Ik voel me een beetje in de kou staan

Misschien is dit raar hoor, maar...

Woensdag moet ik mijn master thesis verdedigen. Dat is voor mij heel belangrijk, want ik heb me echt helemaal kapot gewerkt de laatste tijd naast de zorg voor mijn zoons en mijn fulltime baan om dat ding af te krijgen. Dat is gelukt, en voor mij is het echt een beetje een bekroning op een moeilijke tijd waar ik mezelf doorheen heb geworsteld.

Nou zou mijn vriend meegaan naar die verdediging. Heel fijn, want de zenuwen lopen me nu al de oren uit. Hij is sowieso van zondag tot en met dinsdag bij mij. Maar nu heeft hij een afspraak met een arts in een ander deel van het land op woensdagochtend. Die arts kon niet op een andere dag in de week, en hij wil ook liever niet naar volgende week verplaatsen (het gaat niet om een heel dringend ernstig medisch probleem, ofzo). Donderdag moet hij 's middags ook ergens anders in het land zijn, dus hij komt dan na zijn afspraak woensdagochtend met zijn eigen auto naar de universiteit, en na de verdediging gaat hij weer naar zijn eigen huis.

Nou had ik er eigenlijk op gerekend dat hij gewoon tot woensdag zou blijven, samen met mij in één auto naar de universiteit zou meegaan, met mij mee naar huis gaan na de verdediging (je wil toch hopelijk één en ander vieren) en dan donderdagochtend naar huis zodat hij eind van de middag gewoon op zijn afspraak daar kan zijn. Maar nu gaat hij dus met zijn eigen auto, ontmoet mij bij de uni en gaat daarna weer zijn eigen weg.

En voor mij voelt dat alsof hij me in de kou laat staan. Ik ben altijd flexibel voor hem, hij heeft altijd dingen waar hij ineens naartoe moet, ik help hem met van alles en ik vraag niet veel van hem, maar dít is voor mij belangrijk en dít vraag ik van hem. Is het nou heel erg zeikerig of veeleisend dat ik eigenlijk gewoon wil dat hij meer bij me is, op die dag?

Ik begrijp jouw gevoel volkomen. Het is iets heel bijzonders, iets om enorm trots op te zijn en nu op deze manier is die er wel, maar ook niet, want het komt een beetje over alsof het er tussendoor gedrukt wordt, om het zo te zeggen. Kun je het hem uitleggen, dat je dat jammer vindt? Is er echt geen andere mogelijkheid, dat jullie er samen heen gaan?

Precies Pippa, zo voelt het. Alsof het een agendapuntje is op die dag. Ik reageer later meer, moet even mijn zoons naar hun vader brengen, maar bedankt voor je begrijpende reactie. Zometeen meer inhoudelijk!

Ik snap je gevoel wel.. Heb je hem echt al, in een rustig gesprek, duidelijk gemaakt hoe belangrijk het voor je is? mannen zijn soms van die botte lullen zonder het door te hebben.. Merk dat tussen mij en mijn vriend ook wel eens, en als ik dan op een rustig moment mijn gevoel uitleg, is hij meestal wel voor rede vatbaar.

Hopelijk wilt hij die afspraak nog verzetten! Want het is zeker niet leuk om in je eentje te zijn daarna!

Geen dank, ik lees vanzelf je reactie terug!

He wat naar dat je je zo voelt. Ik denk alleen dat als hij echt niets kan veranderen er aan, anders zou hij dat wel doen. Hij vindt het namelijk vast wel heel erg belangrijk en is zeker weten trots op jou! Ik zou dat wel aangeven bij hem, dat je hoopt dat hij het wel allemaal kan verschuiven, maar als dat niet kan, moet jij je denk ik realiseren dat hij het echt niet zo bedoelt. Want dat denk ik niet hoor, dat hij jou er gewoon tussenpropt, ook al voelt het zo.

Overigens heeft dit er niet echt mee te maken maar ik moet het even kwijt: Het zit mij nog altijd heel erg dwars dat m'n vader niet eens de moeite heeft genomen om naar mijn twee diploma uitreikingen te gaan. Dat vond ik echt zo erg, dat dat blijkbaar niet de moeite waard was. Als ik mijn diploma in Cambridge ga halen, en hij wil dan wel mee, mag dat van mij dus ook niet meer. Dan neem ik liever m'n vriend mee.

Misschien ervaart jou vriend het ook wel alsof je het zelf ziet als een agenda puntje. Zo zag ik het zelf bijvoorbeeld wel, vond het enorm jammer als er iemand niet kon komen, mijn vriend of familie maar als ze op eigen gelegenheid zouden komen of niet heel lang konden blijven had ik het niet zo heel erg gevonden.
Heeft hij zelf ooit een diploma uitreiking gehad? Misschien vond hij het zelf ook niet zo boeiend en gaat hij ervan uit dat het voor jou ook zo is. Ik zou het dus zeker even aan hem aangeven dat het voor jou echt belangrijk is.

@ Joy, ik vind het echt schandalig dat je vader niet geweest is, 1x oke, maar 2 keer kun je echt niet maken als ouder zijnde. En je stiefmoeder, die zegt niks van dit gedrag van je vader? Heb je hem dit ooit wel eens verteld dat het je enorm teleurgesteld heeft? Hoe reageert hij dan? Je bent zijn kind zeg, geen een of ander achternichtje :s

Mijn vriend vond tijdens mijn master-diploma uitreiking zijn voetbalvergadering belangrijker. Dat neem ik hem nog steeds kwalijk.

Ik begrijp je dus volkomen! Ook al is de situatie iets anders; bij zoiets belangrijks wil je de mensen die je belangrijk vindt, om je heen hebben. Mannen hebben alleen wel duidelijkheid nodig, dus misschien nog maar een uitleg wat het voor je betekent?

Komt vast wel goed! Volgens mij ga jij slagen met minimaal een 8!

Jeetje RYW, wat vervelend dat je niet samen kunt gaan... Ik weet de tijden niet (de tijd dat hij bij de dokter moet zijn of jij jouw thesis moet verdedigen) of de afstanden (van dokter naar uni en van do middag) maar is het nou zo dat hij er fysiek niet eerder kan zijn woensdag omdat de dokter op 3 uur rijden zit of kan hij wel maar heeft hij het anders ingepland? Het lijkt me dat er genoeg tijd is om na jouw verdediging iig samen een klein feestje te vieren, hij heeft do middag pas weer een andere afspraak...

Als hij het anders gepland heeft, maar het allemaal wel mogelijk is zou ik hem aangeven hoe ontzettend belangrijk dit voor je is en hoe zeer je er verdriet van hebt dat hij de voor- en napret mist.

PS: totaal offtopic, maar ik vind het zo goed dat je het hebt afgemaakt! Ondanks alles en ondanks dat niet alles liep zoals je wilde heb je dit wel weer 'geflikt'! Je bent een topper!

Zo, daar was ik weer.

Pippa, jij had die spijker wel goed op zijn kop met dat 'er tussendoor'. Zo voelt het namelijk echt.

Weet je wat de moeilijkheid is? Die afspraak met een arts, dat is eigenlijk met een psycholoog. En hij is daarna altijd best wel heel erg moe, en dan laat ik 'm altijd één of twee daagjes. Maar dit is voor mij gewoon zo belangrijk, en ik vind het zo erg als we er niet samen heengaan. Ik kan op de terugweg in de auto (een uur rijden) niet eens mensen bellen, bij wijze van spreken, en ik zit dan gewoon helemaal alleen! En als ik er heen ga en op ben van de zenuwen ook! En echt hoor, ik vraag niet veel van hem normaal gesproken, en ik wilde hier verder niemand bij hebben, alleen hem. Het voelt gewoon erg kut.

Ik heb 'm nog niet gesproken, wel gebeld maar hij neemt niet op. Hij zal later wel terugbellen. Ik vind het ergens moeilijk om het van hem te vragen, omdat hij meestal zo verrot is na een gesprek met de psycholoog. En dan voel ik me ergens schuldig en denk ik: hij gaat al mee, fijn toch? Maar ik had het me zo anders voorgesteld, en één keer zal ik toch wel dat van hem kunnen vragen, na alles wat ik voor hem opzij zet?

Ik word er gewoon verdrietig van, en dat wil ik niet, het moet iets leuks zijn.

Edit: Supertalentje: dank je wel, lief van je!

RYW schreef:ik help hem met van alles en ik vraag niet veel van hem, maar dít is voor mij belangrijk en dít vraag ik van hem. Is het nou heel erg zeikerig of veeleisend dat ik eigenlijk gewoon wil dat hij meer bij me is, op die dag?

Hij is er het hele weekend waarin je vast ook nerveus bent. En je hebt er zo hard voor gewerkt, dat je wel een jaar feestjes kan vieren achteraf. Je hebt hem gevraagd erbij te zijn en dat is hij. Dat jij het anders in je hoofd had, kan je hem niet kwalijk nemen. Je kunt hem vragen of hij wil schuiven, maar als hij 'nee' zegt, vind ik het veeleisend als je dat niet accepteert.

RYW schreef:Ik kan op de terugweg in de auto (een uur rijden) niet eens mensen bellen, bij wijze van spreken, en ik zit dan gewoon helemaal alleen! En als ik er heen ga en op ben van de zenuwen ook! En echt hoor, ik vraag niet veel van hem normaal gesproken, en ik wilde hier verder niemand bij hebben, alleen hem.

Waarom vraag je niet iemand anders? Dan ben je niet alleen en maak je jezelf ook wat minder afhankelijk van zijn gezelschap.

Melis_je schreef:

RYW schreef:ik help hem met van alles en ik vraag niet veel van hem, maar dít is voor mij belangrijk en dít vraag ik van hem. Is het nou heel erg zeikerig of veeleisend dat ik eigenlijk gewoon wil dat hij meer bij me is, op die dag?

Hij is er het hele weekend waarin je vast ook nerveus bent. En je hebt er zo hard voor gewerkt, dat je wel een jaar feestjes kan vieren achteraf. Je hebt hem gevraagd erbij te zijn en dat is hij. Dat jij het anders in je hoofd had, kan je hem niet kwalijk nemen. Je kunt hem vragen of hij wil schuiven, maar als hij 'nee' zegt, vind ik het veeleisend als je dat niet accepteert.

Hij is er niet het hele weekend, hij komt zondagavond, maar dat terzijde.

Mja. We hebben er eerder over gepraat, en toen hadden we het neergezet samen zoals ik het in mijn hoofd had, dus wel iets dat hij wist. Weet je, ik vraag echt nooit wat van 'm, ik ben echt een supermakkelijke vriendin en doe eigenlijk nooit ergens moeilijk over, sterker nog, hij heeft een hoop issues gehad waarin ik eigenlijk altijd meeveer en begrip voor hem toon. Misschien is het veeleisend als ik dit nu niet accepteer, maar toch ben ik erg geneigd om voor één keer dan maar veeleisend te zijn.

RYW schreef:

Melis_je schreef:

RYW schreef:ik help hem met van alles en ik vraag niet veel van hem, maar dít is voor mij belangrijk en dít vraag ik van hem. Is het nou heel erg zeikerig of veeleisend dat ik eigenlijk gewoon wil dat hij meer bij me is, op die dag?

Hij is er het hele weekend waarin je vast ook nerveus bent. En je hebt er zo hard voor gewerkt, dat je wel een jaar feestjes kan vieren achteraf. Je hebt hem gevraagd erbij te zijn en dat is hij. Dat jij het anders in je hoofd had, kan je hem niet kwalijk nemen. Je kunt hem vragen of hij wil schuiven, maar als hij 'nee' zegt, vind ik het veeleisend als je dat niet accepteert.

Hij is er niet het hele weekend, hij komt zondagavond, maar dat terzijde.

Mja. We hebben er eerder over gepraat, en toen hadden we het neergezet samen zoals ik het in mijn hoofd had, dus wel iets dat hij wist. Weet je, ik vraag echt nooit wat van 'm, ik ben echt een supermakkelijke vriendin en doe eigenlijk nooit ergens moeilijk over, sterker nog, hij heeft een hoop issues gehad waarin ik eigenlijk altijd meeveer en begrip voor hem toon. Misschien is het veeleisend als ik dit nu niet accepteer, maar toch ben ik erg geneigd om voor één keer dan maar veeleisend te zijn.

Ik vind net dat je veeleisend bent.. Het is iets wat je maar 1x in je leven mee maakt waarschijnlijk.. Het is niet dat je hem persee mee naar je oma wilt sleuren voor een etentje ofzo..

Hij moet toch ook wel begrijpen dat als hij zo gesloopt is na een gesprek met die psycholoog, dat hij dan ook geen leuk gezelschap is.. Zeker als je normaal nooit iets van hem vraagt, vind ik dat hij best wel een beetje moeite kan doen om dat te verzetten..

Nou, ik heb 'm gesproken. En nu hebben we dus ruzie.

Hier komt het lange verhaal: ik heb tegen hem gezegd dat het voor mij echt heel belangrijk is dat ik dit bereikt heb na alles wat er gebeurd is in mijn leven de afgelopen jaren, en dat het voor mij enorm belangrijk is dat ik die dag met hem kan delen. Niet alleen het moment op de universiteit, maar ook als we het naderhand vieren. Hij zei gelijk al nee en kapte het meteen af.

Dat voelde echt heel rot, want zoals gezegd doe ik echt van alles voor hem, maar toen ik zei dat ik me daar rot onder voelde zei hij dat ik hem manipuleerde. Daar werd ik boos om, want dat doe ik niet. Ik spreek alleen uit hoe het voor mij voelt, en het lijkt me dat dat moet kunnen. Dit is míjn dag, en ik heb er geen zin in als hij dan verplicht bij me zit te chagrijnen, want als hij dat echt zo erg vindt is de feeststemming ook ver te zoeken. Als je niet leuk kan komen doen, dan kom je niet, want ik weiger om dit te laten verpesten daardoor. Maar ik voel me er wél rot door, en ik vind dat ik dat best kan zeggen. Daarmee probeer ik 'm absoluut niet over te halen, want zoals al gezegd, als hij er zo'n weerstand tegen heeft, kom dan lekker niet en ga ergens anders chagrijnig zitten zijn. Dat heb ik 'm ook gezegd, maar hij bleef erbij dat ik 'm toch aan het overhalen was (?) en zo'n beetje alles dat ik zei was manipuleren. Ook zei hij, en daar werd ik echt kwaad om, dat ik 'altijd overal moeilijk over doe'.

Nou heeft mijn vriend op het ogenblik een moeilijke periode in zijn leven. Hij is overspannen en werkloos, hij mag zijn zoontje maar heel spaarzaam zien en heeft wat trauma's (oorlogstrauma en emotionele mishandeling door zijn ex) te verwerken en loopt daarom bij de psycholoog. We zouden eigenlijk nu al samenwonen, maar omdat hij hier eerst nog aan wil werken is dat nog niet zo. Hij heeft daardoor enorm veel tijd voor zichzelf nodig en dat krijgt hij van mij. Als hij niet wil komen dan komt hij niet, als hij niet wil bellen dan wordt er niet gebeld. Hij is heel hard op zoek naar een baan, want werkloos zijn doet enorm veel met zijn zelfvertrouwen, en ik loop me kapot om hem daarmee te helpen. Ik schrijf standaard zijn sollicitatiebrieven omdat hij dyslectisch is, ik steun hem soms financieel, ik heb hem al vier sollicitaties geregeld (die allemaal nog lopen) via MIJN connecties, ik help hem met zijn administratie en met zijn zaak tegen zijn ex om zijn zoontje. Dat alles dus náást mijn fulltime baan, mijn eigen gezin als alleenstaande moeder van twee zoons die ook aandacht willen en dus mijn masterstudie. Ik krijg daarvoor erg weinig terug, want ik sta in mijn eigen leven overal alleen voor en heb het de laatste maanden met 4 uur slaap per nacht moeten doen om alles maar af te krijgen. Hij kan er ook niet echt vaker voor me zijn, want a) hij moet naar die psych in zijn eigen stad, en b) zijn eigen stad is op 125 km afstand en de tijd én geld (werkloos he, dus weinig geld) om hierheen te komen is gewoon een te zware belasting. En dat vind ik allemaal OK, want hij moet nu even egoistisch zijn omdat hij slecht in zijn vel zit en daarom loopt hij dus ook bij die psycholoog, en echt, hij werkt er hard aan, dat merk ik.

Maar als je dan gaat zeggen dat ik altijd overal moeilijk over doe, dan is dat dus wel even een behoorlijke klap in mijn gezicht, ja. Als er iemand nou niet moeilijk doet, dan ben ik het wel. Ik heb verdorie nog an toe ook niet zo'n makkelijke periode gehad, maar ik heb mijn leven mooi wel op de rit en ik zou nooooit zover gekomen zijn als ik altijd maar overal moeilijk over doe.

En dat geouwehoer over manipuleren: zijn ex dee dat altijd tot op het ziekelijke af. Nou snap ik best dat hij daar dan dus extra gevoelig voor is en overtrokken reageert, maar dat moet maar eens klaar zijn. Hij moet maar eens het vertrouwen hebben dat ik mezelf ben en niet haar, en dat ik het beste met hem voorheb en hem teveel respecteer om hem te manipuleren. Ik zeg altijd eerlijk wat ik denk en voel en vind, en dat mag hij best van me aannemen inmiddels.

Afijn, lang verhaal kort: hij heeft dus een flinke 'bui' en hij zoekt het maar even lekker uit. Ik hoor 'm wel weer als hij normaal kan doen. Woensdag is mijn feestje en of hij er nou de hele dag bij is of niet, wat ik woensdag ga behalen pakt niemand me af.

Wat een vervelende wending RYW

Het lijkt me duidelijk dat dit om meer gaat dan enkel het feit dat hij niet die avond na je uitreiking bij je wilt blijven. Zoals je het omschrijft, hebben jullie door omstandigheden op dit moment een erg stresserende relatie. Hij zit zonder werk en heeft trauma's te verwerken en jij bent alleenstaande mama met nog een studie erbij en dan heb je nog die zorgen om hem en zijn situatie.

Ik zou voor woensdag zorgen dat je die avond sowieso niet alleen komt te zitten; nodig wat vriendinnen uit en zorg voor een hapje en drankje. Zoiets. Als hij dan nog wilt aanschuiven, kan je nog zien wat je doet. Maar buiten dat denk ik dat je nog heel wat te bespreken hebt met je vriend over hoe het nu verder moet... Want eerlijk, hou jij dit nog jaren vol? Het is een open vraag, hoor. Is het misschien een idee om eens mee naar zijn psych te gaan en daar jouw zorgen eens te bespreken samen met hem?

Het lijkt me dat je nu veel voor anderen zorgt maar wie zorgt er voor jou? Ook weer, open vraag. Misschien is jullie relatie wel in balans maar door het stuk dat je net typte, lijkt dat niet zo te zijn.

Isis schreef:Het lijkt me duidelijk dat dit om meer gaat dan enkel het feit dat hij niet die avond na je uitreiking bij je wilt blijven. Zoals je het omschrijft, hebben jullie door omstandigheden op dit moment een erg stresserende relatie. Hij zit zonder werk en heeft trauma's te verwerken en jij bent alleenstaande mama met nog een studie erbij en dan heb je nog die zorgen om hem en zijn situatie.

Ik zou voor woensdag zorgen dat je die avond sowieso niet alleen komt te zitten; nodig wat vriendinnen uit en zorg voor een hapje en drankje. Zoiets. Als hij dan nog wilt aanschuiven, kan je nog zien wat je doet. Maar buiten dat denk ik dat je nog heel wat te bespreken hebt met je vriend over hoe het nu verder moet... Want eerlijk, hou jij dit nog jaren vol? Het is een open vraag, hoor. Is het misschien een idee om eens mee naar zijn psych te gaan en daar jouw zorgen eens te bespreken samen met hem?

Het lijkt me dat je nu veel voor anderen zorgt maar wie zorgt er voor jou? Ook weer, open vraag. Misschien is jullie relatie wel in balans maar door het stuk dat je net typte, lijkt dat niet zo te zijn.

Inderdaad, het is nu ook niet in balans. Wist ik ook wel, en dat hoeft ook niet altijd vind ik, soms is het helemaal niet erg als de één meer investeert dan de ander als dat nou eenmaal even nodig is in de situatie.

Ik hou het niet jaren vol op deze manier, nee, maar ik ben er ook van overtuigd dat dit niet jaren gaat duren. Dit is des te meer een bevestiging dat hij inderdaad behoorlijk wat te verwerken heeft voordat hij hier komt wonen. Maar inderdaad hebben we één en ander te bespreken. Want zoals gezegd, ik kan best nog eventjes door blijven gaan met meer investeren dan ik krijg, maar het moet geen emotioneel uithongeren worden.

Wat ik vermoed is dat hij het slecht trekt als hij merkt dat hij 'nodig' is, omdat hij er nu niet zo goed kan zijn voor me. Dat heb ik een tijdje terug (toen hij ook al slecht in zijn vel zat) gemerkt en dat heeft hij ook bevestigd. Als ik dan aangeef dat het bijvoorbeeld met mij niet goed gaat en dat ik hulp nodig heb, dan zegt hij continu dat het wél goed gaat en dat ik zo sterk ben en blabla, echt extreem positief. Eerst dacht ik: ja, leuk en aardig, maar het gaat écht niet goed en dat moet je niet bagetelliseren. Maar ik denk eigenlijk dat hij graag WIL dat het goed gaat, omdat hij zich schuldig voelt dat hij me niet zo goed kan helpen op het moment. En als alles goed gaat, dan hoef je niet te helpen en je dus ook niet schuldig te voelen. Snap je? En nu ook weer: hij kan me niet bieden waar ik om vraag, en hij zegt dus tegen zichzelf dat het dus niet belangrijk is. Dan is zijn inzet niet 'nodig' en hoeft hij zich er ook niet schuldig om te voelen als hij me dat niet kan bieden.

Nou ja, we moeten er maar eens effe goed over praten, maar niet nu. Nu ben ik er nog te boos/verdrietig over, en hij kan vandaag en morgenochtend zijn zoon zien, dus ik laat hem maar even. Bovendien zie ik hem zondagavond pas weer, en dit wil ik liever niet via de telefoon bespreken, liever face to face. En daarna gewoon weer even leuke dingen doen samen

Heel veel sterkte met deze situatie.

Je hebt gelijk dat je dit je niet laat afnemen.

Ja, het hoeft niet altijd in balans te zijn, daar heb je gelijk in. Maar in je vorige post refereer je naar de onbalans die er is op dit moment en dat het je pijn doet dat 'als je dan eens iets vraagt, hij het niet kan geven'. Je verstand zegt dan 'hij kan het niet geven', dat klopt. Op dit moment niet, gezien zijn situatie. Maar je gevoel is niet altijd zo rationeel (in se niet) dus ik denk dat je dat gevoel ook gewoon mag voelen. Niet dat je daarmee iets moet doen maar probeer het ook niet teveel te rationaliseren. Misschien zie ik het verkeerd hoor, ik ken je ook niet. Maar ik baseer me even op dit topic (en andere topics over je vriend) dus vandaar.

Het lijkt me ook best moeilijk voor je vriend. Want hij wil wel maar kan nu even niet, toch? Zeker omdat hij ook nog eens werkloos is en dat kan je zelfvertrouwen inderdaad naar beneden halen. Hoe lang is hij nu in therapie?

Isis schreef:

Ja, het hoeft niet altijd in balans te zijn, daar heb je gelijk in. Maar in je vorige post refereer je naar de onbalans die er is op dit moment en dat het je pijn doet dat 'als je dan eens iets vraagt, hij het niet kan geven'. Je verstand zegt dan 'hij kan het niet geven', dat klopt. Op dit moment niet, gezien zijn situatie. Maar je gevoel is niet altijd zo rationeel (in se niet) dus ik denk dat je dat gevoel ook gewoon mag voelen. Niet dat je daarmee iets moet doen maar probeer het ook niet teveel te rationaliseren. Misschien zie ik het verkeerd hoor, ik ken je ook niet. Maar ik baseer me even op dit topic (en andere topics over je vriend) dus vandaar.

Het lijkt me ook best moeilijk voor je vriend. Want hij wil wel maar kan nu even niet, toch? Zeker omdat hij ook nog eens werkloos is en dat kan je zelfvertrouwen inderdaad naar beneden halen. Hoe lang is hij nu in therapie?

Sinds juli, zo'n beetje. En inderdaad, hij wil wel maar kan niet. Ik weet ook dat hij zich schuldig voelt en van zichzelf vindt dat hij zijn problemen maar snel moet oplossen, zodat hij mij wat meer kan ondersteunen. Maar daarmee legt hij zichzelf wel een druk op (hijzelf dus, niet ik) en dat helpt natuurlijk niet. Ik probeer hem zo min mogelijk te vragen, maar ik vind dat ik mezelf ook niet altijd moet wegcijferen en daarom vroeg ik het nu dus wel. En ook dat kan niet, blijkbaar.

Inderdaad weet ik wel dat hij niet kan geven waar ik behoefte aan heb op het moment, maar gevoelsmatig is dat enorm moeilijk, ja. Alsof ik investeer in een heel heel diepe put. En dat is allemaal niet erg, maar ik zou zo graag eens ervaren dat hij ziet en opmerkt wat ik allemaal doe voor hem, en dat waardeert in plaats van zeggen dat ik altijd maar moeilijk doe. Dat doet gewoon zeer.

RYW, ik snap dat het heel moeilijk en pijnlijk is.

Dat hij die druk op zichzelf legt, snap ik heel goed van hem maar het is ook helemaal niet helpend.

Nou, hij belde net. Hij zei dat hij gisteren een behoorlijk slechte avond had en dat hij dat eigenlijk wel een beetje op mij had afgereageerd (no shit, genius). En dat hij wel mee wil gaan en de hele dag bij me wil zijn, maar het niet een harde afspraak wil maken en zich vastleggen zodat hij eventueel, als hij zich erg rot voelt na die psych, ook naar huis zou kunnen gaan zonder mij voor het hoofd te stoten. Als hij dat nou gisteren zo had gezegd....

Hier kan ik wel mee leven, maar we moeten het nog steeds hebben over een aantal onderliggende dingen, daar zijn we het wel over eens. Maar dat willen we niet per telefoon doen, dus daar hebben we het morgenavond even over. Voor nu heeft hij het in elk geval wel weer goedgemaakt en we zien het wel woensdag. Ik vier hoe dan ook mijn feestje, met of zonder hem. Dat heb ik wel verdiend.

Ik kan me voorstellen dat dat niet helemaal lekker voelt. En helemaal met de rest van de info die je geeft, dat er gewoon even iets uit balans is bij juliie, en dat dat er achter zit. Goed dat het inmiddels besproken is. Dat maakt dat ik er niet zoveel zinnigs over kan zeggen behalve dan dat ik snap dat dat niet prettig voelt.

En natuurlijk dat ik je rete-stoer vindt! Goed gedaan!

Lief van je, Euc!

Mja, er is inderdaad onbalans. Komt ook wel weer goed, alleen heeft nu even wat investering nodig. Ik vind het allang fijn dat we elkaar morgen weer zien, want ik hou niet van gezeik, en al helemaal niet van gezeik-op-afstand.