Ik moet naar de chirurg

Hoi allen. Ik vroeg me af of iemand dit misschien ook heeft: acnes (Abdominal contageous nerve entrapment syndrome). Dit betreft een beknelde zenuw.

Doordat ik rondom mijn linkerlong zoveel littekenweefsel heb zitten na mijn longinfarct is er een zenuw in de knel geraak die voor bijna constante pijn in dat gebied zorgt. Ik weet sinds enkele weken gelukkig dat het dit is, en dat geeft een hoop rust want ik maakte me er telkens zorgen over.

De acnes zorgt ervoor dat ik heel veel pijn heb rondom mijn rib en middenrif en de huid een stuk gevoellozer is. Over 2 weken moet ik naar de chirug die hierin is gespecialiseerd. Eerst krijg ik enkele injecties in en rondom de zenuw. Bij sommigen slaat dit aan, bij anderen weer niet. Mocht dit niet helpen zal de zenuw operatief worden uitgeschakeld.

Ik vind het allemaal heel eng omdat de zijde van mijn lichaam een emotioneel maar ook fysiek beladen gebied is. Daarom zoek ik herkenning van iemand die dit wel eens heeft meegemaakt of iemand kent, er is vrij weinig bekend over.

Wat fijn dat je weet wat het is, maar wat naar dat het nou nog niet afgelopen is met het gehannes! Ik weet er absoluut helemaal niets over en ken ook niemand die dat heeft, maar wilde toch even laten weten dat ik met je mee leef! Ik weet namelijk wel hoe het is als er telkens nóg weer wat is en iets niet goed over wil gaan. Frustrerend maar ook lastig om vertrouwen in je eigen lichaam te houden.
Ik hoop echt dat je injecties aanslaan maar kan me ook voorstellen dat je het heel eng vind. Ik heb meerdere injecties in mijn hand gehad en ook twee keer in mijn heup ik had daar ook echt moeite mee. Ik ben niet zo kleinzerig, maar ze prikken je rechtstreeks in het pijnlijke gebied en dat is tegelijk ook een gebied waar je veel mee bezig bent, je zorgen over maakt, op gefocust bent en wat je veel frustraties oplevert. Ik kan me voorstellen dat jij het heel eng vind. Ik ga niet zeggen dat het mij mee viel, dat deed het niet, ik vond de prikken in mijn handen en heup echt heel erg naar en hoop nog steeds dat dat nooit meer hoeft. Maar ik heb ze overleefd en op zich was het prikken zelf ook wel echt het ergste. Dus niet de napijn ofzo. Wat mij wel heel erg hielp bij die injecties was als mijn man mee was om me te steunen. Die kon ik dan fijnknijpen en na afloop er nog over praten want hij kon aan de tranen in mijn ogen zien hoe erg ik het vond.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat je er niet nog veel banger van word, maar ik wil graag laten weten dat ik je angst snap en eerlijk zijn.

Wat een fijne reactie van je, Pumpkin .

Ik ken maar zo weinig mensen van mijn leeftijd die deze gevoelens herkennen eigenlijk...soms voel ik me er heel eenzaam door.

Tuurlijk steunt mijn man en mijn ouders me ook waar ze kunnen, maar ik zie ook aan ze als ik eerlijk vertel als ik pijn heb, dat ze meevoelen en zich zorgen maken en daar voel ik me dan weer door belast vaak.

Zou ook niet moeten eigenlijk he... Maar ja.

Wat je zegt over de steun van je man en je ouders snap ik ook. Mensen willen vaak graag weten hoe het gaat, maar ik merk dat ze vooral medelijden hebben. Dat is de manier waarop ze met me meeleven. Ze maken zich zorgen om me, spreken dat uit, spreken uit hoe naar ze het voor me vinden. Maar ik vertel dus ook vaak lang niet alles omdat ik helemaal geen medelijden wil. En ik wil niet dat ze zich zorgen maken, dat ze verdrietig voor me zijn of met tips aankomen. Eigenlijk wil ik gewoon het liefst dat mensen het begrijpen. Dat ik iets kan vertellen zonder 'zielig' te zijn. Want zielig dat is wel het laatste wat ik ben!
En weet je, ik neem het mijn man en al die anderen echt niet kwalijk hoor, ze doen vaak hard hun best, maar hoe hard ze ook proberen ze kunnen gewoonweg niet snappen hoe het is om je eigen lijf niet meer te vertrouwen. Hoe het is als je het gevoel hebt dat je er niet op kunt bouwen, dat het elk moment weer wat anders kan zijn. En die mensen, hoe dicht ze ook bij me staan, snappen ook niet hoe veel het net het met je hoofd kan doen, hoe groot de invloed van de angst kan zijn zonder dat je het kunt stoppen. Hoe moeten ze dat ook snappen? Ik snap het zelfs soms niet eens!

Mensen proberen ook vaak heel lief je moed in te spreken of het af te zwakken. Ah joh die prikken overleef je wel of je zult zien dat het mee valt. Maar soms wil je ook gewoon dat iemand eens begrijpt dat het doodeng IS! Dat je gewoon echt bang kunt zijn voor zoiets door hetgeen wat je allemaal hebt meegemaakt.
Soms wil je ook niet getroost worden maar gewoon gehoord.

Hallo Charlie,
Ik ken iemand die het heeft gehad en er nu gelukkig vanaf is. Als je vragen hebt, moet je maar een PM sturen, kan ik je vertellen wat ik weet.

Groetjes!

Charlie, ik weet er zelf helemaal niets van, en ken ook niemand in mijn omgeving die heeft wat jij hebt. Maar wens je wel heel veel succes en sterkte!
Ik herken wel erg veel in wat je schrijft in je posts:
soms wil je gewoon gehoord worden ipv getroost/moed inpraten of afzwakken,
het vertrouwen dat je niet hebt in je eigen lichaam en
je belast voelen als je eerlijk bent tegen dierbaren.

En wat dat betreft kan ik me voorstellen wat je voelt en hoe machteloos je bent.
Sterkte met alles wat nog komen gaat!