die dingen die ze opnoemde niet bereikt